யாரார்க்கு யாரடி உறவு 1

அத்தியாயம் 1

திருச்சிராப்பள்ளி, இந்தியாவில் உள்ள தமிழ்நாடு மாநிலத்தின் மையப் பகுதியில் அமைந்துள்ள மிகவும் பழமை பெற்ற தொன்மை வாய்ந்த மாநகரமாகும். கோயம்புத்தூர், கொச்சிக்கு அடுத்த ஆறாவது மிகப்பெரிய நகரம் ஆகும். பரப்பளவு அடிப்படையில் மூன்றாவது பெரிய மாநகரமும் மக்கள் தொகை அடிப்படையில் நான்காவது பெரிய மாநகரமும் ஆகும். காவிரி ஆற்றங்கரையில் அமைந்துள்ள திருச்சிராப்பள்ளி சங்க காலத்தில் முற்கால சோழர்களின் தலைநகரமாகவும், தற்போதைய தமிழகத்தின் முக்கியமான நான்காவது பெரிய நகரம் அந்த அதிகாலையில் மிகவும் பரபரப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. பேருந்து நிறுத்தத்தை விட்டு சற்று தள்ளி நிறுத்தப்பட்ட பேருந்தை நோக்கி ஓடி வந்தவள், முந்தியடித்துக் கொண்டு ஏறினாள் பாரதி. நெருக்கியடித்து முன்னே சென்று டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டிருந்தவளின் காதில்,

 

“ஹேய் பாரு.. ஹேய்.. இங்க.. இங்க.. பாரு..” என்றக் குரல் ஒலிக்க, குரல் வந்த திசையை நோக்கித் திரும்பியவளின் விழிகளில் விழுந்தாள் சந்தியா. அவளுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்த பெண் அதே நிறுத்தத்தில் இறங்கி செல்ல, தனது கைப்பையை வைத்து இடம் பிடித்தவள், தனது தோழியை தன்னருகே வந்து அமருமாறு சைகை செய்தாள். அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டே, அக்ஷயாவின் அருகில் வந்தருமர்ந்தாள் பாரதி. 

 

“இன்னும் ரெண்டு நாள்ல ஆன்லைன் டே இருக்கு.. இன்னும் எந்த ஒர்க்கும் செஞ்சு முடிக்கல.. இன்னைக்கு நாம ஒர்க்கை டையத்துக்குள்ள முடிக்கல? நம்ம ரெண்டு பேரையும் கழுத்தைப் பிடிச்சு‌ வெளியே தள்ளிடுவாங்க..”

 

“நானா உன்னைய வேலை செய்யாம ஊர் 

சுத்த சொன்னேன்?”

 

அம்மா தாயே! தெய்வமே.. இந்த கைய காலா நினைச்சு கேட்குறேன்.. இன்னைக்கு ஈவினிங் ஏழு மணி வரை இருந்து முடிச்சுக் கொடுத்துட்டு போம்மா.. ப்ளீஸ்..”

 

“ஏய் சந்தியா.. என்ன விளையாடுறியா? என் பொண்ணு வீட்டுல தனியா இருப்பா.. ஆறு மணிக்குலாம்.. ஸ்கூல் பஸ் வந்துடும்.. உன் ஆட்டதுக்கு நான் வரலம்மா.. இந்த வேலையில்லேனா.. தள்ளுவண்டி போட்டாவது பிழைச்சுக்குவேன்.. என் பிள்ளை இல்லேனா.. எனக்கு வாழ்க்கையே இல்ல..”

 

“ஏய் ப்ளீஸ்யா.. உன்னை விட்டா எனக்கு யாருடி இருக்கா? உனக்கு மறந்து போச்சா?” 

 

“மூணு வருஷத்துக்கு முன்னாடி கார் ஆக்ஸிடென்ட் ஆனப்போ.. நீ தான் உன் ரத்தத்தை கொடுத்து என்னைய காப்பாத்துன.. அந்த நன்றிக்காகவாவது இந்த உதவியை செய்மா.. இன்னைன்னா நான் கொடுத்த அஞ்சு லிட்டர் ரத்தத்தை திருப்பிக் கொடு.. அதானே? தயவு செஞ்சு அந்த டயலாக்கை சொல்லாத.. எனக்கு மனப்பாடமாகிடுச்சு.. நீ கொடுக்குற டார்ச்சரையெல்லாம் பார்க்கும்போது, அந்த ஒரு பாட்டில் ரத்தத்தை உடனே கொடுக்கணும் போல தோணுது.. ஒரு பாட்டில் ஒரு லிட்டராச்சு.. ஒரு லிட்டர் மூணு லிட்டராச்சு.. இப்போ அஞ்சு லிட்டராகிடுச்சு.. ஒரு மனிஷன் உடம்ல ஓடுறதே அஞ்சரை லிட்டர் ரத்தம் தான்.. ஆனா, நீ அஞ்சு லிட்டர் ரத்தம் கொடுத்தேன்னு சொல்லுறப் பாரு.. பொய் பேசுவதில் திலகம்னு உனக்கு ஒரு பட்டமே கொடுக்கலாம்..”

 

“ப்ளீஸ்யா.. இந்த வொர்க்கை மட்டும் முடிச்சுக் கொடுத்துடுப்பா.. மயூரியை என் கண்ணுக்குள்ள வைச்சு நான் பார்த்துக்குறேன்..” என்று கெஞ்சியவளை தவிர்க்க முடியாது, 

 

“சரி, இந்த ஒரு தடவை உனக்காக செஞ்சு கொடுக்குறேன்..” என்ற பாரதியை “தாங்க் யூ..” என்றவாறு தோளோடு அணைத்துக் கொண்டாள் சந்தியா. 

 

“சீக்கிரம்.. டைம்மாச்சு.. ஓடு.. ஓடு.. இல்ல அந்த சோடாப்புட்டி கேட்டை புட்டிடுவான்.. அப்புறம் லேட் நோட்ல சைன் பண்ணணும்..”

 

“வாயை மூடிட்டு வேகமா வா சந்தியா.. சும்மா தோணத்தோணன்னு பேசிட்டே இருக்க..” என்றவாறு ஓடியவந்து அலுவலகத்திற்கு முன்னே இருந்த பயோமெட்ரிக்கில் முகத்தை காட்டியவளின் முன்னே நோட்டை நீட்டினார் முகுந்தன். அப்பள்ளியில் அட்டெண்டராக பணிபுரிபவர். 

 

“ஒரு நிமிஷம் லேட்..” என்றவாறே இருவரின் முன்னிலையிலும் லேட் புக்கை நீட்ட,

 

“இந்த ஸ்கூலுக்கே ஓனர்னு நினைப்பு?! ஒரு நிமிஷந்தானேடா லேட்.. அதுக்கு என்னடா என் சம்பளத்துல கை வைக்குறீங்க.. காலைல ஒரு நிமிஷம் லேட்டுன்னு சைன் வாங்குறீங்களேடா.. ஈவினிங் என்னைக்காவது சீக்கிரம் அனுப்பிருக்கீங்களா? கரெக்டா கிளம்புறதுக்கு அஞ்சு நிமிஷம் முன்னாடி தான் இப்பவே முடிக்கணும்னு சொல்லி வொர்க் கொடுப்பீங்க.. உங்களுக்கெல்லாம் மனசாட்சியே இல்லடா..” என்று முணுமுணுத்த சந்தியாவின் குரலை சரியாக கேட்காத முகுந்தனோ,

 

“அஅஅ.. என்ன மேடம் சொன்னீங்க?” என்றவாறே திரும்பினார் ஐம்பது வயதான முகுந்தன். 

 

“அஅஅ.. ஒன்னுமில்ல சார்.. சும்மா.. இவக்கிட்ட பேசிட்டுருந்தேன்..”

 

“பேசுவதெல்லாம் இருக்கட்டும்.. மேல முதல் மாடில டீச்சர்ஸ்கு மீட்டிங் போயிட்டுருக்கு.. சீக்கிரம் போங்க.. அப்புறம் அதுக்கும் திட்டு வாங்கப் போறீங்க?!”

 

“சொன்னதுக்கு ரொம்ப தாங்க்ஸ் சார்..” என்ற பாரதியின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டே முதல் மாடியை நோக்கி ஓடினாள் சந்தியா. 

 

“ஒரு நிமிஷம் லேட்டுக்கு அரை நாள் சம்பளம் கட் பண்ண போறான்.. அவனுக்கு போய் தாங்க்ஸ் சொல்ற.. உனக்கு கொஞ்சமாவது அறிவிருக்கா?”

 

“இல்லைன்னு தான் நினைக்குறேன்.. இல்லேன்னா சந்தியாவுக்கு போய் ப்ரெண்டா இருப்பேனா?”

 

“ஹஹஹஹ.. இவ்வளவு சிரிச்சா போதுமா?” என்ற சந்தியா மூச்சு வாங்க ஏற, அவளுக்கு முன்னே வேகமாக ஏறிக் கொண்டிருந்தாள் பாரதி. 

 

“ஹேய் கொஞ்சம் மெதுவா போவேன்.. என்னால ஏற முடியல..”

 

“சந்தியா.. கொஞ்சம் ஃபாஸ்டா வா.. இல்லேன்னா எல்லோருக்கும் முன்னாடி நாம வாங்கிக் கட்டிக்குவோம்..”

 

“நீ மட்டும் எப்படி ஃபாஸ்டா ஏறுற? ஒரு குழந்தை பெத்தும் ரொம்ப ஸ்லிம்மா.. அழகா இருக்க? உன்னைப் பார்த்தா கல்யாணமாகி குழந்தை பெத்து மாதிரியே தெரியல.. அவ்ளோ அழகா இருக்க.. ஆமா.. நீ ஏன் இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக்கக்கூடாது.. உன் புருஷந்தான் உன்னைய வேணாம்னு சொல்லிட்டான்ல?” என்ற சந்தியாவின் குரலுக்கு அப்படியே சிலையாய் நின்ற பாரதி, மெல்ல திரும்பினாள். தீர்க்கமான குரலில்,

 

“என்னோட பெர்சனல் லைஃபைப் பத்தி எதுவும் கேட்கவோ பேசவோ கூடாதுன்னு சொல்லிருக்கேன்ல?” என்று கேட்க, அவளது குரலில் இருந்த இறுக்கத்தை உணர்ந்த சந்தியா,

 

“சாரி.. சாரி.. சோ சாரி.. நான் தெரியாம.. ப்ளீஸ்.. மனசுல எதுவும் வைச்சுக்காத..” என்ற சமாதானப்படுத்த முயல, இறுகிய முகத்துடன் வேக வேகமாக படிகளில் ஏறி முதல் தளத்தை அடைந்தவளை பின் தொடர்ந்து ஓடி வந்தாள் சந்தியா. அங்கிருந்த கூட்டத்தில் ஒருவராக கலந்து கொண்ட பாரதி, பள்ளியின் முதல்வர் பேசுவதை கவனிக்கத் தொடங்கினாள். அவளது அருகில் வந்து நின்ற சந்தியா,

 

“பாரு.. ப்ளீஸ்.. சாரி..” என்று அஸ்கி குரலில் கிசுகிசுக்க, “ஸ்ஸ்ஸ்ஸுஸுஸு..” என்று தன் இதழில் விரல் வைத்து, அமைதியாக இருக்குமாறு சைகை செய்தாள் பாரதி. 

 

“இங்கப்பாருங்க.. இது நம்ம இருபத்தைந்தாவது ஆண்டு விழா, ஃபேமஸ் பிஸ்னஸ்மேக்னட் தான் ச்சீஃப் கெஸ்டா வர்றாரு.. அண்ட் ட்யூட்டி அலார்ட்மெண்ட்படி அவங்கவங்க டீமோட நில்லுங்க.. ரெப்ரெஷ்மெண்ட் டீம்.. இங்க வாங்க..” என்றதும் 

 

“போ.. போ.. முன்னாடி போ..” என்றவாறு பாரதியை முன்னால் தள்ளினாள் சந்தியா. 

 

“பாரதி.. கெஸ்டை வெல்கம் பண்றதுல இருந்து அவரை செண்டாஃப் பண்ற வரைக்கும் எல்லாத்தையும் உன்னோட டீம்மேட்ஸ் தான் பார்த்துக்கணும்.. இதுல எந்த மிஸ்டேக்ஸும் வந்துடக்கூடாது..” 

 

“கண்டிப்பா மேம்.. நாங்க கவனமா இருப்போம்..” என்ற சந்தியாவை பார்த்தவர், அவளது அருகில் நின்றிருந்த பாரதியை பார்த்து,

 

“இதோ பார் பாரதி.. நான் உன்னையத் தான் நம்புறேன்..” என்றுவிட்டு மற்ற குழுவினரிடம் சென்று பேசிக் கொண்டிருக்க,

 

“இப்போக்கூட அந்த கிங் கோப்ராவோட கண்ணுல நான் படவேயில்ல.. நீ மட்டும் தான் தெரியுற..” என்று குறை பட்டு கொண்டாள் சந்தியா. 

 

“ப்ச்.. கொஞ்சம் பேசாம இருக்கியா?!” என்றவாறு திரும்பிய பாரதியின் கைப்பேசி சிணுங்க,

 

“நீ இன்னைக்கு மொபைல் சப்மிட் பண்ணலையா?” என்ற சந்தியாவிற்கு பதிலளிக்க முடியாது, அங்கிருந்து தனது நடனகுழு இருக்கும் அறைக்கு சென்றிருந்தாள். தனது அலையலையான கூந்தலை தூக்கி கொண்டையிட்டவள், தான் அணிந்திருந்த துப்பாட்டாவை கழற்றி நாட்டியத்திற்கு ஏதுவாக அணிந்து கொண்டாள். தனது அழைப்பேசியில் இருக்கும் பாடலை ஒலிக்க வைத்தவள், அதற்கேற்றார் போல் நடனமாட தொடங்க, அவளை பின் தொடர்ந்து மாணவிகளும் நடனமாடத் தொடங்கினர். 

 

“அவ்ளோ தான் முடிஞ்சுது.. இனிமே நீங்களா தான் ப்ராக்டிஸ் பண்ணணும்.. ம்ம்.. டைம் ஆறாகிடுச்சு.. கிளம்புங்க.. நாளைக்கு ப்ராக்டிஸ் பண்ணுவோம்..” என்றவள் தனது ஆடையை சரிசெய்து கொண்டு பள்ளியிலிருந்து வெளியே வர, சட்டென மழை பொழியத் தொடங்க, தன் கைப்பையை எடுத்து தலையில் வைத்தவாறு அங்கிருந்து ஓடத் தொடங்கியிருந்தாள் பாரதி. 

 

“ஹேய் அங்கப்பாரு.. அது திவி மாதிரி இருக்கு..”

 

“ப்ச்.. சும்மா பொய் சொல்லாத..”

 

“ப்ராமிஸா.. அங்கப்பாரு.. அந்தப் பொண்ணு அப்படியே திவி மாதிரியே இருக்கா..”

 

“திவியா? அவளா? சான்ஸே இல்ல.. அதெப்படி மூணு வருஷத்துக்கு செத்துப் போனவ திரும்பி வர முடியும்? நீ வேற யாரையாவது பார்த்துட்டு சும்மா உளறாத..”

 

“நான் உளறப் போறேன்?! நீயே பாரு.. அந்தப் பொண்ணு.. திவி தான்..” என்றவன் கை நீட்டிய திசையைப் பார்த்த பெண்ணின் கண்ணில் திவி தெரியவில்லை. அங்கே அப்பெண் நின்று கொண்டிருந்த இடம் வெற்றிடமாக இருக்க,

 

“ப்ச்.. அதுக்குள்ள அந்த பொண்ணு எங்க போனா?” என்றவன் தன் கார் ஸ்டீரிங்கை அழுத்த,

 

“அப்படி ஒருத்தி இருந்தாத்தானே? நீ இன்னும் அந்த திவியை மறக்கலைன்னு நினைக்குறேன்.. அதான் மூணு வருஷங்கழிச்சும், அவ உருவம் மாதிரியே தெரியுது உனக்கு..” என்றவள் கூற, காரினை பேருந்திற்கு எதிர்ப்புறம் திருப்பியவாறு அங்கிருந்து சென்றிருந்தனர் அவ்விருவரும்..

***********************************************

“எல்லாம் தயரா இருக்கா? நீங்க எல்லோரும் ரெடியாயிருக்கீங்களா? சீஃப் கெஸ்ட் வந்துட்டுருக்காரு..”

 

“ரெடி.. மேம்.. எல்லாமே ரெடியாயிருக்கு.. நான் நம்ம டீமோட ஸ்கூல் வாசல்ல தான் இருக்கேன்..” என்று தன் அழைப்பேசியவளின் முன்னே மின்னலென வந்து நின்றது அந்த உயர்ரக வாகனம். கருப்பு நிற ரோல்ஸ் ராயல் கோஸ்ட் கார் கதவை திறந்தவன், தனது நீண்ட நெடிய கால்களை வெளியே வைக்க, மினுமினுத்தது அவனது ஷு. காற்றில் கருமேகமென அலைபாயும் முடி, கண்களின் காந்த அலை, கூரான நாசி அதின் கீழிருக்கும் முறுக்கு மீசை, இரும்பென இறுகிப் போயிருக்கும் சிக்ஸ் பேக் தேகமாய், கன்னியரின் கனவு கண்ணனாக, கட்டிளங்காளையாக, கருப்பு நிற கோட் சூட்டுடன் நின்றவனின் முன்னே, இளம் ரோஜா வண்ண காட்டன் புடவையில், அன்று மலர்ந்த ரோஜாவாக, கையில் ரோஜா பூங்கொத்துடன் நின்றிருந்த பாரதியின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் அசையாது நிற்க, அவளது இதழ்கள் மட்டும் முணங்கின, “ஆதித்யா கரிகாலன்..” என்று..

யாரிவன்?

ஆதித்யாவின் வருகை பாரதியின் வாழ்க்கைக்கு வசந்தமா? பாலைவனமா?