என் கர்வம் சரிந்ததடி சகியே.. 9

9

 

மிருவின் கை பிடித்து உள் நுழைந்த வைஷாலி , கண்களில் மின்னல் தெறிக்க ஒரு வெற்றி புன்னகையுடன் தேவாவை ஒரு பார்வை பார்த்து விட்டே சென்றாள்.

 

அவளின் அந்த பார்வை, அவன் கர்வத்தை தீண்ட.. தன் கால்களை வேகமாக தரையில் உதைத்து ஷிட் என்று முணுமுணுத்தவாறு அங்கேயே நின்றான்.

 

 

ராஜராஜன் தன் பேரன் தோளை தொட, முகத்தில் வெடித்து சிதற காத்திருந்த அவனின் கோபம் அவருக்கு திருப்தி அளித்தது தன் வளர்ப்பு சோடை போகவில்லை என்று… 

 

” ராஜா… உள்ள வா பார்த்துக்கலாம்.. நம்மை மீறி ஒன்றும் நடக்காது.. வா..” என்று அவன் கை இழுத்து அழைத்து சென்றார்.

 

அனைவரும் ஹாலில் நிற்க, ” மிரு அண்ணி உன் கூட தான் தங்குவாங்க.. உன் ரூம்க்கு கூட்டிட்டு போ” என்று மோகனின் வார்த்தையில், தலையை அசைத்து வைஷூவை அழைத்து கொண்டு தன் தளத்திற்கு சென்றாள்.

 

மற்றவர்கள் அனைவரும் அதே ஹாலில் அமர்ந்து இருக்க, தேவாவா விரைப்புடன் நின்று கொண்டிருந்தான். மீண்டும் ஒரு விவாதத்தை ஆரம்பிக்க ராஜராஜன் காத்திருக்க.. மோகன் பொதுவாக அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்து.. ” இன்னைக்கு இதோட போதும்.. எதுவாக இருந்தாலும் காலையில் பேசிக்கலாம். இப்போ போய் தூங்குங்க..” என்று தமயந்தியை நோக்கி, ” தமா நீ போய் நைட் டிஃபன் அவங்கவங்க ரூம்க்கு கொடுக்க சொல்லி, வேலு கிட்ட சொல்லிடு” என்றார்.

 

 

ஒரே மேக் ஆக இருக்கும் தன் அப்பாவையும் மகனையும் பார்த்தவர், முதலில் மகனிடம் சென்று, ” உன் ரூம்க்கு போ தேவா” என்றார் அழுத்தமாக..

 

அவரை ஒரு முறை அழுத்தமாக பார்த்து விட்டு, தன் பிரத்யேக லிஃப்ட்க்கு போனவன், அதன் சாவியை தேடி பார்த்து அதை ஆபீஸ் இல் மறந்து போனதை நினைத்து, ஷிட் எல்லாம் இவளால என்று நல்ல ஆங்கில வார்த்தையில் அவளை அர்ச்சித்து கொண்டே, பொது லிஃப்ட் மூலம் தன் அறை நோக்கி சென்றான்.

 

போகும் அவனையே பார்த்தவர், பின் தன் தந்தையிடம் திரும்பி, ” அப்பா.. இந்த விசயம் ரொம்ப சென்சிடிவ்.. சரியா ஹாண்டுல் பண்ணலேனா.. நம்ம கௌரவம் மட்டும் இல்லை, தேவா ஃப்யூச்சர் பாதிக்கப்படும்..” குடும்ப கௌரவத்திலேயே பாதி யோசித்தவர் பேரனின் எதிர் காலம் என்றதும்.. முழுவதுமாக யோசனையை கை விட்டு, ” ஏதோ செய்யுங்க போங்க” என்று தன் மனைவியுடன் தன் பகுதிக்கு சென்று விட்டார்.

 

 

“ஸ்ஸப்ப்ப்பா இப்பவே கண்ணை கட்டுதே.. எப்படி எல்லோரையும் சரி செய்து இந்த கல்யாணத்தை முடிக்க போறோம் தமா?” என்று தன் மனைவியிடம் புலம்பினார் மோகன்.

 

 

“சமாளிச்சு தான் ஆகணும்.. வேற வழி இல்லை”

 

“ஏன் தாம.. எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.. அந்த பொண்ணு இந்த போடு போடுதே.. நாளைக்கு இவங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைச்சா.. நாம பேரா பிள்ளைகள் கொஞ்ச போறது இல்லை.. இவங்க பஞ்சாயத்துக்கு நாட்டமையா மாற வேண்டி இருக்கும் போலையே..”

 

” வைஷூவை பார்த்தால், அப்படி தெரியலைங்க”

 

” இன்னிக்கு அவ பேசின பேச்சுக்கு அப்புறம்.. அவள பச்ச மண்ணு நீ சொல்லுற” என்றார் கேலியாக..

 

” அது… என்று இழுத்தவர்.. ” பின்ன தனக்கு ஒரு பிரச்சனைன்னு வரும் போது கூட பொங்கலைன்னா.. எப்படீங்க?”

 

” எது எப்படியோ… இனிமே பல தரமான சம்பவங்கள நாம டெய்லி எதிர் பார்க்கலாம்” என்று கூறி சிரிக்க.. அதுவரை இருந்த இறுக்கம் போய் தமயந்தியும் அவருடன் இணைந்து சிரித்தார்.

 

இவர்களுக்கு எதிரான மன நிலையில் இருந்தான் தேவா.. 

 

 

எப்படி.. எப்படி.. அவள் இப்படி தன் காரியத்தை சாதித்து விட்டு, என்னை பார்த்து நக்கலாக சிரித்தாள். அவளின் கண்கள் மின்ன கீழ் உதட்டில் நெளியும் அந்த புன்னகை அவன் கண் முன்னே வந்து வந்து போனது. 

 

அவன் ஆணவத்தை.. ஈகோ வை.. தட்டி எழுப்பி சென்றது அது. அவனுள் இருக்கும் அவன் தாத்தா வளர்த்து விட்ட அந்த ராஜ கர்வம் அவளின் செயலை மன்னிக்க தயாராக இல்லை..

 

 யானை கூட்டத்தில் இருந்து பிரிந்து தனியாக இருக்கும் ஒத்த யானை ஆக்ரோஷமாய் அங்குமிங்கும் பரபரத்து ஓடி, கிடைத்ததை எல்லாம் .. தன் முன் நிற்கும் எல்லாவற்றையும் அடித்து துவம்சம் செய்யுமே… அந்த களிறை ஒற்று இருந்தான் தேவா தன் அறையினுள்..

 

 

அவன் தாக்குதலுக்கு முதல் இலக்கானது வேலு கொண்டு வைத்து விட்ட சென்ற சாப்பாடு.

 

ஆனால் அங்கு அவனின் மறுபாதி ஆக போகிறவளோ மிக அமைதியாக, நேர்த்தியாக தன் உணவினை உண்டு கொண்டிருந்தாள்.

 

மிரு அவளை தன் அறைக்கு தான் அழைத்து வந்திருந்தாள், தனியாக விட விருப்பமில்லை.

 

தன்னிடம் உள்ள ஒரு புதிய இரவு உடையை அவளிடம் கொடுக்க, முதலில் மறுத்த வைஷூ பின் தன் உடுப்பை ஒருமுறை பார்த்து விட்டு, சிறு தயக்கத்துடன் வாங்கி, குளியலறை சென்று மாற்றி வந்தாள்.

 

“அண்ணி.. சாப்பிடுவோமா? எனக்கு பயங்கர பசி.. ” என்று இதமாக பேசிய மிருவை அவளுக்கு பிடித்தது..

 

ஆனாலும் சாப்பிட மனமில்லை..

 

” வாங்க சாப்பிடலாம்.. வயித்துக்கு கொஞ்சமே கொஞ்சம் தீனி போடலைன்னா எனக்கு தூக்கம் வராது.. அப்புறம் பேய் மாதிரி ராத்திரி பூரா நான் உலாத்தவேன், நீங்க தான் பயந்து போவீங்க” என்றாள் நீ சாப்பிடாமல் நான் சாப்பிட போவதில்லை என்று..

 

மிரு பேச்சில் மெல்ல புன்னகை கிற்று உதட்டோரம் வைஷூவிற்கு.

 

பின் சம்மதமாக தலை அசைக்க, உணவு பாதார்த்தங்களை பார்த்தவுடன் அவள் பாட்டி சொன்னது நியாபகம் வர, உதட்டை கடித்து தன்னை அமைதி படுத்தி கொண்டு, வெறும் மூன்று இட்டிலிகளை மட்டும் பொறுமையாக சாப்பிட்டாள்.

 

அவள் சாப்பிடுறதே போதும் என்று, மிருவும் சாப்பிட்டு விட்டு, தன் படுக்கையில் அவளை படுக்க சொன்னாள்.

 

“எனக்கு தூக்கம் வரல கொஞ்சம் நடக்கணும் போல இருக்கு, இங்க காரிடலில் நடக்க வா? என்று கேட்ட வைஷூவிடம்..

 

” நோ.. பிராப்ளம் அண்ணி.. இந்த ப்ளோர் முழுக்க நம்மது தான்.. யாரும் வர மாட்டாங்க.. நீங்க நடங்க.. ஆனா எனக்கு தூக்கம் வருது.. நான் தூங்கவா?” என்று கண்கள் சுருக்கி , தலையை சாய்த்து சிறு பிள்ளை போல வினவியவளை பார்த்து, 

 

” தூங்கு” என்று விட்டு, அவ்வறையின் முன்னே உள்ள அந்த காரிடலில் நடக்க துவங்கினாள்.

 

அத்தளத்தை அவள் கால்களால் அளந்து கொண்டே, ஒரு நாளில் தன் வாழ்க்கை மாறி போனதை யோசித்தவாறு அவள் லிஃப்ட் ஐ கடக்க, அதில் இருந்து வேகமாக வெளிவந்த நெடிய உருவத்தின் மீது மோதிய வேகத்தில், பின்னே சாய்ந்து விழ ” போச்சு… என் மண்டை காலி” என்று நினைத்த வண்ணம் அவள் தலை தரையை தொடும் சில இஞ்சிகளில் அந்தரத்தில் அப்படியே நின்றது..

 

 

இது என்ன மேஜிக் அஹ்ஹ்.. நாம அப்படியே நிற்கிறோம் என்று தலையை சிறிது தூக்கி பார்க்க, அந்த உருவம் அவளின் கை பிடித்து விழுவதை தடுத்து நிறுத்தி இருந்தது.

 

ஆசனங்கள் பழகி இருந்ததால், பின் பக்கம் கை ஊன்றி, லாவகமாக தன் உடம்பை வளைத்து எழுந்து நின்றாள் வைஷாலி.

 

அந்த நெடிய உருவம் யார் என்று உற்று நோக்க, இருளில் சரியாக தெரியாத காரணத்தால், தேவா தான் யாரும் அடியாளை அனுப்பி நம்மை கடத்த சொல்லி இருப்பானோ என்று அவளின் மனம் ஒளியை விட அதிகமான வேகத்தில் யோசித்து, அப்படியே தான் என்று மூளைக்கு கட்டளை அனுப்ப, அடுத்த மைக்ரோ செகண்ட் வாய் தன் வேலையை காட்டி இருந்தது.. அதான் பா… வீல் என்று கத்தி இருந்தது.

 

இதை எதிர்ப்பார்த்திராத அந்த உருவம், அவள் வாயை பொத்தியது..

 

” உன்னால இன்னைக்கு நான் வாங்கின வரை போதும்.. இந்த அர்த்த ராத்திரியில் அனைவரையும் எழுப்பி மீண்டும் ஒரு பஞ்சாயத்து வைக்காதே..” என்று கேட்ட அந்த குரலில் தான் அவன் தேவா என்பது புரிப்பட,

 

இவன் ஏன் இங்கு வந்தான் என்று மனம் குழம்பி மீணடும் ஒளியின் வேகத்தை மிஞ்ச, வாய் மூடி இருப்பதை மறந்து அவனை திட்ட தொடங்கி இருந்தாள்.

 

” ஜஸ்ட் ஸ்டாப் யவர் நியூஸ்சென்ஸ்.. உன்னை பார்க்கவோ.. இல்லை வேறு எண்ணத்திலோ இங்க நான் வரல.. கீழே போக வந்தேன், லிஃப்ட் வேண்டாம், நடந்து போகலாம்னு தான் பாதியில இறங்குனேன்..”

 

 

அவள் முறைக்க.. ” இங்க பார்.. கை எடுக்க போறேன்.. கத்துன.. ஜாக்கிரதை” என்று ஒரு விரல் பத்திரம் காட்டி மெதுவாக அவன் கையை எடுத்தான்.

 

” எவ்வளவு கொழுப்பு இருந்தா ஒரு பொண்ணு மேல வந்து இப்படி மோதுவ? ” என்று படபடக்க…

 

” நீ பொண்ணா?” என்று ஏளனமாக வளைந்தது அவன் உதடு..

 

” என்னை பொண்ணு நினைச்சு தானே.. அப்படி போட்டோஸ் போட்ட.. அப்போ தெரியலையா?” 

 

” நான் வாழ்க்கையில் செய்த பெரிய தப்பு அது”

 

” இப்போ நொந்து என்ன பிரயோஜனம்.. போட்டோஸ் நெட்ல போடும் முன்னாடி இருத்து இருக்கனும்” என்றால் எள்ளலாக..

 

” போட்டோஸ் போட்டதை சொல்லல.. உன்னை பொண்ணுனு நினைத்து போட்டதை சொன்னேன்” என்றான் இகழ்ச்சியாக..

 

” நீ எல்லாம் ஆம்பளைன்னு மீசை முறுக்கி.. இடையில் நிறுத்தியவள்.. அதான் உனக்கு இல்லையே” என்றாள் குத்தலாக..

 

” யாரை பார்த்துடி.. ஆம்பளையான்னு கேட்கிற? இது எல்லாம் சேர்த்து வைச்சு உனக்கு இருக்குடி” என்றான் கோபமாக..

 

அவனின் டி யில் கோபம் பொங்க, ” அதை தவிர உங்க ஆண்களுக்கு வேற என்ன வழி தெரிய போகுது” என்றாள் நக்கலாக..

 

” ச்சீ.. இந்த உலத்திலேயே கடைசி பொண்ணு நீ மட்டும் தான் என்கிற நிலை வந்தாலும், நான் உன்னை சீண்டவே மாட்டேன்டி.. என் அந்தஸ்து என்ன.. என் உயரம் என்ன.. என் குடும்ப கௌரவம் என்ன தெரியுமா உனக்கு?” என்றான் கர்வமாக..

 

 

” எல்லாத்தையும் தான் பார்த்தேனே..” என்றாள் கொட்டாவி விட்டு கொண்டே..

 

“நீ நேரில் பார்த்தது கொஞ்சம்.. இனி தான் பார்க்க போற” என்றான்.

 

இவர்களின் இந்த சம்பாசனை முழுவதும் அவன் பிடித்து இருந்த அவள் கைகளை அவன் விடவே இல்லை.. அவளுக்கும் தன் கை அவனிடத்தில் உள்ளது என்கிற நினைவும் இல்லை.

 

திரும்ப போனவன், அப்போது தான் பார்த்தான் அவள் கையை தான் பிடித்து இருப்பது, பிடித்த கையை நன்றாக இறுக்கி ஒரு சுழட்டு சுழட்டி அவன் விட்டு விட, அவள் நிலை தடுமாறுவாள் என்று பார்க்க, நடன பயிற்சி பெற்றிருந்த வைஷூவோ சர்வ சாதாரணமாக ஒரு சுற்று சுற்றி நின்று விட்டு, அவனை பார்த்து ” வல்லவனுக்கு வல்லவி” என்று விட்டு அறை நோக்கி சென்று விட்டாள்.

 

 

” போடி..” என்று கூறி அவனும் தான் எதற்கு வந்தோம் என்பதை மறந்து லிஃப்ட் நோக்கி சென்று விட்டான்.

 

எதை மோகனும் தமயந்தியும் அவர்கள் கல்யாணத்திற்கு பிறகு செய்வார்கள் என்று எண்ணினார்களோ அதை அவர்கள் இப்போதே தொடங்கி விட்டார்கள்.

இவர்கள் நடுவில் யார் நாட்டாமையாகி சின்னா பின்னமாக போகிறார்களோ??

 

அறையில் நுழைந்தவுடன் தூங்கும் மிருதுவை பார்த்து, அப்படி ஒரு அண்ணணுக்கு இப்படி ஒரு தங்கை சிந்தித்தவாறு தூங்கினாள். 

 

முதலில் வர ஆட்டம் காட்டிய தூக்கம், விடியல் காலையில் தான் அவளை ஆட்கொண்டது.

 

 

முதலில் எழுந்த மிரு, வைஷூவை தொந்தரவு செய்யாமல் தன்னை ரஃப்ரஷ் செய்து கொண்டு அன்னையை தேடி கீழே சென்றவள், கதவை லேசா திறிந்து வைத்து விட்டே செல்ல..

 

 

ஆழ் நித்திரையில் இருந்த, வைஷூ காதில் வந்து விழுந்தது அந்த மேற்கத்திய பாப் சாங். 

 

அது அலறிய அலறலில் இவள் அரண்டு போய் துள்ளி எழுந்தாள். கதவு மூடி இருந்தால் அவளுக்கு அவ்வளவு சத்தம் கேட்டு இருக்காது தான்.. கதவு லேசாக திறந்து இருக்க… அதிலும் தேவா என்றும் இல்லாமல் இன்று அதிகமாகவே சத்தம் வைத்து இருந்தான்.

 

 

அந்த ஐந்து அடுக்கு மாளிகையும் அந்த சத்தத்தில் குலுங்க தான் செய்தது.. 

 

 

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு வந்த மிரு, வைஷூவைப் பார்க்க அவள் இரண்டு காதுகளையும் பொத்துக்கொண்டு அரண்டு போய் உட்கார்ந்திருந்தாள்.

 

“என்னண்ணி சவுண்ட் கேட்டு பயந்துட்டீங்களா?”

 

ஆமாம் என்று தலையாட்டினாள்.

 

“எல்லாம் எங்க அண்ணனோட வேலைதான்.. ” என்க வைஷூ புரியாமல் பார்க்க..

 

 

“எல்லாரும் ரூமுக்குள்ள ஸ்பீக்கர் வைத்து பார்த்திருப்பீங்க.. ப்ளோர் முழுக்க ஸ்பீக்கர் வைத்து பாத்திருக்கீங்களா… அட்லீஸ்ட் கேள்வியாக பட்டு இருக்கீங்களா?”

 

அவள் இல்லை என்று தலை அசைத்தாள்.

 

“இனி நீங்க டெய்லி பார்க்கலாம். புரியலையா எங்க அண்ணன்தான் அப்படி பண்ணி வச்சிருக்காங்க… அவருக்கு ஸ்டிரஸ் ஜாஸ்தி ஆனா இந்த மாதிரி தான் சாங்ஸ் தெறிக்க விட்டுட்டு அவங்க ரூம்ல நின்னு ஸ்ட்ரெஸ் குறைய வரைக்கும் டான்ஸ் ஆடுவாங்க”

 

அவள் கண்கள் அகல விரித்து இது உண்மை என்று பார்க்க..

 

“ஆமாம் அண்ணி.. பத்தாதுக்கு அந்த ரூம் பெயர் என்ன தெரியுமா ஸ்டிரஸ் பஸ்டர்” 

 

“சரி சரி நீங்க போயி குளிச்சிட்டு வாங்க.. உங்களுக்கு இதில் ட்ரஸ் இருக்கு” என்று ஒரு கவரை கொடுத்தாள்.

 

அதில் உள்ள டிரஸ்ஸை எடுத்துக்கொண்டு வைஷூ குளியலறை சென்றாள். பின் இருவரும் ரெடியாகி கீழே இறங்கி வர அனைவரும் ஹாலில் அமர்ந்திருந்தனர் தேவாவை தவிர…

 

 

தமயந்தி பூஜையறையில் இருக்க அங்கிருந்து கேட்ட மணி சத்தத்தில் வைஷூ, தன் கண்களை மூடி இங்கிருந்து கொண்டே பிரார்த்தனை செய்து கொண்டாள்.

 

 

அனைவரும் தேவாவிற்காகத்தான் காத்துக் கொண்டிருந்தனர். தங்கள் வீட்டில் எது நடந்தாலும் அது மனோகருக்கு தெரியப்படுத்த தயங்குவதில்லை மோகன்.

 

இன்றும் அதன்படியே முக்கியமாக தேவா கல்யாண விஷயத்தை பற்றி பேச வேண்டும் சீக்கிரம் வீட்டுக்கு வா என்று சொல்லி அவரை அழைத்திருந்தார்.

 

மனோகரும் தேவா கல்யாணம் விஷயம் என்ற சந்தோசத்தில் ரூபாவதியையும் அழைத்துக்கொண்டு அவர்கள் வீட்டுக்கு வந்தார்.

 

உள்ளே நுழைந்தவர் கண்களில் சோபாவில் அமர்ந்திருந்த அண்ணனும் பெற்றோரும் தென்பட்டனர்.

 

வழக்கம்போலவே பெற்றோரிடம் நலம் விசாரித்து விட்டு அண்ணனின் அருகில் அமர்ந்துகொண்டார். மறு பக்கத்தில் தன் கணவன் அருகே ரூபாவதி அமர்ந்து கொள்ள, பூஜை முடித்து வந்த தமயந்தியும் இவர்களோடு இணைந்து கொண்டார்.

 

 

சோபாவில் இருந்து சிறிது தூரம் தள்ளி நின்று கொண்டிருந்த வைஷூவையும் மிருவையும் அப்போதுதான் கவனித்தார் மனோகர்.

 

முதலில் அடையாளம் தெரியவில்லை அவருக்கு , தெரிந்தவுடன் பக்கென்று ஆனது அவருக்கு. அதிர்ந்த முகத்துடன் அவர் எழுத்துக் கொள்ள, மோகன் வைஷாலியை காட்டி தன் தம்பியிடம் “இவள்தான் என் மருமகள் வைஷாலி” என்றார்.

 

“என்னது மருமகளா ” என்று அதிர்ந்தார் மனோகர்.

 

கர்வம் வளரும்..