மன்னவன் பார்வையிலே 17,18

அத்தியாயம் 17

 

வீராவின் பார்வை ஒரு போர் வீரனை போன்று நிமிர்ந்து நின்றிருந்த நந்தினியின் முன்னழகில் நிலைத்து இருக்க

அவன் பார்வை செல்லும் இடத்தை கவனித்த நந்தினி “சரியான பொம்பளை பொறுக்கி” என்று வாய்க்குள்ளேயே முனுமுனுத்தவள் தன் இரு கை கொண்டு முன்னே மறைத்து கொண்டாள்.

 

அவள் கூறியதை கேட்ட வீரா “என்ன டி திமிரா” என்று அவளிடம் கோபத்துடன் கேட்டான் 

நந்தினி அவனிடம் எதுவும் பதில் பேசாமல் பெட்டில் சென்று படுத்தவள் அந்த போர்வையை எடுத்து தன் உடலை முழுதாக போர்த்தி கொண்டு படுத்து கொண்டாள்.

 

வீரா தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் தலையை கோதி கொண்டவன் அவனும் படுக்கையில் சென்று அவள் அருகில் படுத்து கொண்டான்.

 

தன்னை ஒரு நிலைப்படுத்த முடியாமல் திரும்பி திரும்பி படுத்தவன் மெல்ல அவள் அருகில் பூனையை போல் நெருங்கினான் அவளை பின்னிருந்து அணைத்து கொண்டான்.

 

அவளின் கழுத்து வளைவில் தன் இதழால் உரசி கொண்டே அவளின் மேனி எங்கும் தன் கைகளை அலை பாயவிட்டான்.

 

நந்தினிக்கு அவனின் அணைப்பு குளிருக்கு இதமாக இருக்க அவனை விளக்க தோன்றினாலும் விளக்க முடியாமல் படுத்திருந்தாள்

அவளின் கை கால் எல்லாம் முன்பே சில்லிட்டு போய் இருந்தது.

 

மெல்ல மெல்ல அவளின் போர்வையின் உள்ளே வந்த வீரா அவள் சில்லிட்ட இருந்த விரல்களுடன் தன் விரல்களை கோர்த்து அவளை‌ சூடேற்ற ஆரம்பித்தான்.

 

வீரா வேண்டுமென்றே தான் ஏசியை கூட்டி வைத்தான் அதன் பலனாக நந்தினி அவனுக்கு முழு ஒத்துழைப்பு கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்.

 

அவள் காதின் அருகில் தன் இதழை கொண்டு சென்றவன் “பொம்பளை பொறுக்கி என்னலாம் பண்ணுவான்னு தெரியுமா டி” 

என்று கூறி கொண்டே ஈர உடையுடன் படுத்திருந்தவளின் மேலாடையில் கை வைத்தவன் அவளின் ஆடைகளை ஒவ்வொன்றாக கலைய ஆரம்பித்தான் அவன் கைகளின் வித்தையில் குழைய ஆரம்பித்தாள்.

 

நந்தினியின் மனது அவளிடம் ‘அவனுடன் இருக்காதே’ என்று 

சண்டையிட்டு கொண்டு இருந்தாலும் அவளின் உடல் அவளுக்கு எதிர்மறையாக செயல்பட ஆரம்பித்தது அதற்க்கும் இந்த சூடு தேவைப்பட்டதோ என்னவோ முழுதாக இணங்க ஆரம்பித்தது.

 

வீரா அவளின் ஆடைகளை முழுதாக கலைந்து அவள் மேல் படர்ந்தான் முன்பு கூறியதை போன்று அவள் மேனி எங்கும் முத்த மழை பொழிய ஆரம்பித்தான் அவனின் எச்சில் முத்தம் இல்லாத இடமே அவளின் உடலில் இல்லை என்பதை போன்று முத்தமிட்டு கொண்டிருந்தான்.

 

 நந்தினி கண்களை மூடி படுத்திருக்க அவள் மேலே வந்தவன் கைகளால் அவளின் கொங்கைகளை அழுத்தி பிடித்து கசக்க ஆரம்பித்தான்.

 

சிறிதும் பொறுமை இல்லாமல் அந்த கொங்கைகளின் நிமிர்வை குலைக்க எண்ணி தன் இதழால் கவ்வி தேன் பருக ஆரம்பித்தான் மோகத்தில் தன் பற்களால் செல்ல கடி கடித்து கூட வைத்தான்.

 

நந்தனி வலி தாங்க முடியாமல் “ஸ்ஸ் பிளீஸ் தள்ளி போ மாமா வலிக்குது” என்று கத்த ஆரம்பித்தாள் வாய் தான் அவனை ஒதுக்கியதே தவிர

அவளின் கைகள் வீராவின் தலை முடியில் கை நுழைத்து இன்னும் வேண்டும் என்பதை போல் கோதி கொண்டிருந்தது.

 

அறையில் இருந்த ஏசி இன்னும் இன்னும் குளிரை கொடுக்க அவனின் இந்த செயலால் அவள் உடலின் உஷ்ணம் அதிகரிக்க ஆரம்பித்தது.

 

போர்வையின் உள்ளேயே வீரா அவளின் கொங்கைகளுக்கு தன் இதழாலும் நாவாலும் சேவை செய்து கொண்டு இருந்தான் 

அவன் கைகள் கீழே சென்று அவளின் பெண்மையை தடவி பார்த்து அதனுள்ளே நுழைந்தது

நந்தினி ‌அவன் செயலில் மொத்தமாக திணறி போனாள் பெண்ணவள்

அவனின் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் துள்ளி துடிக்க ஆரம்பித்தாள்.

 

அந்த கொங்கைகளின் நிமிர்வை சற்று குலைத்தவன் திருப்தியாக அவற்றை தன் இதழால் சப்பி இழுத்தான் போர்வையின் உள்ளேயே கீழே வந்து அவளின் பெண்மையில் இதழ் பதித்து அவளுக்கு இன்னும் இன்னும் கிளர்ச்சியை மூட்டினான் அவனை விலக்கி தள்ள அவள் முயற்சி செய்தாலும் அந்த விடா காண்டன் அவளை விட்டு விலகவேயில்லை.

 

தன் நாவை அவளின் பெண்மையின் உள்ளே நுழைத்து விளையாடி கொண்டு இருந்தான் 

அவளோ கண்கள் இரண்டும் சொருகி செயலிழந்து போனாள்

கைகள் மட்டும் அவன் கேசத்தை கோதி கொண்டே இருந்தது.

 

அவள் போதும் போதும் என்ற அளவுக்கு அவளுள் கிளர்ச்சியை மூட்டியவன் தன் ஆண்மையை அதன் இடத்தில் செலுத்தி முன்னும் பின்னும் அசைய ஆரம்பித்தான் முதலில் வலி தாங்க முடியாமல் தவித்தாளும் நேரம் செல்ல செல்ல சுகத்தில் முனக ஆரம்பித்தாள் நந்தினி

அவனும் மென்மையாக இருக்க தான் முயற்சி செய்தான் ஆனால் அவனால் வன்காதல் மட்டுமே புரிய முடிந்தது.

 

முழுதாக அவளுள் தன்னை நிலை நிறுத்திவிட்டு தான் விலகி படுத்தான்.

 

கூடல் முடிந்து நந்தினி மெல்ல எழுந்தவள் தட்டுத்தடுமாறி அங்கிருந்த போர்வையை சுற்றி கொண்டு குளியலறைக்கு சென்று குளித்துவிட்டு வந்தாள்

வீராவின் கண்கள் அவளை பின் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருந்தது.

 

நந்தினி மெல்லிய வெள்ளை டவல் ஒன்றை கட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தாள் அந்த வெள்ளை டவல் அவளின் முட்டிக்கு மேலே மட்டுமே இருந்தது.

 

அந்த வெண்ணிற கால்களை பார்த்தவனின் கண்கள் மெல்ல மேலே சென்றது அவளின் பெண்மையை பார்த்த‌து அந்த வெண்ணிற டவல் ஈரத்துடன் ஒட்டி அதன் அமைப்பை அப்படியே எடுத்துக்காட்டி கொண்டு இருந்தது.

 

அங்கிருந்த அவன் கண்கள் சற்று மேலே வந்து அவளின் செழித்த ஆரஞ்சு பழங்களுக்கு வந்தது அதன் முன் முனையில் இருந்த கரு நிற திராட்சை பழம் அவனை வா வா என்று அழைப்பதை போன்று இருந்தது.

 

அங்கே ஒரு மூலையில் அவன் தூக்கி போட்ட நைட்டி கிடக்க அதை எடுத்து தலை வழியாக மாட்ட ஆரம்பித்தாள் நந்தினி அவ்வளவு தான் அவளுக்கு நினைவு இருந்தது.

 

அந்த நைட்டி மீண்டும் அதே மூலையில் சென்று விழ வீரா அவளை மறுகூடலுக்காக சுவற்றில் சாய்த்தான் 

அவள் உடலில் எஞ்சி இருந்த டவலையும் தூக்கி எறிந்தான் 

தன் வெற்றுடலை மொத்தமாக அவளின் வெற்றுடலுடன் உரச இருவரின் உடலின் உஷ்ணமும் அதிகரித்தது இருவரும் மீண்டும் ஒரு கூடலுக்கு தயாராகினர்.

 

அன்றைய இரவு முழுவதும் அவளின் வளையல் சத்தமும் கொலுசு சத்தம் அந்த அறை எங்கும் கேட்டு கொண்டே தான் இருந்தது கூடவே அவர்களின் இருவரின் சுக முனகலும் வெளி வந்து கொண்டே தான் இருந்தது.

 

வீரா மனதில் நினைத்து கொண்டான் ‘நல்லவேளை வீட்ல யாரும் இல்லை வெளியே சத்தம் கேட்டா என்ன ஆகி இருக்கும்’ என்று.

 

அன்றைய இரவு ஒரு நொடி அவன் அவளை விட்டு விலகவேயில்லை தன் முப்பது வருட தவத்தையும் இன்று ஒரு நாளில் முடித்து விட எண்ணி கூடலில் மூழ்கி முத்தெடுக்க ஆரம்பித்தான்.

 

விடியற்காலை வேளையில் தான் வீரா நந்தினியை விட்டு விலகி படுத்தான்.

 

நந்தினியின் உடலில் அவனின் பல் தடங்களும் அவன் அழுத்தி பிடித்ததில் ஏற்பட்ட காயங்களும் இருந்தன அது கொடுத்து வலியில் சோர்ந்து போய் படுத்து கொண்டாள்.

 

மறுநாள் காலை வீரா தான் முதலில் கண்விழித்தான் நந்தினி போர்வையை போர்த்தி நன்றாக உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்.

 

வீரா குளியலறையின் கண்ணாடி முன்னே தன் முகத்தை கழுவ சென்றான்.

 

அவன் நெஞ்சில் நந்தினி நேற்று வைத்திருந்த பொட்டு ஒட்டியிருந்தது அதுமட்டுமின்றி நெஞ்சில் ஆங்காங்கே அவளின் நகக்கீறல்களும் இருந்தது.

 

அதில் லேசாக ரத்தம் கூட வந்திருந்தது.

 

அவற்றை எல்லாம் பார்த்து கொண்டே இருந்தவனின் முகத்தில் மெலிதாக ஒரு புன்னகை கூட மலர்ந்தது.

 

அவன் குளித்து முடித்து வெளியே வரும் போதும் நந்தினி உறங்கி கொண்டு தான் இருந்தாள்.

 

வீரா உடை மாற்றி வெளியே வர 

சாவித்திரி வாசல் தெளித்து கோலம் போட்டு முடித்து அப்போது தான் உள்ளே வந்தார்.

 

“நந்தினி எங்கே வீரா?” என்று அவர் கேட்க “உள்ளே தூங்கிட்டு இருக்கா மா” என்று பதில் கூறினான் வீரா.

 

சாவித்திரி அவன் பேசும் போது அவனை கவனிக்க தான் செய்தார் தன் மகனின் சிவந்த கண்கள் அதில் தெரிந்த சோர்வு என அனைத்தையும் கவனித்தவர் நேற்று அனைத்தும் நல்லப்படியாக தான் நடந்திருக்கிறது என்று புரிந்து கொண்டார்.

 

“சரி பா” என்று கூறிவிட்டு உள்ளே செல்ல போக 

“அம்மா காபி வேணும் தலை வலிக்குது” என்றான் தலையில் கை வைத்து கொண்டே வீரா

“இதோ எடுத்து வரேன் பா” என்று கூறிவிட்டு அவரும் சமையலறையின் உள்ளே சென்றார்.

 

வீரா சோர்வுடன் வந்து சோஃபாவில் அமர்ந்தவன் நியூஸ் பேப்பரை கையில் எடுத்து புரட்ட ஆரம்பித்தான்.

 

வீராவும் காபியை குடித்து முடித்து சிறிது நேரம் அங்கேயே அமர்ந்து இருக்க சாவித்திரி அவனை சாப்பிட அழைத்தார் 

“அம்மா நந்தினி எழுந்துட்டாளா” என்று கேட்டான்.

 

“அவள் இன்னும் ரூம்ல இருந்து வெளியவே வரல டா” என்றார் சாவித்திரி.

 

“இன்னும் எழுந்துக்கலையா” என்று மணியை பார்த்தான் அது ஒன்பது எனக் காட்டியது 

சரி அறையில் சென்று பார்ப்போம் என்று நினைத்தவன் படுக்கையறைக்கு சென்று பார்க்க நந்தினி அங்கே இல்லை.

 

அவள் அங்கே இல்லை என்றவுடன் பதட்டமடைந்த வீரா குளியலறைக்கு சென்று பார்த்தான்.

 

அங்கே நந்தினி இருந்த கோலத்தை பார்த்துவிட்டு ஒரு கணம் அதிர்ச்சியில் அப்படியே நின்றுவிட்டான்.

 

நந்தினி தன் கை மணிக்கட்டை பழம் நறுக்கும் கத்தியால் வெட்டி இருந்தாள் அவள் கையில் இருந்த ரத்தம் அந்த கழிவறையின் தரையில் சொட்டி கொண்டு இருந்தது அதை பார்த்தவன் “அம்மா” என்று கத்தி அழைத்து கொண்டே அவளை தன் கையில் தூக்கி கொண்டு வெளியே வந்தான்.

 

சாவித்திரி “என்ன டா” என்று கேட்டு கொண்டே வெளியில் வந்தவர் அங்கே வீரா தன் கையில் மயங்கி இருந்த நந்தினியை தூக்கி கொண்டு வர பதட்டத்துடன் அவன் அருகில் ஓடி வந்தார்.

 

“அய்யோ என்ன டா தம்பி ஆச்சு” என்று கேட்டு கொண்டே அவளின் மணிக்கட்டை பார்த்தார் அதில் ரத்தம் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

 

வீராவும் சாவித்திரியும் அவளை காரில் ஏற்றி கொண்டு மருத்துவமனைக்கு விரைந்தனர்.

 

அங்கே இருந்த மருத்துவர் “சார் சூசைட் கேஸ்னா ஒரு கம்ப்ளைன்ட் பண்ணிட்டு வந்து அட்மிட் பண்ணுங்க அது தான் ஹாஸ்பிட்டல் ரூல்ஸ்” என்று கூறினார்.

 

“மேடம் நானே போலீஸ் தான் இவங்க என் மனைவி பிளீஸ் அட்மிட் பண்ணி டிரிட்மன்ட் ஸ்ட்ராட் பண்ணுங்க” என்றான் பதட்டத்துடன் வீரா.

 

அவன் கூறியவுடன் நந்தினியை அவசர சிகிச்சை பிரிவில் அனுமதித்து சிகிச்சை அளிக்க ஆரம்பித்தனர்.

 

வெளியே வீராவும் சாவித்திரியும் மிகுந்த பதட்டத்துடனே அமர்ந்து இருந்தனர்.

 

அத்தியாயம் 18

 

நந்தினிக்கு உள்ளே சிகிச்சை நடந்து கொண்டு இருக்க வீரா மிகவும் பதட்டத்துடன் வெளியே நின்று கொண்டு இருந்தான்.

 

இதே போன்று தன் தந்தைக்கு முன்பு உடல் நிலை சரியில்லாத போது கூட அவன் இந்த அளவுக்கு கவலை கொள்ளவில்லை இப்போது தன் மனைவிக்கு ஒன்று என்றவுடன் துடிதுடித்து போனான்.

 

நந்தினியை வீரா மருத்துவமனைக்கு அழைத்து வந்த செய்தி கேள்விப்பட்டு சாவாமிநாதனும் அடித்து பிடித்து கொண்டு அங்கே ஓடி‌ வந்தார்.

 

வீராவின் அருகில் வந்தவர் 

“என்ன டா ஆச்சு நந்தினிக்கு” என்று பதட்டத்துடனே கண்கள் கலங்க கேட்டார்.

 

“தெரியலை பா டாக்டர் செக் பண்ணிட்டு இருக்காங்க” என்று கூற அவரும் கண்கள் கலங்க அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டார்.

 

சுவாமிநாதனுக்கு பேத்தி என்றாள் உயிர் தன் பேத்திக்கு ஒன்றும் ஆகிவிட கூடாது என்று மனதில் வேண்டி கொண்டே பதட்டத்துடனே அமர்ந்து இருந்தார்.

 

மூவரும் அங்கே அமர்ந்து இருக்க அறையின் உள்ளே இருந்து ஒரு செவிலிப்பெண் வெளியில் வந்தார்.

 

அவரை பார்த்த வீரா “சிஸ்டர் அவள் எப்படி இருக்கா?” என்று கேட்டான்

“பேஷன்ட்க்கு நீங்க யாரு சார்” என்று அந்த பெண்மணி கேட்டார்

“அவங்க என்னோட மனைவி மேடம்” என்றான் வீரா.

 

“டாக்டர் வருவாங்க சார் வெயிட் பண்ணுங்க” என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்ற அந்த செவிலிப்பெண் அவனை வித்தியாசமாக பார்த்துவிட்டு சென்றார்.

 

வீரா அவரின் பார்வையை அப்போது கவனிக்கவில்லை.

 

ஒரு மணி நேரத்திற்கு பிறகு உள்ளே இருந்து வெளியில் வந்தார் அந்த பெண் மருத்துவர்.

 

வெளியில் வந்தவர் முதலில் கேட்டது “அந்த பொண்ணோட ஹஸ்பண்ட் நீங்க தான?” என்று வீராவை பார்த்து கேட்டார்

“ஆமாம் மேடம்” என்று வீராவும் பதில் கூறினான்.

 

“உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் வாங்க” என்று கூற வீராவும் அவரின் பின்னே சென்றான்.

 

மருத்துவர் தன் அறையின் உள்ளே வந்து அங்கிருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தார் அவரின் எதிரே வீரா வந்து அமர்ந்தான்.

 

“டாக்டர் அவள் நல்லா இருக்கால்ல அவளுக்கு ஒன்னும் இல்லைல்ல” என்று பயத்துடனே அவரிடம் கேட்டான்

“அவங்க நல்லா இருக்காங்க” என்று மருத்துவர் கூறியவுடன் தான் வீரா நிம்மதி பெருமூச்சு ஒன்றை வெளியிட்டான்.

 

“நான் உங்க கிட்ட தான் கொஞ்சம் பேசணும்” என்றார் அந்த மருத்துவர்

“சொல்லுங்க டாக்டர்” என்று அவன் கேட்க 

“உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி எவ்வளவு நாள் ஆகுது” என்று கேட்டார் அந்த மருத்துவர் அவனை பார்த்து கொண்டே.

 

“இரண்டு நாள் ஆகுது டாக்டர் ஏன் இதெல்லாம் கேட்க்குறிங்க” என்றான் வீரா 

“நீங்க படிச்சவரு தான உங்களுக்கு கொஞ்சம் கூடவா அறிவுயில்லை நீங்க மனுசனா இல்லை மிருகமா அந்த பொண்ணோட உடம்பு முழுக்க காயாமா இருக்கு இப்படி தான் முரட்டுதனமா நடந்துப்பிங்களா அந்த பொண்ணை வலுக்கட்டாயமா உங்க கூட இருக்க வச்சிங்களா” என்று கோபத்துடன் அந்த மருத்துவர் வீராவை பார்த்து கேட்டார்.

 

அவர் கூறியதை கேட்ட வீரா ஒரு கணம் அதிர்ந்து என்ன கூறுவது என்று தெரியாமல் அமைதியாக இருக்க 

“கட்டாய கல்யாணம் தான அப்போவே நினைச்சேன் பாவம் ஊனமா இருக்க பொண்ணு வேற உங்க மேல நான் லிகலா ஒரு கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க போறேன் கமிஷனர் என்னோட ரிலேட்டிவ் தான்” என்று கூறி கொண்டே அந்த பெண் மருத்துவர் கோபத்துடன் தன் அலைபேசியை எடுத்து அழைக்க போனார்.

 

“மேடம் பிளீஸ் வேண்டாம் நான் ஒன்னும் கட்டாயப்படுத்தி என் கூட அவளை இருக்க வைக்கல அவளுக்கும் பிடிச்சி தான்” என்று அவன் தலைகுனிந்து கொண்டே தயக்கத்துடனே கூறினான்.

 

“சரி நீங்க கட்டாயப்படுத்தி இருக்க வைக்கலன்னா அந்த பொண்ணு ஏன் சூசைடுக்கு ட்ரை பண்ணிருக்கா சொல்லுங்க” என்று கோபத்துடன் கேட்டார்.

 

“டாக்டர் அது வேற ஒரு பிரச்சனை பிளீஸ் இந்த ஒரு தடவை மட்டும் விடுங்க இனி இந்த மாதிரி நடக்காது” என்று அவன் கெஞ்சி கேட்க அப்போதும் சமாதானம் ஆகாமல் அந்த மருத்துவர் அவனை முறைத்து கொண்டே தான் இருந்தார்.

 

“என்னை நம்புங்க டாக்டர் இனி இந்த மாதிரி தப்பு நடக்காது நான் அவளை நல்லா பார்த்துக்குறேன்” என்று வராத பொறுமையை இழுத்து வைத்து கொண்டு பேசி கொண்டிருந்தான் வீரா

பொதுவாக அவன் யாரிடமும் இப்படி எல்லாம் கெஞ்சி அவனுக்கு பழக்கமேயில்லை.

 

அதில் ஓரளவுக்கு சமாதானம் அடைந்தவர் “சரி மிஸ்டர் இனி இந்த மாதிரி எதாச்சும் நடந்தா உங்க மேல கம்ப்ளைன்ட் கொடுக்க நான் ஒரு நிமிடம் கூட தயங்க மாட்டேன் உங்க பெயர் அட்ரஸ் எல்லா விவரமும் ரிசப்ஷன்ல கொடுத்துட்டு போங்க” என்று கூறினார்.

 

“ரொம்ப தேங்க்ஸ் டாக்டர்” என்று வீரா கூற மருத்துவர் தன் முன் இருந்த சீட்டில் நந்தினிக்கு தேவையான மருந்து மாத்திரைகளை எழுதியவர்

அந்த சீட்டை எடுத்து அவன் கையில் கொடுத்தார் “இதுல இருக்க எல்லா டேப்லட்டையும் வேளா வேளைக்கு கொடுங்க அப்புறம் இதுல எழுதிருக்க ஆயில்மென்ட்டை உடம்புல காயம் இருக்க இடத்துல போட்டு விடுங்க” என்று கூறி அனுப்பி வைத்தார்.

 

வீரா வெளியில் வர “டாக்டர் என்ன சொன்னாங்க நந்தினி நல்லா இருக்கால்ல” என்று கேட்டார் சாவித்திரி.

 

அதற்க்கு வீரா “ம்ம்” என்று மட்டும் பதில் கூறினான்.

 

நந்தினி கண்விழித்தவுடன் அவளை பார்க்க அனைவரையும் அனுமதிக்க வீரா உள்ளே சென்றான்.

 

சுவாமிநாதனும் சாவித்திரியும் அவனுடன் நுழைந்தனர்

அங்கே நந்தினி கையில் கட்டுடன் அமைதியாக படுக்கையில் அமர்ந்து இருந்தாள்.

 

வீரா எந்தவித உணர்ச்சியையும் முகத்தில் காட்டாமல் அவளை பார்த்து கொண்டே அவள் அருகில் வந்து நின்றான்.

 

நந்தினி அவனை நிமிர்ந்து கூட பார்க்கவில்லை ஏதோ விரக்தியுடன் தலை குனிந்து கொண்டே அமர்ந்து இருந்தாள்.

 

“அம்மாடி என்னம்மா ஆச்சு உனக்கு,

எதுக்காக இப்படி பண்ணின எங்களை எல்லாம் விட்டு போக உனக்கு எப்படி மா மனசு வந்துச்சு சொல்லுமா” என்று சுவாமிநாதன் கண்கள் கலங்க கேட்டார் அதற்க்கு நந்தினி பதில் எதுவும் கூறாமல் தலைகுனிந்து அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தாள்.

 

“சொல்லு டி என்ன தான் ஆச்சு” என்று சாவித்திரியும் அழுது கொண்டே கேட்டார் 

அவருக்கு அவள் இவ்வாறு செய்தது மிகுந்த வேதனையை அளிக்க தான் செய்தது

தனக்கு சரிக்கு சரியாக வாய் பேசும் தன் பேத்தி இன்று அமைதியாக இருக்கிறாளே என்ற வருத்தம் அவருக்கு.

 

அந்த நேரம் அங்கே வந்த செவிலியர் “எல்லாரும் வெளியே போங்க விசிட்டிங் டைம் முடிச்சிருச்சு” என்று அனைவரையும் அனுப்பி வைத்தார்.

 

வீராவின் பார்வை அவளிடமே தான் இருந்தது அவள் கழுத்தின் ஓரத்தில் நேற்று அவன் கடித்ததால் ஒரு இடம் கன்றி போய் சிவந்து இருந்தது அதை பார்த்தவனுக்கு தான் எவ்வளவு மோசமாக நடந்திருக்கிறோம் என்று நினைத்து வருத்தப்பட்டான்.

 

“சார் உங்களுக்கு வேற தனியா சொல்லனுமா போங்க சார் வெளியே” என்று வீராவையும் அனுப்பி வைத்தார் அந்த பெண்மணி.

 

அதன் பின் வீராவின் தாய் தந்தை எவ்வளவு கேட்டும் நந்தினி பதில் பேசவே இல்லை.

 

நாளை தான் நந்தினியை டிஸ்சார்ஜ் செய்ய முடியும் என்று மருத்துவர் கூறியதால் வீரா தானே அன்று இரவு அவளை பார்த்து கொள்வதாக கூறி அவன் தாய் தந்தையை வீட்டிற்க்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டான்.

 

இரவு சாப்பாட்டை வாங்கி வந்த வீரா நந்தினியின் படுக்கையின் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான்.

 

நந்தினி கண்களை மூடி சோர்வுடன் படுத்திருந்தாள் அவளின் உடல் வேறு அனலாக கொதித்து கொண்டு இருந்தது அதனால் நடுக்கத்துடனே படுத்திருந்தாள்.

 

அவள் பக்கத்தில் இருந்த வீரா நந்தினியின் உடல் நடுங்குவதை பார்த்தவன் “நந்தினி என்ன டி ஆச்சு” என்று கேட்க அவள் பதில் எதுவும் கூறாமல் படுத்திருந்தாள்.

 

வீரா அவளின் நெற்றியில் தொட்டு பார்க்க உடல் அனலாக கொதித்து கொண்டிருந்தது என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் பரிதவித்த வீரா வெளியே சென்றான்.

 

அங்கே இருந்த நர்ஸ்சை பார்த்தவன் “மேடம் என் மனைவிக்கு ரொம்ப ஜுரமா இருக்கு வந்து கொஞ்சம் என்னன்னு பாருங்க” என்று அழைத்தான்.

 

அவரும் வீராவுடன் வந்தவர் நந்தியின் உடலை தொட்டு பார்த்தார் உடல் கொதித்து கொண்டு இருக்க “சார் டாக்டர் கொடுத்த மாத்திரை எல்லாம் போட்டிங்களா இல்லையா” என்று கேட்டார்.

 

“இன்னும் இல்லை மேடம்” என்று வீரா பதில் கூற “மொதல்ல சாப்பிட எதாச்சும் கொடுத்துட்டு மாத்திரையை போட சொல்லுங்க சார் உடம்பு சரி ஆகிடும்” என்று கூறியவர் “ஏம்மா எழுத்துரு எழுந்து முதல்ல சாப்பிடு” என்று நந்தினியை தூக்கி பிடித்து எழுப்பி படுக்கையில் அமர வைத்தார் 

“இப்போ சாப்பாட்டை கொடுங்க சார்” என்று கூறிவிட்டு சென்றார்.

 

நந்தினி எழுந்து பித்து பிடித்தவளை போன்று அமர்ந்து இருந்தாள் வீரா சாப்பாட்டு பொட்டலத்தை பிரித்து அவளுக்கு ஊட்டி விட ஆரம்பித்தான்.

 

நந்நினியும் மறுப்பு எதுவும் சொல்லாமல் சாப்பிட்டாள்

சாப்பாட்டை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஊட்டி முடித்தவன் சென்று கை கழுவி விட்டு வந்து 

மாத்திரையை பிரித்து அவளிடம் நீட்டினான் “இதை போட்டுக்கோ” என்று கொடுத்தான்.

 

நந்தினி அவன் கையில் இருந்து மாத்திரையை வாங்கியவளுக்கு திடீரென உமட்டி கொண்டு வந்தது வாந்தி எடுக்க வீரா உடனே அவள் முன் தன் கையை நீட்டினான் அவள் வாந்தி எடுத்து முடிக்கும் வரை தன் கையை நீட்டி பிடித்து கொண்டு இருந்தான்.

 

அவன் கையில் வாந்தி எடுத்தது நந்தினிக்கு ஒரு மாதிரியாக இருந்தது குளியலறைக்கு சென்று கையை கழுவியவன் ஒரு ஈர துணியை நனைத்து எடுத்து வந்த அவளின் வாயை துடைத்தான் அவள் மேலேயும் வாந்தி இருக்கும் இடங்களில் துடைத்துவிட்டான்.

 

நந்தினிக்கு கழிவறை செல்ல வேண்டும் என்று தோன்ற கட்டிலில் இருந்து இறங்கினாள் 

கீழே நிற்க கூட முடியாமல் கால்கள் இரண்டும் நடுங்கியது தடுமாறி விழ போக வீரா ஓடிவந்து அவளை பிடித்து கொண்டான்.

 

“எங்கே போகனும் சொல்லு நானே கூட்டிட்டு போறேன்” என்றான்

“பாத்ரூம்” என்று அவள் கூறியது தான் தமாதம் அவளை தன் இரு கைகளாலும் தூக்கி கொண்டு கழிவறையின் உள்ளே சென்றுவிட்டான்.

 

மீண்டும் தூக்கி வந்து அவளை படுக்கையில் கிடத்தி மாத்திரையை கொடுத்தான் அவளும் அதை வாயில் போட்டு விழுங்கினாள்.

 

வீரா பாலை டம்ளரில் ஊற்றி அவளிடம் கொடுக்க “எனக்கு வேண்டாம்” என்று கூறினாள்

“குடி டி இல்லைன்னா மயக்கம் வரும்” என்று அதட்டலாக கூற அவளும் பால் டம்ளரை தன் கையில் வாங்கி கொண்டாள்.

 

நந்தினி பாலை குடித்து மெல்ல படுக்கையில் படுத்து கொண்டாள்.

 

வீராவும் பெட்ஷீட் ஒன்றை விரித்து தரையில் படுத்து கொண்டான் கண்மூடி உறங்க முயற்சி செய்தவனுக்கு அப்போது தான் நினைவு வந்தது ஆயில்மென்ட் போடவில்லையே என்று உடனே எழுந்தமர்ந்தவன்.

 

 ஆயில்மென்ட்டை எடுத்து கொண்டு அவள் அருகில் நெருங்கினான் நந்தினி நன்றாக உறங்கி கொண்டு இருந்தாள்.

 

அவளை எழுப்பாமல் முதலில் அவள் கழுத்தில் இருந்த காயத்திற்க்கு மருந்திட்டான்

பின் அவள் அணிந்திருந்த சட்டையின் பட்டன்களை ஒவ்வொன்றாக கழட்டினான்.

 

அவள் உடலில் இருந்த காயங்களை பார்த்தவனுக்கு இதயம் கணக்க தான் செய்தது

தன் ஆயில்மென்ட்டை கையில் எடுத்து காயங்கள் இருக்கும் இடத்தில் தடவினான்.

 

அவனின் இந்த தொடு உணர்வில் கண்விழித்தாள் நந்தினி தன் சட்டை பட்டன்கள் கழண்டு இருப்பதையும் வீரா தன் அருகில் இருப்பதையும் பார்த்தவள் அடித்து பிடித்து கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்.

 

தொடரும்….