ஏகாந்த இரவில் வா தேவதா! – 26&27 (விஷ்ணுப்ரியா)

ஏகாந்த இரவில் வா தேவதா 

[26]

யௌவனாவின் உடலெங்கிலும்… உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு ஓடி வந்தமையினால், ஓர் துணுக்கம் ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது. 

தன் விலா என்புகள் ஏகத்துக்கும் ஏறி இறங்க, தொண்டைக்குழியில் வியர்வை மணியொன்று சரேலென்று வழிய நின்றவள், தன்னையே பார்த்தபடி நின்றிருந்த கணவனை நோக்கி, 

உயிர் உருக்கும் குரலில், “சத்சத்… யா..”என்றாள் யௌவனா. 

ஏற்கனவே அந்தப் பொல்லாத பிரபாகரிடம் அகப்பட்டு நின்றிருப்பவனுக்குள்.. முருகேசுவை எப்படியாவது காப்பாற்ற வேண்டும் என்ற பதகளிப்பான எண்ணம் ஊறிக் கொண்டிருந்த வேளை… தற்போது மனைவியின் திடீர் பிரசன்னம்… அவனுக்குள் இக்கட்டான நிலைமையைத் தோற்றுவிக்கலானது. 

சத்யாதித்தனின் கூர்மையான நயனங்கள்… தன் மனையாளைக் கண்டதும் ஒரு கணம் விரிந்து சுருங்கியதே தவிர, வேறெந்த பதற்றத்தையும் அவன்.. தன் எதிராளியின் முன்னாடி காட்டிக் கொள்ளவே பிரியப்படவில்லை போலும். 

அதீத அன்பு இருக்கும் இடத்தில் அல்லவா.. கோபமும் உதிக்கும்??

சத்யாதித்தனுக்கும்..கர்ப்பிணி மனைவி தன்னை நாடி வந்ததில்… கோபமே உதித்தது. 

அதனால் அந்தத் தருவாயிலும் அவளைப் பார்த்து அனிச்சையாகவே எகிறவே செய்தது தலைவனின் மனம். 

கைமுஷ்டியை அழுத்தி மடக்கி, கைகளில் பச்சை நரம்புகள் புடைத்தெழ நின்றவன், “ந்நீஈஈ.. எதுக்கு இங்கே வ்வந்த??..என்னைக் க்க்காப்பாத்தலாம்னா?? என்னைக் காப்பாத்திக்க எனக்குத் தெரியும்…ம்மரியாதையா.. வ்வீட்டுக்குப் ப்போஓஓ.. யௌவ்வனாஆஆ”என்று அவன் இரைந்து கர்ஜிக்க, மென்மையான யௌவனாவின் உள்ளம் விம்மித் தணிந்தது. 

கணவனின் கோபத்திற்கான மெய்க்காரணம் புரியாதளவுக்கு அவள் ஒன்றும் சின்னக்குழந்தையல்லவே? இந்த இக்கட்டான நிலைமையில் அவளை மாட்டி விடக்கூடாது என்றல்லவா .. கோபத்தைக் கக்குகிறான் சத்யன்?? 

ஆருயிர்த்தலைவனைத் தானும் அவளும் தான் எங்கணம் விட்டுப் போவாளாம்?? 

அந்தப் பாழும் நந்தினி தான்.. இத்தனையும் செய்கிறாள் என்று ஓடி வந்தால்… அவள் தலைவனுக்கு தீங்கு விளைவிக்க சித்தமாயிருப்பவன் பிரபாகர்!! 

ஆவியையும் விட மோசமான பாவி இந்த மனித ஜந்துக்கள் என்றே தோன்றியது அவளுக்கு. 

இருந்தாலும் பிடிவாதமாக நின்றவள்.. அங்கிருந்த அனைத்து கயவர்களையும்.. நாசித்துவாரம் விடைத்து அடங்க அடங்க வெறித்துப் பார்த்தாள். 

அவர்களிடம் மற்றுமோர் பிணைக்கைதியாக அகப்பட்டிருக்கும்.. தன் அண்ணனின் பணியாளன் முருகேசுவை… இரத்தம் சிந்தும் கோலத்துடன் கண்டதும்.. சற்றே பதறி, இளகவும் செய்தது அவள் உள்ளம். 

அனைவரையும் வலம் வந்த அவள் விழிகள், இறுதியில் தன் சத்யாதித்தனிலேயே தஞ்சமடைய, மிக மிக ஸ்தீரமான குரலில், “ம்முடியாது.. ம்முடியவே முடியாது.. போறதுன்னா உங்க கூட சேர்ந்து வீட்டுக்குப் போறேன்.. இல்லை.. உங்க கூட சேர்ந்து உயிரை விடுறேன்.. வாழ்வோ சாவோ… அது உங்க கூட தான் சத்யன்!!!” என்றாள் அந்த யௌவன மாது. 

அதைக் கேட்ட சத்யனின் இதயம்.. நெகிழ்ந்து நெக்குருகித் தான் போயிற்று. அவன் தான் உயிரினும் மேலாக ஆசை வைத்த பெண்ணின்… மலையளவு நேசம்.. அவளைக் கட்டியணைக்க ஏகியது இதயம். 

இருந்தாலும் இடம், பொருள், ஏவல் கருதி அமைதியாகவே இருந்தவன்… அவளை அங்கிருந்து அனுப்பி விட நாடி, மீண்டும் திட்டிவிட வாய் திறந்த கணம் தான்.. காதலர்களின் மொழிகள் கேட்டு நின்ற பிரபாகரோ… அந்த இடமே எதிரொலிக்கும் வண்ணம்.. வேண்டுமென்றே எகத்தாளமான தொனியில் நகைக்கலானான். 

அவனது அந்தச் சிரிப்பு.. அவனது சொற்களை விடவும் எரிச்சலை மூட்டுவது போல இருந்தது சத்யாதித்தனுக்கு. 

இருப்பினும் சத்யாதித்தன் தகுந்த தருணத்துக்காக இடுங்கிய விழிகளுடன் பற்களைக் கடித்துக் கொண்டு அமைதியாக நிற்க, 

பிரபாகரோ, சிரிப்பின் முடிவில் கைகளைத் தட்டிக் கொண்டே, “வெல்.. வெல்.. வெல்.. த ஸ்டோரி ஹேஸ் டர்ன்ட் அப்சைட் டவுன்னா??..”என்றவன், மெல்ல மெல்ல யௌவனா பக்கம் நடந்து போய், 

“ஒரு ராஜாவோட உயிர்… கிளிக்கிட்ட இருந்த மாதிரி.. உன் உயிர் இவக்கிட்ட இருக்கா..???”என்ற வண்ணம், கர்ப்பிணிப் பெண்ணின் பின்னந்தலை மயிரை.. தன் உள்ளங்கையால் கொத்தோடுப் பற்றியிழுத்தான் அந்த இராட்சசன். 

பிரபாகரின் திண்ணிய பிடியில்.. யௌவனாவுக்கு வலித்தாலும் கூட.. அதையும் விட வலித்தது, “யௌவனாவை பார்க்கும் போது.. என் தங்கை ஞாபகம்” என்று முன்னொருகால் அவன் செப்பியது. 

யௌவனாவோ.. அந்தக் கொடியவன் அத்தனை உறுதியுடன் தன் பின்னந்தலை மயிரைப் பற்றியும்… அவள் வலியைக் காட்டினால்.. அவ்வலி சத்யனையும் பாதிக்கும் என கீழுதட்டை அழுந்தக்கடித்துக் கொண்டு நிற்கலானாள். 

இருப்பினும், அவளது விழிகளில் அவள் படும் துயரைக் காட்டிக்கொடுக்குமுகமாக.. சரேலென்று வடியலாயிற்று கண்ணீரை. 

மனைவியின் கண்ணீரில் இதயம் துண்டாக, கர்ஜிக்கும் குரலில், “பிரபாஆஆ..ம்மரியாதையா.. அவள விட்டுடு.. அவ மேல ஒரு துரும்பு பட்டாலும்… நீ இங்கேயிருந்து உயிரோட போக முடியாது..”என்று எச்சரித்தான் சத்யன். 

அவளை இழுத்து.. அவள் நெற்றிப் பொட்டில் துப்பாக்கியை வைத்து டிரிக்கரை அழுத்தியவனாக, “அப்படினானா… ஐ வோன்ட் திஸ் டோர் டு பி ஓபன்ட்..!!”என்று சத்யனை விடவும் இரைந்து கத்தினான் பிரபாகர். 

இரைந்து கத்துபவன் எல்லாம் பலவான் ஆகிவிட முடியாது. சந்தர்ப்பத்திற்கேற்றவாறு சமயோசிதமாக நடந்து கொள்பவனே பலவான்!! 

மனைவியை மேலிருந்து கீழ் வரை வாஞ்சையுடன் தழுவிய அவன் கண்கள் அவளிடம், ‘ஏன்மா.. இங்கே வந்த?’ என்பது போல ஆதுரத்துடன் கேட்டது. 

பிரபாகரோ.. இந்த கண்ணால் பேசும் மொழிகளைக் காணச் சகியாதவனை.. ட்ரிக்கரை இன்னும் கொஞ்சம் அழுத்தமாக அழுத்த முற்பட, 

இரு கைகைளையும் உயர்த்தியவன், “ஓகே ஓகே…. உனக்கு இந்த கதவைத் திறக்கணும்.. அவ்வளவு தானே?? திறக்குறேன்.. ஆனா அவ உடம்புலயிருந்து ஒரு துளி இரத்தம் வந்தாலும்.. இங்கேயிருந்து யாரும் உயிரோட போக மாட்டீங்க..” என்று வன்மையான குரலிலேயே எச்சரிக்கை செய்து விட்டு தங்கக் கதவை நோக்கித் திரும்பினான் அவன். 

அவனுள் எப்படியாவது.. மனையாளைக் காப்பாற்றி விடும் வேகம்!! அனிச்சை செயலாக.. மிக மிக வன்மையாக வெளிப்பட்டது சத்யனின் குரல். 

அவன் தங்கக் கதவைப் பார்த்து திரும்பி நின்றாலும் கூட..சத்யாதித்தனின் மனம் எங்கும் நிறைந்திருந்தது அவளது அவஸ்தையான முகம். 

பதற்றம் அவனை எச்சில் கூட்டி விழுங்கச் செய்தது. 

நிஜமாகவே… கதவைத் திறக்கும் மந்திரம் என்னவென்பதை அவன் அறியான் அல்லவா? 

ஆழ்ந்த பெருமூச்சொன்றை உள்ளிழுத்து சுவாசித்தவன், ‘எது வந்தாலும் வரட்டும்’ என்பது போல, உள்ளுக்குள் ஏதோ தோன்ற கண்களை அமைதியாக மூடிக் கொண்டான். 

அவன் ஏன்.. கண்களை.. அந்தத் தங்கக் கதவு முன்னாடி மூடி நின்றான் என்று கேட்டால் அது அவனுக்கே தெரியாது. அது தான் உண்மை. 

இருப்பினும் சில நேரம் உள்ளுணர்வுகள் சொல்வது கூட சரியாகவே அமைந்து விடக்கூடும். அது போலவே நடந்தது அவனுக்கும். 

மூடிய விழிகளுக்குள் வழமையாகத் தோன்றும் இருள்.. அவனின் விழித்திரையை விட்டும் அகன்று போகத் தொடங்க, இருட்டில் ஓர் சூரியோதயம் போல.. விழிகளுக்குள் ஓர் தெய்வீகமான ஒளிவட்டம் தோன்றலாயிற்று சத்யனுக்கு. 

அவன் விழிகள் சுருக்கியவனாக.. அந்த ஒளிவட்டத்தில்.. பார்வையை ஊன்றிப் பதித்த நேரம்.. அதற்குள்.. பத்மாசனத்தில்.. தன் வலது தொடையை இடது தொடையின் மீது வைத்தவாறு… கழுத்திலும், கைச்சந்திலும் ருத்திராட்சைமாலையுடனும், ஜடாமுடியுடனும்.. ஆங்காங்கே… பட்டையுடனும்.. விழிகள் மூடி அமர்ந்திருந்தது.. தெய்வீகமணம் கமழும் ஓர் இராட்சத உருவம். 

சத்யாதித்தன்.. ஈசனின் சாயல் கொண்டானையே.. உற்றுப் பார்க்க, மென்மையாக விழிகள் திறந்த அந்த ஜடாமுடிக்காரன்… சத்யாதித்தனை நோக்கி பவ்யமாக புன்னகைத்தான். 

தெய்வாம்சம் பொருந்திய இந்த மாமனிதர் முகத்தில் பவ்யமா? என்று அவன் சிந்தனை வசப்பட்டவேளை, அவனது மனவோட்டங்களை அறிந்தது போல… உள்ளுக்குள்ளாகவே சிரித்தான் அந்த ஜடாமுடிக்காரன்.

 அவன் தான் நந்தினியின் தேவதா. அவன் தான் சத்யனைக் காத்த அதே காவல்தெய்வம். 

புதையல் வெளிப்பட வேண்டிய உரிய காலம் வந்து விட்டது என்பதை அறிந்திருந்தவன், சத்யாதித்தனை நோக்கி, “அரசரே!!”என்றான் பணிவன்புடன். 

‘இந்த மாமனிதர்.. தன்னை அரசர் என்பதா?’ என்று சத்யன் சங்கடத்தில் நிற்க, அந்த தெய்வீக சிரிப்பு மாறாமல் தேவதாவும், “அரசரே.. நான் சொல்லும் மந்திரத்தை.. மீளவும் உச்சரியுங்கள்.. கதவும் திறக்கப்படும். உங்களுக்கு உரியதும்.. வெளியாக்கப்படும்”என்றான். 

சத்யாதித்தன்.. தேவதாவின் மொழிகளில் குழம்பிப் போயிருந்தாலும் கூட, ஒருமுகமான மனதுடன்.. தேவதா சொன்னதையே சொல்ல சித்தமானான். 

சத்யனின் கைகள்.. மந்திரத்துக்கு கட்டுப்பட்டது போன்று.. அனிச்சைச் செயலாக மேலெழுந்து.. அந்தத் தங்கக்கதவில் இரு உள்ளங்கைகள் பதிக்க, வாயோ.. அவனையும் அறியாமல்.. தேவதா காதுகளில் ஊதிய மந்திரத்தை.. சரியான ஏற்ற இறக்க உச்சரிப்புடன் சொல்லவாரம்பித்தது. 

“தேவாஸூர… மநுஷ்யாஸ்ய… சர்வ சுஷ்காய.. நித்யம்.”

அதைச் சொல்லி முடித்த அடுத்த கணம்.. தேவதாவின் முகத்தில் தோன்றிய பொழிவு… உலகத்தில் எந்த ஆண்களிடமும் சத்யாதித்தன் காணாத பொழிவு அது. 

தேவதா… தன் அரசரின் முகத்தையே மலர்ந்த வதனமாக பார்த்தபடியே இருக்க, சத்யாதித்தன் கை பதித்திருந்த அந்தத் தங்கக் கதவு… ஒரு பாரிய கல்லொன்று அகற்றப்படுவது போன்ற ஒலியுடன்.. மெல்ல மெல்ல திறந்து கொள்ளவாரம்பித்தது. 

அந்த ஒலியில்.. சிந்தை கலைந்தவன்.. மெல்ல விழிகளைத் திறந்த போது… என்னேவொரு ஆச்சரியம்?? அவன் கண் முன்னே விரிந்தது பாழும் இருட்டுக்குகை போன்ற அறை. 

அவனா இதைத் திறந்தான்?? இத்தனை உரிய பாதுகாப்புக்களுடன்… பொக்கிஷ அறைகளை செய்தது.. தங்கத்தில் கதவு இழைத்தது.. அவனது முன்னோர்களா?? 

சத்யாதித்தன்.. கதவு திறந்ததும்.. மனைவியும் அந்தக் கொடியவன் பிடியிலிருந்து விடுதலையடையக் கூடும் என்ற நப்பாசையுடன் பிரபாகரின் முகம் பார்க்க, அப்போதும் விடாமல் யௌவனாவை அழுத்திப் பிடித்திருந்தவன், 

 

“இன்னும் என் தேவை.. முடியலை சத்யன்.. உன்னை வைச்சு நான் இன்னும் சாதிக்க வேண்டியிருக்கு”என்றவனுக்கு.. சர்வ நிச்சயமாக தெரிந்திருந்தது.. புதையல் எடுத்து விட்டு வெளியேறும் வரை… உயிர் தப்பிக்க சத்யாதித்தன் தேவை என்று. 

கண்களாலேயே தன்னிரு கையாட்களை.. கார்ப்பரேட் காரன் உள்ளே ஏவ, தீப்பந்தத்துடன் உள்ளே நுழைந்தவர்கள்… அந்தக் கொடும் இருளுக்கு அந்தத் தீப்பந்த ஒளியின் வீரியம் போதவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொள்ளலாயினர். 

பிரபாகர் கொடுத்த கூலிக்கு.. மாறு செய்யாமல்.. அவன் கட்டளையிட தேவையேயின்றி.. விரைந்து செயற்பட்டவர்கள்…வெளியில் சென்று காய்ந்த மரக்கட்டைகள் எடுத்து வந்து…இன்னும் இன்னும் தீப்பந்தங்களை உருவாக்கி… 

அந்தப் புராதனக்காலச் சுவர்களில் இருந்த தீப்பந்தக் கொழுவியில் அந்தத் தீப்பந்தங்களைச் சொருக,.. அந்தப் பாழும் நிலவறை… சொற்பநேரங்களில் தீச்சுவாலை ஒளியில்.. ஒருவித தங்கச்சூரியனின் செம்மஞ்சள் ஒளியில் ஜொலிக்கவாரம்பித்தது. 

அடுத்த நொடி.. திறந்த தங்கக்கதவு.. தடதடவென மூடிக்கொள்ளவாரம்பிக்க.. எல்லாரும் அதிர்ந்து நின்றாலும்.. அந்த பேராசைக்காரனின் மனம் புதையலேயே வேண்டி நின்றது. 

அந்த அறை முழுவதும் ஜெகஜோதியாக ஆனதன் பின்பு, யௌவனாவைப் பற்றியிழுத்துக் கொண்டே ஓரடி முன்னே வைத்தவன், சத்யனை அடிபணிய வைக்கும் மிரட்டும் தோரணையில், “ம்.. உள்ளே போ சத்யன்”என்று சொல்ல, பிரபாகரைப் பாய்ந்து கழுத்தை நெரிக்கும் அளவுக்கு கோபம் வந்தாலும் கூட.. 

அவன் பிடியில் இருக்கும் மனைவிக்காக தன் ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு.. அந்த நிலவறைக்குள் நடந்தான். 

அறைக்குள் ஈரடி எடுத்து வைத்த பின்.. பெரியோரு கற்பாறைப் பள்ளம்.. இருப்பதைக் கண்ட சத்யாதித்தன்.. பிரபாகரின் கையாள் ஒருவனிடம் இருந்த தீப்பந்தத்தை வலுக்கட்டாயமாக வாங்கி அதற்குள் இட, ஆழமே தெரியாதளவுக்கு சென்று கொண்டே இருந்தது அந்தத் தீப்பந்தம். 

 

சத்யாதித்தனின் கூரிய விழிகள்.. சுற்றுமுற்றும் தேடியதில்.. ஓர் பழைமையான இரும்புப் பாலம்.. இம்முனையிலிருந்து அம்முனை செல்வதற்காக அமைக்கப்பட்டிருப்பதைக் கண்டு கொண்டன.

இந்தப் புதையல் எத்தனை வருடங்கள் கழித்து வெளிவரும் என்பதை அறியாத அவன் முன்னோர்கள்.. அச்சமயம்.. எத்தனை வருடங்கள் ஆயினும் பாலம் சேதமடையாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக இரும்பினாலான பாலம்.

அதுவும் துருப்பிடிக்காத வண்ணம் இயற்கை உலோகக் காப்புத் திரவங்கள் பூசி… அமைத்திருப்பதை எண்ணி.. முன்னோர்கள் பற்றி சின்னப் பெருமிதமும் வந்து போனது அவனுள். 

அந்த இரும்பினாலான ஒற்றையடிப் பாலத்தில்..பிரபாகரின் கண்ணாலான மிரட்டலின் அர்த்தம் புரிந்தவனாக, தீப்பந்தத்தை எடுத்துக் கொண்டு… அந்தப் பாலத்தை அவன் கடந்து.. மறுமுனையை அடைய, 

அவனைத் தொடர்ந்து.. மறுமுனையை மெல்ல மெல்ல அடையலாயினர் கார்ப்பரேட் காரனும், அவனது கையாட்களும். 

ஆனால் மறுமுனையில் தவிப்புடன் நின்றிருந்த சத்யாதித்தனின் விழிகளோ, அந்தப் பாலத்தை ஈருயிராகத் தாண்டிக் கொண்டிருக்கும் மனைவியின் மேலேயே தான் அவஸ்தையுடன் பதிந்திருந்தது. 

மனைவி.. பிரபாகரின் துப்பாக்கிமுனையில்.. ஒருவாறு அந்தப் பாலத்தைக் கடந்து முடிந்ததும்.. கண்களில் நீர் மல்க, யௌவனாவை அணைத்து ஆறுதல்ப்படுத்த ஓடி வந்தவனை.. அதற்கு விடாமல் தடுத்தது பிரபாகரே தான்.

யௌவனாவின் பிடரிமயிரை அவள் உயிர் போகும் வண்ணம் அழுத்திப் பிடித்தவன், “ம்… இன்னும் என் வேலை முடியலை சத்யா.. முன்னேறிப்போ..”என்று அதட்ட, 

பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டே அழுந்த மூடிய இதழ்களுடன், முன்னேறி நடந்தான் சத்யன். 

அந்தப் பாலத்தைத் தாண்டி சிறிது தூரம் சென்ற அத்தனை கண்களும்.. ஓரிடத்தில் ஆச்சரியத்துடன் நிலைக்குத்தி நிற்கலாயிற்று. 

இடம், பொருள், ஏவல் மறந்து… அண்ணாந்த விழிகள் அண்ணாந்தபடியே நிற்க வைத்தது அவர்கள் அங்கு கண்ட பேரதியச தரிசனம்!! 

அப்படி எதைத் தான் கண்டார்கள் அவர்கள்?? 

அது நந்தினி.. இருநூறு வருடங்களாக.. தன் சோகங்களையும், வன்மத்தையும், பழிவுணர்வையும், சபதத்தையும் இன்னும் ஏன் பல மனிதத் தலைகளையும் அர்ப்பணித்த.. கருஞ்சிலையிலான காளிமாதா. 

அதிலென்ன ஆச்சரியம் இருக்கக் கூடும்?? 

ஆம்.அதிலும் ஆச்சரியம் இருந்தது.அந்தச் சிலையின் நளினத்தில்… கலைநயத்தில் ஓர் ஆச்சரியம் இருந்ததாயின்.. அதன் தலத்திலும், அமைப்பிலும் கூட ஓர் ஆச்சரியம் இருக்கவே செய்தது. 

அந்தக் காளிச்சிலை… எந்தவித அத்திவாரங்களும் அற்று.. நிலத்திலிருந்து ஐந்தரையடி உயரத்தில் எழுந்து.. அந்தரத்தில் எந்தவிதமான பிடிமானமும் அற்று நின்று கொண்டிருந்தது. 

அது எப்படி சாத்தியம்??? 

அது தான் சத்யாதித்தனின் முன்னோர்களின் வியத்தகு சாமர்த்தியம்!! 

பூமி என்பது இன்னும் விஞ்ஞானம் எட்டிப்பிடிக்காத ஆயிரமாயிரம் வியத்தகு இரகிசயங்களை கொண்டது தான் அல்லவா?? 

அவ்விடம்.. பூமியின் ஒவ்வொரு ஓடுகளையும் தாண்டி.. நடுமத்தியில் இருக்கும் லாவா குழம்பு வரை இருக்கும் இடத்தில் நடுமையமாக இருக்க.. அந்த இடத்தில் புவியீர்ப்பு விசை என்பது அதிகமாகத் தான் இருக்கும்!! 

அதனால் அவ்விடத்தில் இயற்கையாகவே அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த கருங்கல்லில்.. புராதன கண்டி சிற்ப வினைஞர்கள் வடித்தது தான் இந்த பிரம்மாண்ட காளிச்சிலை!! 

அதற்கு மேலே.. கருங்கல் உத்திரத்தில் ஆயிரக்கணக்கில் மணிகள் தொங்கிக் கொண்டிருக்க.. அவற்றில் ஊர்ந்து நெளிந்து சென்று கொண்டிருந்தன பாம்புகள். 

யாருக்கும் தொல்லை செய்ய விரும்பாத நல்லபாம்புகள்!! 

கூடவே காளிமாதாவின் பாதங்களுக்கு கீழே… சிற்சில மனித மண்டையோடுகள்.. இருப்பதையும் கூட அச்சத்துடன் பார்த்தன அவ்விழிகள். 

ஆம்.. அது நந்தினியின் அமைதியை தொல்லை செய்த பல மனிதர்களின் மண்டையோடுகள்!! அவை அனைத்தும் நந்தினி.. தன் தாய்க்கு கொடுத்த பலிகள்!! 

பிரபாகரது கையாட்களின் விழிகள்.. அவ்விடத்தைச் சுற்றிச் சுற்றி.. தான் தேடி வந்த அலைந்த பொருளை.. பெரும் பேராசையுடன் தேட… அங்கே ஓர் ஓரத்தில்..ரொம்பவும் பழைமையான இரும்புப் பெட்டங்கள் நான்கு…. நிரம்பி வழிந்த செல்வங்களுடன்.. பூட்டவும் முடியாமல்.. பாதி திறந்த வாயுடன் இருப்பதை அவதானிக்கலானது. 

ஹப்பப்பா?? தங்கமென்ன? விலை மதிக்க முடியாத வைரமென்ன? வைடூழியெமென்ன?? முத்து முத்தாக, மணியாக.. கொட்டிக்கிடந்தது அந்தப் புதையல். 

அவை இராஜசிங்கர்களின் புதையல்!! அவர்கள் சேமித்த பொக்கிஷம். 

தீப்பந்தத்தின் ஒளி.. அந்த வைரமணிகளின் பளிங்கில் ஊடுருவி பிரதிபலித்து.. அந்த கருங்கற்சுவரில் பிரதிபலிக்க, நீரின் பிரதிபலிப்பு போல.. ஒரு அழகு அங்கே உருவாகத் தொடங்கியது. 

பிரபாகரைப் போலவே பேராசைப் பிடித்த அவனது வேலையாட்களும்… அந்தச் சிந்திக் கிடக்கும் பொக்கிஷங்களை நோக்கி.. நாக்கைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டு ஓடத் தொடங்க, 

சட்டென அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தியது பிரபாகரின் குரல். 

அவனது கண்களின் கீழிமை ஆத்திரத்தில் சிவந்து துடிக்க, தன் பணியாளர்களை நோக்கியவன், “ஃபூல்ஸ்!! … நாம தேடி வந்தது அது இல்லை.. இதில் கை வைச்சா… உங்க உயிர் தான் ப்போகும்”என்று சொன்ன ஒற்றை வார்த்தையில்.. ஓரெட்டு அச்சத்துடன் பின்வாங்கலாயினர். 

பிரபாகரின் முன்னோரான.. ஸ்ரீ விக்கிரம இராஜசிங்கனின் படைத்தளபதி எழுதி வைத்து விட்டுச் சென்ற ஓலைச்சுவடியில்… அத்தனை விளக்கங்களும் இருந்தமையினால்… இந்தப் புதையலைத் தீண்டும் ஒவ்வொரு உயிரும் இரத்தம் கக்கிச் சாகும் என்பதை முன்கூட்டியே அறிந்தே வைத்திருந்தான் அவன். 

ஆனால் என்ன? இத்தனை அறிந்து வைத்திருந்த அந்தப் படைத்தளபதிக்கு கூட… கதவு திறக்கும் கடவுச்சொல்லை இரகசியம் அறியாமல் போனது எண்ணித் தான்.. தன் மூதாதை மேல் கோபம் வந்தது அவனுக்கு. 

படைத்தளபதி அறியாத கடவுச்சொல்… தேவதா அறிந்திருக்கிறான் என்றால்.. அவனின் இராஜவிசுவாசம் எத்தகையது என்பதை இந்த இராஜசிங்கர்கள் அறிந்து வைத்திருந்திருக்கிறார்கள் என்று தானே அர்த்தம்? 

உண்மையும் அது தான்!! 

தன் பணியாட்களை நோக்கியவன்.. சைகையாலேயே.. இத்தனை நேரம் கைச்சிறையில் இருந்த முருகேசுவை, ‘தீர்த்துக்கட்டி விடு’ என்பது போல சைகை காட்டியவன், 

சூட்சுமமான குரலில், “நிஜப் புதையல் வெளிவரணும்னா.. காளி மாதா மனசு குளிர.. ஒரு மிருக பலி குடுக்கணும்டா…ஆனா நாம நரபலியே கொடுக்கலாம்..”என்றபடி தலையை அசைத்தது மட்டும் தான் தாமதம், 

அந்தக் குரூரர்களுள் ரொம்ப ரொம்பக் குரூரமான ஒருவன்.. சட்டென பின்னால் இருந்த படியே முருகேசுவின் கழுத்து நரம்பில் ஓர் கூர்மையான குறுங்கத்தியைப் பிடித்து இழுத்தது தான் தாமதம். 

மூச்சுக்குழல் அறுபட்டதில்.. உடனடியாக அச்செக்கனே உயிர் பிரிய, வெறும் உடல் மட்டும் விழுந்தது தரையில். 

எப்படி தன் உயிர் போனது என்று தெரியாமலேயே அப்பாவியாக போய் சேர்ந்தான் முருகேசு. 

அவனுக்கு இழைக்கப்பட்ட துரோகத்தையும்.. அந்தக் கொடூரக் கொலையையும் காணச்சகியாத.. மெல்லிய இதயத்தினளான யௌவனா..கண்களை மூடிக் கொண்டு “ஆஆஆஆஆஆ.. ஐய்யோ முருகேசு…”என்று கத்திக் கதற, சத்யாதித்தனுக்கோ இதுவரை அடக்கி வைத்திருந்த ஆத்திரம் எல்லை கடக்கத் தொடங்கியது. 

அவன் தன் தளைகள் அத்தனையையும் தூக்கியெறிந்து விட்டு… பிரபாகரைத் துவம்சம் செய்து விடும் புயல் வேகத்தில்.. ஓரெட்டு முன்னாடி நடக்க, யௌவனாவின் நெற்றிப் பொட்டிலிருந்த துப்பாக்கியை.. மெல்ல கீழிறக்கி.. கொஞ்சமாக மேடிட்டிருந்த அவளின் பக்கவாட்டு வயிற்றில் வைத்து அழுத்திப் பிடித்தான் பிரபாகர். 

அந்தக் கொடூரமான கார்ப்பரேட்காரன்.. அங்கணம் சத்யாதித்தனை மிரட்டவில்லை. அதட்டவில்லை. தன் பணியாளர்கள் கொண்டும் அடக்கவும் முன்வரவேயில்லை. 

சத்யாதித்தன் என்னும் மதயானையை அடக்கும் அங்குசம் எது என்பதை… அந்தப் பொல்லாதவன் நன்கு அறிந்தே வைத்திருந்தான். 

பிரபாகரின் இதழ்க்கடையோரத்திலிருந்து ஓர் சூட்சுமச்சிரிப்பு பரவ, யௌவனா வயிற்றை துப்பாக்கியால் காட்டிய வண்ணம், “எப்படி வசதி?”என்று மட்டும் தான் கேட்டான் அவன். 

தான் அசைந்தால்… அவளோடு.. தன் குழந்தை உயிரும் போகக்கூடும் என்பதை அறிந்தவன்… கண்ணெதிரே அக்கிரமம் நடந்தேறியும்.. கையாலாகாதவனாக நின்றிருக்கத் தலைப்பட்டான். 

அந்த நரபலி நிறைவேற்றப்பட்ட ஒரு சில நாழிகைகளின் பிற்பாடு.. மண்ணிலிருந்து ஏதோ.. ஓர் பெரும் ஒலிக்கிளம்ப..என்னேவொரு பேரதிசயம்?? 

அந்தரத்தில் எழுந்து நிற்கும் காளி மாதாவைச் சுற்றி வட்டவடிவில் புடைத்து வெளி வந்தது பதினேழு பெட்டகங்கள். 

அத்தனையும் அட் அ டைமில் வெளிவந்த கணம்.. அதன் வாய் தானாகவே திறக்கப்பட, அதற்குள் இருந்து ஒளிவீசிக் கொண்டிருந்தது மனித மனங்கள் கற்பனையும் செய்ய முடியாத விலைமதிப்பற்ற வஸ்த்துக்கள். 

வைரத்தால், பளிங்கினால், தங்கத்தினால் என.. அத்தனை விலைமதிப்பற்றதினாலுமான.. வெவ்வேறு அளவிலான புத்தர் சிலைகள்… இருப்பதைக் காணக் காண… அங்கிருந்த மாந்தர்கள் அனைவரினதும் சிந்தனையில் அந்தப் புதையலே நிறைக்கவாரம்பித்தது. 

இந்த இத்தனைப் புதையல்களும் வெளிவர மறைமுகமான காரணம்.. சாக்ஷாத் அந்த தேவதாவே தான்!!

  ஒரு சின்ன சுடக்கொலியில்.. மண்ணில் புதைந்திருக்கும் இரகிசயங்கள் அத்தனையையும் வெளியாக்கியவன்.. 

இருநூறு வருடங்களுக்கும் மேலான.. புதையலைக் காக்கும் சுமை நீங்கயதால் களிப்புறுவதா? அன்றேல் அநியாயமாக ஓர் நரபலி கொடுக்கப்பட்டதை எண்ணி ஆத்திரம் கொள்வதா என்றறியாமல் நின்றிருந்தான். 

ஆயினும்… அதையும் தாண்டி.. ஓர் உன்னத உண்மை புரிந்ததாலோ என்னவோ?? தேவதா… இத்தனைக் கொடூரங்களையும் செய்த பிரபாகர் மீது சீற்றம் கொள்ளாமல்.. அமைதி நிலைகுலையா முகத்துடனேயே நின்றிருந்தான். 

கழுத்து நரம்புகள் புடைத்து வெளித்தெரிய தம்கட்டி நின்றவன், “இப்போ தான்.. உனக்கு வேண்டியது கெடச்சிருச்சே?? அவளை விட்டுரு பிரபாகர்!!”என்று கத்தினான் சத்யன். 

ஆனால் அந்தப் பொல்லாத பிரபாகருக்கோ.. அந்த விலைமதிக்க முடியாத பொக்கிஷங்கள் மீது எத்தனை ஆசை இருந்ததுவோ?? அதேயளவு ஆசை அவன் உயிர் மேலேயும் இருந்தது. 

முதலில் இங்கிருந்து வெளியேற வேண்டும். அதன் பின்னர் அந்தப் புதையல்களை ஒவ்வொன்றாக வெளியே கொண்டு வர வேண்டும். அதன் பின்னர் தான் யௌவனாவை விடுவிப்பது பற்றி சிந்திக்கவே வேண்டும். 

கூடவே.. இந்த உலகத்துக்கும், அரசாங்கத்துக்கும்… இந்த அகழ்வாராய்ச்சியின் முடிவில் அந்தரத்தில் தொங்கும் காளிச்சிலையையும் தங்கக்கதவையும் காட்டி… பேரும், புகழும் வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்றொரு எண்ணமும் இருந்து கொண்டே இருந்தது. 

அதனால் யௌவனாவை தன் துருப்புச் சீட்டாக உபயோகப்படுத்திக் கொண்டவன், “நான் என்ன ம்முட்டாளா சத்யன்?? வந்த வழி வேறு அடைச்சிருச்சி.. இத்தனையும் எடுத்துக்கிட்டு எப்படி வெளியே போறது? இங்கேயே.. இதையெல்லாம் அனுபவிக்காம சாகச் சொல்றீயா??..இந்த கதவைத் திறந்த மாதிரி.. வெளியே போகவும் நீ தான் வழிகாட்டணும்..ம்ம்..சீக்கிரம்”என்று வயிற்றில் துப்பாக்கியை வைத்து உந்த, சத்யாதித்தன் தன் பலத்தினை இழந்தான். 

சத்யனின் பெரும் பலமும் சரி.. பலவீனமும் சரி.. அது யௌவனா அல்லவா?? 

உலகத்திலேயே அவன் பெரிதாக மதிக்கும் சொத்தான யௌவனாவை விட.. இவனுக்கு வந்து சேரவேண்டிய சொத்தெல்லாம் துச்சமாகத் தோன்ற, மனதைக் கல்லாக்கிக் கொண்டே.. தன் மனைவியின் கண்ணீர் வதனம் பார்க்க முடியாமல்.. கைமுஷ்டி இறுக்கிக் கொண்டு நின்றான் சத்யன். 

அவனிடமிருந்து ஆழ்ந்த மூச்சொன்று வெளிப்பட.. அவனது உள்ளுணர்வு மீண்டும் சிந்திக்கவாரம்பித்தது. 

இதுவரை அவன் அறியாத கதவு திறக்கும் உச்சாடனத்தை ஓர் தெய்வாம்சம் பொருந்திய மனிதர் கண்களுக்குள் தோன்றி.. அதைச் சொல்லி உதவியிருக்கிறார் என்றால்??

 இங்கே ஏதோ.. அவனுக்கு உதவும் நல்ல மாயசக்தி இருக்கும் போல என்று அவனுக்குத் தெள்ளத் தெளிவாகப் புரியத் தொடங்கியது. 

விழிகளை ஒரு கணம் மூடியவன் உள்ளுக்குள் நான் அரசன்.. இதற்கு உரியவன்.. உடையவன்’ என்ற எண்ணம் தானாகப் பிறக்க.. ராஜதோரணையுடன் நின்றான் சத்யன். 

கண்களுக்குள் வந்த ஜடாமுடிக்காரனை நெஞ்சுக்குள் எண்ணிக் கொண்டவன் இரைந்த குரலில், “இந்த புதையலுக்கான கதவைத் திறக்க வழிகாட்டுன மாதுரி.. வெளியே போகவும் எங்களுக்கு வழிகாட்டு…” என்றவனுக்கு..தன்னை ‘அரசரே’ என்று விளித்தவனை எப்படி அழைக்க வேண்டும் என்ற உண்மை புரிந்திருந்தது. 

அமைதியாக பட்டென்று கண்கள் திறந்தவன், “தேவதா” என்று அழகுற தன் காவல்தெய்வத்தின் பெயரை உச்சரித்தான். 

“தேவதா” என்ற அழைப்பு சத்யாதித்தனின் வாயால்.. உள்ளுணர்வில் இருந்து வெளிப்பட்ட கணம் தான் தாமதம்!! 

இருநூறு வருடங்களுக்கு முன்னர்… எந்த நுழைவாயிலை மறைக்க.. பெரும் பாறாங்கல்லைத் தூக்கி அகற்றிய பின்பு.. அரசனின் கட்டளையின் பேரில் உயிர் மாய்க்கப்பட்டானோ?? 

அதே வாயிலை மீண்டும் தன் அரசரின் கட்டளையின் பேரில் திறக்கும்படியானது தேவதாவுக்கு. 

அடுத்த கணம்.. அந்தக் கற்திடலின் மீதிருந்த.. அந்த பாரிய பாறங்கல் மெல்ல மெல்ல நகர.. வெளியிலிருந்து கூதல்க்காற்றும், நிலா வெளிச்சமும் பாய்ந்து வந்து அந்த பாழும் நிலவறையை நிறைக்கவாரம்பித்தது. 

கூடவே இன்னொரு அதிசயமாக… அந்தப் பாறாங்கல் விலகிய கையோடு… அந்த கல்லாலான உத்திரத்திலிருந்து பாரிய கருங்கற்படிகள்.. பெருத்த ஒலியுடன்.. ஒவ்வொன்றாக நீட்டி நீட்டி தோன்றவாரம்பித்து.. இறுதிப் படி தரை வரை வந்து நிற்கலாயிற்று. 

இந்த நிலவறை தன்னகத்துள் ஆயிரம் ஆயிரம் பொக்கிஷங்களை கொண்டிருப்பதைக் கண்டு வியந்து போய் சத்யன் நிற்க, கில்லாடி பிரபாகரோ, தன் கையாட்களை நோக்கி, “ம்.. சீக்கிரம். உள்ளே இருந்த அத்தனையும்.. வெளியே கொண்டு போங்க”என்று கட்டளையிட ஆரம்பித்தான். 

அவன் கட்டளையுடன்.. அந்தப் புதையலிலிருந்து கிடைக்கப் போகும் தொகையும்.. அந்தப் பணியாட்களின் மூளையை ஆக்கிரமிக்க, அடுத்தடுத்தாக… அந்தப் பொக்கிஷங்கள் எல்லாம் வெளியே எடுத்து வரப்படுவதாக அமைந்தது. 

இதுநாள் வரை.. தம்பதிவனக்காற்று தன் மேல் படாத அந்த அரிய பொக்கிஷங்கள்!! எந்த மனிதக்கைகளும், கண்களும் தீண்டியிராத பொக்கிஷங்கள்!!! 

வெளிவந்த நாள் அன்று!! 

அவனது பணியாட்கள்.. தூக்க முடியாமல் தூக்கிய வண்ணம்.. அங்கிருந்த பதினேழு பெட்டகங்களுடன், முன்பிருந்த நான்கு பெட்டகங்களையும்.. கடினப்பட்டு தூக்கி வந்து.. அந்தக் கற்திடலில் வைத்து முடித்ததும்.. இடுப்பையும், முழங்கால்களையும் குனிந்து பிடித்துக் கொண்டு.. மூச்சிறைக்க இறைக்க நின்றிருந்தனர். 

அத்தனைப் பெட்டகங்களும் பாதுகாப்பாக எடுக்கப்பட்ட பின்னர்.. சத்யாவை முன்னே செல்லுமாறு பணித்த பிரபாகர், இறுதியாக.. அவனும், யௌவனாவுமாக.. ஒருவழியாக அந்தக் கற்திடலை வந்து சேரவாரம்பித்தனர். 

மீண்டும் அதே கற்திடல்!!! 

தேவதாவின் உயிரைப் பறித்த கற்திடல்!! ஓர் பதிவிரதையின் சாபத்தையும், கண்ணீரையும் ஏற்று நிற்கும் அதே கற்திடல்!! 

வெளியே வந்ததும்… இது நிலவறையில் இருந்ததினால் விளைந்த உயிர்ப்பயம் அகல, அங்கே வைக்கப்பட்டிருந்த அத்தனைப் புதையல்களையும்.. நாவூறப் பார்த்து மகிழ்ந்தவன், பேராசை மிளிர மிளிர.. “ஹஹஹா”என்று வாய் விட்டு நகைக்கலானான். 

அந்த நகைப்புச்சத்தம்.. சத்யனுக்கு நாராசமாக இருந்தாலும், அந்தக் கொடியவன் கையில் இருக்கும் தன் மனைவி உயிருக்குயிராக.. இல்லாத பொறுமையை இழுத்துப் பிடித்துக் கொண்டு நின்றான் சத்யாதித்தன். 

அவனோ சிரித்த சிரிப்பை பட்டென்று கத்தரித்துக் கொண்டு கொடூரத் தொனியில், “எனக்கு வேண்டியது கிடைச்சது.. அகழ்வாராய்ச்சி முடிவில் அந்தரத்தில் தொங்குற காளி சிலை இருக்குன்னு வெளியுலகுக்கு சொன்னாலே போதும்.. இந்த முட்டா பசங்க நம்பிருவாங்க.. இங்கே புதையல் இருந்த விஷயம் இத்தனை வருஷமா இங்கேயே புதைஞ்சு கெடந்தது போல.. இந்த உண்மையும் இங்கேயே புதையட்டும்..!! அதனால உங்களை என்ன பண்ணலாம்..??”என்று போலியாக சிந்திப்பதை போலச் சிந்தித்தவன், 

மெல்ல மீண்டும் தன் துப்பாக்கியை.. யௌவனாவின் நெற்றிப்பொட்டுக்கும், வயிற்றுக்குமாக மாறி மாறி.. ஏற்றி இறங்கி, “இந்த ராஜாவோட உயிரை எடுக்கலாமா?? இல்லை குழந்த உயிரை எடுக்கலாமா??”என்று கேட்ட, அடுத்த கணம் சத்யாதித்தன்.. இதுவரை தனக்குள் தானாகவே கட்டிக்கொண்ட பொறுமைத்தளையை எல்லாம் அவிழ்த்து எறிந்து விட்டு துவண்டெழுந்தான். 

பிரபாகரை நோக்கி அசுரவேகத்தில் வந்து… அவன் சட்டைக்காலரைப் பற்றி… கைமுஷ்டி மடக்கி.. பிரபாகரின் முகத்துக்கே.. இரத்தம் வருமளவுக்கு.. ஓங்கி ஓங்கி… குத்திக் கொண்டே போனவன், 

“ம்முருகேசு உயிரைக் கொன்ன பாவமும்.. ஒரு கர்ப்பிணி பெண்ணை இரக்கமேயில்லாம கொல்ல நினைக்குற பாவமும் உன்னை சும்மா விடாது சத்யன்.. ச்சீஈட்.. கவர்ட்.. தில்லிருந்தா.. நேருக்கு நேரா.. ஒத்தைக்கு ஒத்தை என்கூட மோது… அதை விட்டுட்டு இப்படி பண்ணா.. நீ தைர்யவான் ஆகிருவ்வீயா.. க்கோழ”என்று ஒவ்வொரு குத்துக்கும் சொல்லிக் கொண்டே போனான்.

தங்கள் பாஸினை அடிப்பது பிடிக்காமல்.. ஓடி வந்து மொத்தமாகச் சேர்ந்து.. சத்யாதித்தின் பராக்கிரம புஜங்களைப் பிடித்து.. தம் கட்டி நின்று.. அவனை நிறுத்த படாதபாடு படுத்த… 

சத்யாதித்தனின் குத்தலில் இருந்து வெளிவந்த பிரபாகர்.. மெல்ல தன் மூக்கில் வழியும் இரத்தத்ததை விரல்களால் தொட்டுப்பார்க்கலானான். 

அதைக் கண்டதும் சுருசுருவென ஆத்திரம் கிளர்ந்தெழ, முற்றிலும் கொடிய மிருகமாக மாறிப் போன அந்தக் கார்ப்பரேட் காரன்… யௌவனாவின்… பின்னந்தலை மயிரைக் கொத்தோடு பற்றியிழுத்து… திணறும் யௌவனாவின் கன்னங்களுக்கு.. அவள் அடங்கிப் போகும் வண்ணம் மாற்றி மாற்றி அறைந்தான். 

இங்கு அறைந்தால்.. அங்கு வலிக்கும் என்ற தந்திரோபாயத்தை சரியாகவே கையாள நாடியவன், தன் பணியாட்களின் பிடியில் இருக்கும் சத்யாதித்தனை கொலைவெறி மீதூற பார்த்தவனாக, 

“என் மேலேயா கைய்ய வைச்ச?? உன் மனைவியும், குழந்தையும்.. த்துடிக்க துடிக்க சாகுறதை.. பார்த்துட்டே நீயும் செத்துப் போ…”என்றவன்..தன் கையிலிருக்கும் துப்பாக்கியை.. அந்தக் கற்திடலில் தூரத் தூக்கியெறிந்தான். 

அதன் பின்.. தன் பேன்ட் பாக்கெட்டில் கையிட்டவன், ரொம்பவும் கூர்மையான சின்னக் கத்தியை எடுத்தவன், சத்யனுக்கு வலிக்கச் செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக, யௌவனாவின் முழங்கை மேலிருந்து.. கீழ்வரையான சதைப்பிடிப்பான பகுதியில்.. ஓர் கோடு கிழித்தான் பிரபாகர். 

அந்த மெல்லிய தோலினுள் நுழைந்த கத்தி… சதையைக் கிழிக்க.. அடுத்த கணம் கடுஞ்சிவப்பு நிறத்தில்.. அவள் கைகளில் இருந்து வழிந்தது இரத்தம்!!! 

கத்திக் கிழித்த வலியில் யௌவனா, அழுகுரலில், “சத்யா.. சத்..யா…”என்று கதறியழ, 

தன்னெதிரேயே தன் மனைவியை சித்திரவதைப்படுத்தி.. தன் வலியில் இன்பம் காணும்.. பிரபாகர் மேல்.. மதயானையை நிகர்த்த கோபம் வந்தது சத்யாதித்தனுக்கு. 

அதே சமயம்.. கோபத்தோடு கண்களில் நீர் வழிய, “பிரபாகர்.. அவ்வளை விட்டுரு…. ஐ வில் க்கில் யூ ம்மேன்.. க்கில் யூ.. லெட் ஹர் கோ… என்னை என்ன வேணாலும் பண்ணு.. பிரபாகர்”என்று.. அந்தப் பணியாளர்களின் பிடியிலிருந்து வெளிவர முனைந்த வண்ணமே கத்தினான் சத்யாதித்தன். 

அந்த கார்ப்பரேட் காரன்.. சத்யனின் பதற்றத்திலும், வலியிலும், கண்ணீரிலும் பதறியவனாக நிற்பதை ஆசை மீதூற இரசித்துப் பார்த்துக் கொண்டே, “இதுக்கே இப்படின்னா எப்படி???… உன் குழந்தை முகத்தை இப்பவே பார்க்கணும்னு ஆசைப்பட்றீயா?? இதோ ஸ்கேனிங் பண்ணாமலேயே.. இப்போ காட்டிடுறேன் சத்யன்!!!”என்றவன் மனித உருவத்தில் இருக்கும் மிருகமே தான்!! 

அவனது சொற்களே பயம் தர, யௌவனாவோ.. இரத்தம் ஒழுகி.. சேலை நனைக்க நனைக்க, கையெடுத்து கும்பிட்டவளாக, “ப்ளீஸ் பிரபாகர்.. வேணாம்…. என்னை உன் தங்கச்சி மாதிரின்னு சொன்னீயே.. உன்னை என் கூடப்பிறந்த அண்ணனா நெனச்சு கேட்குறேன்…. என் குழந்தையையும் ஒண்ணும் பண்ணிடாதே.. ப்ளீஸ் பிரபாகர்”என்று கத்த, 

அவளது பின்னந்தலை முடியை கொத்தோடு இழுத்து.. அவளை அண்ணாந்து பார்க்கச் செய்தான் அந்தக் கொடூரன். 

ஒரு வெறி பிடித்த சேடிஸ்ட் போல.. இரசிக்கும் நகைப்புடன், “இருமா இரு…. அண்ணன் உனக்கு நல்லது தானே பண்ணப் போறேன்?? உன் குழந்தைய பார்க்குற பாக்கியம் வேணாமா??”என்று கேட்டுக் கொண்டே, அந்தக்கத்தியை எடுத்து.. இலேசாக மேடிட்டிருந்த அவள் அடிவயிற்றில்… மெல்ல கீறு போடுவதற்காக அழுத்தவும் செய்தான் அந்தக் கொடூரன். 

அந்த கணம்.. தன் குழந்தைக்கு ஒன்று என்றானதும்.. சத்யாதித்தனுக்குள் எத்தனை பெரிய பலம் மீதூறியதோ?? தன்னைப்பிடித்திருந்த அத்தனை கையாட்களையும்.. அசுர வேகத்தில் சேர்த்து இழுத்துக் கொண்டே முன்னேறியவன், 

“வ்வேணாம் பிரபாகர்.. ந்நீஈஈ த்தப்பு மேலே தப்பு பண்ணிட்டிருக்க…. என்..க்குழந்தைக்கு ஏதாவது ஆச்சூஊஊஊ..”என்று இரைந்து கத்திக் கொண்டே முன்னேறியவனை… அடியாட்கள் எல்லாரும் அதிர்ச்சிக் கண்களோடு பார்க்கவாரம்பித்தனர். 

மாமிசப்பர்வதங்களை இழுத்துக் கொண்டு.. சத்யாதித்தன் நகர்ந்தானாயின் அதிர்ச்சி தோன்றுவது இயல்பு தானே??

இராஜசிங்க வம்சத்தைப் பாதுகாக்கவே நியமிக்கப்பட்ட இந்த தேவதா எங்கு போனான்?? 

இக்கட்டான சூழ்நிலையிலும்.. வெளிவராமல்.. அமைதி காப்பதுவும் நல்லது தானா?? 

‘ஆம்..எல்லாம் நன்மைக்கே!!!’ என்றே அமைதியாக இருந்தான் அந்த முற்றும் உணர்ந்தவன். 

அந்தக் கொடியவனின் கைகள்.. யௌவனாவின் சேலை அகற்ற முனைந்த கணம்.. அந்த மெல்லியலாள் யௌவனா.. அதைத்தடுக்க எத்தனையோ முயன்றும்.. அந்த பர்வதத்தின் வலிமையைத் தாண்ட முடியவில்லை அவளால்!! 

அடுத்த கணம்.. அவளது பின்னந்தலையை இழுத்துப் பிடித்து.. அவளைக் கீழே பார்க்க முடியாத வண்ணம்.. அண்ணாந்து பார்க்கச் செய்தவனாக, அந்தக்கத்தியால்.. யௌவனாவின் அடிவயிற்றில் அவன் சிறு கோடு போட எத்தனித்த கணம்…. பிரபாகரின் கைகள்.. ஓரளவுக்கு மேல் அசைக்க முடியாதவாறு.. அப்படியே நின்றது. 

யாரோ ஓர் எதிராளி.. அவனது திணித்தலைத் தடுத்து நிறுத்தி.. தன் கையை அமுக்கிப் பிடிப்பது போல ஓர் தோற்றப்பாடு தோன்ற.. அந்த அமுக்கிப்பிடித்தல்.. நேரம் செல்லச் செல்ல ஓர் வலியாக ஊற்றெடுக்கலானது பிரபாகருக்கு. 

கூடவே அந்த வலி என்புமச்சை ஊடுருவி…. அவனது கையென்பு அப்படியே.. யாரோ சுட்டெரிப்பது போலத்தோன்ற.. கத்திப்பிடித்த கை.. புகைந்து புகைந்து… தானாகவே கறுகத் தொடங்கியது அவனது கை. 

அந்த தீக்காயம் பட்டது போன்ற எரிவு தாங்காமல்.. கத்தியைத் தானாக விட்டது பிரபாகரின் கைகள். தன் முகத்துக்கே நேரே எடுத்து அவற்றைப் பார்த்தவன், 

அது தீயில் பட்டது போல கறுகி.. சாம்பலாகி.. துண்டு துண்டாகி விழுவதைக் கண்டவன், கண்ணீர் வழிய, வலியில், “ஆஆஆஆஆ”என்று கத்தவாரம்பித்தான். 

சத்யாதித்தனின் இத்தனை நேர அசுரபலம் பொருந்திய போராட்டம் அப்படியே நின்று போனது. யௌவனா தன்னைச் சூழ என்ன நடக்கிறது என்றறியாமல்.. வெளவெளத்துப் போனவளாக.. பிரபாகருக்கு நடந்தேறுவதைப் பார்த்திருக்கலானாள். 

பணியாளர்களோ.. தன் தலைவனுக்கு நடக்கும் கதியில்.. உயிர் கரையும் அச்சத்தில்.. கத்தக்கூட முடியாமல் நாக்கு மேலண்ணத்தில் ஒட்டிக்கொள்ள.. கல்லாய் சமைந்தனர். 

அந்த கணம்.. அந்த அபாயகரமான சம்பவம் நடந்து கொண்டிருந்த கணம்.. எந்த மனிதரும் தன் வெற்றுக்கண்ணால் பார்க்க முடியாத ஓர் பேரதிசயத்தை அங்கிருந்த அனைவருமே கண்கூடாக காண நேரிட்டது. 

அங்கே.. அந்த நிலவு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த அந்த ஏகாந்த இரவிலே.. பிரபாகரின் தோள்பட்டையில்.. தன் கைகளை வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தது ஓர் பெண்ணுருவம்!! 

அது எந்த மனிதக்கண்களும் காணமுடியாத ஓர் அமானுஷ்ய உருவம்!! 

அவளின் அழகு வதனத்தில்… குமிழியிட்டிருந்த.. கண்களை சிவக்கச் செய்யும் கோபத்தால்.. அந்தப் பெண்.. தன் பருத்த தனங்கள் ஏறி இறங்க மூச்சு வாங்கிக் கொண்டேயிருந்தாள். 

இரவிக்கை இல்லாத சேலை அணிந்து நின்றிருந்த அந்தப் பெண்ணின் பார்வை.. பிரபாகரின் மீதே…. கொலைவெறியுடன் பதிந்திருக்க, 

இந்தப் பெண் யார்? எங்கிருந்து வந்தாள்? கைப்பட்டதும்.. பிரபாகரின் கை எரிந்து சாம்பலானது எவ்வாறு?? என்ற பற்பல கேள்விகளுடன் ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்தான் சத்யன்!! 

அவளைப் பார்க்கும் போது.. அந்த உருத்திரனுக்கு நிகராக ருத்திரதாண்டவமாடும்.. சீற்றப் பார்வதியைக் காண்பது போலவே இருந்தது அனைவருக்கும். 

அவள் முகத்திலே… ஓர் சீற்ற பாவம் பூத்திருக்க.. அவளைச் சூழ.. வானவில் வளையம் போல ஓர் முழுவட்டம்.. கடுஞ்சிவப்பு நிறத்தில் மிளிர்ந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டனர் அனைவரும். 

அவளைக் கண்டதும்… யாருக்கு என்ன புரியாவிட்டாலும்.. ஒரு தரம் இதே தம்பதிவனக்காட்டில் வைத்து.. அந்த பகீரதனிடமிருந்து காப்பாற்றிய இதே அழகு முகம்.. யௌவனாவின் கண்களில் பளிச்சென்று மின்னல் மின்னினாற் போன்று வந்து விட்டுப் போக, அதிர்ச்சியில், “நந்தி..னி” என்றவளின் கரங்கள் தானாகவே அவளை நோக்கிக் கூப்பியது. 

மனைவி உரைத்த ஒற்றை “நந்தினி”என்னும் அழைப்பில்… ஸ்தம்பித்து நின்றவன்.. முதன் முறையாக அமானுஷ்யங்களைப் பற்றி நம்பியே ஆக வேண்டும் என்ற நிலைமைக்குத் தள்ளப்பட்டு நின்றான். 

எந்தக்குழந்தையையே கருவறுக்க வேண்டும் என்று வந்தாளோ? அதே குழந்தையை காப்பாற்றி நிற்கிறாள் தேவதாவின் மாய நந்தினி!!! 

நடந்தது அத்தனையையும் அமைதியாகப் பார்த்திருந்தவளுக்கு, கடைசி நொடி கூட மனம் இளகவில்லை தான். 

ஆனால் எந்நொடி யௌவனாவின் அடிவயிற்றில் கத்தியோடு பிரபாகர் கை வைத்தானோ? அந்த கணம்.. உடம்பெல்லாம் வேதனையில் கூசிப்போனது நந்தினிக்கு. 

யௌவனாவைத் தன்னிலையில் வைத்து எண்ணிப் பார்த்தவளுக்கு.. அக்குழந்தை தன் குழந்தையாகவே தோன்றியது. 

பிரபாகர் கொல்ல நினைத்தது.. அவளதும், தேவதாவினதும் குழந்தையாகத் தோன்ற…. சீற்றம் தாளாமல் வெளியே வந்தவள்.. பிரபாகரின் கதையையே முடித்து விடும் நோக்கத்துடன்.. அவனது தோள்பட்டையில் இன்னும் ஆழமாகக் கைகளை வைத்தது தான் தாமதம். 

பிரபாகரின் வாயிலிருந்து.. பீறிட்டுக் கொண்டு இரத்தம் கொட்ட… உடலெல்லாம் காக்கைவலிப்பு வந்தது போல ஒரு பக்கமாக இழுக்க.. கைகளையும், கால்களையும் இழுத்துக் கொண்டே கீழே விழுந்தவனின் விழிகள்.. மெல்ல மெல்ல மேல் சொருகவாரம்பித்தது. 

பிரபாகர்.. அந்தக் கொடியவன் உலகத்தை விட்டும் செல்ல முன்னம்.. கடைசியாக பார்த்த முகம்.. அது அமானுஷ்ய சக்தி மாயநந்தினியின் முகமே தான். 

இறுதி நிமிடம் உயிர்பிரிந்தும் பிரியாமல் கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டு பிரபாகர் நிற்க…நந்தினியோ கானகமே அதிர பெருங்குரலில், “காளீஈஈ.. என் சபதப்பலிக்கு ஈடான ப்பலி… ஏற்றுக் கொள்!!!”என்ற கணம்.. 

எதிர்பாராமல் உரசிக் கொண்ட மறைமேகத்தினதும், நேர்மேகத்தினதும் விளைவால்… ஓர் வெள்ளைவெளேரென்ற மின்னல் தோன்றி.. ஒரு அகோர இடி இடித்து அடங்கியது. 

அடுத்த கணம்.. அந்த காளி அசுரரை வதம் செய்வது போலவே..ஓங்கி தன் பொற்பாதங்களைத் தூக்கி… பிரபாகரின் நெஞ்சில் அழுத்தி வைத்த மறுகணம்.. அந்த மென்மையான பாதங்களின் அழுத்தம் தாளாமல்.. பிரபாகரின் முகமெங்கும் பச்சைநரம்புகள் புடைத்து வெளித்தெரிந்து ஓடலாயிற்று. 

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக.. மூச்செடுப்பது சிரமமாகிப் போக… அவள் ஊன்றி அழுத்திய அடுத்த நொடி.. அந்தக் குரூரனின் உயிர்.. அவன் உடலை விட்டும் பிரிந்தது. 

பல உயிர்களை காவு கொடுத்து, பல கோடி செலவளித்து.. அவன் வெளிக்கொணர்ந்த புதையலை.. அவன் ஆண்டு அனுபவிக்க முடியாமலேயே.. பிரிந்து போனது பிரபாகரின் உயிர். 

பிரபாகரின் கதையை முடித்த கையோடு.. நந்தினியின் விழிகள்… அந்த மாமிசப்பர்வதங்களின் மேலே விழ.. அவர்களின் கண்களை எல்லாம் ஒரு கணம்.. அவர்களது உள்மனதின் ஆழம் வரைச் சென்று ஊடுருவிப் பார்த்த.. அடுத்த நொடியில்.. மனம் பிறழ்வானவர்களைப் போல நடந்து கொள்ளலாயினர் அவர்கள் எல்லாம். 

அந்தக் கற்திடலில் இருந்து பின்னங்கால் பிடறியில் தெறிக்க, கல்மண் தெரியாமல்… ஓடவாரம்பித்தவர்களின் ஓட்டம் இறுதிவரை நிற்கவேயில்லை!!! 

அவர்கள் ஓடுவதையே… தன் தனங்கள் ஏறி இறங்க.. மூசுமூசு என்று மூச்சுவிட்டுக் கொண்டே பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தவளின் பார்வை.. தற்போது சத்யாதித்தனின் மேல் விழுந்தது. 

இதோ.. இது அதே இராஜசிங்கன்!!! தன் குழந்தை உயிரையும், தன் தேவதாவையும் அவளிடமிருந்து பிரித்த அதே கொடுங்கோல் மன்னனான இராஜசிங்கன் என்றே அச்சொட்டாக அவள் கண்களில் விழுந்தான் சத்யாதித்தன். 

தன்னுள் இருக்கும் பழிவெறி அதிகமாக ஆக.. அடக்கவேமாட்டாமல்… சத்யாதித்தனையும் காவு வாங்கிடும் நோக்கில்.. பாதம் எடுத்து வைக்கப் போனவளுக்கு.. அது முடியாதவாறு.. அவளது பாதத்தை எதுவோ அழுந்தப்பிடித்துக் கொள்வது போல இருந்தது. 

இடுங்கிய புருவங்களுடன்.. சட்டென்று கீழே குனிந்து பார்த்த போது.. தன் கை கிழித்ததால் வந்த இரத்தம்.. நந்தினியின் பாதங்களை சொட்டு சொட்டாக விழுந்து அர்ச்சிக்க, அவற்றைப் பிடித்துக் கெஞ்சிய விழிகளுடன் நின்றிருந்தாள் “யௌவனா”. 

அனைவர் கதையையும் முடித்த நந்தினியின் அடங்காத இரத்தவெறி சீற்றம்.. தற்போது சத்யனின் இரத்தத்தை கேட்பதையும்.. நந்தினியின் பார்வையின் வீரியம் வைத்து அனுமானித்துக் கொண்ட யௌவனா.. அடுத்த நொடி.. சற்றும் தாமதியாமல் அவள் பாதங்களில் வீழ்ந்திருந்தாள். 

கண்ணீர் மல்க, கையெடுத்துக் கும்பிட்டுக் கொண்டே, “எந்தக் குழந்தையை ப்… பழிவாங்க வந்தீயோ.. அந்தக் குழந்த உயிரைக் காப்பாத்தி… தெய்வமா உயர்ந்து நின்ன உன்கிட்ட… தாலிப்பிச்சை கேட்குறேன்… எந்த பா.. பாவமுமே செய்யாத என் புருஷனை விட்டுரு… அவரை விட்டுரு”என்று யௌவனா கெஞ்சிக் கொண்டே போக, நந்தினியின் கடுஞ்சிவப்பு நிற ஆரா… மெல்ல மெல்ல நிறவீச்சு குறைந்து சிவப்பு, செம்மஞ்சள்.. மஞ்சள்… என்று வந்து நின்று..அவள் கோபமும் சிறுகச் சிறுக மட்டுப்பட்டு விட்டது என்று காட்டிக் கொடுக்கலானது. 

அவளது தனங்களின் அதிமிதமான ஏறி இறங்கல் மெல்ல மெல்ல ஏறி இறங்க.. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சாந்தமடைந்து நிற்கவும் தொடங்கியது. 

அதன் பின்னும் யௌவனா.. மாய நந்தினியின் பாதங்களை விடாமல் இருக்க… இன்னும் இன்னும் சாந்தமாகிப் போனவள், “போ.. உன் புருஷன் கிட்டேயே போ..” என்று திருவாய் மலர்ந்தருளிய கணம்… 

கடினப்பட்டு எழுந்து.. ஆனந்தக்கண்ணீருடன்.. நந்தினியைத் தொழுதவள்.. ஓடோடி வந்தாள் கணவனிடம். 

அவனும் அன்புக்கணவன் அல்லவா? அவனால் இத்தனை நேரம்… பிரபாகரிடம் மனைவி பட்ட அத்தனைபாடும் பார்த்திருந்தவனாயிற்றே?? 

மனைவி தன்னை நாடி வந்ததும் இன்னபிறவை மறந்து போக, தன் சட்டையைக் கிழித்து.. அவள் கையில் வடியும் உதிரத்துக்கு கட்டிட்டவன் கண்களில்… நில்லாமல் வழிந்து கொண்டேயிருந்தது கண்ணீர். 

அவன் கைகள் தானாக.. அவளது அடிவயிற்றைத் தடவ…. அவளது இரு கன்னங்களை ஏந்தியவன், “உனக்கு ஏ.. ஏதாவது ஆகியிருந்தா.. நா.. நானும் செத்திருப்பேன்டீ..” என்று சொல்லிக் கொண்டே.. அவளைத் தன் மார்புக்கூட்டுக்குள் இழுத்துப் புதைத்துக் கொண்டே.. இறுக இறுக அணைத்தான் சத்யன். 

அந்தச் சொல்… அவனுரைத்த அந்த சொல்.. யார் மனத்தைக் கரைக்காவிட்டாலும் கூட.. நந்தினியின் மனதினைக் கரைத்தது. 

யௌவனா உடலினுள் புகுந்து.. இவனை சித்திரவதை செய்த போதும் சரி…. இப்போதும் சரி.. இந்த சத்யாதித்தன் அத்தனை சோதனையிலும்.. மனைவியை உயிரினும் மேலாக நேசிப்பது.. அப்பாவி நந்தினிக்கு ஏக்கத்தைக் கொடுத்தது. 

ஆம்..இப்படியொரு கணவன்.. அவளுக்கு வாய்க்கவில்லையே என்ற ஏக்கம் அது!! 

நந்தினி அந்தக் காதல்ஜீவிகளைக் கண்டு உருகிநிற்பதையே.. இத்தனை நேரம் மறைந்து நின்று பார்த்திருந்த அந்த ஜடாமுடிக்காரன் அவர்கள் முன்னே.. ஓர் பெரும் ஜோதி வந்து.. கண்ணைக் கூசும் தோரணையில் வந்து நிற்க, மானுட ஜோடிகளும் ஒளிவந்த திசையையே பார்க்கவாரம்பித்தனர். 

அங்கே.. நந்தினியின் முன்னே நின்றிருந்தான்.. சத்யாதித்தனின் மனக்கண் முன் வந்து. கதவின் கடவுச்சொல் சொன்ன அதே ஜடாமுடிக்காரன்!! 

கணவனைக் கண்டதும்.. இதுவரை அடங்கியிருந்த கோபம்.. மீண்டும் துளிர்க்க, தேவதாவை கண்ணீர் கண்களுடன் பார்த்தவள், 

“இந்த மானுடப்பிறவி தன் துணை மீது கொண்ட.. அன்பு கூட உங்களிடம் இல்லையே தேவதா..??”என்று சொன்ன நொடி… தேவதாவுக்கோ.. அந்த கேள்வி.. சரியான இடத்தில் தாக்கவே செய்தது. 

இருப்பினும் இத்தனை வருடங்கள் அடக்கி வைத்தவள் கொட்டட்டும் என்று தேவதா அமைதியாக நிற்க, நந்தினிக்கோ…. அந்த நொடியில்… தான் தேவதாவைக் கண்ட அந்த அழகிய பசுமையான ஞாபகங்கள் சிந்தைக்கு வந்து செல்லலானது. 

அதனால் அவளது ஆரா.. மஞ்சள் நிறத்திலிருந்து.. வெள்ளையாக மாற, நிர்மலமான குரலில், “நானோ ஒரு பைத்தியக்காரி.. ஒரு முட்டாள்!!! ஒரு சின்ன முயலுக்காக உங்களைத் தேடி வந்தேன்..இந்த இராட்சசனின்.. குழந்தை உள்ளம் கண்டு.. நேசவலையில் வீழ்ந்தேன்.. என் வாணாளில் இறுதித்துளி மூச்சு உள்ளவரை.. இராட்சசனையே உயிராக நேசித்தேன்..உங்கள் உயிரை.. என்னுயிரிலிருந்து பிரித்ததற்காக பழிவெறியும் பூண்டேன்..சபதமும் ஏற்றேன்.”என்று சொல்லிக் கொண்டே போக, இடையிட நாடிய தேவதா, காதல் கமழ, “நந்தினீஈஈ??”என்றான் மெல்லிய குரலில். 

கூடல்பொழுதுகளில் மட்டுமே அழைக்கும் அதே மந்தகாசக்குரல் அது!!! 

அந்தக் குரல்.. நந்தினியின் மனக்கிடங்கிலிருந்து வரும் ஆற்றாமையையும், புலம்பலையும் ஆசுவாசப்படுத்தவேயில்லை. 

நந்தினி தொடர்ந்து சொன்னாள். 

சத்யாதித்தனைத் தன் விழிகளாலேயே சுட்டிக்காட்டியவள், “இதோ நிற்கிறானே இராஜசிங்கன்!!! அவனுயிரை காவு வாங்க .. எத்தனையோ முயற்சிகள் செய்து.. என் ஆசையை நிறைவேற்ற துடித்தேன்… அத்தனைக்கும் இடைச்சுவராக நின்றது என் காதல் தெய்வம்!! ஆனால் அந்த தெய்வமோ.. காதல்ப்பற்றை விடவும்.. காவல்ப்பற்றே முக்கியம் என்று உணர்த்திய பின்…. தோற்று நிற்கிறேன்!!.. என் காதலில் தோற்று நிற்கிறேன்”என்று சொன்ன வார்த்தைகள்.. ஈசனின் அம்சமான தேவதாவுக்கு.. பெரும் வேதனையைக் கொடுத்தது. 

சட்டென இடையிட்டவன்.. “இல்லை நந்தினி”என்றதும் தான்.. அவளது ஆற்றாமையை மட்டுப்படுத்தாமல் போக, 

உடைந்து போன குரலில், “கடவுள் மேல் பித்து நிலையிருந்தால்.. நான் யோகினியா மாறியிருப்பேன் வாழும்போதே..!! அந்தக் கண்ணனையே நினைத்து நெக்குருகிப் போன காதல் மீரா போல.. ஆனால் நான்?? உன் மேல் பித்தானேன்??அந்தப் பித்தில்.. பேயாக அலைந்தேன்..அப்போது கூட என் காதல் புரிந்ததா?”என்றவள் ஆற்றாமையுடன்.. பொறாமையும் மீதூற, மானுட ஜீவிகளைப் பார்த்தவளாக, 

“அந்த மானுடப் பெண்.. அதிர்ஷ்டம் செய்தவள்.. அவளுக்காக எதையும் செய்யும் கணவன் வாய்க்கப் பெற்றிருக்கிறாள்.. ஆனால் எனக்கு??”என்றவளுக்கு.. மீண்டும் கோபிக்கும் போது…திரும்பவும் சிவப்பாக மாறியது ஆரா. 

சின்னக்குழந்தைகள் சிணுங்கும் குரலில், “நீ வேணாம் போ.. உன் ராஜாவுடனேயே போய் ஐக்கியமாகு…”என்று சொன்ன போது.. ஆத்திரத்தில் அவளுடைய ஆரா.. கடல்நீல நிறமாக மாறத் தொடங்கியது. 

யௌவனா இறைஞ்சியதில் தாலிப்பிச்சைப் போட்டவள், இத்தனை வருட பழிவெறியையும் தூக்கியெறிந்தவள், தன் சபதத்தினை மாற்றி..காளிக்கு கயவன் பிரபாகரின் உயிரை அர்ப்பணித்தவள்….

 அவள் முக்தியடைய எண்ணிய கணம்.. வளியிலேயே பெரும் ஒளிவட்டம் தோன்றலாயிற்று. 

கண்ணீர் மல்க நின்றவள், தான் தோற்ற துக்கம் நெஞ்சை அடைக்க, “நான் போகிறேன்.. நீ வேண்டாம் தேவதா”என்றபடி செல்ல முனைய, 

அந்த ஜோதியுடன் ஐக்கியமாக விடாமல்.. இத்தனை காலம் மனைவியைத் தவிக்க விட்டதன் தப்பையுணர்ந்து, மனம் வருந்தி, அவளது முன்னங்கையைப் பிடித்து, 

காதலுடன், “..நில் நந்தினி..” என்றான் தேவதா. 

கணவனின் தொடுகை.. அவள் சீற்றத்தை சற்றே மட்டுப்படுத்தினாலும் கூட, அவள் நின்று திரும்பிப் பார்க்க, அவளது மெல்லிய கைச்சந்து இரண்டையும் மென்மையாகப் பற்றிக் கொண்டான் தேவதா. 

அவனது கரங்கள் அனிச்சை செயல் போல எழுந்து… நந்தினியின் கன்னங்களில் வழியும் கண்ணீரை.. ஆதுரத்துடன் துடைத்து விட… மெல்ல அவளது நாடிப்பற்றித் தூக்கி.. தன் முகத்தைப் பார்க்கச் செய்தான் அவன். 

அவனோ காதலுடன் வாய் திறந்து, “இல்லை நந்தினி.. நீ பேசியது எல்லாமே தவறு!! .. நீ இராஜசிங்கனின் உயிரை எடுத்திருந்தால் தான்.. நம் காதல் தோற்றுப் போயிருக்கும்… சுமங்கலிப்பெண்ணின் தாலியைப் பறித்ததற்காக என் மனம் உன்னை வெறுத்து இருக்கும்.. நான் உன்னை முற்றுமுழுதாக என் இதயத்தில் இருந்து தூக்கியெறிந்திருந்தால் தான்.. உன் காதலும் தோற்றுப் போயிருக்கும்… முன்பிருந்த நந்தினி… அது உன் உண்மை முகம் அல்ல நந்தினி.. நீ குரூரியும் அல்ல… இதோ அந்த அபலைப்பெண்ணின் கண்ணீர் கண்டு மனம் இரங்கினாயே? அது தான் உன் உண்மை முகம்!! அது தான் இந்த மகாசேனர் ஆசை வைத்த நந்தினி… அது தான் இந்த தேவதாவின் தேவதை…”என்று சொல்லக் குழம்பிப் போனாள் நந்தினி. 

ஆம், நந்தினி.. சத்யாதித்தனின் உயிரை வாங்கியிருந்தால்.. தேவதா.. சர்வநிச்சயமாக.. நந்தினியை வெறுத்திருப்பான் தான்!! 

அந்த உண்மை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புரியவாரம்பிக்க, மனைவிக்கு விளக்கும் வகையில் இன்னும் சொன்னான் தேவதா. 

“இது தான் நடக்கப் போகிறது என்பதை நான் முன்கூட்டியே அறிவேன் நந்தினி….”

“என்ன சொல்கிறீர் மகாசேனரே??”-விழிகள் இரண்டும் இடுங்கி.. இமைகள் படபடக்கக் கேட்டாள் நந்தினி. 

அவன் சாந்தமான முகத்துடன், “ஆம். அலைபாய விடாத தவவலிமையால்…. ஈசனின் அம்சத்தை அடைந்த நான்.. முற்றும் உணரும் பாக்கியம் பெற்றேன்.. இதுவரை உன் ஆட்டத்துக்கு ஈடுகொடுத்து.. சிறு ஆட்டம் ஆடினேனே ஒழிய… நான் எப்போதும் உனக்கு நிகரான… முற்றுமுழுதான தடைவிதிக்கும் பேராட்டம் ஆடவுமில்லை.. உன்னை வெறுக்கவுமில்லை..” என்றவன் விழிகள் காதல் இரசத்தைச் சொட்டிக் கொண்டிருந்தது. 

அவள் விழிகள் இன்னும் சுருங்க.. தலைவன் சொன்னது எல்லாம் உண்மையென்றே தோன்றியது அவளுக்கு. 

மெய்யாலுமே… நந்தினியின் சடுகுடு ஆட்டத்தில்.. அத்தனைப் பெரும் எதிர்ப்பை அவன் கிளப்பவில்லை தான். பாசமோ… முன்கூட்டியே அறிந்து வைத்ததால் விளைந்த எண்ணமோ… இலேசாக தடையுத்தரவு மட்டும் பிறப்பிக்கும் எதிராளியாகத் தானே கணவன் இருந்தான்.. என்பதை உணர்ந்து கொண்டது அவள் மனம். 

மனைவி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தெளிவு பெறுவதை உணர்ந்து.. அவள் நுதலில் முத்தம் வைத்தவன், தெளிந்த குரலில், “பாரதத்தில் இருக்கும் அரசர்… இலங்கை மண்ணை மிதித்து… இந்த புதையல் வெளியாக்கப்பட வேண்டும் என்பதே பரம்பொருள் எழுதி வைத்த விதி… அவன் ஆடிய ஆட்டத்தில் நாம் அனைவரும் பகடைக்காய்கள் நந்தினி…ஈழத்தின் ஆழமே அறிந்திராத பாரதப் புதல்வனை.. அந்தப் பெண்மூலம்.. நீ இங்கே வரவழைத்ததும்… புதையலுக்கு அரசரை.. நீ சமீபமாக்க நேர்ந்ததும்.. புதையல் வெளியானதும்.. தீயவன் உன்கையால் மாண்டதும்… எல்லாமே பரம்பொருள் விதித்த விதி!!.. புதையல் வெளியானது.. நம் நோக்கமும் தீர்ந்தது”என்று ஓர் பேருண்மையைச் சொன்னான் அவன். 

‘பரம்பொருளின் விதி’ என்ற சொல்.. அத்தனையும் உணர்த்த போதுமானதாக இருந்தது அவளுக்கு. 

நந்தினி மட்டும் தேவதா இறந்த பின் அந்த சபதத்தை ஏற்று.. உயிர் துறந்து… மாய நந்தினியாக மாறியிருக்காவிட்டால்.. 

ஒன்று புதையல் பாதுகாப்பற்றவர் கைக்கு சேர்ந்திருக்கும். இன்றேல் இராஜசிங்கன் இலங்கை மண்ணை மிதிக்காமலேயே இருந்திருக்கவும் கூடும்!!! புதையலும் உறைந்திருக்கும் மண்ணோடு மண்ணாக. 

ஓர் தீமைக்குள் நன்மையுண்டு என்பது எத்தனை உண்மை!!

 கனவில் புகுந்து யௌவனாவைக் காண்பித்து.. சத்யனை வரவழைத்தது கூட.. இந்தப் புதையல் வெளிப்பட பரம்பொருள் ஆடிய ஆட்டமா??? 

அவன் குரல் மிருதுவாக மாற, “உன்னை முதன்முதல் கண்டதும்.. நானும், நீயும் அர்த்தநாரீஸ்வரராக இரண்டறக் கலந்திருக்க வேண்டியவர்கள்.. என்றேனில்லையா?? இதோ அதற்கான சந்தர்ப்பம் மீண்டும்.. வா… இருவரும் போகலாம்”என்றபடி தேவதா.. நந்தினிக்காக.. கைகளை நீட்ட… மனத்திலிருக்கும் இருள் விலகி தெளிவுபெற்றிருந்தவளோ… முழுமனதுடன் கணவன் கையில் தன் கை பதித்தாள். 

இருவர் பார்வையும் இரண்டறக் கலக்க..கணவனைப் பார்த்து,கண்ணீர் துளிர்க்க, “நானொரு பிச்சி.. பைத்தியம் போல.. ஏதேதோ உளறி விட்டேன்… உங்கள் மனதைக் காயப்படுத்தி விட்டேன்… இந்த நந்தினியை மன்னிப்பீரா மகாசேனரே!!”என்று கேட்க, அவன் இதயம் உருக.. அவள் இடையைத் தன்னுடலோடு சேர்த்து அணைத்தான் தேவதா.

அந்த அணைப்பே.. அவன் மன்னிப்பை உணர்த்த போதுமானதாக இருந்தது. 

 அன்றிரவு தேவதாவின் காதல் மிகுதியாகிக் கொண்டே போக, அவளோ அழகிய அன்புறவுக்கான அழைப்பாக அவனை மந்தகாசம் சிந்தும் குரலில், , “ஏகாந்த இரவில்.. வா தேவதாஹ்” என்று உசுப்பேற்றும் வண்ணம் சொல்ல, தேவதா அந்தச் சொற்களில் தன் வசம் இழந்தான்.

அதிரடியாக, நந்தினியின் இதழ்களைக் கவ்வி.. அந்த இதழ்களில் ஊறிய சாறினை உறிஞ்சவாரம்பித்தான் தீர்த்தம் போல. 

இருவர் நாவுகளும் பாற்கடல் கடைவது போல.. ஒருவர் வாயில் ஒருவர் நாவினால் கடைந்து விளையாட, அவளைத் தன் பாரிய மார்போடு அழுத்திப் பிடித்திருந்தான் தேவதா. 

இத்தனை நேரமாக அவர்களின் சம்பாஷணைகளைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தவர்கள்.. அவர்களின் காதல் கண்டு முகம் சிவந்து.. யௌவனாவும், சத்யனும்.. ஒருவரை ஒருவர் காதல் மீதூறப் பார்த்த வண்ணம் நின்றிருக்கலாயினர். 

அவர்களின் அந்த ஒற்றை முத்தத்தில்.. அவள் ஆராவும், இவன் ஆராவும் ஓர் வட்டமாக கலக்க… ஈரிதயம் ஓரிதயமாக..அந்த ஜோதிக்குள் மறைந்து.. ஒரு நட்சத்திரமாக உருவெடுத்து.. வானை நோக்கி மின்னி மறைந்த அதிசயத்தைக் கண்டு அதிசயித்து நிற்கலாயினர் மானிட ஜோடிகள். 

தேவதாவும் அவளுடனேயே போய் சேர்ந்த நேரம்.. அவன் இந்த உலகத்தில் மானுடப் பிறவிகள் யாரும்.. இறந்த பின் பிறக்காத பிறப்பு எடுத்திருந்தான். 

அது தன் இணையைச் சேர்ந்து, “அர்த்தநாரீஸ்வரர்”ராகி.. பரம்பொருளை அடையும் உன்னதப் பிறப்பு அது!! 

சத்யாதித்தனுக்கோ.. அந்த ஏகாந்த இரவு.. அவனுக்கு பலவிஷயங்களைப் போதித்த இரவாகவே தோன்றியது.

 மனைவியைத் தன் நெஞ்சோடு அணைத்துக் கொண்டவன்,

 “இந்தப் புதையல்.. என் காலடி பட்டா வெளியாகுறது தான் விதியா இருக்கலாம்.. ஆனால் மெய்யாலுமே எனக்கு கிடைச்ச புதையல்.. நீ!! நீ மட்டும் தான் ”என்று உலகியல் செல்வத்தை துச்சமாக நினைத்துச் சொன்ன தலைவனேயே காதல் மீதூறப் பார்த்திருந்தாள் அவள். 

அந்த இரவின் பின்னர் அமானுஷ்யங்களின் மேல் ஓர் நம்பிக்கை துளிர்த்திருந்த சத்யாதித்தனின் பார்வை.. வெளிக்கொணரப்பட்ட புதையலின் மீதே யோசனையுடன் பதிந்தது. 

 

ஏகாந்த இரவில் வா தேவதா

(27)- final

ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு, 

கொழும்பின் ‘தாமரைத் தடாக மண்டபம்’ என தமிழிலும், ‘நெலும் பொக்குண மண்டபய’ என சிங்களத்திலும் அறியப்படும் மிகப் பிரசித்தமான அரங்கம் அது. 

வானளாவ உயர்ந்திருந்த ‘தாமரைத் தடாக’ மண்டபத்தளங்களை அன்று முழுவதும் பதிவுசெய்து வைத்திருந்தது ‘இலங்கை அரசாங்கம்’. 

அந்த மண்டபத்தினுள் நுழைவதற்கென்று போடப்பட்டிருந்த காரிடாரின் இரு மருங்கிலும் இளம் நீல நிறத்தில் ஆர்க்கிட் மலர்களும் இடையிடேயே லேவென்டர் மலர்களும் இருக்கும் அழகான பித்தளை வாஸ்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தது. 

இன்னும் சற்று தள்ளி.. இலங்கையின் முக்கிய புள்ளிகளுக்காக.. சிவப்புக் கம்பளம் விரிக்கப்பட்டு… விழா நடைபெறப்போகும் அரங்கம் முழுவதும் மஞ்சள் நிறத்தில் பிரம்மாண்ட சர விளக்குகள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. 

அங்கே கோலாகலமாக நடக்க சித்தமாகியிருந்தது இலங்கை அரசின் உயர் குடிமகன்களுக்கான ‘விருது வழங்கும் விழா’. 

அரங்கத்தின் நுழைவாயிலில்… இந்த விழாவுக்கு பிரதம அதிதியாக வருகை தரவிருக்கும் இலங்கை ஜனாதிபதியின் உருவம், பெயர் பொறிக்கப்பட்ட ஆறரையடி உயர ஒரு பதாகை ஒன்று வைக்கப்பட்டிருந்தது. 

அங்கே அந்த நிகழ்ச்சிக்கு வரும் பிரபலங்கள் எல்லாரும் போஸ் கொடுத்தவர்களாக நிற்க, அவர்களின் மேல் மின்னல் ஒளியைப் பாய்ச்சி.. தன் புகைப்படக்கருவியில் புகைப்படம் கிளுக்கிக் கொண்டிருந்தனர் பத்திரிகை காரர்களும், சேனல் காரர்களும். 

அவ்விடமே ரொம்பவும் ஜன நெருக்கடிக்குள்ளாகியிருந்தாலும் ஜோராக களை கட்டியிருந்தது. 

அங்கே தான்.. தன்னவன் தன் பரம்பரைப் பொக்கிஷத்தை, இலங்கை அரசாங்கத்துக்கு.. ‘மக்களின் நன்கொடைக்காக’ ஈய்ந்தளித்தமைக்காக.. இலங்கை ஜனாதிபதியின் கையினால், “இலங்கையின் கெளரவக் குடிமகன்” விருது வழங்கும் விழாவும் ஏற்பாடாகியிருந்தது. 

புதையல்.. கண்டி இராசதானிய காலத்துப் புதையல்.. அது கண்டெடுக்கப்பட்டதில்… முழு உலகத்தின் கவனமும் இலங்கை பக்கம் திரும்பத் தான் செய்தது. 

அந்தரத்தில் தொங்கும் காளிச்சிலை, மற்றும் தங்கக்கதவு.. மழைக்காலத்தில் நீர் வழிந்து செல்ல உதவும் புராதனக் கால்வாய்… 

இருநூறு வருஷங்களுக்கும் மேலான துருப்பிடிக்காத இரும்புப் பாலம்… 

மற்றும் கற்திடலுக்குச் செல்லும் நிலவறைப் படிகள்.. என்பவற்றின் அதிசயம் காண வேண்டும் என்ற ஆவலில்.. உலகெங்கிலும் சுற்றுலாப் பயணிகள்.. தம்பதிவனத்தில் குவிய நேரிட்டதுவும் இந்த குறுகிய காலத்திலேயே நிகழ்ந்தது. 

பிபிஸி, அல்ஜெஸீரா, சிஎன்என் ரொய்ட்டர் என்று உலகத்தரம் வாய்ந்த செய்தி நிறுவனங்களின் கவனங்கள் பலவும்.. இதனை “டாக்குமென்ட்ரி”யாக எடுப்பதிலும்.. அதனை வெளியிட்டு பிரசித்தமடைவதிலும்… இருக்க.. யுனிசெஃப் வேறு, “உலக வரலாற்று மரபுத்தலமாக” தம்பதிவன நிலவறைக்கோயிலை பிரகடனப்படுத்தவும் செய்தது. 

அந்தக் குறுகிய காலத்தில்… தம்பதிவனக்கிராமம்.. தோட்டப்பயிர்ச்செய்கையை அண்டிப் பிழைத்த நிலை மாறி… பெருமளவில்.. சுற்றுலாக்கைத்தொழில்கள் தோன்றி.. அது ஓர் செல்வம் புழங்கும் நகரமாகவும் மாறத் தொடங்கியது. 

இத்தனைக்கும் உறுதணையாக சத்யாதித்தனாக இருந்தாலும் கூட.. மையக்காரணமாக இருந்த பிரபாகரின் புகழும், புதையல் எடுக்கப்போய் விஷப்பாம்பு கடித்து உயிர் விட்ட அவன் பேரும்.. உலகளாவிய ரீதியில் பரவத்தான் செய்தது. 

என்ன விஷப்பாம்பு கடித்து உயிர் விட்டானா??? அப்படித்தான் வெளியுலகுக்குச் சொல்லப்பட்டது!! 

சில சரித்திர உண்மைகள்.. வெளியுலகுக்குத் தெரியாது மறைக்கப்படுவது போல…. பிரபாகரின் கொடும் எண்ணமும்.. சத்யாதித்தனால் மறைக்கப்படவே செய்தது. 

ஆக, ஓர் கொடியவன்.. சரித்திரத்தில்.. ஒரு ஹீரோ ரேஞ்சுக்கு புகழப்படும் நிலை உருவானாலும் கூட, ‘புதையலை கெட்ட எண்ணத்தில் அணுகியதால் தான்’.. அவன் உயிர் போனது என்பது.. உலகமே அறியாத சிதம்பர இரகசியம் போல மறைக்கப்பட்டது; அமானுஷ்யங்களின் இரகசியங்களும் கூடவே காக்கப்பட்டது. 

காரிடாரில் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருக்க, தன் மேடிட்ட வயிற்றின் மேல் தன் வலக்கரம் பதித்தவளாக மெல்ல நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள் சத்யனின் யௌவன மாது!! 

அவளது சிவந்த நிறத்திற்கு எடுப்பாக.. நாவல் நிறத்தில் பார்ட்டி ஸாரி உடுத்தி…. ஹேர் இன் அ பன் ஹேர்ஸ்டைலுக்கு பொருத்தமாக.. உள்ளங்கையளவுக்கு பெரிய நாவல்நிற பூவொன்றை சொருகி.. 

அந்த வெள்ளை வெளேரேன்ற மென்மையான கழுத்தில், சின்ன நாவற்கல் பதித்த.. வைர நெக்லஸ் மாத்திரம் அணிந்து.. 

தானும் ஓர் ஐந்தரையடி உயர ரோஜா மலருக்கு கை, கால் முளைத்து விட்டதோ என்று ஐய்யுறும் அளவுக்கு எழிலுடன் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தாள் இந்திரலோகத்தின் பேரரசி. 

அங்கணம் காரிடாரில்.. தன் அனிச்சம் பூ பாதங்கள் பதிய நடந்து வந்து கொண்டிருந்தவளை… சற்றும் எதிர்பாராத விதமாக பற்றி இழுத்தது.. ஓர் வலிய முரட்டுக்கரம்!! 

எதிர்பாராமல் இழுத்த இழுப்பில் உள்ளே சர்ரென்று இதயம் நுரையீரலைத் தொட்டு மீண்டாற் போன்று பதற்றம் பிறக்க, 

வாய் திறந்து ‘ஆ’வென்று கத்தப் போனவள், தன்னைப் பிடித்து இழுத்த அந்த வலிய கரத்திற்கு சொந்தக்காரன், தன் கணவன் தான் என்பதை அறிந்ததும் தான் கொஞ்சம் ஆசுவாசம் அடையலானாள்.

சத்யனின் கண்கள்… அவளது தேனூறும் இதழ்களையே.. கட்டுப்படுத்த முடியாத தாபத்துடன் பார்த்திருக்க, அவள் மேனியிலிருந்து வந்த நறுமணம் வேறு…அவனது இதயத்தைத் தாருமாறாகத் துடிக்கச் செய்ய, 

சட்டென பூத்த உணர்ச்சிகளை அடக்கத் தெரியாமல் தவித்துத் தான் போனான் சத்யாதித்தன். 

அதனால் தான்.. கூட்டம் நிரம்பி வழிந்த காரிடாரில்.. யாரும் அறியாமல் இவளை மட்டும் ஒதுக்குப்புறமாக அழைத்து அவள் இதழ்களையே இமை கொட்டாமல் பெரும் பெரும் உஷ்ணப் பெருமூச்சுக்களை விட்டுக் கொண்டே பார்த்தபடியிருந்தான் இளம் வாலிப வர்த்தகன். 

அந்த நிறைமாத கர்ப்பிணிக்கும் கூட.. கணவனின் உஷ்ண மூச்சுக்கள்.. தன் நெற்றியில் பட்டு மோதுவதில்.. அவனது தோள்புஜங்கள் அதன் விளைவாக ஏறி இறங்குவதில்.. 

இருக்கும் இடம் மறந்து.. அவள் பெண்மையிலும் சற்றே ஈரம் சுரக்கத்தான் செய்தது. 

முறுக்கு மீசையை முறுக்கிக் கொண்டே புன்னகைக்கும் அந்தக் காந்தச் சிரிப்பில்… அவள் ஒரு கணம் மேற்கொண்டு பேச மறந்து தான் நின்றாள். 

அவளது சேலைக்கு தோதாக உள்ளே வெள்ளை நிற ஷேர்ட்டிற்கு.. கறுப்பு நிற கோர்ட்டுடனும், டையுடனும் வந்து நிற்கும் தன் தலைவனை இமைக்க மறந்து பார்த்தாள் அவனின் கனவு மங்கை. 

அந்த ஒதுக்குப்புறமான மறைவில் யாரும் தங்களை பார்க்கப் போவதில்லை என்பதால் விளைந்த தைரியத்துடன், 

ஒற்றைப் புருவமுயர்த்திக் கொண்டே அவளை நோக்கி முன்னேறியவன், இருபுறமும் தன் கைகளை அணைக்கட்டாக மறித்துத் தான் நின்றான். 

அவளது காதல் தலைவனின் குரல் வேறு மந்தகாசத்தை கடன் வாங்கிக் கொள்ள, அவளது அகன்ற பெரிய நயனங்களைப் பார்த்துக் கொண்டே,

 சன்னமான குரலில், “ஹேய் பொண்டாட்டி.. இன்னைக்கு ரொம்ப அழகா இருக்க.. தூரத்திலிருந்து பார்க்கும் போது அப்படிய்..யே” என்று கிறக்கமாக உரைத்துக் கொண்டே.. 

தன்னிதழ்களை நோக்கி முன்னேறிய கணவனை நோக்கி கிறங்கி நகைத்துக் கொண்டே.. தன் முகத்தை சட்டென திருப்பிக் கொண்டாள் அவள். 

இதழும், இதழும் சேரப்போன அந்த முனையில் அவள் முகம் திருப்பிக் கொண்டதில்.. பொல்லாத கோபம் எழுந்தது அவனுக்கு. 

அங்கணம் இலேசாக சிவந்தது அவன் விழிகள். 

அது சிவந்தது.. சினத்தாலா? இல்லை அவள் மேல் விளைந்த தாபத்தாலா? இல்லை இரண்டாலுமா? 

அவன் நெஞ்சில் தன் கை வைத்து.. அவன் கோர்ட்டைத் தடவிக் கொண்டே, தன் முத்து மூரல்கள் தெரிய செம்ம அழகாக நகைத்து வைத்தாள் அவள். 

ஹப்பாடா அந்த நகைப்பில்.. அவன் கோபம் போன இடம் தெரியவில்லை அவனுக்கு. கண்கள் மிருதுவாக தன் அவளையே அவன் இரசித்துப் பார்க்க, 

இவளோ, இன்னும் அந்த சிரிப்பை நிறுத்தாது,ஹஸ்கி குரலில், “ஹஹ்ஹா.. இது தான் இலங்கையின் கௌரவ குடிமகன் செய்யுற அழகா..?”என்று கேட்டாள். 

 அந்த அழகு தேவதையின் முழு உரிமையாளன் அவன்!!

 அவனை யார் கேட்கக் கூடும்? யார் தடை சொல்லக் கூடும் என்ற தைரியத்துடன் முன்னேறினால், 

இதோ அவனை உயிருடன் கொல்லும் அந்த ராட்சசியே “தடா” போடுகிறாளே? 

இருந்தாலும் கிறக்கத்துடன் மீண்டும் அவள் அதரங்கள் நோக்கி முன்னேறியவனாக, தாபம் சிந்தும் விழிகளுடன் அடிக்குரலில், “கௌரவக் குடிமகன்களெல்லாம் இப்படி கௌரவமா பொண்டாட்டிக்கிட்டேயிருந்து ஒதுங்கியிருந்தா.. எப்படி அடுத்த தலைமுறைக்கான கௌரவக்குடிமகன்களை உருவாக்குறது?? எப்ப இலங்கையும் வல்லரசாகுறது??”என்று கேட்டான் அவன். 

கணவனின் பேச்சு மீண்டும் ஓர் புன்னகையைத் தோற்றுவித்தது அவளுக்கு. 

அதில் அவளது இரம்மியமான பற்கள் தெரிய, அப்படியே ஜர்க்காகி நிற்க, இவளோ அவன் விழிகளைப் பார்த்த வண்ணம், 

“இது பப்ளிக்.. முதல்ல நல்லபடியா போய்.. அவார்டை வாங்கு.. அப்புறம் அடுத்த தலைமுறைக்கான கௌரவக்குடிமகன்களை உருவாக்குறதைப் பத்திப் பார்த்துக்கலாம் என்ன??.!”என்று பேச்சு வார்த்தை நடத்திக் கொண்டிருக்கும் போதே, அது அவளது காதல் மன்னனுக்கு போரடித்ததோ? 

அவளது கீழிதழ்களை தன் இரு இதழ்களாலும் சட்டென்று கவ்வி உறிஞ்சத் தொடங்கினான் கில்லாடி சத்யன். 

கணவனின் எதிர்பாரா அதிரடியில்.. திறந்திருந்த தன் இதழ் பிளவுகளில்.. அத்துமீறி நுழைந்த அவன் இதழ்களின் வேட்டையில்.. விழிகளைச் சுருக்கி அவள் அதிர்ந்து நின்றாள் ஒரு கணம். 

அவனது நாவோ… அந்த இதழ்களைத் தாண்டி உள்ளே நுழைந்து..ஆழ்ந்த மயக்கத்துக்கு செல்வது போல கண்கள் மூடி.. ஓர் சுவை மிகுந்த பொக்கிஷத்தைத் தூண்டித் துலாவ.. 

அவனது ஒவ்வொரு துலாவலுக்கும்… சிலிர்த்து சிலிர்த்து அடங்கியது யௌவனாவின் பெண்மை.

அவன் கைகளில் ஒன்றோ.. சற்றே அத்துமீறி.. சேலையின் இடைவெளி வழியாக தெரிந்த அந்த வெண்மையான இடையைத் தழுவி… கூடவே மேடிட்ட வயிற்றைத் தடவிய வண்ணம்… 

ஓர் அபாயகரமான பள்ளத்தைத் தாண்டி இறங்கவும் செய்தது. 

சத்யாதித்தன். பக்கா கேடி. இடத்தைக் கொடுத்தால் மடத்தைப் பிடுங்குகின்ற இரகம் அவன்!!! 

“வேண்டாதது” போல நடித்துக் கொண்டிருந்தவளோ, தற்போது உணர்ச்சிப் பெருக்கில்.. அவனது கோர்ட்டின் மேலாக ஷோல்டரை இறுகப் பற்றித் தன் ஆசை சொன்னாள். 

இருவரின் இதழ்களும் யுத்த முத்தம் செய்து அழகாக சிலிர்த்துக் கொள்ள.. முதலில் உச்சம் அடைந்தது அந்த ஆண்வண்டு தான். 

மலரின் இதழ்களிலிருந்து இதழ்கள் பிரித்தெடுத்தவன், சுட்டு விரலால் தன் இதழ்களைத் திருப்தியாக துடைத்துக் கொண்டே.. அவளை விழுங்கி விடுவதைப் போல பார்க்க, 

இவளோ அவன் விழிகளை ஏறிட முடியாமல் மென்மையாக தன் விழிகளை மெல்ல நாணத்துடன் குனித்துக் கொண்டாள். 

அவள் காதோரம் தன் நுனி மூக்கை நுழைத்து, இரகசியம் பேசும் குரலில், “ அழகால என்ன்னைக் க்கொல்லுர்றிய்யேடீ.. ர்ராட்சசி..!! இன்னைக்கு நைட் மாட்டும் போது இருக்கு..”என்றவனை நேருக்கு நேர் கண் கொண்டு பார்க்க முடியாமல் தடுமாறிப் போனவள், 

அவன் நெஞ்சில் கை வைத்து, “ச்சீ போடா!” என்று உரைத்துக் கொண்டே அந்த ஒதுக்குப்புறமான மறைவிலிருந்தும் வெளியே வந்து.. 

அந்த விருது வழங்கும் விழாவில் தனக்கென ஒதுக்கப்பட்டிருந்த ஆசனத்தில் அமர்ந்தவளுக்கு.. இன்னும் அந்த அசுர முத்தத்தின் நினைவிலிருந்து வெளிவர முடியாமலேயே போனது. 

அங்கே உள்ளே வட்ட வடிவமான மேசையிலும், நாற்காலிகளிலும் வெள்ளை சில்க் துணி விரிக்கப்பட்டு.. ஒவ்வொரு மேசையிலும் இளஞ்சிவப்பு நிற ரோஜாப்பூக்கள் வைக்கப்பட்டு.. ரொம்பவும் ஆடம்பரமாகவே இருந்தது விருது வழங்கும் மண்டபம். 

சொற்ப நேரத்துக்கெல்லாம் விழா ஆரம்பமானது. அங்கிருந்த அனைவரையும் ஆகர்ஷிக்கும் வகையில் துல்லியமான குரலில் கேட்டது அந்நிகழ்ச்சி அறிவிப்பாளரின் குரல்!! 

ஓர் பத்துப் பதினைந்து நிமிடங்கள் சென்றிருக்கும்!! எப்போதடா தன் தலைவன் மேடையில் தோன்றுவான் என்று மேடை மேல் விழி வைத்து காத்திருந்தாள் அவள். 

அவள் காத்திருப்பை நீட்டிக்காமல்.. மேடையில் அறிவிப்பாளரின் குரல்.. சத்யாதித்த இராஜசிங்கனின் பெயரை உச்சரிக்க.. அந்த மேடைப்படிகளை இரண்டிரண்டாகத் தாவி ஏறிக் கொண்டே.. கோர்ட்டின் பட்டன்களை போட்டுக் கொண்டே… அனைவரையும் பார்த்து அவன் கையசைத்தது அத்தனை அழகு. 

இலங்கையில் பிறவாதவனாக இருந்தாலும்.. அந்தப் பொக்கிஷத்தை நல்லெண்ணத்துடன் இலங்கை அரசுக்கு ஒப்படைத்ததால்.. “இலங்கையின் கெளரவக் குடிமகன்” விருது வாங்கும் அவன்!!! 

இலங்கையின் ஜனாதிபதி கையால்.. அந்த விருதை வாங்கும் போது.. மேடிட்ட வயிற்றுடன் எழுந்து நின்று கைதட்டியவளுக்கு.. அத்தனை பெருமிதம்!! அத்தனை ஆனந்தம்!! 

விருதை வாங்கிக் கொண்டிருக்கும் தன் மன்னவனைப் பார்த்து அவள் விழிகள் ஆனந்தத்தில் கலங்க,

அந்நேரம் பார்த்து மேடையில் இருந்தவனும் தன் விருதை தூக்கிக் காட்டுவது போல.. தன்னவளுக்குத் தான் காட்டினான் சத்யன். 

அவள் விழிகளோ இவன் தன்னவன் என்ற வெற்றிப் பெருமிதக் காதலுடன் அவனைத் தழுவிக் கொண்டது. 

“அவார்டிங் செரிமனி” எல்லாம் முடிந்து.. தன்னவளை நோக்கி வெற்றிக் களிப்புடன் வந்தவனை, அப்படியே ஒரு குழந்தை போல கட்டியணைத்துக் கொஞ்ச வேண்டும் போல இருந்தது யௌவனாவுக்கு. 

மனைவி அருகில் சென்றவன்… அவளது சுயாதீனமான இடது கையை.. விரலோடு விரல் கோர்த்து இறுக்கிப் பிடித்துக் கொண்டான் அவன்.

கணவனின் பற்றுதலில்… என்றும் போல இன்றும் ஒரு முறை நின்று துடித்தது அவள் இதயம்!! 

காதுக்குப் பின் தன் சுருள் அளகக் கூந்தலை சொருகிக் கொண்டே, நாணத்துடன் புன்னகைத்தவளின் அழகை இமைக்காமல் பார்த்துப் பருகியவனுக்கு…. இந்த தாய்மை வரம் பூத்த அழகி என் மனைவி என்பதில்.. அத்தனை கர்வம் வந்து போனது அவனுக்கு. 

****

இந்த கதையின் இறுதிப்பகுதி வாசிக்கும் வாசகப்பெருமக்களுக்கு.. மனதுக்கு இதம் தரும்.. ஓர் இனிய இன்ப அதிர்ச்சியொன்று சொல்லட்டுமா?? 

அது பதின்மூன்று வருட காலங்களுக்கு பிறகு… தன் இணை மீது… ஒருவர் மீது.. ஒருவர் வைத்த அன்புப் பொய்த்துப் போகாத வண்ணம்.. கருவுற்றிருக்கும்.. கொ ‘ஞ்’ம்.. கொ ‘ஞ்’மே.. கொ ‘ஞ்’ம் மூத்த தம்பதிகளான பரசுராம்- வாசுகி தம்பதியினர் கருவுற்றிருக்கும் இன்பமான செய்தியே அது. 

பரசுராம் – வாசுகி தம்பதியினரின் காதல்… சத்யன்- யௌவனாவினது போல.. படபடப்பான.. இளமை ததும்பும்.. கிளுகிளுப்பான காதல் இல்லை தான். 

இருப்பினும் அவர்களின் காதல் நிதானமான காதல். நான்கு சுவற்றுக்குள் மட்டும்.. அந்தரங்கத்தில் யாரும் தலையிட முடியாத… கண்ணியமான காதல்!! 

பதின்மூன்று வருடங்களாகியும்.. குழந்தை வாய்க்காததால்.. ‘அவளுக்குத் தான் குறை’ என குற்றஞ்சாட்டி.. இன்னோர் இணை தேடாமல்.. தன் இணை தந்த சுகத்திலேயே மூழ்கி முக்குளித்து… காதல் செய்தவர் வெள்ளந்தி பரசுராம். 

அதே போல.. அவனின் உயிர்நீர்.. தன் கருவறையில் தரிக்காவிட்டாலும் கூட.. 

‘இவன் ஆண்மையில் குறைவானவன்’ என்று ஊர்கூட்டி பஞ்சாயத்தில் முழங்கி.. அவனை அத்து விட்டுப் போகாமல்…. நிதமும்… தன் தலைவனை மஞ்சத்தில்.. நெஞ்சத்தில்… முழுமனதாக காதலித்தவர் அவர்… கணவனைத் தவிர எதுவுமே அறியாத “வாசுகி” அண்ணி. 

இந்த கண்ணியமான காதலை.. இன்னும் இன்னும் உறுதியாக்கும் வண்ணம்.. பிணைக்கும் வண்ணம்.. வாசுகி அண்ணி பதின்மூன்று வருடங்கள் கழித்து.. கருவுற… பரசுராமை… கையிலேயே பிடிக்கவே முடியாமல் போயிற்று. 

தன்னைப் போல மனைவியை மகிழ்விக்க முடியாது என்று கருதும்.. சத்யனே வியத்தகு வகையில்.. கண்ணின் மணி போல காத்தார் வாசுகி அண்ணியை. 

ஒரு வீட்டில் ஓர் பெண் உண்டானால்.. அவ்வீட்டில் மணமான இன்னோர் பெண்ணுக்கும் கருத்தரிப்பது என்பது.. உலக ஐதீகம் தான். 

ஓர் பெண் கருவுரும் போது.. அவளில் ஈஸ்ட்ரஜன் என்னும் ஹோர்மோன் அதிகமாக சுரப்பது வழமை தான். 

அதே சமயம்.. அதே வீட்டில் இருக்கும் மணமான.. கருவுறாத பெண்ணுள்.. தனக்கும் ஓர் குழந்தை இருந்தால்… நன்றாயிருக்குமே என்ற இயல்பான ஏக்கமும், 

 அந்தக்குழந்தை தன்னது.. அதற்கு அன்பு, பாதுகாப்பு, கணிப்பு என அத்தனையும் தன்னால் கொடுக்க முடியும் என்ற எண்ணமும்… மற்றப்பெண்ணுள்ளும் முளைக்க.. 

அந்த எண்ணமே.. ஈஸ்ட்ரஜன் ஹோர்மோனை அதிமிதமாக சுரக்கச்செய்ய…. கணவனின் உயிர்நீரோடு… தன் கருமுட்டை இணைந்து… கரு தங்குவதும் நிகழ்கின்றது என்கிறது உளவியல் விஞ்ஞானம். 

அப்படி ஓர் பேரதிசயம் நிகழ்ந்ததில்… யௌவனா கருவுற்ற மூன்றாவது மாதம்… கருவுற்றாள் பரசுராமின் இதயத்தரசி வாசுகி அண்ணி. 

அன்று.. அந்நொடி.. தன் மனைவியையும், குழந்தையையும் உயிர் உள்ளவரை காப்பேன் என்று சபதம் எடுத்தவர் தான்.. வாசுகியை அன்பு மழையில் தான் குளிப்பாட்டினார் பரசுராம். 

“தெய்வத்தால் ஆகாதெனினும் முயற்சி தன்

மெய்வருத்தக் கூலி தரும்” என்ற குறளின் நிதர்சனம் புரிந்த தம்பதிகளாயினர் அவர்கள். 

அன்று மாலை… இளம் தம்பதிகள் இருவரும் விருது வழங்கும் விழாவுக்கு சென்றிருக்க.. இரு மூத்த தம்பதிகளுக்கும் கிடைத்த தனிமையில்… மனைவியைத் தன் மடிகளுக்கிடையில் அமர்த்திக் கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தார் பரசுராம். 

அவரது விலகிய தொடைகளுக்கு நடுவில்.. தன் ஐந்தரையடி மாத மேடிட்ட வயிற்றுடன்.. அவர் மார்பில் தன் முதுகு சாய்த்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் வாசுகி அண்ணி. 

அவரது கைகள்.. அந்த மேடிட்ட வயிற்றை வாஞ்சையுடன் தடவிக் கொண்டிருக்க.. அவரது முரட்டு மீசை… மனைவியின் கன்னத்தில் இழைந்து இழைந்து குத்தி..அவள் கன்னம் சிவந்து போயிருந்தாலும் கூட… அந்த குறுகுறுப்பும் கூட பிடித்திருந்தது வாசுகி அண்ணிக்கு. 

மெல்ல இழைந்த அவரது மீசை சூழ் அதரங்கள்..குனிந்து குனிந்து.. அவளது வளைந்த கழுத்தில் இறங்கி… தோளில் வந்து நிற்க.. ஏதோ தேன் சுவைக் கண்ட கரடியைப் போல.. கழுத்து வளைவில் இறங்கி.. அதனைக் கவ்விச் சுவைக்கலானார் அவர். 

கணப்பொழுதில்… அந்த உணர்ச்சிகளை உச்சஸ்தாயியிக்கு கொண்டு செல்லும் இடத்தில்.. கணவனின் ஈர அதரங்கள் பதிந்ததில்.. கீழுதடு கடித்து.. கண்கள் போய் மேல்சொருக… வாசுகி நின்ற போது தான்.. அந்த அழகியல் சம்பவமும் நிகழ்ந்தேறியது. 

அந்த இன்பமயக்கத்திலிருந்து சட்டென வெளியே வந்தவள்.. தன்னுடைய வயிற்றைப் பிடித்துக் கொண்டு, “ஹா..”என்று ஒருதரம் கத்தி அடங்க, அந்த ஒற்றைக் கத்தலில்.. மெய்யாலுமே மெய் பதறிப் போனார் பரசுராம். 

தன் தாப எண்ணங்களைத் தூக்கியெறிந்தவர், மனைவியின் கைச்சந்துகளை பின்னாடியிருந்தே பற்றிக் கொண்டே, “என்னாச்சுடீ??” என்று கேட்க, 

இவளோ கண்களில் ஆனந்தக்கண்ணீர் துளிர்க்க, “நம்ம குழந்தை துடிக்குதுங்க.. என்னால உணரமுடியுது”என்று சொன்னது தான் தாமதம், அந்த வார்த்தைகள் அவர்மனதில் சிற்பம் போல பதிய, 

“எங்கே.. எங்கே நானும் பார்க்குறேன்..”என்றவர் மஞ்சத்தில் முன்னாடி வந்தவர்.. மனைவியின் சேலை ஒதுக்கி… உள்ளங்கைகளால் தடவித் தடவி.. அந்தத் துடிப்பை உணர்ந்து கொள்ள முயற்சிக்க… 

அப்பனின் தொடுகை உணர்ந்ததோ குழந்தையும்..?? தெய்வாதீனமாக குழந்தையும் மீண்டும் ஒருமுறை துடித்து அடங்க… வெள்ளந்தி மனிதரின் கண்களில் எல்லாம் அன்புக்கண்ணீர். 

அந்த அழுகையில் முன்னாடி நின்றிருக்கும் மனைவியின் முகம்.. கலங்கிய விம்பம் போலத் தெரிய.. பாசமிகுதியில்.. மனைவி வயிற்றை ஆரத்தழுவி.. மென்மையாக முகம் புதைத்துக் கொண்டார் பரசு. 

அதில்.. அந்த முரட்டு ஆசாமியின் குழந்தைக்கான அன்பு புரிய, கணவனின் பிடரிமயிர் அளைந்த வண்ணமே குனிந்து… பின்னந்தலைக்கு முத்தம் வைத்தாள் வாசுகி. 

அந்த சம்பவம் நடந்தேறி இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு.. சத்யன் எஞ்ஞான்றும் கனவில் ஆசைவைத்த.. சுருள்சுருளான முடி கொண்ட அன்புமகள்.. அவன் எண்ணியது போலவே பிறக்க, வசுந்தராதேவியம்மாளும் இலங்கை வந்து.. தன் பேத்தியின் வருகையில்.. ஒரு புதுக்குழந்தையாக உருவெடுத்து.. மருமகளை தாங்கு தாங்கு என்று தாங்கிய காட்சி.. அருமை!!

 யௌவனாவுக்கோ ஓர் அன்புத்தொல்லை!!! 

அதன் பின் வந்த மூன்று மாதங்களின் பின்.. ஒரே பிரசவத்தில்.. யாருமே எதிர்பாராத வண்ணம் மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்றெடுத்து.. பரசுவுக்கு அதிர்ச்சி வைத்தியம் கொடுத்தாள் வாசுகி. 

பதின்மூன்று வருடங்களாக குழந்தையே இல்லாதிருந்தவர்களுக்கு… இறைவன் கொடுத்த அதியுன்னத வரம்.. ஒரே பிரசவத்தில்.. அதுவும் சுகப்பிரவசத்தில்.. மூன்று குழந்தைகள்!! அதுவும் மூன்றுமே மகாலக்ஷ்மிகள்!! 

சந்தோஷம் தாளாமல்.. தன் மூன்று பெண்குழந்தைகளினதும் நாற்பது நாட்கள் கழியும் வரை.. விருந்து, பண்டிகை என தடல்புடலாகவே.. ஊரையே அதகளப்படுத்தவும் செய்தார் அவர். 

தன் குழந்தையோடு.. வளர்ந்த ஐந்தரையடி குழந்தையான மனைவியோடு.. சத்யாதித்தன்.. பாரதம் செல்லும் நேரம் வர… பரசு தம்பதிகள் எந்நேரம் நினைத்தாலும்.. இந்தியா வர ஏதுவாக.. ஒரு தனி சாட்டர் ப்ளைட் ஒன்றையே பரிசளித்து விட்டே சென்றான் அவன். 

ஐந்து வருடங்களுக்கு பிறகு, 

சத்யாதித்தனின் சென்னை வீடு.. 

காலமும் யாருக்கும் காத்திருக்காமல் உருண்டோட.. ஐந்து வருடங்களில்… மூத்தவள் “அகல்யா”பிறந்த போதும் சரி.. 

அடுத்து வந்த வருடத்தில், நான்கு வயதேயான “ராம், லக்ஷ்மன்”என்று இரு இரட்டை ஆண்குழந்தைகள் பிறந்த போதும் சரி… 

அதன் பின் ஒரு வருட இடைவெளியில் மூன்று வயதில், “அக்ஷலா” பிறந்த போதும் சரி…. முதல் பிரவசத்தின் போது காட்டிய அதே பாசம்.. சத்யனுள் இன்றளவும் இருக்கத் தான் செய்தது. 

முதல் குழந்தைக்கு இருந்த பரவசம், தவிப்பு, பாசம்.. அத்தனையையும் இளையவர்கள் மேல் கொட்டியதும் கூட அவளை இன்னும் இன்னும் தன் தலைவன் பால் ஆகர்ஷிக்கவே செய்தது. 

அவன் காட்டிய அபரிமிதமான அன்பில்.. குழந்தை தரித்த போதெல்லாம்.. அதனை கலைக்க முயற்சிக்காமல்… அன்பில் விளைந்த முத்தென குழந்தைகளை அவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டதாலோ என்னவோ.. கடவுளின் ஆசி.. அந்த இளம் ஜோடிகளுக்கு நிறையவே இருந்தது. 

அதனாலோ என்னவோ.. அந்த காலத்தில் மற்ற தம்பதிகள் முகங்கொடுக்கும் எந்தவிதமான சமூக, பொருளாதார, உடல், உள பிரச்சினைகள்.. இல்லாது.. இன்பமயமானதாக அமைந்திருந்தது.. சிலோன் பெண்ணுடனான இந்திய வாலிபனின் வாழ்க்கை. 

கணவனின் நடத்தைகள்!!

அவள் மீது அவன் காட்டும் காதல்!! 

இரவில் மஞ்சத்தில் கோட்டான்கள் மட்டுமே விழித்திருக்கும் அந்த நடுநிசியில் கணவன் காட்டும் அசுரத்தனமான வேகம்!! 

பகலில் குழந்தைகளோடு குழந்தையாய் மாறும் வெள்ளந்தி நேசம்!!! 

எல்லாமே ஆயிரம் காதல் உணர்த்தும் அவளுக்கு. 

மகனின்… அளவுகடந்த காதலை உணர்ந்த வசுந்தராதேவியம்மாளும் கூட.. அவர்களுக்கு தனிமை தர நாடி.. குழந்தைகளை அழைத்துக் கொண்டு, தீம்பார்க் செல்ல ஆயத்தமாக.. அவர்களை சந்தோஷமாக

வழியனுப்பி வைத்த அடுத்த நொடியிலிருந்து சத்யன் தொடங்கியிருந்தான் தன் காதல் சேட்டையை. 

அறையிலிருந்து .. மாடிப்படியிறங்கி வந்தவளின் வயிற்றை.. பின்னோடு இருந்து இரு வலிய கரம் லபக்கென்று .. பற்றியிழுக்க, 

தூக்கிவாரிப்போட்டது யௌவனாவுக்கு. 

இந்த வீட்டில்.. அத்தனை உரிமையுடன்.. அவளது இடையைப் பற்றித் தூக்கியிழுக்கும் தைரியம் வேறு யாருக்குத் தான் உண்டு?? 

சாட்சாத் அது தன் கணவனே தான்.. என்று மனதுக்குள் எண்ணிக் கொண்டே.. திரும்பியவளின் கண்கள் சந்தித்தது தாபத்தில் சிவந்து போயிருந்த அவன் கண்களை!! 

அவன் ஒரு கை, அவள் இடையை தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்திருக்க.. மறு கையோ அவளது திரண்ட பின்னழகின் நீள அகலங்களை ஆராய்ந்து.. தன் உடலுடன் அழுத்தி புதுசுகம் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தது. 

கணவனின் கை தந்த அழுத்தத்தில் சொக்கி நின்று.. அவள் நிமிர்ந்த வேலை.. அவன் பரந்த மார்பில் அழுந்தப் பதிந்தது அவள் தனங்கள்!! 

பெண்ணவள் தந்த மென்மை சுகத்தை கள்ளமற.. அப்பட்டமாகவே அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தான் சத்யன். 

அதிலும் தன்னை நோக்கி நிமிர்ந்த மனைவியின் செவ்வதரங்கள் கண்டும், பழரசம் அருந்த ஆசை பிறந்தது மீசை துடிக்கும் ஆண்மகனுக்கு. 

அந்த இரும்பையும் ஈர்த்தது.. அந்த காந்த அதரங்கள்!! 

அவன் மூச்சு இவள் நுரையீரலைத் தீண்ட.. இவள் மூச்சு அவன் நுரையீரலைத் தீண்ட.. எங்கும் உஷ்ணமான வளிமண்டலம்!! 

அவள் இதழும், அவன் இதழும் சேரத் துடித்த அந்த சொற்ப இடைவெளியில்.. ஒற்றை சுட்டுவிரலால்.. மேயத்துடித்த அவன் வாய்க்கு வேலியிட்டாள் அவள். 

அப்போதும் காதல் மயக்கம் களையாதவன்..அந்த சுட்டுவிரல் வேலிக்கும் தான் முத்தமிட்டான்.

எச்சில் ஈரத்தின் உஷ்ணம் சொல்லியது தலைவனின் காதல் பரவசநிலையை. 

 அவனோடு இழைய.. தன்னை அவனுக்குள் புதைக்க.. படிக்க படிக்க திகட்டாத கட்டில் பாடம் படிக்க அவளுக்கும் ஆசை தான்!! 

ஆனால் யாராவது வந்து விட்டால் என்ற எண்ணம்.. அவளை அவனோடு ஒன்ற விடவில்லை. 

கணவனைத் தன்னிலிருந்தும் மெல்ல அகற்ற முனைந்தபடி, இரகசியம் பேசும் கிசுகிசு குரலில், 

“ஹேய் என்ன இது?இந்த தாத்தாவுக்கு இன்னும் ரொமான்ஸ் கேக்குதா? ஏற்கனவே நாலு ஆச்சு..இப்போவும் போய் அலையுற!.. தாத்தா?” என்று அவன் வயது முப்பதைந்தை தாண்டி செல்வதை நாசூக்காகச் சொல்லிக் காட்டி கலாய்த்தாள் அவள். 

அவனோ.. மனைவி இடையை இன்னும் இன்னும் அழுந்தப் பற்றி, தன்னோடு இறுக்கி அணைக்க..

 வெண்ணைய்யில் குழைத்து குழைத்து செய்தாற் போன்றிருந்த அந்த பேரழகியின் கன்னக்கதுப்புக்கள் செக்கச்செவேலென சிவந்து போனது. 

அவன் கண்களோ.. தன் கண்பார்வை மட்டத்துக்கு கீழிருந்த அவள் இதழ்களையே கள்ளுண்ட மந்தி போல பார்க்க.. இன்னும் கொஞ்சம் சூடாகிப் போனவன், 

தாபம் சிந்தும் குரலில், “எது நான் தாத்தாவா?ஆனா உண்மை தெரியுமா.. யூத்ஸை விட.. தாத்ஸ் தான்.. அந்த விஷயத்தில் ஸ்ட்ராங்காம்.. நிரூபிச்சுக்காட்டட்டுமா??!!!” என்று கேட்டான் அவன். , 

ஒருதரம் கண்கள் மூடித்திறந்தான். 

பின்.. அவள் சூடியிருந்த மல்லிகைச்சரம் முகர்ந்து, காதல் போதையை கண்களில் சுமந்தவன், “நாலு குழந்தை பிறந்ததுக்கு அப்புறமும் இப்படி கும்முன்னு இருந்தா… எப்படி உம்முன்னு இருக்க முடியும்? சொல்லு??” என்று சொல்லிக் கொண்டே.. 

அவள் இதழ் காந்தத்தை நோக்கி அனிச்சையாக நகர்ந்தது அவன் முரட்டு அதரங்கள். 

இம்முறை அவன் வாயை உள்ளங்கையால் பொத்திக் கொண்டவள், “ உங்க மனசு புரியுது” என்றவள் அவன் காதுக்குள் குனிந்து ஏதேதோ கிசுகிசுத்து விட்டு, “அதனால இன்னைக்கு முடியாது… அப்புறம்..” என்று இழுக்க, முகத்தைப் பரிதாபமாக வைத்துக் கொண்டவன் கேட்டான், 

“அட்லீஸ்ட் ஒரு முத்தமாவது.. ப்ளீஸ்ஸ்ஸ்!!” என்று இழுக்க.. அந்த ஹஸ்கி குரலில் அப்படியே விழுந்தாள் அவள். 

தனக்கே தனக்கென்று சொந்தமான ஆண்மகனின் ஹஸ்கி குரல்!! மன்மதனின் மலர்க்கணைகளில் ஒன்றோ?? 

எந்தத் தலைவியையும் உன்மத்தம் அடையச் செய்யும் அந்தக் குரல்!! 

தலைவி மதிமயங்கிப் போய் நின்றிருந்த இடைவெளியில், அவள் கையைத் தன்னிலிருந்தும் நீக்கியவன், 

அவள் கன்னம் பற்றி சரித்து.. அவள் மென்மையான அதரங்களில் தன் முரட்டு இதழ்கள் பதித்துக் கவ்விக் கொண்டான். 

கணவனின் அதிரடியில்.. உடலெங்கும் ஷாக் அடித்தது.. இளஞ்சிவப்பு நிற பட்டில்.. கை, கால் முளைத்த ஐந்தரையடி ரோஜா போல் நின்றிருந்த அந்த பேரழகிக்கு!! 

அவனைத் தன்னிலிருந்தும் விலக்கித் தள்ள.. அவன் சட்டைக்காலரில் கை வைத்தவள், 

தன்னோடு அவனை இன்னும் இழுத்துக் கொள்ளலானாள்.

பெண்ணவளின் உள்ளம்.. ஆண்மகனின் தீண்டலில் ‘உல்டாவாகிப்’ போனது. 

அவனை விட்டுப் பிரியவும் நாடவில்லை மனம்!! 

அடுத்த நாள் இரவு… 

இன்றைய இரவில்.. நேற்று ஆசை ஆசையாகக் கேட்ட கணவனுக்காக.. புதுச்சேலை.. அதுவும் சீத்ரூ சேலை கட்டி… விரிந்த கூந்தலில்.. மல்லிகை சரம் சூடி.. கொஞ்சம் அளவுக்கதிகமாகவே உதட்டுச்சாயம் பூசி.. கொள்ளை அழகுடன் தயாராகி நின்றிருந்தாள் யௌவனா. 

சுவர்க்காபுரியின் மன்னன் இந்திரன் இருக்கிறானல்லவா இந்திரன்?? 

இந்திரனின் நாட்டியத் தாரகை மேனகை இருக்கிறாள் அல்லவா மேனகை?? 

அந்த மேனகை தான்.. மறுபடியும் தபஸ்வியின் தவம் களைக்க.. பூலோகம் வந்து விட்டாளோ?? என்று தேவர்களும் அதிசயிப்பர் பேரிகை முன்னாள் நின்றிருந்த பெண்ணைக் கண்டால்!! 

அவள் மேனகை அல்ல.. அவள் சத்யாதித்தனின் யௌவனமாது. 

ஆனால், அவள் கண்களிலே ஓர் சோகம்!! 

இதழ்களிலே ஓர் வரட்சி!! 

அறை முழுவதும் இருண்டிருக்க.. ஆங்காங்கே ஏற்றப்பட்டிருந்தது மெழுகுவர்த்திகள்!! 

அந்த வெளிச்சத்தில்.. சீத்ரூ சேலையில்.. அவள் அங்கலாவண்யங்கள்.. மனோரம்மியமாக விளங்க..தங்கச்சிலை போல ஒளிர்ந்தாள் பெண்!! 

பேரிகை முன்னின்று.. வளையல்கள் ‘சலசல’க்க அணிகலன் களைந்து கொண்டிருந்தவளின் தாபம் சிந்தும் அதரங்கள் முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தது. 

“அவனுக்காக ரெடியாகி இருந்தேன் பாரு.. என்னை சொல்லணும்.. யார் பார்க்க இந்த அலங்காரம்? இப்போவே மணி பன்னிரண்டு இருபது.. இதுக்கப்புறம் வந்து.. ‘ரொம்ப டயர்டா இருக்குமா.. நாளை பார்த்துக்கலாம்’னு சொல்லி மலைமாடு மாதிரி கட்டிலில் போய் படுத்துக்குவான்.. இந்த மேக் அப்.. லொட்டு லொஸூக்கு எல்லாமே வேஸ்ட்!!” என்றபடி.. 

அவள் அணிந்திருந்த கருநிற சேலைக்கு தோதாக அவள் பூண்டிருந்த நெக்லஸைக் கழற்ற கை உயர்த்திய வேளை, 

அவள் வயிற்றை தழுவியது.. அந்த முரட்டுக்காளையின் வலிய கரங்கள்!! 

மெல்ல தன்னை நோக்கி இழுத்து… அவள் ஷோல்டரில் தாடை புதைத்து, கன்னம் உரசி.. கிறங்கும் குரலில், “இன்னைக்கு ச்சும்மா கும்முன்னு இருக்க பொண்டாட்டி!!”என்று சொல்ல, 

அவளுக்கோ இத்தனை நேரம் தன்னைக் காக்க வைத்த தலைவன் மேல் சிறு கோபம் மேலிட்டது அவளுக்கு. 

அவனைத் தொடவிடாமல், உதறி விட்டவளுக்கு காதலை விட ஆத்திரம் மிகுந்தது. 

மூக்குநுனி சிவக்கும் அளவுக்கு தனங்கள் ஏறி இறங்க மூச்சு வாங்க, “என்னை விடுங்க .. நாங்க ரெண்டு பேரும் கொஞ்சம் தனியா இருக்கட்டும்னு தான்.. அத்தை, பசங்களை அழைச்சிட்டுப் .. போனாங்க.. நீங்க இப்போ விடியுற நேரம்.. வர்றீங்க..?” என்று கத்தியவளின் பெரிய கண்களில் இருந்து.. 

கண்ணீர் துளியொன்று வழிந்தது. 

அதைக்கண்டு மனம் பதறினாலும்… அவன் பிடியிலிருந்து, தன் மனைவியை விடுவிக்கவேயில்லை அவன். 

அவள் மல்லிகைப்பூச்சரம் வேறு.. அந்த ஆண்மகனை மதிமயக்க.. அவள் கன்னத்தோடு.. தன் மீசை அதரங்களின் குறுகுறுப்பை மூட்டிக் கொண்டே, 

“ஸாரிடி.. பொண்டாட்டி..!! இன்னைக்கு செம்ம வர்க்.. கட்டிலில் மட்டும் ஹார்ட் வர்க் பண்ணா மட்டும் போதுமா? ஆபிஸ்லேயும் ஹார்ட் வர்க் பண்ணனும்.. இப்படி இரண்டிலேயும் ஹார்ட் வர்க் பண்ணலைன்னா.. ஐந்து வருஷத்துல நாலு பெத்திருக்க முடியுமா? இல்லேன்னா அதிக ஷேர்ஸ் வாங்கியிருக்கத் தான் முடியுமா? ஹார்பர்ல இருந்து கூட்ஸ் வந்திருக்கு.. போய் பார்க்கத் தானே வேணும்.. உடையவன் பாராவிட்டால் ஒருமுழம் கட்டைன்னு சொல்றதில்லைஹ்!!”என்று பெருமூச்சை அவள் காதுக்குள் விட்ட வண்ணம் கேட்டான் அவன். 

இதுவரை கணவன் கைக்குள் அடங்கியிருந்தவள், அவன் பேசி முடித்ததும் மீண்டும் சிணுங்கத் தொடங்கினாள். 

சண்டைக்கு ஏதுவாக சிலிர்த்துக் கொண்ட ஸ்ரீதரின் மங்கை, “ ‘உடையவன் பாரா விட்டால் ஒரு முழம் கட்டை’ன்றது பிஸினஸ்க்கு மட்டுமில்லை.. தாம்பத்தியத்துக்கும் தான்.. 

விடுங்க.. உங்களுக்காக அலங்காரம் எல்லாம் பண்ணி ரெடியா இருந்தேன் பாருங்க.. என்னை சொல்லணும்..?” என்றவள், மீண்டும் நெக்லஸைக் கழற்ற.. 

கைகளைத் தூக்க… 

அப்போது உயர்ந்து எழுந்த அவளது முப்பரிமாண திரட்சிகளின் அழகில்..சத்யனின் கண்கள் அகல நின்றது! நின்று துடித்தது இதயம்!! 

நெக்லஸைக் கழற்ற உதவியவனின் பார்வை, அவளது மோகன விம்பம் காட்டும் கண்ணாடியில் நிலைத்திருக்க, இவனோ அவற்றைக் கண்களால் பருகிக் கொண்டே சொன்னான், 

“பொண்டாட்டி… உன்னை யாரு அலங்காரம் எல்லாம் இப்போவே களைக்கச் சொன்னா??.. அதை களைக்கத் தான் நான் இருக்கேனே..?” என்று கூறியவனின் கைகள் அத்து மீறின. 

தன் உரிமை என்ற நினைப்பில்.. அவனது விரல்களும் அத்துமீறி.. அந்த யௌவனமாதுவின் ஒளித்து வைத்த பொக்கிஷ அறைகளுக்குள் நுழையப் போக, 

அவன் கையைத் தன்னிலிருந்தும் உதறி விட்டு வெளியே வந்தாள் யௌவனா. 

இன்னும் கூட அவள் முகம் ஊடலின் கோபச் சிவப்பை பூசியிருந்தமையானது.. அவள் மலையிறங்கவில்லை என்பதை காட்டியது. 

“விடுங்க சத்யன்.. வரேன்னு சொல்லிட்டு என்னை ஏமாத்திட்டீங்கல்ல??” என்று சொல்ல.. அவள் ஆதங்கத்தில் இளகியது அவன் உள்ளம். 

இடுப்பில் கை வைத்து அவனைப் பார்த்தவனின் ஒற்றைப் புருவம் மேலுயர்ந்திருக்க, மறுபுருவம் இடுங்கியிருந்தது. 

தன் ஃபுல் ஸ்லீவ் சட்டையை மேலேற்றியவன், டையைத் தழற்றிக் கொண்டே, 

அவளை நாடி வந்து, அடித்தொடைகளூடு ஒரு கை, இடையூடு ஒருகையிட்டு.. அலேக்கா கைகளில் ஏந்திக் கொள்ள, 

இவளோ நிமிடத்தில் தான் அவன் கைகளுக்குள் சிறைப்பட்டதை எண்ணி வியந்து போனாள். 

இருப்பினும் தன் வியப்பை அடக்கி.. அவனை நோக்கி, “என்னை விடுங்க சத்யன்.. விடுங்கன்னு சொல்றேன்ல? டேய் விடுடா ராஸ்கல்!!” என்று எத்தனையோ அடைமொழிகள் கொடுத்தும்.. 

மஞ்சம் வந்து சேரும் வரை அவளை இறக்கி விடவேயில்லை!! 

தரையில் துவண்டு கிடக்கும் பெண்மானாய் அவள் மஞ்சத்தில் வீழ்ந்திருக்க… 

ஷேர்ட்டின் இரு பட்டன்களைக் கழற்றியவனுக்கு… தன் கண்முன்னே கிடக்கும் காதல் பெட்டகத்தைக் கண்டதும்.. திறந்து பார்க்க ஓர் அவசரம்!! 

அவளது விரல்களோடு.. இவன் விரல்கள் பின்னிக் கொள்ள, 

“வேணாம்.. சத்…”என்று அவன் பெயரை முழுமையாக உச்சரிக்கக் கூட விடாமல்.. அந்த சிவந்த அதரங்களைத் தாவிக் கவ்விக் கொண்டான் அவன். 

அவளது ஸ்ட்ராபெர்ரி ஃப்ளேவர் லிப்ஸ்டிக் வேறு… புதுப்புது மயக்கத்தைக் கொடுக்க… அங்கே முகிழ்த்தது மாறனின் காதல் யுத்தம்!! 

“விடுங்க” என்று ஆரம்பத்தில் கத்தியவளின் ஒலிகள், 

இறுதியில், “சத்யன்!!! மை பே.. பீஹ்!!!” என்று எல்லாமே உச்சபட்ச பெருமூச்சுடன் வெளிவரும் முணகல்கள் ஆயிற்று!! 

அவள் அணிந்திருந்த மாராப்பு.. அறையில் எங்கோ ஓர் மூலையில் கிடக்க.. சத்யன் .. அந்நொடி அவளின் மாராப்பாய் கடமை புரிந்து கொண்டிருந்தான். 

அவள் கைகளோ.. கணவனின் பின்னந்தலை கேசத்தில் மயிரளைந்து கொண்டிருக்க.. 

இதழ்கள் காதல் போதையில் மெல்லத் திறந்திருக்க.. 

இவனோ.. பிரம்மன் தனக்கே தனக்கென்று படைத்த அந்த பெண்மைப் பொக்கிஷத்துக்குள் மூழ்கி முக்குளித்துக் கொண்டிருந்தான். 

அவன் தீண்டலின் வலிமையை…. காதலோடு சுகித்துக் கொண்டிருந்தது மெல்லினம். 

மெல்லினமும், வல்லினமும் புணர்வது தமிழ் இலக்கணமாயின்.. இது காதல் இலக்கணம்!! 

அன்பு கொண்ட காந்தள் மலர் விழியாளின் நகக்கண்கள்.. தலைவனின் முதுகில் ஆழப்பதிந்து காதல் வடுக்கள் கொடுக்க, 

அவள் கழுத்தின் கீழே இவன் இதழ்கள் கொடுத்தன காதல் வலுக்கள்!! 

இன்பம் துய்க்கும் இரவு… இப்படியே நீளாதா என்ற ஏக்கம் இரு காதல் ஜீவிகளுக்குள்ளும் பிறந்து.. அவர்களை ஆட்டிப்படைத்துக் கொண்டிருந்தது. 

காம மயக்கம் தீரலாம்.. காதல் மயக்கம் தானும் தீருமோ?? 

அதனால் “காமத்திற்கு தற்காலிக தீர்வே உண்டு”என்றாரோ வைரமுத்துவும்?? 

இப்பூமியில் காதல் உள்ள வரை… ஆதாமும், ஏவாளும் சுகித்த காதல், பல கோடி யுகமாக… சுகமான புது ராகம் மீட்டத் தான் செய்யும்!!

*****

அங்கே தம்பதிவனத்தில், 

நிலவறையில் இருக்கும் காளிக்கோயிலின் பாதைகளில் பத்துப்பதினைந்து டாட்டா ஸூமோக்கள் வந்து நின்றிருக்க, அதிலிருந்து கறுப்பு சீருடையுடன்.. கைகளில் ஏகே நாற்பத்தேழு ரக துப்பாக்கியுடன்.. காவலுக்காக நின்றிருந்தனர் இராணுவ வீரர்கள். 

சாதாரண தம்பதிவனம்.. அன்று உயர்பாதுகாப்பு வலயமாக மாற்றப்பட்டிருந்தது. காரணம்.. அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் காளியை தரிசிக்க வேண்டி வந்திருந்தார் உள்துறை அமைச்சர் விநாயகமுத்து. 

வெள்ளை வேஷ்டி சட்டையில்.. தன் இரு ஐவிரல்களில் எல்லாம் நவரத்தினக்கற்கள் பதித்த பெரும் பெரும் மோதிரங்களுடன்.. சிலை முன்னாடி கைகூப்பி நின்றிருந்தார் விநாயகமுத்து. 

 

அவருக்கு பின்னாடி… இரு மெய்க்காப்பாளர்கள் காவலுக்கு நின்றிருக்க… சாமியைக் கும்பிட எண்ணங்கொண்டார் போலும்.

காளியின் பாதங்களிலே… விலையுயர்ந்த பட்டுகளும், நகைகளும், அர்ப்பணிக்கப்பட்டிருக்க… ஐயர் வேறு அதை பூஜை புனஸ்காரங்கள் செய்ய, காளிமாதாவின் முன்.. இருகை கூப்பி.. கண்கள் மூடி வணங்கிக் கொண்டிருந்தார் அமைச்சர். 

அந்த கணம் அவரது மூடிய விழிகளுக்குள்… ஓர் அடர் கறுப்பு நிற உருவமொன்று வந்து நிற்க.. அவரின் விழிகள் இடுங்கின. 

அது ஆண் உருவமா? பெண் உருவமா? இல்லை இரண்டும் சேர்ந்த அர்த்தநாரீஸ்வரர் உருவமா?? 

என்று கண்டுபிடிக்க முடியாத வண்ணம் இருந்தது அது. 

அதைக்கண்ட கணம்.. நெஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டவர், வாயிலிருந்து இரத்தம் கக்கி வெளியே வர.. கைகால்கள் எல்லாம் இழுக்க.. அடுத்த நொடி நிலத்தில் சரிந்தார் முத்து. 

அவரது கண்கள் மேல் சொருகத் துடிக்க.. அவரது கழுத்திலிருந்த மாலையில்.. கோர்த்திருந்த இளஞ்சிவப்பு நிற வைரக்கல்.. உருண்டோடிச் சென்றது காளியின் பாத திசையை நோக்கி. 

அவரது மெய்க்காப்பாளர்களோ.. “சார்.. சார்” என்றபடி அவரைச்சூழ்ந்து கொள்ளவாரம்பிக்க.. அவரது கண்களோ.. கழுத்திலிருந்து உருண்டோடிச் சென்ற வைரக்கல்லிலேயே பதிந்திருந்தது. 

அது.. அந்த புதையலில் இருந்து வந்த வைரக்கல். 

அதிலும் அத்தனைப் பெரும் புதையல் இருங்க..ரொம்பவும் பெருந்தன்மையாக அத்தனையையும் ஆட்டையை போடாமல் அவர் எடுத்திருந்தது ஒரே ஒரு வைரக்கல்!! 

மக்களுக்குச் சொந்தமான அந்தப் புதையலில் ஒற்றைக்கல் கையாடப்பட்டாலும்.. உயிரைப் பறிக்கக் கூடியதாக இருந்தது அந்தப் புதையல். 

ஆயிரம் பேர் காவல்நின்றிருந்தும்..விநாயகமுத்துவின் விதி பயங்கரமானதாகவே முடிந்தது. 

உயிரைக்காவு வாங்கியது யார்? 

நந்தினியா? தேவதாவா? இல்லை இருவருமா? 

புதையலின் உயிர் வேட்டை தொடரும்!!