ATM Tamil Romantic Novels

7 – புயலோடு பூவுக்கென்ன மோகம்

7 – புயலோடு பூவுக்கென்ன மோகம் 

 

      நிகிதா தன்னை அழகாக திருத்தமாக தன்னை பார்த்து பார்த்து அலங்கரித்து கொண்டாள். மாமாவுக்கு இந்த கலர் பிடிக்குமா.. இது பிடிக்குமா… தனது வார்ட்ரோப்பையே கலைத்து போட்டு ஒரு சுடிதாரை  தேர்வு செய்து உடுத்தி கொண்டாள்.



நிகிதாவை பார்த்த பெரியவர்கள் இருவருக்கும் மனதில் மகிழ்ச்சி. ஒரு திருப்தி. தயங்கி தயங்கி வந்தவளை பாட்டி தன்னருகே அமர்த்தி கொண்டார். நிகிதாவிற்கு இதெல்லாம் புதிது. கொஞ்சம் கூச்சமாக கூட இருந்தது.



வீரா வந்தால் என்ன செய்வது என கூட அவளுக்கு தெரியவில்லை.அவள் அம்மா தந்தைக்கு எதுவும் செய்து பார்த்ததில்லை. எல்லாம் வேலைக்கார்கள்  தான். பாட்டி தாத்தாவிற்கு செய்வதை வீட்டில் இருக்கும் சமயங்களில் பார்த்து இருக்கிறாள்.

 

மாமா வந்தா என்ன செய்யனும் என யோசித்தாள். என்கிட்ட பேசுவாரா.. என்னை பிடிக்குமா.. அருவருப்பா இருக்குனு சொல்லிட்டாரே..எனக்கு வந்த பீலிங் அவருக்கு வரலையா…அமுல் பேபினு எப்படி கொஞ்சினாரு.. ஆசை இல்லாமலா கொஞ்சினாரு..மறுபடியும் அப்படி கூப்பிடுவாரா.. காலைல மாதிரி முகத்த திருப்பி கிட்டு போயிடுவாரா..என பலவாறு கவலை கொண்டாள்.

 

அவளுடைய கவலை கொண்ட முகத்தை பார்த்த தாத்தா பாட்டியிடம் கண்களால் பேத்தியை சுட்டி காண்பிக்க…

 

பாட்டி நிகிதாவிடம் “என்ன நிகிதா.. என்ன கவலை..”

 

அவளுக்கே சொல்ல ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. கல்யாணத்திற்கு முன்பும் பின்பும் தான் செய்த அழிச்சாட்டியங்கள் எல்லாம் ஞாபகம் வர …இன்று தன் மனதை உணர்ந்த பின்பு தன் தவறு பெரியதாக தெரிய… எதுவும் பேசாமல்  தலை குனிந்து கொண்டாள்.

 

பாட்டி நிகிதாவின் தாடையை பிடித்து முகம் பார்க்க… வாடி போய் களையிழந்து இருக்க..

 

“என்னடா… ஏன் இப்படி இருக்க..என்ன வருத்தம் சொன்னா தான தெரியும்” என்று கனிவாக கேட்க…

 

கண்கள் கலங்கி “பாட்டி நான் மாமாவ இதுக்கு முன்னாடி மரியாதை இல்லாம பேசி உதாசீனப் படுத்தியிருக்கேன். இனி அப்படி பண்ணமாட்டேன். பட் மாமாவுக்கு என்னை பிடிக்காதுல.. மாமா என்கிட்ட பேசுவாங்களா..” என கேட்க…தவறு செய்த சிறு குழந்தையாய்…

 

பெரியவர்களுக்கே  மனதிற்கு வருத்தமாகி விட்டது. 

 

“எல்லாம் பேசுவான். எங்க போயிடறான். நாங்க இருக்கோம். எல்லாம் சரி பண்றோம்”என தாத்தா சொல்ல.. பாட்டியும் ஆமோதிப்பாக தலை அசைத்தார். அதில் கொஞ்சம் நம்பிக்கை பெற்றவளாக… மாமனின் வரவுக்காக காத்திருந்தாள்.

 

நேரங்கள் கடந்தது. வீரா தான் வந்த பாடில்லை. பெரியவர்கள் வீராவிற்கு அழைத்து கேட்க சொல்ல.. திரு திருவென முழித்தாள். 

 

“என்ன முழிக்கிற..” என பாட்டி கேட்க..



 நெற்றியை சுட்டு விரலால் சுரண்டிக் கொண்டே.. “மாமா.. நம்பர் இல்லை..”என்றாள் கலக்கமாக..

 

பாட்டி உடனே முறைக்க.. தாத்தா தான் “விடு மங்களா.. இப்ப தான பேத்தி மனசு மாறியிருக்கா.. என் போன்ல இருக்கு.. சொல்றேன்.. நீ சேவ் பண்ணிக்கிடா..”என்றார்.



தாத்தாவிடம் நம்பர் வாங்கி அவனுக்கு அழைக்க…வீரா வேலையில் மூழ்கி இருந்தவன் புது எண்ணில் இருந்து அழைப்பு வரவும் யார் என தெரியாமல்..

 

“ஹலோ..”

 

அவன் குரல் கேட்டு புதிதாக வெட்கம் வந்திட…எப்படி பேச.. தயங்கி.. தழுங்கி.. நிற்க..

 

அதற்குள் இரண்டு மூன்று முறை ஹலோ.. ஹலோ.. என்றிட..

 

“யாரு போன் பண்ணிட்டு பேசாம இருக்கறது.. ச்சு..” 



எங்கே வைத்து விடுவானோ என்ற படபடப்புடன்..

 

“நான் நிகிதா.. பேசறேன்” என்றாள் அவசர அவசரமாக..

 

எதிர்முனையில் முழுதாக ஒரு நிமிடம் அமைதி.

 

“ஹலோ.. மாமா..” என்றாள் நடுக்கத்துடன்..

 

என்னது மாமாவா…வீராவின் இதயம் ஒரு நொடி அதிர்ந்து..நார்மலானது.

 

ஏற்கனவே அவள் மேல் ஏக கடுப்பில் இருந்தவன்..

 

“என்னடி இன்னும் தெளியலையா.. புதுசா மாமாங்கற..” என்றான் கோபமாக..



அவனின் கோபத்தில் இன்னும் நடுக்கம் அதிமாகிட…

 

“இல்ல.. வந்து.. நீங்க சாப்பிட வரலையானு கீரேனீ கேட்டாங்க..” கண்களை இறுக்க மூடி வேக வேகமாக சொல்லி முடித்தாள்.



இரவு நடந்ததே அவன் மனம் மூளை என ஆக்ரமித்திருக்க… அதில் இருந்து வெளியில் வர முடியாமல் முயன்று வேலையில் கவனம் செலுத்தி அப்போது தான் ஓரளவு மீண்டு வேலையில் மூழ்கி போனான்.

 

மறந்து இருந்ததை அவள் போன் அழைப்பு ஞாபகப்படுத்த… அவளிடம் பேச பிடிக்காது

 

“வரல..எனக்கு வேலையிருக்கு..” என சொல்லி வைத்துவிட்டான்.

 

நிகிதாவுக்கு  பெரும் ஏமாற்றமாக போனது.

“மாமாவுக்கு வேலை இருக்காம்.. வரலையாம்..” என்றாள் வாட்டமாக..

 

“அது அவனுக்கு வேலை இருந்தா அப்படி தான்.. அங்கேயே ஏதாவது சாப்பிட்டுக்குவான். நீ போய் சாப்பிடு.. நைட் வருவான்ல பார்த்துக்கலாம்” என சமாதானம் செய்தனர் பெரியவர்கள்.

 

ஏதோ கொஞ்சம் கொறித்து விட்டு தங்கள் அறைக்கு வந்தாள்.அறைக்கு வந்தவளுக்கு நேற்றைய பசுமை நினைவுகளே.. இனிமையாக மனதில் உலா வர…அவனுடனான கூடலை விட.. கூடல் பொழுதில் அவனுடைய கொஞ்சல்களே..அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

 

நிகிதாவிற்கு சிறுவயதில் இருந்தே பணம் கிடைத்த அளவிற்கு பாசம் கிடைக்கவில்லை. பெற்றவர்கள்  பணமாகவும் கேட்டது கிடைக்குமாறு செய்வதே பாசமாக நினைத்தனர்.

 

பெரியவர்களும் கண்டிப்பை மட்டுமே காட்ட.. நினைவு தெரிந்த நாளில் இருந்தே.. பாசமான அழைப்போ.. அன்பான அரவணைப்போ.. இருந்தது இல்லை..

 

வீரா தன்னை அறியாமலேயே அவளுக்கு அந்த இரண்டையும் கொடுத்து இருக்க.. அதுவே அவன் பால் அவள் மனம் சாய காரணமாகி போனது.



வந்து படுக்கையில் அவன் படுக்கும் இடத்தில் படுத்து கொண்டவள்.. தான் எப்பவும் கட்டி அணைத்து தூங்கும் பெரிய டெட்டிபியரை “இனி நீ எனக்கு வேணாம் போ.. எனக்கு என் மாமா இருக்காங்க..”

என அதன் முகத்தில் இரண்டு குத்து விட்டு தூக்கி எறிந்தாள். ஐயோ பாவம் அது ஒரு மூலையில் போய் விழுந்தது.



வீராவின் தலையணையை கட்டி அணைத்து அதில் அவன் வாசம் பிடித்தவள்…

மாமனின் நினைவுகளில் மூழ்கி போனாள். அமுல்பேபி என கொஞ்சிய பொழுதுகள்..அவன் முத்தத்தின் சிலிர்ப்புகள் எல்லாம் நினைக்க.. நினைக்க.. சுகமான நோவுகளாக வாட்ட… அழகான கனவுகளில் ஆழ்ந்து போனாள்.

 

அவளின் கனவை கலைக்கும் விதமாக.. அவளின் போன் சிணுங்கியது. எடுத்தவள் ரூபேஷ் எனவும் எடுத்து பேசினாள்.

 

“சொல்லு ரூபேஷ்”என்றாள் உற்சாகமாக..

 

அவளின் உற்சாகத்தில் தன் திட்டம் வெற்றி பெற்றதாக நினைத்து கொண்டு..

 

“என்ன நிக்கி நம்ப ப்ளான் சக்ஸஸா..” என கேட்க.. 

 

“என்ன ப்ளான்” புரியாமல் கேட்டாள். அது எல்லாம் எங்கு அவளுக்கு ஞாபகம் இருந்தது.

 

அவளின் பதிலில் ரூபேஷின் முகம் கர்ண கொடூரமானது. கோபமும் வந்தது.

 

“என்ன நிக்கி.. இப்படி கேட்கற.. நேத்து பாட்டில்  கொடுத்தனே.. அத அவனுக்கு கொடுத்தியா.. அவன் குடிச்சானா..”என்றான் கோபமாக..

 

அவன் கோப குரலும்.. மரியாதை இல்லாத பேச்சும்.. நிகிதாவிற்கு பிடிக்கவில்லை.

 

“என்ன ரூப்ஸ் ஒரு மாதிரி பேசற..” என்றாள் வெடுக்கென..

 

அவளின் கோபம் அவனுக்கு புதிதாக இருக்க.. கொஞ்சம் நிதானித்தான்.

 

“இல்ல நிக்கி.. பயந்துகிட்டே கொண்டு போனியே.. என்னாச்சோ கவலைல போன் பண்ணினேன்”என்றான் குழைந்து கொண்டு..

 

நடந்ததை அவனிடம் சொல்ல அவளுக்கு இஷ்டமில்லை..  அதனால் 

 

“வேலையிருக்கு ரூப்ஸ்.. அப்புறம் கால் பண்றேன்” என அவசர அவசரமாக சொல்லி அவன் பேசும் முன் வைத்துவிட்டாள்.

 

மாலை மயங்கும் நேரம் நிகிதா அழகாக புடவை உடுத்தி இரு சரமாக மல்லிகை பூ வைத்து வீராவிற்காக காத்திருந்தாள். மங்களம் பாட்டி தான் நிகிதாவிற்கு புடவை கட்டி விட்டு எப்பவும் ப்ரீ ஹேர் ஆக இருப்பவளை.. அவள் கூந்தலை ஒரு பாண்ட்ல் அடக்கி பூ வைத்து அலங்கரித்திருந்தார்.

 

நேற்று போல இன்று இரவும் தாமதமாகவே வந்தான். எல்லோரும் உண்டு உறங்கியிருக்க…நிகிதாவும் அவளுக்கு துணையாக பாட்டியும் மட்டுமே இவனுக்காக      காத்திருந்தனர்.

 

வந்தவன் அவளை  கண்டு கொள்ளவில்லை. பாட்டியின் அருகில் அமர்ந்தவன்

 

“அம்மாச்சி சாப்டிங்களா…”

 

“ம் ஆச்சு பா..”

 

“தாத்தா தூங்கிட்டாரா..”

 

“தூங்கிட்டாரு..  நீ ஏன் இவ்வளவு லேட்..”

 

“வேலை இருந்துச்சு.. நீங்க ஏன் இவ்வளவு நேரம் தூங்காம முழிச்சிட்டு இருக்கறிங்க..”

 

நிகிதாவை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. வீரா பார்ப்பானா என ஆவலாக நிகிதா அவனையே பார்த்து கொண்டு இருந்தாள்.



“உனக்காக தான்..”

 

“எனக்காகவா.. நான் போட்டு சாப்பிட்டுக்குவேன்..தூக்கம் கெட்டா.. உங்க பியூட்டி ஸ்பாயிலாகிடுமே.. என் செல்ல க்யூட்டி..” என  அழகான மெல்லிய புன்சிரிப்புடன் பாட்டியின் தாடையை பிடித்து கொஞ்ச..



நிகிதா இதுவரை பார்த்திராத  முகம் அது. கொஞ்சம் கனிவாக.. குறும்பு மின்ன..  மலர்ந்த புன்னகையுமாக.. கண்களை உருட்டி.. அவன் பேசிய அழகில் வஞ்சியவள் சொக்கி போய் தன்னை மறந்து கணவனையே  இமை சிமிட்டாமல் பார்த்து கொண்டு இருந்தாள்.

 

“டேய் பேராண்டி.. அழகான பொண்டாட்டி பக்கத்தில் இருக்கும் போது.. என்னை போய் பியூட்டி.. க்யூட்டினு ரைமிங்கா.. கொஞ்சிகிட்டு இருக்க..”

 

உடனே வீரா முகம் இறுகி.. எதுவும் பேசாமல் முகத்தை திருப்பி கொண்டான். பாட்டிக்கே அவன் செயல் மனதிற்கு பிடிக்கவில்லை. சட்டென நிகிதாவை பார்க்க.. அவள் முகம் கசங்கி கலங்கி இருந்தது. 

 

நிகிதாவிற்கு அவன் செயல் ரம்மியமான கனவில் இருக்கும் போது யாரோ சுடுநீரை கொட்டி கலைத்து விட்டது போல ஆனது.

 

பாட்டி தான் நிலைமையை சரி செய்யும் பொருட்டு.. 

 

“சரி.. சரி..பேசினது போதும்… சாப்பிட..வா..எனக்கு தூக்கம் வருது”

 

அவன் எழுந்த செல்ல..அவன் பின்னாலேயே பாட்டியும் செல்ல…

 

போவதா.. வேண்டாமா.. இப்ப தான் என்ன செய்யவேண்டும் என தெரியாமல் நின்றுவிட்டாள் நிகிதா.

 

  நிகிதா பின்னோடு வருவாள் என நினைத்து கொண்டு சென்ற பாட்டி சிறிது தூரம் சென்று திரும்பி பார்த்தவர் இவளை.. என பல்லை கடித்தவர் வா என சைகை செய்ய.. வேகமாக சென்று பாட்டியோடு இணைந்து கொண்டாள்

 

டைனிங்கில் வீரா அமர்ந்து இருக்க.. அவனருகில் பாட்டி அமர்ந்து கொண்டு…

 

“நிகிதா.. தட்டை வை..”

 

“தண்ணீர் எடுத்து வை..”

 

பாட்டி சொல்ல.. சொல்ல.. நிகிதா ஒவ்வொன்றாக செய்ய…

 

இது எல்லாம் என்ன புதுசா இருக்கே..இவள் இப்படி எல்லாம் செய்யகூடியவள் இல்லையே.. என ஆராய்ச்சியாக பார்த்தான் வீரா.. ஒரு வேளை அம்மாச்சி தான் கட்டாயப்படுத்தி செய்ய வைக்கிறாங்களோ என நினைத்தான்

 

நிகிதா  இரண்டு சப்பாத்தி வைத்து  குருமா ஊற்ற அமைதியாக சாப்பிட்டான். மேலும் நிகிதா  சப்பாத்தி வைக்கப் போக.. போதும் என கையை அசைத்தவன் எழுந்து கொள்ள…



அவன் நன்றாக சாப்பிட கூடியவன் என அவளுக்கு தெரியும் காஞ்சிபுரம் போன போது பார்த்து இருக்கிறாளே… 

 

பாட்டியும் அதையே தான் கேட்டார்.”வீரா போதுமா.. இரண்டு தான வச்சா..”

 

“மாண்புமிகு நிகிதா மேடம் பரிமாறினதுல… வயிறு நிறைஞ்சு போச்சு” என்றான் நக்கலாக…

 

நிகிதாவின் கண்கள் கரை கட்டி நின்றது.

 

 பாட்டி நிகிதாவை பார்த்து விட்டு கண்டன குரலில் “டேய் வீரா..”

 

அதை எல்லாம் சட்டை செய்யாமல் சென்று விட்டான். கலக்கத்துடன் பார்த்த நிகிதாவை

 

“எதுக்கு இப்படி இருக்கிறவ.. நீ மாறின மாதிரி அவனும் மாறுவான். அதுக்கு கொஞ்ச நாளாகும். அதுவரைக்கும் நீ பொறுமையா தான் இருக்கனும்”

 

“மாறிடுவாங்கல்ல..” என்றாள் சந்தேகமாக..

 

“பொறுப்பு இல்லாத நீயே மாறிட்ட.. அவன் பொறுப்பானவன் கண்டிப்பாக மாறிடுவான்” என்று அவளை ஆறுதல் படுத்தி அனுப்பி வைத்தார்.

 

மேலே தங்கள் அறைக்குள் நுழைந்தவளை பார்த்து ஏகத்துக்கும் முறைத்தான். அமைதியாக உடை மாற்றும் அறைக்கு சென்று உடை மாற்றி வந்தாள்.இப்போது அவன் முன்னால்  மினி ஷார்ட்ஸ் போட  கூச்சமாக இருக்க..முழு பேண்ட் போட்டு இருந்தாள்.

 

படுக்கையில் படுக்காமல் உட்கார்ந்து இருந்தவன் இவள் வரவும் 

 

“என்ன புது டிராமா.. இதெல்லாம்”என்றான்.

 

“இல்ல… மாமா..அது வந்து..”

 

“என்னவோ புதுசா மாமங்கற..உன் போக்கே சரியில்லையே..” என்றான் தாடையை சொறிந்து கொண்டே அவளை ஒரு மார்க்கமாக பார்த்தான்.



தன் மனதில் உள்ளதை சொல்ல முடியவில்லை. பெண்களுக்கே உண்டான நாணம்  ஒருபுறம்..சொன்னால் நம்புவானா என்ற சந்தேகம் ஒரு புறம்.. சொன்ன பிறகு எப்படி எடுத்து கொண்டு என்ன பேசுவானோ என பயம் ஒரு புறம்..என அவள் மனம் அலைகழிக்க…

 

மிரட்சியுடன் அவனை பார்த்தாள்.அவளுடைய மருண்ட பார்வையை கண்டு அவனுக்கு ஆச்சரியம் . இவள் பயப்படுகிறாளா.. அதுவும் என்னை கண்டு என…



“என்ன மேடம் கேட்டால் பதில் சொல்லாமல் திமிரா பார்க்கறிங்க..”என்றான் வேண்டுமென்றே…

 

அந்த பேச்சில் உதறல் எடுக்க.. “இல்லல்ல அப்படி எல்லாம் இல்ல.. மா..”  மாமா என சொல்ல வந்தவள் பாதிலேயே நிறுத்தி கொண்டாள்.

 

தான் எதற்கு இப்படி பயப்படுகிறோம் என அவளுக்கே தெரியவில்லை.

 

“அம்மாச்சி தான் இப்படி கூப்பிட சொல்லுச்சா.. அம்மாச்சி கட்டாயத்துக்காக எல்லாம் உனக்கு விருப்பம் இல்லாம எதையும் செய்யவேண்டாம்” மங்களம் பாட்டி வீராவிற்கு பரிமாற சொன்னதை வைத்து இவனாகவே நினைத்து கொண்டு பேச…

 

அடப்பாவி..இவரு தானே.. மாமா சொல்லு.. மாமா சொல்லு.. என  டார்ச்சர் பண்ணினாரு… என நினைக்க.. அவளது மனசாட்சியோ..அடியே நிகிதா உனக்கு டார்ச்சராவ இருந்துச்சு என கேட்க…ஹீஹீஹீ..சுகமான டார்ச்சர் என லேசாக அசடு வழிந்தவாறு  மனதை சமாதானப் படுத்தினாள்.

 

வீரா இவள் முகத்தில் அசட்டு சிரிப்பை பார்க்க.. நான் என்ன சொல்லிட்டு இருக்கேன் இவ என்ன இப்படி இளிச்சிட்டு இருக்கா… குடிச்சிருக்காளோ..என எண்ணி..

 

“குடிச்சிருக்கியா..”என அவளிடமே கேட்க.. சட்டென முகம் கூம்பி போனது நிகிதாவிற்கு..

 

இல்லை எனும் விதமாக தலையாட்டியவள் ஒன்றும் பேசாமல் திரும்பி படுத்துக் கொண்டாள். அவன் கேட்டது மனதை வாட்ட.. இது நாள்வரை தவறாக தெரியாத ஒன்று இப்போது அவளுக்கே தவறாகப் பட்டது.

 

நிகிதாவை பார்த்தவன் தோளை குலுக்கி கொண்டு படுத்தவன் படுத்த சிறிது நேரத்திலேயே உறங்கியும் விட..

 

நிகிதாவிற்கு தான் நேற்றைய சரசங்கள்.. இன்றைய அவனின் பேச்சு..என மனதில் பலவும் ஓட.. உறக்கம் வரவில்லை. அவனை அணைத்து படுத்தால் உறங்கி விடுவாள் என அவளுக்கே தெரியும்.

 

  சுருக்கென்று ஏதாவது சொல்லி விடுவானோ என பயந்து அவன் உறங்கும் வரை பொறுத்தவள் அவன் நன்றாக உறங்கிவிட்டான் என்பதை உறுதி செய்து கொண்டு அவனை லேசாக அணத்தாற் போல படுத்து கொண்டாள்.  படுத்த சில நிமிடங்களிலேயே அவள் மனம் அமைதி அடைய.. நிம்மதியான உறக்கம் கொண்டாள்.



கண்ணனின் கைப்பாவையாக..

 

கண்மணி ஆவா கொள்ள…

 

மோகம் கொண்ட கணங்கள்..

 

தேகம்  கூடல் பொழுதுகள் தேட…

 

தலைவியோ அண்மை நாட..

 

தலைவனோ தள்ளி நிற்க..

 

என்று தீரும் இந்த மாய நாடகம்..



1 thought on “7 – புயலோடு பூவுக்கென்ன மோகம்”

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

error: Content is protected !!
Scroll to Top