ATM Tamil Romantic Novels

Author name: Shaahithya Srinivasan

18 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

18 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

சூர்யா சொல்வதை நம்பாமல் நிலா கண்களை இடுக்கிக் கொண்டுப் பார்த்தாள். கல்யாணியோ இது தான் சமயம் என்று,”க்கா… இவன் நடிக்கிறான்கா நம்பாதிங்க…”என இவள் நடித்தாள். சூர்யாவின் பெற்றோரோ சூர்யா பக்கம் நியாயம் இருப்பதாக முழுவதும் நம்பினார்கள்.

எனவே சூர்யாவோட தந்தை சிந்தித்தவாறு,”சரிம்மா… நீ சொல்றது கரெக்ட் தான்… எங்க பையனா இருந்தாலும் தப்பு தான் தப்பு… தப்புக்கு தண்டனை இருக்கு… என்ன தண்டனை கொடுக்கலாம் நீயே சொல்லும்மா…” கல்யாணிப் பார்த்து வினயமாகக் கேட்டார்.

இவளும்,”எனக்கு செய்த மாதிரி வேற யாருக்கும் செய்யகூடாதில்ல… எனக்கும் அவருக்கும் கண்ணாலம் பண்ணி வச்சிடுங்க… அவரு பேருல இருக்கற சொத்தல்ல என் பேருக்கு மாத்திடுங்க… அவ்வளவு தான்.” தன் குரபுத்தியைக் காட்டினாள்.

வேணுகோபால்,”ஏம்மா… அவன் சொத்து முழுசும் உன் பேருல எழுதி வச்சா போதுமா… அவன் எப்படி போனால் உனக்கென்ன…” எனக் கேட்டார்.

உடனே அவள்,”ம்கூம் என் பேருல சொத்திருந்தா போதும்… அவன சொத்தில்லாம ஒரு பையனும் மதிக்கமாட்டாங்க…”

இவள் என்ன சூர்யாவை விட சொத்து தான் பெரியது என பேசுகிறாள் நிலா நினைத்தாள்.

சூர்யா ஏதோ குறுக்கிட்டு பேச வந்தான். பேசாதே என்று மகனுக்கு கண்ஜாடைக் காட்டிவிட்டு, வேணுகோபால்,”புருசன மதிக்க வேணாம்… சொத்துமட்டும் இருந்தா பரவாயில்லயா…” கேட்டார்.

“சொத்துக்காக என் காலை சுத்தி வரணும்ல…” என்று சொன்னாள்.

உடனே வேணுகோபாலுக்கு கோபம் வந்தது. “கூட்டுகளவாணிகளா… இரண்டு பேரும் சேர்ந்து சொத்துக்கு ஆசப்பட்டு எங்கள ஏமாத்துணுமங்கறது நனச்சிட்டு எங்க வந்து நாடகம் போடறிங்க… ஒழுங்கா மரியாதயா இடத்த காலி பண்ணுங்க… இல்லனா வாட்ச்மேன விட்டு துரத்தியடிப்பேன்…” என சிம்மாக கர்ஜித்தார்.

நிலாவுக்கு இவளே ப்ராடு எனத் தெரியாமல் வந்ததுக்கு இந்த கெட்டப் பெயர் தேவை தான் என மனம் நொந்துக் கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டு காலிப் பண்ணினாள். கல்யாணியோ இவ்வளவுக்கு பிறகும் ஏதாவது தோறுமா என நினைத்து,”சொத்து ஒன்னும் வேணாம்… அதுக்கு பதிலா ஒரு ஐம்பது லட்சம் கொடுங்க… சத்தப்படாம போயிடுறேனு…” என்றாள்.

வேணுகோபாலோ,”வாடச்மேன்… வாட்ச்மேன்…” என வாசலைப் பார்த்து குரல் கொடுத்தார். வாட்ச்மேன் வருவதற்குள் இனிமேல் ஏதும் தேறாது என நினைத்தவாறே,”இருங்க… வெளிய போய் உங்க மகன பத்தி இல்லாதயும் பொல்லாதயும் சொல்லி மானத்த வாங்கலன்னா என் பேரு கல்யாணில்ல…” சொல்லிவிட்டு அந்த பங்களாவை விட்டு நிற்காமல் ஓடிப் போனாள்.

ஓடிவிட்டாள் என சூர்யாவும் சூர்யா பெற்றோரும் ஆசுவாசமாக பெருமூச்சு விட்டனர். அதற்கு ஆயுள் குறைவு போலும் ஏனெனில் அவள் போன வேகத்திற்கு ஊருக்குள்ள கட்டுக்கதைகளைப் பரப்பியிருந்தாள். ஊருக்குள்ளவர்களும் பெரிய இடத்துபையன் கொஞ்சம் அப்படி இப்படியிருந்தா என்ன என்று பேச ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். அது இவர்களுக்கு தெரிந்த போது சூர்யா முகம் இருட்டிடடித்துவிட்டது. அதைப் பார்த்த வேணுகோபாலுக்கு கண்மண்ணு தெரியாத கோபம் வந்தது.

யாரைக் கொண்டு இவள் வாயை அடைப்பது என தெரியாமல் சூர்யா சிந்தித்தான். அவன் மூளையில் நிலா தான் சரியான ஆள் என்று டக்கென பொறித் தட்டியது. உடனே சூர்யா நிலாவை சந்திக்க எண்ணி அவள் வீட்டு முகவரியை விசாரித்துக் கொண்டு, ஒரு சேரியில் உள்ள அவள் வீட்டைக் கண்டுப்பிடித்துப் போனான்.

நிலா வீட்டுவாசலில் நின்றுக் கொண்டு,”நிலா… நிலா…” என அழைத்தான். வெளியே வந்த நிலா சூர்யாவைப் பாரத்ததும், இந்தாள் இங்க எதற்கு வந்திருக்கான்? என முகம் பேயறைந்தாற் போல ஆகிவிட்டது. சூர்யா நிலா மனதில் என்ன நினைக்கிறாள் என கணித்துவிட்டான்.

உடனே சூர்யா,”தோ பாரு.. நீ நனக்கற மாதிரியெல்லாம் பிரச்சனய பண்ண வரல… சொல்ல போனா நா ஒரு உதவி தான் கேட்டு வந்திருக்கேன்…” சொன்னான்.

நிலா மனதிற்குள் அப்பாடி இவன் ஒன்றும் பிரச்சனை பண்ண வரவில்லை. இது தெரிந்தால் தன் அம்மா ஆடித் தீர்த்துவிடுவாள் என எண்ணினாள்.

நிலா,”சரி எதற்கு வந்திருக்கே…” கேட்டாள். அதற்கு சூர்யா,”இல்ல… அன்னைக்கு வீட்டு வந்தில்ல… அங்க நடந்தது பூராவும் ஊருல சொல்லறியா… ப்ளீஸ்…” என மன்றாடிக் கேட்டான்.

நிலா பதிலுக்கு,”அதற்கென்ன… உண்மய தான் சொல்லறேனு… சொல்லிட்டா போச்சு…” சூர்யாவோடு கிளம்பினாள்.

சூர்யா நிலாவோடு கல்யாணி தங்கியிருக்கும் விடுதி வந்து இறங்கினான். அங்கு சூர்யாவோடு நிலாவைக் கண்டதும் கல்யாணி இவனோடு இவள் எங்க இங்க என்னத்துக்கு வந்திருக்கா என அதிர்ச்சியடைந்தாள். நிலா வந்த வேகத்திற்கு கல்யாணியைப் பிடித்து கன்னம் கன்னமாக அறைந்தாள். இவள் இப்படி செய்வாள் என எதிர்பார்க்காத கல்யாணி திரு திருவென முழித்தாள்.

“என்னடி யாருக்கும் தெரியாதுனு நனச்சிட்டு இருக்கறியா… எல்லா உண்மயும் தெரிஞ்சவ நா ஒருத்தி இங்க இருக்கேனு என்பதை மறந்துடாதே… ஒழுங்கா மருவாதயா எங்க கூட வந்து எல்லார் முன்னாடி உண்மய சொல்லறியா… என்ன புரிஞ்சுதா…” மிரட்டினாள்.

கல்யாணி அடிக்கு பயந்து வேறுவழியில்லாமல்,”நீங்க எங்க வந்து சொல்லனா… நா அங்க வந்து சொல்றேன்…” என ஒப்புக் கொண்டாள்.

மக்கள் கூடியிருக்கும் இடத்துக்கு இருவரும் அழைத்துப் போனார்கள். மக்கள் முன்னால கல்யாணியோ உண்மையை சொன்னாள்.. “உன் சுயநலத்துக்கா இப்படி பண்ணுவியா…” என்றும், “உன் பேச்ச நம்பி நல்ல பையன தப்பா நனச்சிட்டோம…” “நீயெல்லாம் மனுசியா இந்த பொழப்பு பொழைக்கறது நாண்டுகிட்டு சாகலாம்…” “நல்ல பையனப்பா இப்படி அவன் மேல அபாண்டமா பழிய தூக்கி போட்டிருக்கா பாரேன்…”என்று எல்லோரும் சூர்யாவை புகழ்ந்தும் கல்யாணியை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டினார்கள். கல்யாணி முதலில் சொன்ன பொய்யை உண்மை என்று சூர்யாவை பேசின அதே வாய் தான் கல்யாணியை இப்பொழுது திட்டி தீர்த்தது. சூர்யாவையும் நிலாவையும் பாராட்டி விட்டுச் சென்றார்கள்.

கல்யாணியால் தனக்கு வந்த களங்கத்தை நிலாவைக் கொண்டு துடைத்துக் கொண்டான் சூர்யா. சூர்யா நிலாவிடம்,”ரொம்ப தேங்கஸ்… நீ வந்து சொல்லினா நா எப்படி இந்த உண்மய நிருப்பிப்பேன்… வா உன்ன கொண்டு போயி வீட்லய விட்டறேன்…”

அதற்கு நிலா,”தேங்கஸல்லாம் வேணாம்… உங்களோட இந்த கஷ்டத்துக்கு நானும் ஒரு காரணமாயிட்டேனு நனக்கும் போது கொஞ்சம் வருத்தமாயிருக்குது… நானே போயிக்குவேன்…” என்று சொல்லி விடைப் பெற்றாள்.

சூர்யாவும் சரியென சொல்லிவிட்டு அவன் பாதையில் விடைப் பெற்றான். நிலாவும் தலையாட்டிவிட்டு தன் பாதையில் கிளம்பினாள்.

எண்ணங்களும் வழிகளும் வெவ்வேறு…

தனித்தனி பாதைகளில் பிரிந்து செல்கின்றன…

இரண்டும் சேர்ந்து ஒரே பாதையில் பயணிக்குமா…

ஒரே கிளையில் ஒரே கூட்டில் வசிக்குமா…

சூர்யாவுக்கு நிலா ஞாபகமே இருந்தது. அவன் எண்ணம் முழுவதும் அவளாக இருக்கட்டும் தைரியமாக வந்து கல்யாணியை இரண்டு அறைக் கொடுத்து, மக்கள் முன்னால் உண்மையை ஒத்துக் கொள்ள வைத்து என் மானத்தைக் காப்பாற்றினாள் என புளங்காகிதம் அடைந்தான். இப்படியே சூர்யா நிலாவை நினைத்து நினைத்து, ஒரு கட்டத்தில் அவள் மேல் காதல் கொண்டான்.

நிலாவை ஒரு பொருட்காட்சிக்கு வரச் சொன்னான். இவனுக்கு முன்னால் வந்து நிலா வந்து இவனுக்காக காத்திருக்கலானாள். சூர்யா அவளிடம் காதலை சொல்ல கையில் ஒற்ற சிகப்பு ரோஜாவுடன் தைரியமாக கிளம்பிப் போனான். நிலாவை சந்தித்து தரையில் முட்டாங்கால் மடித்து அமர்ந்து சிகப்பு ரோஜாவை அவள் முன்னால் நீட்டி தன் காதலை சொன்னான்.

எதற்கு வரச் சொன்னான் என தெரியாமல் குழம்பிக் கொண்டிருந்த நிலா தீடிர் என்று அவன் காதலைச் சொல்வான் எதிர்பார்க்காதமல் அதிர்ந்துவிட்டாள்.

“ஏய் நிலா… என் காதலை சொன்னதுக்கு எதுக்கு இவ்வளவு அதிர்ச்சி?” கேட்டான்.

இவன் கேட்டதும், நிலா அதிர்ச்சி நீங்கியவளாக,”என்க்கு மூத்தவங்க இரண்டு பேரு இருங்காங்க… அது மட்டுமில்லாம நீங்க எங்க நா எங்க… உங்களுக்கும் எனக்கும் ஏணி வச்சா கூட எட்டாது… இது நடக்க சாத்தியமேல்ல… உங்க காதல மறுக்கறதுக்கு என்னய மன்னிச்சுங்க…” என சொல்லி விட்டு வேகமாக நடந்தாள்.

சூர்யாவால் நிலாவை மறக்க நினைத்தாலும், அவள் நினைவு வந்து கொல்லாமல் கொல்லுகிறது. மனதில் வலியோடு திரும்பிய பக்கமெல்லாம் அவளாகவே தெரிய பித்துப் பிடித்தது போலானான். அவளை மறக்கவே முடியாது என்ற நிலைக்கு வந்தப் பிறகு நிலாவைப் பார்க்க இந்த தடவை அவள் வேலை செய்யும் இடத்திறகு கிளம்பிப் போனான்.

“நிலா எவ்வளவோ முயற்சித்தும் என்னால உன்னய மறக்க முடியல… ப்ளீஸ்… என் லவ்வ ஏத்துக்கோ…” என மன்றாடினான். நிலா இருந்தும் அதற்கு ஒத்துக் கொள்ளவில்லை. சூர்யா சளைக்காமல் மீண்டும் மீண்டும் படையெடு்த்தான். அவன் படையெடுப்பைக் கண்டு மனம் இறங்கி ஒருவழியாக அவன் காதலை ஏற்றுக் கொண்டாள்.

சூர்யாவோ மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்து,”யாஹீ…” என்று கத்தினான். நிலா மனம் கொள்ளாச் சிரிப்போடு பார்த்திருந்தாள்.

“நிஜமாகவே என் லவ்வுக்கு ஓகே சொல்லிட்டியா… என்னால நம்பவே முடியல…” மகிழ்ச்சியோடு ஆரவாரித்தான்.

அவன் ஆரவாரத்தை நிலா கண்கள் மின்னப் பார்த்திருந்தாள். தினம் தினம் ஏதாவது சாக்கு வைத்துக் கொண்டு சந்திக்கலானார்கள். அப்படியே இவர்கள் காதலும் வளர்ந்தது. இருவரும் காதலிக்கிறார்கள் என்று தெரிந்தவுடன் இருவீட்டாரும் முழு வீச்சில் எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர்.

சூர்யா வீட்டில் சொத்துக்கு ஆசைப்பட்டு உன் பின்னால் சுற்றுகிறாள் எனவும், நிலா வீட்டில் உனக்கு மூத்தவங்க இருக்கிறாங்கல்ல… அதுக்குள்ள உனக்கு என்ன அவசரம்… அவங்க பெரிய இடம் நம்மகிட்ட எல்லாம் சம்மந்தம் பேசமாட்டாங்க… எனவும் மறுத்தார்கள்.

சூர்யா – நிலா இருவரும் எதிர்ப்பை மீறி சந்தித்துக் கொண்டனர். நிலாவுக்கு அவள் அம்மா,”சொல்ல கேட்காம அவன போயி பார்ப்பியா… போவியா… போவியா…” கூறி கூறியே… அடுப்பில் எரிந்துக் கொண்டிருந்த விறகுக் கட்டையை எடுத்து சூடு இழுத்தாள். நிலா சூட்டின் வலி தாங்காமல் கதறி கதறி அழுதாள்.

சூர்யா வீட்டில் அவன் தந்தை எங்கும் போககூடாது என சொல்லி அறையில் நாற்காலியில் கட்டி வைத்துப் பூட்டி வைத்தார். வேளாவேளைக்கு கதவை மட்டும் நீக்கி உணவுக் கொடுத்தார். சூர்யாவோ தினம் தினம் அவன் தந்தை இல்லாத போது கை கால்கட்டுகளை கழட்ட கொஞ்ச கொஞ்சமாக முயற்சி செய்தான்.அவன் தந்தை கதவை நீக்கும் ஓசை கேட்டால் ஒன்றும் அறியாத பிள்ளைப் போல இருந்துக் கொள்வான்.

ஒருநாள் வெற்றிக்கரமாக கட்டெல்லாம் அவிழ்த்துவிட்டு அவன் தந்தை வருகிற நேரத்துக்கு கையில் இரவுவிளக்கை எடுத்து கதவு மறைவில் அடிக்க காத்திருந்தான். வேணுகோபால் கதவைத் திறந்துக் கொண்டு வரவும், மண்டையில் இரவுவிளக்கில் ஓங்கி ஒருபோடுப் போட்டான். அவர் மயங்கி விழவும் அவரை உள்ளே வைத்துப் பூட்டிவிட்டு தப்பித்து நிலா வீட்டிற்குச் சென்றான்.

பொழுது சாயும் நேரம் அந்த வீட்டில் நிலா அவள் அக்கா கோமதியைத் தவிர யாரும் இல்லை. நிலா காலில் தீக்காயத்துடன் அழுதுக் கொண்டிருந்தாள். அவளின் அக்கா கோமதி,”அழுகாதே… அழுதழுது கண்ணெல்லாம் வீங்கிப் போயிடுச்சு பாரு…” சமாதானப்படுத்தி் கொண்டிருந்தாள்.

சூர்யா நிலாவைக் கண்டதும் உணர்ச்சி பெருக்கில் கட்டியணைக்கப் போனான். கோமதி நாகரிகம் கருதி விலகிப் போனாள். அவள் கால் மேலே அவன் கால் பட்டதும் எரிச்சல் தாங்காமல் கத்தினான். அவள் கத்தவும்,”என்னாச்சு… கால்ல என்னாச்சு…” பதறியவாறே காலை இழுத்து பாவாடையை நீக்க முயற்சிச் செய்தான்.

“வேணாம்…” மறுத்து பாவாடையை கால்வழியை இழுத்துவிட்டுக் கொண்டாள். “காண்பிக்க போறியா… இல்லயா…” சண்டைப் பிடித்து பிடிவாதமாக பாவாடையை விலக்கிப் பார்த்தான். பார்த்தவுடன்,”ஐயோ… யாரு இப்படி கால்ல சூடு வச்சது…” பதறினான்.

அதற்கு நிலா அழுதவாறே,”எல்லாம் என் அம்மா தான்… உங்கள பார்க்ககூடாதுனு சொல்லி இப்படி சூடு வச்சிருச்சு…”

“என் வீட்லயும் எங்கப்பா எதிர்கறாரு… உன் வீட்லயும் உங்கம்மா எதிர்கறாங்க… பேசாமல் இரண்டு பேரும் சொல்லாம கொள்ளாம ஓடி போயி கண்ணாலம் பண்ணிக்கலாம்.”

நிலா அதற்கு சரியென தலையாட்டினாள். இருவரும் ஊரை விட்டு தப்பித்து ஓடினர்.

இருகிளிகளும் தங்கள் கூட்டை மறந்து…

சுகந்திரவானில் கை கோர்த்துப் பறந்தனர்.

18 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

17 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

17 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

மின்சார ரயிலைப் போல் யாருக்கும் காத்திருக்காமல் நாட்கள் வெகுவிரைவாகச் சென்றது. தமிழும் வசந்தாவும் இப்பொழுது தான் மந்தாகினி வீட்டுக்கு வந்தது போல இருந்தது. அதற்குள் ஒருமாதம் சென்றுவிட்டது. மகிழுக்கு எட்டாம் மாதம் முடிந்து ஒன்பதாம் மாதம் தொடங்கியது.

மகிழோ இடுப்பில் ஒருகையைக் கொடுத்து வயிற்றை நிமிர்த்திக் கொண்டு நடந்தாள். தன்ராஜ் பற்றிய கவலை ஒருப்பக்கம் மனதை அரித்துக் கொண்டே இருந்தாலும், அதையெல்லாம் புறந்தள்ளி வாழ பழகிக் கொண்டாள். தமிழும் அவளை கவலையின்றி ஆசைப்பட்டது எல்லாம் வாங்கிக் கொடுத்து சந்தோஷமாக வைத்துக் கொண்டான்.

ஒன்பதாம் மகவு வயிற்றிலிருக்க…

இடுப்பை தாங்கி நடந்தாள் மாது…

எக்கவலையின்றி மனதை லேசாக…

சோலைகிளிகளாக பாடி திரிந்து…

ஜோடியாக இருவரும் பறந்தனர்.

ஒருநாள் இரவில் எல்லாரும் உறங்கிய பின்பு வாசல் கதவு படபடவென்று தட்டும் சத்தம் கேட்டது. அந்த சத்தத்தில் அனைவரும் விழித்துக் கொண்டனர்.

மந்தாகினி,“ஆருன்னு தெரியல… கதவ இப்படி ஒடைக்கறது…” என்று கதவைத் திறக்கப் போனாள்.

வேலாயுதம் அவளை தடுத்து நிறுத்தி,”இரு… நாங்க போயி பார்க்கறோம்…” என்றார்.

மாமனாரும் மருமகனும் ஆளுக்கொரு கட்டையை எடுத்துக் கொண்டுப் போய் கதவை நீக்கினர். ஒரு ஆணும் பெண்ணும் பயந்து திரும்பி திரும்பிப் பார்த்து கொண்டிருந்து நின்றிருந்தனர். இவர்கள் கையில் கட்டையைப் பார்த்ததும், ஏற்கனவே பயந்திருந்த அவர்கள் இருவரும் நடுங்கிப் போய் அலற ஆரம்பித்துவிட்டனர்.

அவர்களைப் பார்த்தும் ஏதோ அடைக்கலம் நாடி வந்திருக்கின்றார்கள் என்பது புரிந்துவிட்டது. உடனே கையில் இருந்த கட்டையை போட்டுவிட்டு யார் என்னவென்று விசாரிக்க ஆரம்பித்தனர். அவர்கள் இருவரும் வெளியூர் என தங்கள் கதையை சொல்ல ஆரம்பித்தனர்.

சூர்யா – நிலா இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் உயிருக்கு உயிராக காதலித்தனர். சூர்யா பண்ணையார் வீட்டு பையன். எல்லா சொத்திற்கும் ஏகப்போக வாரிசு. ஆசைக்கும் அவன் தான் அஸ்திக்கும் அவன் தான். சூர்யா அப்பா வேணுகோபால் மீசையை முறுக்கி விட்டு தெருவில் இறங்கி நடந்தால் அவ்வளவு கம்பீரமாக இருக்கும். தாயார் மங்களம் பெயருக்கேற்றார் போலவே மங்களரமாக இருப்பார். இருவரும் ஜோடியாக நடந்தால் அந்த சிவனும் பார்வதியும் போல இருக்கிறார்கள்.

நிலா கீழ்ஜாதியில் மூன்றாவதாக பிறந்த ஏழைப் பெண். தந்தை முத்துவோ மொடா குடிகாரன். மூச்சு முட்ட குடித்துவிட்டு தெருவில் விழுந்துகிடப்பவன். தாய் அலமேலு கூலி வேலை செய்து அதில் வரும் வருமானத்தில் பிழைப்பை நடத்துபவள். இவளுக்கு இருமூத்த சகோதரிகள் இன்னும் திருமணமாகவில்லை. இவர்களுக்கு திருமணமாகல் இருப்பதற்கு வசதி குறைவு என்பது மட்டுமில்லாமல் அழகில் படு சுமார் தான். நிலா அந்த மாதிரியல்லாமல் எதுயெது எங்கெங்கு இருக்குமோ அதுயது அந்தயந்த இடத்தில் கனகச்சிதமாக பொருந்தியிருந்தது. மொத்தத்தில் வெகு அழகாக இருந்தாள். இந்த அழகு தான் சூர்யாவை அடித்து வீழ்த்தியது.

அலமேலு பருப்பு டப்பாவை தூழாவிக் கொண்டே,”இங்க தான் அம்பது ரூவா வச்சேன் காணோமே. ஒருவேள அந்த குடிகாரப்பயல் எடுத்துகீனு போயி குடித்து ஏப்பம் விட்டானோ… என்னவோ… இவன நம்பி காசை ஒரு இடத்தில வக்கமுடியாது என்ன…” புலம்பிக் கொண்டே இருந்தார்.

நிலா,”என்னமா… புலம்பிகிட்டே இருக்கே…”

“என்னத்த… சொல்றது… டப்பாவுல ரூவா காணலியே… அந்த குடிகாரபய தான் குடிக்க எடுத்திருக்கணும்… அததான் சொல்லிகிட்டு இருந்தே…”

“ஏம்மா… ரூவா காணோமனா… அத அப்பா தான் எடுத்ததா…”

“வாடியம்மா… வாடி என் புருச பெத்த சீமந்தபுத்திரி… என்னடா இன்னும் சப்போர்ட்டுகு வரலியேனு நனச்சேன்…வந்துட்டியா…”

“ஏம்மா… இந்த வூட்ல எது நடந்தாலும் அதுக்கு அப்பா தான் காரணமா…” சண்டைக்கு வந்தாள்.

அதற்கு அலமேலு,“அப்ப அந்த அம்பது ரூவா எங்க போச்சு…” கேட்டார்.

அப்பொழுது அங்கே வந்தாள் இளைய சகோதரி மீனா,”ஏம்மா… எனக்கு இந்த கண்ணாடி வளையல் அழகா இருக்குல்ல…” என கைகளை ஆட்டிக் கொண்டு சொன்னாள்.

“வளையல் வாங்க உனக்கு ஏதுடி காசு…” அலமேலு கேட்டார்.

“அதான் நீ பருப்புடப்பாவுல வச்சிருந்தில…” எப்பொழுதும் அலங்காரம் பண்ணிக் கொள்வதில் ஆர்வம் உள்ள மீனா சொன்னாள்.

“அடிப்பாவி… நீ தான் எடுத்தியா… நாங்கூட உன் அப்பா தான எடுத்திட்டாரோனு தப்பா நனச்சிட்டேன்.”

இந்த சம்பாஷனைக் கேட்டிருந்த நிலா இருவரையும் தீப்பார்வை பார்த்தாள்.

“என்ன முறைக்கறே… ஒருநிமிசம் உங்கப்பாவ தப்பா நனச்சிட்டே…” அசட்டையாக சொன்னார்.

“ஒருநிமிசம் அப்பா மேல பழி போட்டுட்டே… அவர் குடிகார் தான் இல்லனு சொல்லல்ல… அதெல்லாம் காச திருடிகிட்டு போயி குடிக்கற ஜென்மமில்ல தெரிஞ்சிக்கோ…” தாயை திட்டிவிட்டு, தன் தமக்கையும் முறைத்து விட்டுச் சென்றாள்.

“என்ன இப்படி முறச்சிட்டு போறா… என்னவோ இவ காச சொல்லாம கொள்ளாம எடுத்துகிட்டு போயி வளையல் வாங்கிட்ட மாதிரியில்ல பேசாற…” என நொடித்தாள்.

“எடிப்பட்ட நாயே! ரேஷன் வாங்க வச்சிருந்த காச எடுத்திட்டு போயி அப்படி அந்த வளையல் வாங்கி போட்டு மினுக்கிட்டு ஆரை மயக்குப்பாக்கற…” அலமேலு எரிந்து விழுந்தார்.

“தங்கவளையலா போட்டுகிட்டேனு கண்ணாடி வளையல் தான். அந்த வளையலுக்கு மயங்கி எவனாவது பொண்ணு கேட்டு வந்திட்டாலும்… அப்படியே நீ கட்டி கொடுத்துருவ பாரு” என நொடித்தாள்.

“மூத்தவ இருக்கும் போது உனக்கு என்ன அவசரம்…”

“மூத்தவளுக்கு நீ எப்ப கண்ணாலம் பண்ணி எனக்கு எப்ப கண்ணாலம் பண்ணறது… நா பார்த்து எவனயாவது இழுத்திட்டு போயி கண்ணாலம் கட்டிகிட்டாவது உண்டு…”

“அடிசெருப்பால… மூத்தவ இருக்கிற இடம் தெரியாம இருக்கா… உனக்கு இ்ப்பவேயா புருச சுகம் கேக்குதா…” சீவகட்டையை எடுத்துக் கொண்டு அடிக்க வந்தார்.

“ஆடியாத்தி… கைல கிடைச்சா அக்கு வேறா ஆணி வேறா பிச்சுப்பிடுவா…” சொல்லி முதலளாய் ஓடியேவிட்டாள்.

“ஓடியாற ஓடு… எங்க போயிடுவ இராவுக்கு இங்க தான கொட்டிக்கற வருவ… அப்ப உன்ன ஒரு கை பார்த்துக்கிடேன்…” கையில் இருந்த சீவக்கட்டையை தூக்கி வீசினார்.

முறைச்சிகிட்டு போன நிலா ஒருபூங்காவில் அங்கிருந்த காலி இருக்கையில் அமர்ந்தாள். சற்று தூரத்தில் ஒருபெண் எதிரில் நின்றிருந்த ஆணிடம் சண்டைப் போட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்த ஆணோ அவளிடமிருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளப் போராடிக் கொண்டிருந்தான். இதைப் பார்த்ததும் நிலா அந்த ஆணை தவறாக நினைத்துக் கொண்டாள்.

அந்த ஆணோ வசதியான வீட்டு பையன் மாதிரி இருந்தான். அந்த பெண்ணோ சராசரி குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள் மாதிரி இருந்தாள். அந்த பெண் சண்டை போட்டத்தைப் பார்த்தால் அந்த பெண்ணை காதலித்து ஏமாற்றியது போல நினைத்துக் கொண்டாள்.

ஏற்கனவே கோபமாக இருந்த நிலா அந்த நினைப்பிலேயே போய் அந்த ஆணின் சட்டையைப் பிடித்து,”ஏய் மிஸ்டர்… இந்த பொண்ணிடம் வம்பு பண்ணிகிட்டு இருக்கறியா…” ஓர் அறைவிட்டாள்.

என்ன ஏதுனு கேட்டகாமல் தீடிரென்று ஒருபெண் தன்னை அறையவும் அதிர்ந்துப் போய் நின்றான். நிலா அந்த பெண்ணிடம்,”காதலித்து உன்னய ஏமாற்றிவிட்டானா சொல்லும்மா… இவனயெல்லாம் போலீஸ்ல புடிச்சுக் கொடுத்து முட்டிமுட்டி தட்டினால் தான் இந்த மாதிரி ஆளயெல்லாம் அடங்குவாங்க…”

உடனே அந்த பெண்ணோ,”ஆமாம்கா… என்னய காதலித்து ஏமாற்றிவிட்டு விட்டுட்டு ஓடி போக பார்க்கிறாரு… “ என்று கல்யாணி சொன்னாள்.

“இல்லல்ல… அவ பொய் சொல்றா… அவ பேச்ச கேட்காதே…” என பதட்டத்துடன் சொன்னான். அந்த ஆணின் பெயரோ சூர்யா.

நிலா,“எந்த பொண்ணாவது இந்த விசயத்தில் பொய் சொல்வளா? யார நம்ப சொல்ற…” என்று கேட்டாள்.

“சத்தியமா நா சொல்றதா உண்மை… அவ பேச்ச கேட்காதே… ஏமாற்றுக்காரி” என்றான் சூர்யா.

கல்யாணிக்கு யாரும் இல்லாததால்,எப்படியாவது கல்யாணம் நடந்தால் போதும் என்ற நிலையில் அவள் இருந்ததால்,”நா ஒரு அநாதைகா… ஒரு விடுதி ஒரு டிபார்மெண்ட் ஸ்டோரில வேல செய்றேனு… இவர் அங்க சாமானம் வாங்க வரும் போது பழக்கம் ஏற்பட்டு அந்த பழக்கமே நாளடைவில் காதலாக மாறி போச்சுகா… அப்போதெல்லாம் தோன்றாத விசயம் கண்ணாலத்துக்கு கேட்கும் போது நீ ஒரு அநாதை. அதனால உன்ன கண்ணாலம் பண்ணிக்க முடியாதுனு சொல்றாரு… நா என்ன பண்ணுவே…” என்று அழுதாள்.

“நா இவள் வேல செய்ற கடைக்கு எப்பவும் போறது தான். இவள அங்க பார்த்திருக்கேன். ஒன்றிரண்டு தடவ பேசியிருக்கேன். இவ சொல்ற மாதிரியெல்லாம் காதலித்து கல்யாணம் பண்ணிக்கறேனு சொல்லவேயில்ல…”

உடனே கல்யாணியோ மீண்டும் அழுதுக் கொண்டே,”ஐயோ… இல்லக்கா நா அப்படிப்பட்ட பொண்ணுல்ல… எனக்கு இவர்கிட்ட பேசி நல்ல வாழ்க்கை அமைச்சு கொடுகா” என்றாள்.

ஆராய்ந்துப் பார்க்காமலே சூர்யா தவறானவன் என்ற முடிவுக்கு வந்தாள் நிலா. அந்த முடிவுடன்,”அது சரி… அப்படினா அவள நீ கண்ணாலம் பண்ணிக் கொள்வது தான் முறை. இருவர் வூட்லயும் பேசி நா கண்ணாலத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணறேன். சரி இருவர் வூட்டு அட்ரஸயும் கொடுங்க…” என்றாள்.

சூர்யா தன்னைப் பற்றி இந்த பொண்ணு இல்லாதையும் பொல்லாதையும் சொல்லி குட்டையை குழம்பிவிடுவாள் என நினைத்து முகவரியை கொடுக்க தயங்கினான். கல்யாணியோ இவனை ஏமாற்றின மாதிரி இவன் குடும்பத்தையும் ஏமாற்றி உள்ளே நுழைந்துவிட்டாள் அந்த வீட்டில் உள்ள கிழம்கட்டைகளை ஆட்டிப் படைக்கலாம் என நினைத்தாள். அவள் நினைப்பை சரியாக புரிந்துக் கொண்ட சூர்யா கல்யாணி முன்பு நிலாவிற்கு வீட்டு முகவரியை சொல்ல மறுத்துவிட்டான். சூர்யா முகவரி சொல்லாததால் நிலா அவன் மீது தவறு இருப்பதாக என புரிந்துக் கொண்டாள்.

எனவே நிலா சூர்யாவை,”ஏய் மிஸ்டர்… ஒழுங்கு மரியாதகாக அட்ரஸ் சொல்லிடு… இல்லனா இங்க இருங்கறவங்கள கூப்பிட்டு உன் மானத்த வாங்கிடுவேன்…” மிரட்டினாள்.

கூட்டம் கூடிவிட்டால் எல்லாரும் அவள் ஒருபெண் என்பதால் கண்மூடித்தனமாக கல்யாணிக்கு தான் ஆதரவாக பேசுவார்கள். தனக்கு யாரும் ஆதரவாக பேசமாட்டார்கள் என்ற உண்மையை புரிந்துக் கொண்டு,”அப்பா பேருவேணுகோபால், நம்பர் மூணு, அழகர் கோவில் தெரு, திருநெல்வேலி.” என முகவரியைச் சொன்னான்.

அடுத்தநாள் நிலா கல்யாணியை அழைத்துக் கொண்டு சூர்யா வீட்டிற்கு வந்தாள். நிலா வரும் போது வீட்டில் அவனுடைய தந்தை இருந்தார். நிலா அவன் தந்தையிடம்,”உங்க மகன் வூட்ல இல்லயா…”

“வீட்ல தான் இருக்கான். அவனய ஏன் கேட்குற…”

“இல்ல… அது வந்து உங்க மகன் சூர்யா இந்த பொண்ணய காதலிச்சு கண்ணாலம் பண்ணிக்கறேனு சொல்லிவிட்டு, இப்ப முடியாதுன ஏமாத்திட்டு போக பார்க்கிறான்.” என அருகில் இருந்த கல்யாணியை காண்பித்து சொன்னாள்.

இதற்கு நடுவில் அவன் தாயார் இடையிட்டு,“எம் மகன் பத்தரமாட்டு தங்கம்… அவன் மேல வீணா பழி போடாதே…” கூறினாள்.

இதையெல்லாம் கேட்டு கல்யாணியோ நீலிக்கண்ணீர் வடித்தாள். உடனே அவன் தாயார்,”சூர்யா… சூர்யா…” என அழைத்தார்.

சூர்யா,”என்னம்மா…” என்றவாறு வந்தான். இவர்களைப் பார்த்ததும் ,”இவங்கள இங்க யாரு வர சொன்னது…”என்றான்.

“ஏன் நாங்க வரது உனக்கு தெரியாதா… நீ தான் எங்கள வர சொல்லி உன் வூட்டு அட்ரஸ் கொடுத்தா… ஒன்னும் தெரியாத மாதிரி கேட்கற…”

“நீ என்னய மிரட்டி கேட்டதால அட்ரஸ கொடுத்தேன். நீ சொல்ற மாதிரி நா ஒன்னும் இவள காதலிச்சு ஏமாத்தல… இவள் சொல்றதெல்லாம் நம்பாதே…”

இதையெல்லாம் கேட்டு கல்யாணியோ நீலிக்கண்ணீர் வடித்தாள்

யார் சொல்வது உண்மை என புரிந்துக் கொள்வாளா…

17 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

16 இத இதமாய் கொன்றாயடி

16 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

மகிழ் இருவரையும் பார்த்ததும் சந்தோஷப்பட்டாள். அதிலும் தமிழைக் கண்டதும் அளவில்லா மகிழ்ச்சிக் கொண்டாள்.

ஒரே இராவில் பிரிந்ததை பொறுக்காமல்

யுக யகமாய தன் இணையை பிரிந்ததைப் போல

பிரிவு துயர் வாட்டி வதைக்க ஏக்கம் கொண்டு

துரும்பாய் வாடினாள் பேதை…

என்பதைப் போல மிகவும் சோர்ந்து களையிழந்துப் போனாள். ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு போட்டதுப் போல தமிழைப் பார்த்ததும் உற்சாகமானாள். அந்த உற்சாகத்தில் என்ன செய்யவது என்று தலைகால புரியவில்லை. வயிற்றில் மகவை வைத்துக் கொண்டு ஓடிப் போய் தன் தாயைத் தேடிப் போனாள்.

சமையல்அறையில் மகிழுக்கு கருப்பட்டி காபி காய்ச்சிக் கொண்டிருந்த மந்தாகினி,”வயித்துல புள்ளய வச்சுகிட்டு எதுக்கு இப்படி ஓடி வரவ…” கேட்டார்.

அவர் சொன்னதை எல்லாம் கவனிக்காமல் மகிழ்,”ம்மா… அவங்கெல்லாம் வந்துட்டாங்க…”

“எவங்கெல்லாம்…” என்று கேட்டு முடிப்பதற்குள் அவரைத் தேடி வந்த வசந்தா,”நாங்க தான் மதனி… பொண்ண அனுப்பி வச்சுட்டு பொறத்தால வந்துட்டாங்கனு தப்பா எடுத்துக்காதிங்க…” என்றார்.

“ச்சேச்சே… நா அப்படிலாம் நனக்கல… உங்க மருமகள பார்க்க நீங்க வந்துருகிறிங்க…” என்றார்.

வசந்தா,”எம் மருமகள பார்த்துட்டு அம்மா வேறயா புள்ள வேறாயானுதுக்கு அப்புறம் போலாம்னு இருக்கோம்… அதுவரைக்கும் இங்கய தங்கிட்டலாம்னு இருக்கோம்…” தயங்கி தயங்கி தான் சொன்னார்.

ஏற்கனவே சொல்லாமல் கொள்ளாமல் என்ன இப்படி வந்துட்டோம் என குற்றவுணர்ச்சியில் இருந்தார். மகன் சம்மந்தி வீட்டுக்கு எப்ப வேணாம் வரலாம் எத்தன நாள் வேணாம் தங்கலாம்… நா பொண்ண கட்டின சம்மந்தி அப்படி தங்கமுடியுமா… என குற்றவுணர்ச்சியில் தவித்துப் போயிருந்தார்.

அந்த கவலை உம்மக்கு வேண்டாம் எனும் சொல்லும் விதமாக அவர் கரங்களை அழுத்திக் கொடுத்து,“நா ஒருத்தி என்ன பண்ணுவேனு ரொம்ப கவலப்பட்டேன்… நீங்களும் ஒத்தாசக்கு கூட இருந்தா புண்ணியாம போகும்…” என்று ஆறுதலுடன் சொன்னார்.

“அதுக்கு தான் நா வந்துருக்கேன்…” குற்றவுணர்ச்சி நீங்கியவராக உற்சாகத்துடன் பதிலளித்தார்.

அதற்குள் தமிழைத் தேடி மகிழ் போனாள். தமிழ் ஏதோ யோசித்தவாறே கவலையுடன் முற்றத்தில் உட்காரந்திருந்தான்.

“என்ன மாமோய் ரோசன… என்னனு சொன்னால் நா கொஞ்ச கவலப்படுவேனுல…” என சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள்.

“இல்ல அம்மு… நானும் அம்மாவும் திடுதிப்புனு வந்துட்டோம்ல… அதான் உம்ம குடும்பம் என்ன நனக்குமோ… ஏது நனக்குமோனு கவலப்பட்டேனு..”

அதற்கு மகிழ் பதில் சொல்லும் முன் அங்கு சிரித்துக் கொண்டே இருசம்மந்திகள் வந்தனர்.

“ஏலே… உம்ம அறைக்கு போயி உடுப்ப மாத்திகிட்டு வா…” வசந்தா சொன்னார்.

தாயின் முகத்தைப பாரத்தான். அதில் இம்மியளவுக்கு கூட வருத்தம் இல்லை மாறாக அம்முகத்தில் சந்தோஷம் தான் இருந்தது. அவனுக்குத் தெரியும் ஏதோ ஒருவேகத்தில் கிளம்பி வந்துட்டார்களோ தவிர இவர்களைப் பார்த்ததும் மகிழைப் பற்றி கவலையில்லை மற்றவர்கள் எப்படி நடத்துவாரகள் என தெரியவில்லை. இப்பொழுது தாயின் முகத்தைப் பார்த்ததும் இப்பொழுது தான் நிம்மதியானான்.

தாய் சொன்னபடியே அறைக்கு போய் துணியை மாற்றிக் கொண்டு வந்தான். அன்று உள்ளூரில் கருப்பசாமிக்கு திருவிழானு விடுமுறை. ஆதாலால் தமிழும் வயலுக்கு போகவில்லை. அங்கே கடாவெட்டி பொங்கல் வைப்பதலால் ஊர்ஜனங்களும் மொத்தமும் கூடியிருந்தனர்.

மகிழ் திருவிழாவுக்கு போக ஆசைப்பட்டு தன் கணவனிடம் அதை வாய் விட்டு கேட்கவும் செய்தாள்.

“இல்ல அம்மு… அங்க போனால் இருக்கும் நிம்மதியும் கெட்டு போயிடும்…”

“இல்லப்பா… போகனும் ரொம்ப ஆசையாயிருக்கு… அதான் போகலாம்னு உம்மை கூப்பிடறேன்.”

“சொன்னா கேளு… அங்கயெல்லாம் வேணாம்”

“மாமு” என சிணுங்கிக் கொண்டே,”எவ்வளவு நேரம் தான் இங்கனய அடைஞ்சு கிடக்குது… எமக்கும் பொழுது போகனும்ல…” கூறினாள்.

அவள் சிணுங்கியவாறு சொல்லவும் வேறுவழியின்றி திருவிழாவுக்கு அழைத்துச் சென்றான். ஊர்மக்கள் இவர்களைப் பார்த்தும் தங்களுக்குள் அவதூறு பேசிக் கொண்டனர்.

“இதற்குதான் இங்கயெல்லாம் வர வேணாம்னு சொன்னேன் கேட்டியா…”

“வந்ததும் வந்துட்டோம்… ஒருஓரமாக நின்னு பாத்துட்டு போலாமே…”

அவள் ஆசைப்பட்டால் அதனால் வந்திருக்கிறோம். அவள் ஆசையை கெடுக்க மாதிரி பேசி வைக்ககூடாது என நினைத்து அமைதிக் காத்தான். மகிழ் சிறிது நேரம் இதெல்லாம் கவனிக்கவே இல்லை.

“மாமு… அந்த ரங்கராட்டினம் எப்படி அழகாக சுத்துது பாரு…”

அதற்கும் தமிழ் பதில் சொல்லவே இல்லை.

“மாமு… பெரியகருப்பன் வீட்டு கடா எப்படி துளுக்குது பாரு…”

அதற்கும் தமிழ் மௌனம் சாதித்தான்.

“மாமு… எமக்கு அந்த பலூன் எமக்கு வேணும்… வாங்கி தருறிங்களா…” கேட்டாள்.

அதற்கும் தமிழ் ஒன்றும் பேசவே இல்லை. அப்பொழுது தான் தான் கேட்ட எந்த கேள்விக்கும் அவன் பதில் சொல்லவே இல்லை.

“மாமா… நா கேட்ட எந்த கேள்விக்கும் பதில் சொல்லவேயில்ல… எம் மேல ஏதாவது கோபமா…” என பதறிப் போய் கேட்டாள்.

“அம்மு… வீணா பதறாதே… உம் மேல எமக்கு என்ன கோபம்… ரிலாக்ஸா இரு…”

“கோபமில்லினா… நீ ஏன் அமைதியா இருந்திங்க…”

“அதுவா எமக்கு எல்லாவற்றையும் விட உம் சந்தோஷம் தான் பெரிசு… அதான் அமைதியா இருந்தேன்.”

“ஓஹோ… அப்படியா… அப்ப வாங்க நாம போகலாம்…”

“எமக்கு ஒன்னுமில்ல… நீ வேணா இன்னும் கொஞ்ச நேரம் வேடிக்கை பாத்திட்டு வா…” என்றான்.

“ம்கூம்… உமக்கு சந்தோஷம் தராது… எதுவும் எமக்கு வேணாம்…”சொல்லிவிட்டாள்.

தமிழும் எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தான். ஆனால் மகிழ் தான் கேட்கும் நிலையில் இல்லை. “எம்மால முடியாது… நா போறேன் நீங்க வரிங்களா இல்லயா…” மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க பிடிவாதமாக நிற்காமல் சென்றாள்.

“அம்மு… எதுக்கு நிலம் அதிர நடக்குறே… எப்படி மூச்சு வாங்குது பாரு…” பின்னாடியே கிட்டத்தட்ட ஓடி வந்தான்.

அதை சொன்னபிறகு மகிழ் தன் வேகத்தை குறைத்து அவன் வந்து சேரும் வரை மெதுவாக நடந்து, பிறகு அவன் கூட சேர்ந்து நடக்கலானாள்.

இவர்கள் திருவிழாவுக்கு போன பின்னால் மந்தாகினி,”இவளை எப்படி தான் வச்சுகிட்டு இருந்திங்களோ… எம்மாலே ஒரு இராவுக்கு சமாளிக்கமுடியல…” சலித்துக் கொண்டாள்.

“அங்கெல்லாம் அப்படி இருக்கமாட்டாளே… அவ உண்டு அவ வேலயுண்டு தான் இருப்பா…” வசந்தா கூறவும், அதுக்கு மந்தாகினியோ,”ஓ… இங்க தான் இப்படி பண்றாளோ…” மீண்டும் சலிப்புடன் சொன்னார்.

இவர்கள் இருவரும் பேசிக் கொண்டே இருக்கும் போதே தமிழும் மகிழும் வந்து சேர்ந்தார்கள். மகிழ் முகத்தைப் பார்த்து வசந்தா,”மகிழ் ஏன்டா கோபமாயிருக்கறே…”

அதற்கு தமிழை முறைத்துப் பார்த்தாள். பதிலுக்கு தமிழும் முறைத்தான்.

வசந்தா,”நா பாட்டுக்கு கேட்டு இருக்கேன்… நீங்க இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் முறைத்துக் கொண்டே இருக்கறிங்க…”

அதற்கு தமிழ் பதில் சொல்லும் முன்பே அவனுக்கு இடையில் புகுந்து மந்தாகினி,”அவரு வேணா சொன்னாரு… இவ தான் அடமா கூட்டி போவணும் அழிச்சாட்டியம் பண்ணினா… அங்க போயி என்ன அட்டகாசம் பண்ணினா…” என்றார்.

அதைக் கேட்டதும் மகிழுக்கு எங்கிருந்து அவ்வளவு கோபம் வந்ததோ தெரியவில்லை. “ம்மா… சும்மா எம்ம குத்தம் சொல்லாதே… முதல்ல அவரு என்ன பண்ணினாரு கேளு…” பட படவென பட்டாசாய் வெடித்தாள்.

தமிழோ,”அங்கிருவங்க எல்லாம் இவள ஒரு மாதிரி பேசினாங்க… அத கேட்டு எம்மால சும்மா இருக்க முடியல… அதான் வீட்டுக்கு போலாம்னு வானு கூப்பிட்டேன்… இதுக்கு போய கோவிச்சுகிட்டா… நா என்ன பண்ண…” என இருவரும் ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் கோள் சொல்லிக் கொண்டனர்.

மந்தாகினி,“ஐய்யய்ய… எதுக்கு இப்படி சின்னபுள்ளயாட்டம் சண்ட போட்டுகறிங்க…” என்றார்.

“ஆமாம் இவங்க ரெண்டு பேரும் சண்டய பார்த்தா எமக்கு சிரிப்பா வருது…” சிரித்துக் கொண்டே வசந்தா சொன்னார்.

தமிழும் மகிழும் முகத்தை ஆளுக்கு ஒருபக்கம் திருப்பிக் கொண்டு சண்டக்கோழியாக நின்றனர்.

இதற்கும் சம்மந்திகள் இருவரும் ஏதோ பெரிய ஜோக் கேட்டது போல கொல்லென்று சிரித்தனர். இருவரும் சிரித்துக் கொண்டு இருக்கும் போதே வேலாயுதம் வந்துவிட்டார். உடனே தமிழ் எழுந்து நின்றான்.

“வாங்க… எப்ப வந்திங்க… முதல்ல நீங்க உட்காருங்க…” என்றுக் கேட்டார். அவர் சொன்னதும் தமிழ் அமர்ந்துக் கொண்டான.

“காலயிலே வந்துட்டோமண்ணா…” என சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்.

“என்ன விஷயம் சொன்னால் நானும் கூட சேர்ந்து சிரிப்பேன்…” என்றார்.

மந்தாகினியோ,“அதுவா மகளும் மருமகனும் இந்நேரமுட்டும் சிறு புள்ளயாட்டம் சண்ட போட்டகிட்டாங்க… அதுக்கு நாங்க சிரித்தோம்…”

தமிழ் மட்டும் முகத்தை சாதாரணமாக வைத்துக் கொண்டான். அப்படியே தான் மகிழ் முகத்தை தூக்கி வைத்திருந்தாள்.

வேலாயுதம் என்ன சண்டை எனக் கேட்டுவிட்டு, அவரும் கொல்லென்று சிரித்துவிட்டார். உடனே மகிழ் கொவித்துக் கொண்டு விறுவிறுவென அதன் அறைக்குச் சென்றாள். பின்னாலயே சமாதானம் செய்ய தமிழும் சென்றான்.

“ என்ன உம்ம அப்பாருகிட்ட சின்ன புள்ளயாட்டம் கோவிச்சுகிட்டு வந்துட்டா…”

“எல்லாரும் சொல்கிறார்கள்… நீங்களுமா…” எனக் கேட்டாள்.

“தப்பு தான்… எம்மை மன்னிச்சுக்கோ…” என்றான் சிரித்துக் கொண்டே…

“ஆஹாங்… உம்மை மன்னிச்சுட்டாலும் விளங்கிடும்…” என்றாள் மகிழ்.

அதற்கு தமிழ்,”என்ன விளங்கிடும்… எமக்கு புரியல…”

“புரியாதவங்களுக்கு சொல்லி புரியவைக்கலாம்… புரியாத மாதிரி நடிக்கறவங்களுக்கு என்னத்த புரிய வைக்க…” என இழுத்தாள்.

கண்களில் குறும்பு மின்ன,”நானு புரியவைக்கறேன்…” சொன்னான்.

அவளும்,”என்னத்த… எமக்கு சத்தியமா ஒன்னும் புரியல…” வெள்ளந்தியாக சொன்னாள்.

“பொறு… அதுக்கு நா வந்திருக்கேன்…” என சொல்லி பக்கத்தில் வந்து இடையில் கிள்ளினான்.

பக்கத்தில் வந்து தீடிரென இடுப்பை கிள்ளுவான் என எதிர்பார்க்காதவள் அதிர்ந்து வாயை பிளந்து போய் நின்றுவிட்டாள்.

பிளந்திருந்த வாய் இவனை வா என்று அழைப்பது போல இருக்கவும் தன் வாயைக் கொண்டு அவள் வாயை மூடினான். இவன் மூடவும் மேலும் விக்கித்துப் போய் கண்களை இறுக்க மூடினாள். அது இவனை மேலும் முன்னேறச் சொல்லித் தூண்டியது.

இடையை பற்றியிருந்த கைகள் பஞ்சுப் பொதிகளைப் பற்றியது. உடனே மூடியிருந்த கண்கள் இரண்டும் அதிர்ந்து கண்கள் விரித்துக் கொண்டன. இவன் எப்பொழுது தொட்டாலும் புதிதாக தொட்டது போல் இருக்கவும் மயங்கினாள்.

மயங்கிய மாதுவை எளிதாக இவன் செயலுக்கு ஆட்டுவித்தான். இவளும் அவன் எண்ணம் போல ஆடினாள். மாலைப் போய் இருள் கவிழ்ந்த பின்னர் தான் இருவரும் கூடி களித்துப் பிரிந்தனர்.

நாயகன் இடையை தொட்டவுன்…

நாயகி அதிர்ந்து கண்களை விரித்தாள்.

நாயகன் வாயை வாயால் மூடவும்…

நாயகி விக்கித்து கண்களை இறுக்கினாள்.

நாயகன் கைகள் மேடுபள்ளங்கள் அளக்க…

நாயகி மீ்ண்டும் கண்களை விரித்தாள்.

நாயகன் தன்வசம் போல ஆடும் ஆட்டத்துக்கு…

நாயகி நூல் கொண்டு ஆட்டி வைக்கும் பொம்மையானாள்.

16 இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

15 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

15 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

சாந்தம்மா வீட்டுக்கு வசந்தா வீறுக் கொண்டு சண்டைக்குச் சென்றார். சாந்தம்மா அப்பொழுது தான் கோவில் இருந்து வாசல்கதவைத் திறந்துக் கொண்டிருந்தாள். தனக்கு முன்னால் மூச்சு வாங்க வந்து நின்ற வசந்தாவைப் பார்த்ததும், தமிழ் சொல்லித் தான் சண்டைப் போட வந்திருக்கிறார் என புரிந்துக் கொண்டாள்.

வசந்தாவை கண்டுக் கொள்ளாமல் பூட்டைத் திறந்துக் கொண்டிருந்தாள். இதைப் பார்த்ததும் வசந்தாவிற்கு கோபம் சுரீரென்று உச்சிக்கு ஏறியது.

“ஏய் நில்லு…”என வசந்தா சத்தமிட்டார். அங்கு ஒருத்திக் கத்தி இருப்பதை கண்டும் காணாமல் உள்ளே போய் கதவைச் சாற்றிக் கொள்ள முற்றப் பெற்றாள்.

“ஏய்… நா ஒருத்தி கத்திகிட்டு இருக்கேன்… நீ என்னடான ஆருக்கோ வந்த விருந்தோ எம்ம சட்டைய செய்யாமல் உள்ள போயி கதவ பூட்டிக்கற பார்க்கறா…”

“வாடிம்மா… வாடி… உம்ம கண்டுக்காம விட்டுட்டா ஒழுங்கா போயிடுவனு பார்த்தா… நீ வரிஞ்சு கட்டிக்கிட்டு சண்ட போடவேனு வந்திருக்க போலிருக்குது…” எகத்தாளமாக சொன்னாள்.

“ஏண்டி… எம்மருகள பார்த்து என்ன சொன்னய…” வசந்தா எகிறிக் கொண்டுப் போனார்.

“ஊருல உலகத்துல பேசதா… நா பேசிப்புட்ட… என்னமோ எம்மகிட்ட சண்டக்கு வரா…” என வியாக்கினம் பேசினார்.

அதற்குள் கூட்டம் கூடிவிட்டது. எல்லோரும் இவர்களைச் சுற்றி நின்று வேடிக்கைப் பார்க்க ஆரம்பித்தனர்.

“ம்மா… கோவில்ல அத்தன பேரும் சும்மா வேடிக்கை பார்த்தனர். நீ தான் பேசின… உம்மகிட்ட சண்டக்கு வராம… என்ன செய்ய…”

“உம்மருக மேல தப்பு இருக்குது… அத சொன்னதுக்கு எம்மகிட்ட மல்லு கட்டற…”

“எம்மருமக தான் தப்பு பண்ணினாங்கறதுகு என்ன சாட்சி…”

“இதுக்கெல்லாம் சாட்சி வச்சுகிட்டய ஆராவது தப்பு பண்ணுவாங்க… எல்லாம் காதும் காதும் வச்ச மாதிரி நடக்கும் ஆரு என்னத்த கண்டா…”

“ நா அப்படி ஒரு சம்பவம் நடக்கவே இல்லனு சொல்றே… ஆரும் நம்பமாட்டறிங்களா… எம்மருமகள தப்பா பேசின வாய் புழுத்து போயிடும்…” என ஊர்ஜனங்களப் பார்த்து மண்ணை வாரி இறைத்துச் சாபமிட்டு விட்டு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு வாங்க வீடு திரும்பினார்.

அவரைப் பார்த்ததும் தமிழ்,”வேகமாக போனிங்யே என்னாச்சு…” கேட்டான்.

“என்னத்த சொல்றது… நா எது சொன்னாலும் நம்பமாட்டறிங்களே…”

அதைக் கேட்டதும் மகிழ் தலை தலையாய் அடித்துக் கொண்டு அழுதாள். அவள் அழுவதைப் பார்த்ததும் தமிழ்,”உம்ம வயித்துல வளர்த்து ஆரு கொழந்தைனு உமக்கும் எமக்கும் தெரியும்… ஆருக்கும் உண்மய விளக்கவேணாம் புரிஞ்சுதா…”

அப்பொழுதும் அவள் அழுகை நின்றபாடில்லை.

“ஊரு உலகம் சொன்னா அத பிடிச்சுகிட்டு ஜனங்க நம்புவாங்க… உண்ம தெரிஞ்சா நமக்கு தெரியாதா…”

மகிழுக்கு அழுகைக் குறைந்திருந்தது. ஆனால் தேம்பியவாறே,”நாம என்ன சொன்னாலும் நம்பமாட்டறிங்களே…”

“நம்ப வேணாம்… கொழந்த பொறந்தா உண்ம தெரிஞ்சிட போவது…” கூறி அவளைத் தோளில் சாய்த்துக் கொண்டு ஆறுதல் கூறினான்.

வசந்தாவும் தமிழ் சொன்னதைக் கேட்டு கொழந்த பொறந்தா சரியாகிடும்… என ஆறுதலானார்.

அப்போதைக்கு மகிழ் ஆறுதல் ஆனாலும் குழந்தை தமிழ் ஜாடையில் பிறந்துவிட்டா சரி… மாறாக மகிழ் ஜாடையில் பிறந்துவிட்டால் என்ன செய்வது என உள்ளுக்குள் ஒரு பயம் இருந்தது. அதை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல் அமைதியாக நடமாடிக் கொண்டிருந்தாள்.

வசந்தாவும் மகிழும் வீட்டை விட்டு வெளியே வருவதில்லை. தமிழ் ஒன்று தான் பகலில் வயலுக்கும் சாயங்காலம் உரக்கடைக்கும் போய் வருவான். தேவையில்லாமல் யார்கிட்டயும் பேசவேமாட்டான்.

அப்படி ஒருநாள் கடையில் இருக்கும் போது சதீஸ்,”ஏன்ண்ணா நீங்க முதல்ல மாதிரி கலகலப்பா பேசறத இல்லயே என்னாச்சு…” கேட்டான்.

அதற்கும் தமிழ் மௌனமாகவே இருந்தான். “உங்களுக்கு சொல்ல பிரியமில்லனு… சொல்ல வேணாமண்ணா…” என்று கூற… அதன் பிறகு தான் தமிழ் ஒருபெருமூச்சை இழுத்துவிட்டு சொல்லவே ஆரம்பித்தான்.

“உன்கிட்ட சொல்லறதுக்கு என்ன… மகிழ பத்தி ஒரு விஷயம ஊருக்குள்ள அரசல்புரசலா பேசறாங்க உனக்கு தெரியுமா…”

“தெரியும்ண்ணா… வாய் புளிச்சதோனு மாங்கா புளிச்சதோனு… ஜனங்க பேசுவாங்க… அதெல்லாம் லூசு விடுங்கண்ணா…”

“அத நீ நம்பறியா சொல்லு…” என கேட்டான். “ச்சே… ச்சே… நம்மக்கா பத்தரமாட்டு தங்கம்… அதுமட்டும் இல்லாம நா நம்பறளவுக்கு ஒன்னும் கேனப்பயனில்ல தெரிஞ்சுங்கோ…”

“எப்படி அந்த பழி சொல்ல மாத்தறதில்லனு தெரியமா… மண்டய ஒடச்சுக்க வேண்டியதா இருக்கு…” மகிழிடம் ஆறுதல் சொன்னவன் உள்ளுக்குள் எப்படி இந்த பழிச் சொல்லைப் போக்குவது என மிகவும் குழப்பத்தில் இருந்தான்.

“விடுங்கண்ணா… கொழந்த பொறந்தா தெரிஞ்சிட போகுது…” தமிழ் மகிழிடம் என்னச் சொன்னானோ அதையே சதீஸிம் தமிழிடம் சொன்னான். உடனே தமிழ்,’நா சொன்னது சரி தான் போல’என்று எண்ணி நிம்மதியடைந்தான்.

அதன் பிறகு சதிஸிம் தமிழும் ஒன்றும் பேசிக் கொள்ளவே இல்லை. வேலை முடிந்ததும் தமிழ்,”சரக்க உள்ள வைடா… நேரமாகுது கிளம்பலாம்…” சொன்னான்.

“இதோ எடுத்து வக்கறண்ணா…” என சதீஸ் சரக்கை உள்ளே எடுத்து வைக்க ஆரம்பித்தான்.

அவன் எடுத்து வைக்கும் வரைக்கும் காத்திருந்த தமிழ் எடுத்து வைத்தவுடன் கதவை அடைத்தான்.

தமிழ்,“சரி நீ பார்த்துப் போ…” சொல்லிவிட்டு தனது பைக்கை எடுத்துக் கொண்டுக் கிளம்பினான்.

வீடு எப்பவும் போல அமைதியாக இருந்தது. கொஞ்சநாளாகவே அப்படி தான் இருந்தது.

தமிழைப் பார்த்தும் வசந்தா உணவை எடுத்து வைத்தார். தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு தமிழ் உணவுமேஜைக்கு வந்தான்.

“ம்மா… மகிழ் சாப்பிட்டாளா…” தமிழ்க் கேட்டான்.

வசந்தா சலிப்புடன்,”ம்ம்ம்… சாப்பிட்டா… சாப்பிட்டா…” சொன்னார்.

“ஏம்மா… இவ்வளவு சலிப்பு ஏன்?…”

“என்னத்த… எம்ம சொல்ல சொல்ற… சாப்பிட கூப்பிட்டா வந்து பேருக்கு கொரிச்சு வச்சிகிட்டு போறா…”

“ஏம்மா… சரியா சாப்பிடறதில்லயா…”

“எங்க சாப்பிடறா… உடம்பே இளைச்சுகிச்சு பார்த்தியா… ஆஸ்பத்திரிக்கு போக இன்னும் எவ்வளவு நாளிருக்கு…”

“அடுத்த வாரம் போக வேண்டியது தான்…”

“உடம்பு தேறதுக்கு முதல்ல ஏதாவது சத்து டானிக்க கேட்டு வாங்கிட்டு வரணும்…”

“ம்ம்ம்… சரிம்மா…” பேசிக் கொண்டே மனைவி சாப்பிடவில்லையே என்ற கவலையில் தானும் சரியாக சாப்பிட்டாமல் எழுந்தான்.

போகும் தன் மகனையே கவலையுடன் பார்த்து, தானும் பேருக்கு சாப்பிட்டு விட்டு எழுந்தார். மொத்தத்தில் மகழின் கவலையில் மூவரும் சரியாக உணவு இறங்கவில்லை.

டாக்டர்கிட்ட போகும் நாளும் வந்தது. முன்பதிவு செய்துக் கொண்டு மூவரும் கிளம்பினர். அங்கு போய் எல்லா பரிசோதனையும் எடுத்துவிட்டு டாக்டரைப் பார்த்தனர்.

டாக்டர்,”என்னம்மா… நல்லாயிருக்கிங்களா…” என்று விசாரித்தார்.

அதற்கு மகிழும்,”நல்லாயிருக்கேன்… ஆனால் கொஞ்சம் டயர்டாக இருக்குது…” சோர்வாக பதில் சொன்னாள்.

“அப்படியா… கொஞ்சம் படுத்துக் கொள்… என்னனு பார்த்துவிடலாம்…”

சொன்னதுப் போலவே ஏறிப் படுத்துக் கொண்டாள். டாக்டர் பரிசோதித்துப் பார்த்துவிட்டு,”எடை குறைஞ்சிருக்கு… சத்தா எதுவும் சாப்பிடதில்லயா…” என்று் கேட்டார்.

“இல்ல… மனசுல கொஞ்சம் கவல அதான்…” என மகிழ் கூறினாள்.

“என்ன கவலயாயிருந்தாலும் கொஞ்சம் உடம்பயும் பார்க்கனுமில்ல… நீ நல்லாயிருந்தா வயித்துல வளரும் கொழந்தயும் நல்லாயிருக்கும்… கொஞ்சம் சத்துக்காக டானிக் எழுதி தரேன். அத வேளாவேளைக்கு கரெக்ட்டா சாப்பிட்டு அடுத்தமாசம் வா… தமிழ் நீங்க மட்டும் இருங்க கொஞ்ச தனியா பேசனும்…”

“ஏய்யா மருந்து வாங்கிட்டு இருக்கோம்…” வசந்தா சொல்ல… “சரிம்மா… மருந்து வாங்கிட்டு இருங்க… டாக்டரம்மாகிட்ட பேசிட்டு வரேன்…”

“வரேன் டாக்டர்…” மகிழும் வசந்தாவும் சொல்லிக் கொண்டுக் கிளம்பினர்.

இவர்கள் போனதும் டாக்டர் தமிழிடம்,”என்ன தமிழ் இது… இப்படி கவலப்பட்டு உடம்ப கெடுத்துக்கிட்டா பின்னால தாயும் சேயும் என்னால காப்பாத்த முடியாது. பிறகு என்கிட்ட வருத்தப்பட்டு ஒரு பிரயோசமில்ல… கொஞ்சம் பாத்து பத்திரமா வச்சுக்கோங்க…”

“சரி இனி மேல் இதுபோல ஆகாம பார்ததுக்கறேன்…” தமிழ் டாக்டரிடம் விடைப் பெற்றான்.

மருந்து எல்லாம் வாங்கிட்டு தமிழுக்காக காந்திருந்த இருவரையும் அழைத்துக் கொண்டு வீடுத் திரும்பினான். வீட்டிற்கு வந்த உள்ளே செல்ல இருந்த மகிழை தமிழ் தான்,”மகிழ் இங்க வந்து கொஞ்சம் உட்காரு… ம்மா நீங்களும் இங்க வாங்க…” இருவரையும் கூப்பிட்டு உட்கார வைத்தான்.

“இனிமேல் உமக்கு தன்ராஜை பத்தியும் ஊர பத்தியும் கவல இருக்ககூடாது…”

அதற்குள் மகிழ் இடையிட்டு,”நா எதப் பத்தியும் கவலப்படாம இருக்கமுடியாதே…”

“அவனயும் ஊர பத்தியும் கவலப்படாம நம்ம கொழந்த எப்படி வயித்துல வளருதுனு நனச்சுக்கோ… பிரசவம் நல்லப்படியா நடக்கனும் அந்த ஆயாவ கூம்பிடு… இதமட்டும் உம் மனசுல இருக்கனும்…”

மகிழும் சம்மதம் எனஅரைகுறையாக தலையாட்டி வைத்தாள். பிறகு வசந்தாவிடம் திரும்பி,”ம்மா… இவ கொஞ்சம் கவலப்பட்டாலும் இவள திசை திருப்பி சந்தோஷமா வச்சுக்க வேண்டியது மட்டுமில்லாம சத்துள்ள ஆகாரமாம கொடுக்க வேண்டியது உம் பொறுப்பு… நா இவளுக்கு வேளாவேளைக்கு மாத்திரமருந்து கொடுக்க வேண்டியது எம் பொறுப்பு…” என மூவரும் வேலையைப் பிரித்து எடுத்துக் கொண்டனர்.

அதன்படி இருவரும் மகிழுக்கு தன்ராஜிப் பற்றியும் ஊரைப் பற்றியும் கவலைப்பட நேரமில்லாமல் பார்த்துக் கொண்டனர். மாதங்கள் உருண்டோடியது. ஏழாம் மாதம் பிறந்தது. வளைகாப்புக்கு தேதி குறிக்கப்பட்டு வீட்டோட வைத்தனர்.

தமிழுக்கு வளைகாப்பை ஊரைக் கூட்டி வெகுவிமரிசையாக கொண்டாடவேண்டும் என்ற ஆசை. ஆசை என்று சொல்வதைவிட கனவு என்று தான் சொல்லவேண்டும். ஆனால் ஊரில் உள்ளவர்கள் வந்து சாப்பிட்டு விட்டு வாழ்த்திவிட்டாப் போவார்கள். வெறும் வாயை மெல்ல முடியாமல் மகிழை ஜாடைமாடையாக பேசுவார்கள். அதைக் கேட்டு மகிழ் மனம் சங்கடப்படுமே என்று நினைத்து பேசாமல் இருந்துக் கொண்டான்.

நெருங்கிய உறவினர்கள் சிலப் பேரையும் அழைத்தனர். வளைகாப்பில் ஐந்து பெண்மணிகள் மட்டும் வளையல் போட்டுவிட்டனர். வளைகாப்பை வீட்டோடு முடித்துக் கொண்டனர். மகிழுக்கு திருஷ்டி கழித்து அவள் வீட்டுக்கு அழைத்துச் சென்றனர்.

மகிழ் இல்லாத வீடு வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. வசந்தாவும் தமிழும் மகிழோட இருந்துவிட்டு மகிழை அனுப்பி வைத்துவிட்டு ஒருநாள் கூட அந்த வீட்டில் தனித்து இருக்க முடியாமல் தவித்துப் போயினர். விடிந்ததும் அம்மா மகன் இருவரும் மகிழ் பிறந்த வீட்டுக்கு நடையைக் கட்டிவிட்டனர்.

ஆண்கிளி தன் பேடைய காண…

சிறகை விரித்து பறந்து செல்ல…

பேடையோ தன்னை மறந்து…

ஆற்றவாரின்றி சோகத்தில் இருக்க…

ஆண்கிளியோ ஆறுதல்படுத்த…

பேடையோ தன் இணையை கண்டு…

ஆறுதல் அடைந்தது…!

15 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

வேலாயுதமும் மந்தாகினியும் தலைப்பொங்கலுக்கு அழைக்க வந்தார்கள். வசந்தாவும் தமிழ்த் தம்பதிகளும் வந்தவர்களை வரவேற்று காபி கொடுத்து உபசரித்தனர். அவர்கள் அழைத்துவிட்டு விருந்தாடி விட்டு புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

தமிழ் தம்பதியர் உள்ளுரில் இருந்த போதும் பொங்கலுக்கு இரண்டுநாட்கள் முன்னாடியே வேலாயுதம் வீட்டுக்குச் சென்றனர். இவர்களைக் கண்டதும் வீட்டில் இருந்த மந்தாகினி,”வாங்க… நீங்க வந்தால் சாப்பிடுவதற்கு பலகாரம் வேணுமே… அதான் உங்க மாமா டவுன் கடையிலே வாங்கிட்டு வர போயிருங்கிறாங்க…”

“ஏன்மா… நீ வீட்டில் ஏதும் பண்ணலயா…” என்றாள் மகிழ்.

அதற்கு மந்தாகினி,”நா அதிரசம்,முறுக்கு, சீடை எல்லாம் செய்திருக்கேன். இருந்தாலும் மனசு ஒப்பாம புது தினுசா பலகாரம் வாங்க டவுனுக்கு போயிருக்காங்க வந்திடுவாங்க… மாப்பிள்ளய கூட்டி போயி உன் ரூம்ல போயி ரெஸ்ட் எடுங்க…”

“சரி…” என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளறைக்குச் சென்றாள். மந்தாகினி அப்போது தான் ஞாபகம் வந்தவளாக,”ரூம்ல மாப்பிள்ளகு மாத்துடைய வாங்கி வச்சிட்டு போயிருக்கிறாங்க உன் அப்பா… அத எடுத்து கொடுத்து மாப்பிள்ளய மாத்திக்க சொல்லு…”

மகிழும் அன்னை சொன்னப்படியே தமிழுக்கு புதுக் கைலியை எடுத்துக் கட்டிக்கச் சொன்னாள். அதற்குள் வேலாயுதமும் வந்துவிட்டார்.

அறைக்கே வந்து,”வாங்க மாப்பிள்ள… நீங்க வரதுக்குள்ள டவுனுக்கு போயிட்டு வந்திடனும் நனச்சேன்…அதங்காட்டி தாமசமாகிவிட்டது மன்னிக்கனும்…”

“அதுக்கெல்லாம் எதுக்கு மன்னிப்பு கேட்கறிங்க மாமா…”

“விடுப்பா… அவர் உன் மாப்ள தானே… மன்னிப்புங்கற பெரிய வார்த்தை எல்லாம் பேசிகிட்டு…”

“சரிம்மா… நா பட்டாசலைல இருக்கேன். நீங்க கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க…” சொல்லிச் சென்றார்.

பொங்கல் நாள் விடியற்காலையில் இருவருமே எழுந்து எண்ணெய் தேய்த்து குளித்து புத்தாடை அணிந்து கொண்டனர். இவர்களுக்கே முன்னாலே மந்தாகினி குளித்து முடித்து வாசலில் பொங்கல் வைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“ம்மா… ம்மா…” அழைத்தபடியே மகிழ் வந்தாள். புத்தாடை அணிந்து வந்த மகளை கண்ணாரக் கண்டு,”எம்படே கண்ணே பட்டு விடும் போல இருக்கு… அம்புட்டு அழகாக இருக்கே…” சொல்லி திருஷ்டி கழித்தார்.

“போம்மா… எமக்கு வெட்கமா இருக்கு…” வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே சொன்னாள்.

“மாப்ள எங்க ஆளயே காணோம்…” மகிழை விசாரித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே தோளில் ஒருகட்டு
கரும்பையும் மஞ்சள்கிழங்கையும் சுமந்து வந்தான்.

“என்ன மாப்ள… உம்மை ஆரு இத கொண்டு வர சொன்னது… உம்மை கொண்டு வர சொல்லிட்டு இந்த மனுசன் எங்க போனாரு…” தன் கணவரை நொடித்துக் கொண்டார்.

“நா செத்த காணலயா… எம்ம தலயா போட்டு உருட்டுவ…” திட்டியபடியே வந்துச் சேர்ந்தார் வேலாயுதம்.

மந்தாகினி “நா சும்மா ஒன்னும் வசவு பாடல… மருமகனய இதெல்லாம் கொண்டு வர சொல்லிட்டு நீரு எங்க போனிரூ…” கேட்டாள்.

அதற்கு தமிழ்,”அயித்த… நம்ம தோட்டத்துல இதெல்லாம் வெளைஞ்சது… அதான் கொண்டு வந்தேனு… மாமாவ வய்யாதிங்க…” என்றான். மருமகன் இப்படி சொன்னப் பிறகு மந்தாகினி அமைதியாகிவிட்டாள்.

பொங்கலும் கிழக்குப் பார்த்து பொங்கி வர எல்லோரும்,”பொங்லோ… பொங்கல்…” என வாழ்த்தி வரவேற்று
மகிழை புதுப்பானையில் புத்தரிசியை இடச் சொல்லி அவளும் அதே மாதிரியே செய்தாள். பொங்கலும் தயாராகிவிட்டது. மஞ்சகொம்பைக் கட்டி, படையல் போட்டனர். படையலும் போட்டு மந்தாகினி பரிமாற மூவரும் அமர்ந்து விருந்துண்டனர். பொங்கல் விழா இனிதாக நிறைவுப் பெற்றது.

மேலும் இரண்டு நாட்கள் தங்கிவிட்டு எத்தனையோ கவலைகள் இருந்தாலும் அங்கிருந்த நாட்களெல்லாம் அதையெல்லாம் மறந்துவிட்டு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்துவிட்டு தங்கள் வீட்டுக்கு கிளம்பினர். இதற்காகவும் நேரம் கிடைக்கும் பொழுது வந்து தங்கிவிட்டு போகவேண்டும் என நினைத்தனர்.

வீடு வந்தப்பிறகு கூடந்த போன் கால்வரும் வரை இருவரும் அதே சந்தோஷத்துடன் இருந்தனர். மகிழ் போன்அடிக்கவும் எண்களைப் பார்த்துவிட்டு அது தன்ராஜ் எண் என போன்காலைத் துண்டித்துவிட்டாள்.
துண்டித்த பிறகும் அவன் ஓயாமல் போன் பண்ணினான். ஒருகட்டத்தில் மகிழ் போனை அணைத்து வைத்துவிட்டாள்.

போனை அணைத்தது தெரிந்த பிறகு தமிழ் போனுக்கு முயற்சி செய்தான். மகிழ் மாதிரி அல்லாமல் முதல் தடவையே செய்த போது எடுத்துவிட்டான்.

தமிழ் எடுத்த எடுப்பிலயே,”இப்ப உமக்கு என்னடா வேணும் பரதேசிநாயே…” கோபத்துடன் பேசினான்.

“மருவாத… மருவாதய பேசு… வாடா போடா பேசின நல்லாயிருக்காது ஜாக்கிரதை…” என்றான்.

தமிழ்,“உமக்கெல்லாம் மருவாத ஒருகேடா…” இவனுக்கு மரியாதையெல்லாம் ஒருகேடு என நினைத்தவாறே பேசினான்.

அதே எத்தாளத்துடன் தன்ராஜிம்,”என்ன உனக்கும் உன் பொஞ்சாதிக்கும் பயம் அத்து போச்சுல… உனக்கு போன் பண்ணினா மருவாதயில்லாம பேசற… உன் பொஞ்சாதி என்னடா என் நம்பரை பார்த்து கட் பண்ணறா… என்ன தன்ராஜ கண்டு பயம் அத்து போச்சா…” மிரட்டினான்.

“ஆரு உம்ம கண்டு எமக்கு என்ன பயம்… உமக்கு வாங்கின அடியெல்லாம் பத்தாது… இன்னும் செமத்தியா வாங்கினா தான் அடங்குவ…”

தன்ராஜிம் வாய்க்கு வாய் பேசினான். ஒருகட்டத்தில் தமிழ் இவனை பொறுக்கமாட்டாமல்,”வாய மூடுடா…” சொல்லி போனை அணைத்து வைத்துவிட்டான்.

மகிழ் அறையை விட்டு வெளியே வந்து தன் கணவர் போனிலே யாருடன் இவ்வளவு சத்தமாக பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் என அறியும் பொருட்டு,“ஆருங்க போன்ல இத்தன சத்தமா ஏசறிங்களே…”

அதற்கு தமிழும்,”வேற ஆரு… எல்லாம் அந்த வீணாப்போன தன்ராசு தான்… அவன தவிர ஆரு நமக்கு போன் பண்ணி இப்படி குடச்சல் கொடுக்கறது சொல்லு…” மிகுந்த எரிச்சலுடன் சொன்னான்.

“எமக்கு போன் பண்ணினான். நா எடுக்கவே இல்லிங்காட்டியும் உமக்கு போன் செய்திருக்கான். வாய்ய கொடுத்து வாங்கி கட்டிகிட்டான்ல… அவனுக்கு இதுவும் வேணும்… இன்னமும் வேணும்…” மகிழ் சொன்னாள்.

அவள் இப்படி பேசவும் புண்ப்பட்ட மனதிற்கு புனுகு வைத்து தடவியது போல அவனுக்கு இருந்தது. அவன் சமாதானமாக அதுவே போதுமானதாக இருந்தது.

மூன்றுமாதம் கழித்து ஒருநாள் காலையில் மகிழ் வெறும் வயிற்றில் வாந்தி முற்றத்தில் எடுத்தாள். அடுத்த முறை வசந்தாவைப் பிடித்துக் கொண்டு வாந்தி எடுத்தவுடன் அவள் தள்ளாடிபடியே கீழே விழப் போனாள்.

வசந்தாப் பிடிக்கமுடியாமல் தடுமாறியபடியே,”ஏப்பா தம்பி… வந்து இவள கொஞ்சம் பிடி ராசா…” என சத்தம்ப் போட்டார்.

தங்கள் அறையில் உறங்கிக் கொண்டிருந்த தமிழ் வசந்தா கத்திய சத்தம் கேட்டு முற்றத்துக்கு ஓடி வந்து மனைவியும் தாயையும் தாங்கிப் பிடித்தான். “பார்த்தும்மா… மொதல்லவே எம்மய கூப்பிட்டுருக்காமல…” தாயைக் கடிந்துக் கொண்டான்.

தமிழ் கைத் தாங்கலாகவே மனைவிக்கு முகம் கழுவ வைத்து பின்னர் தோள்களில் சாய்த்தப்படியே அவளை அழைத்து வந்து சோபாவில் அமர வைத்தான். அதற்குள் வசந்தாவும் வெந்நீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அதை கையில் வாங்கி குடிக்கும் அளவிற்கு அவளுக்கு சக்தியில்லை. அவள் கை நடுங்கவும் தமிழ் வெந்நீரை தன் கையால் வாங்கி குழந்தைக்கு புகட்டுவது போல கொஞ்ச கொஞ்சமாக புகட்டினான்.

பின்னர் வசந்தா நாடியைப் பார்த்து,”ஏய்யா ராசா… நம்ம கொலம் தலக்க போகுது…” மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார்.

தமிழ் ஓடிப் போய் சீனிடப்பாவை எடுத்து வந்து வசந்தாவிற்கும் மகிழுக்கும் ஊட்டினான். அதை மகிழ் வெட்கப்பட்டவாறே வாங்கிக் கொண்டாள்.

“நீயும் கொஞ்சம் ஓய்வு எடுத்துக்கோ… வாந்தியெல்லாம் எடுத்து சிரமப்பட்டுட்டா…” தமிழ் கூறி அவளை அணைத்தப்படியே தங்கள் அறைக்கு அழைத்து வந்து படுக்கையில் படுக்க வைத்து கழுத்து வரை போர்வையை போர்த்திவிட்டான்.

மகிழுக்கு முதல் இரண்டு மாதங்கள் மட்டுமே மசக்கை இருந்தது. மூன்றாம் மாதம் பிறந்தவுடன் தெளிந்து எப்பவும் போல அவள் வேலையைச் செய்தாள். ஆனால் மகிழ் வெளியே எங்கும் செல்வதில்லை. அவள் வெளியே வராததினால் தன்ராஜ் தன்னைக் கண்டு பயந்துவிட்டாள் என நினைத்துவிட்டான்.

மேலும் இரண்டு மாதங்கள் சென்ற பிறகு அவளுக்கு ஐந்து மாதங்களான பின்பு முதன்முதலில் தமிழ் மகிழைக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்றான். அவள் சற்றே மேடிட்ட வயிறைப் பார்த்த எல்லோரும் வாயைப் பிளந்தார்கள். அவள் வெளியே வராததால், ஜனங்களும் தன்ராஜ்க்கும் அவளுக்கும் தன்ராஜ் சொன்னதை நம்பி அவர்கள் வீடு தேடி போய் பார்க்காததினால் அவள் கர்ப்பம் என தெரியவில்லை.

தமிழ் கோவிலில் மகிழ் பெயரில் அர்ச்சனை செய்துவிட்டு பிராகரத்தைச் சுற்றி வந்தார்கள். மக்கள் அங்கங்கு நின்றுக் கொண்டு அவள் கர்ப்பத்துக்கு காரணம் தன்ராஜ் தான் என இவர்களைப் பற்றி தவறாகப் பேசினார்கள். அதுவும் இவர்கள் காதுப்படவே பேசினார்கள்.

மீண்டும் மகிழ் என்ன இப்படி பேசுகிறார்கள் என மனம் உடைந்து கண்ணீர்விட்டாள். இவளுடைய கண்ணீரைப் பார்த்து தமிழுக்கு ஜனங்களை வெட்டிப் போடும் ஆத்திரம் வந்தது.

அவர்களைப் பார்த்து,”ஆராவது மகிழப் பார்த்து வாய் மேல பல்ல போட்டு பேசினிங்கனு வய்யி… தொலச்சுப்புடுவேனு ஜாக்கிரத்த…” விரல் நீட்டி எச்சரித்தான்.

“அவ வயித்துல வளருது உம்ம வாரிசுனு தெரியுமா?…” கூட்டத்தில் ஒரு மூத்தப் பெண்மணிக் கேட்டார்.

“எம்ம வாரிசில்லாம ஆரு வாரிசுனு நீங்க நனச்சுட்டு இருங்கறிங்க?…” அந்தப் பெண்மணியைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

எதிர்க்க நின்றுக் கேள்வி கேட்கப்பான் என தெரியாமல் பதில் சொல்ல முடியாமல் வாயடைத்துத் தான் போனார் அந்த பெண்மணி. சிலமாதங்களுக்கு முன்னால் சிலர் தங்கள் வாய்க்கு வந்தை எல்லாம் ஜாடையாகப் பேசினார்கள். எதிரத்துப் பேசப் போன தமிழை வசந்தா தடுத்துவிட்டார்.

அன்றுப் போல இன்று வசந்தா கூட இல்லாதது தமிழுக்கு வசதியாகப் போய்விட்டது. இன்றைக்கு உடனே எதிர்த்தவர்களைப் பார்த்துக் கேள்விக் கேட்டான். யாரும் பதில் சொல்லவேயில்லை.

“ச்சை… கோவிலுகு வந்தால் கொஞ்சம் நிம்மதியாவது கிட்டும் என நனத்தால்… இங்க கூட நிம்மதியில்லாம போயிடுச்சு…” சொல்லி மகிழை அழைத்துக் கொண்டுச் சென்றான்.

வீடுப் போய் சேர்ந்தும் கூட கோபம் போகவில்லை. “என்ன மனிதர்களோ இவர்ரகளோ…” புலம்பினான்.

அதற்குள் இவர்கள் வந்தது தெரிந்து வசந்தா வயலில் திரும்பி வந்தார். இவன் புலம்பலைக் கேட்டு,”என்னடா… இந்த புலம்பற… ஆரய வய்யற…” என்றார்.

“எல்லாம் அந்த பெரிய பொட்டு வச்சுகிட்டு வருவாள அந்த சாந்தம்மாவ தான்… சாந்தம்மா… பேரு தான் சாந்தம்மா… பேரில இருக்கற சாந்தம்மா பேச்சுல இல்ல…” வைத்தான்.

“அவளா… என்ன பேசினா சொல்லு… நாக்க இழுத்து வச்சு அறுத்தடறேன்.”

“நானே நாக்க பிடுக்கிற மாதிரி தான் கேட்டுவிட்டு வந்தேன்.”

“அவ அப்படி தான் என்ன சொன்னா… அத முதல்ல சொல்லு…” எரிச்சலுடன் கேட்டார்.

சற்று நேரம் தமிழ் அமைதியாக இருந்தான். வசந்தா விடாமல் இவன் முகத்தைப் பார்க்கவும்,”இவ வயித்துல வளருது ஆரு குழந்தனு கேட்கறா… அத கேட்டதும் எம்மால தாங்க முடியல… என்ன தகிரியம் இருந்தா எம் பொஞ்சாதிய பார்த்து இந்த கேள்வி கேட்பா… அதான் அவள அங்கனகுள்ள வச்சு நாண்டு சாவற மாதிரி நாலு கேட்டனு…” என மூச்சிரைக்க கோபத்தில் கத்தினான்.

“நீ கேட்டது பத்தாது… இரு நா நாலு வார்த்தய கேட்டு வரேன்…” சேலையை இழுத்துச் சொருகிக் கொண்டுச் சண்டைக்குச் சென்றார்.

வசந்தா சண்டைப் போடுவாரா… இல்லை அவமானப்பட்டு திரும்புவாரா? இனி என்ன நடக்குமோ அடுத்த எபியில் பார்க்கலாம்.

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

வேலாயுதமும் மந்தாகினியும் தலைப்பொங்கலுக்கு அழைக்க வந்தார்கள். வசந்தாவும் தமிழ்த் தம்பதிகளும் வந்தவர்களை வரவேற்று காபி கொடுத்து உபசரித்தனர். அவர்கள் அழைத்துவிட்டு விருந்தாடி விட்டு புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

தமிழ் தம்பதியர் உள்ளுரில் இருந்த போதும் பொங்கலுக்கு இரண்டுநாட்கள் முன்னாடியே வேலாயுதம் வீட்டுக்குச் சென்றனர். இவர்களைக் கண்டதும் வீட்டில் இருந்த மந்தாகினி,”வாங்க… நீங்க வந்தால் சாப்பிடுவதற்கு பலகாரம் வேணுமே… அதான் உங்க மாமா டவுன் கடையிலே வாங்கிட்டு வர போயிருங்கிறாங்க…”

“ஏன்மா… நீ வீட்டில் ஏதும் பண்ணலயா…” என்றாள் மகிழ்.

அதற்கு மந்தாகினி,”நா அதிரசம்,முறுக்கு, சீடை எல்லாம் செய்திருக்கேன். இருந்தாலும் மனசு ஒப்பாம புது தினுசா பலகாரம் வாங்க டவுனுக்கு போயிருக்காங்க வந்திடுவாங்க… மாப்பிள்ளய கூட்டி போயி உன் ரூம்ல போயி ரெஸ்ட் எடுங்க…”

“சரி…” என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளறைக்குச் சென்றாள். மந்தாகினி அப்போது தான் ஞாபகம் வந்தவளாக,”ரூம்ல மாப்பிள்ளகு மாத்துடைய வாங்கி வச்சிட்டு போயிருக்கிறாங்க உன் அப்பா… அத எடுத்து கொடுத்து மாப்பிள்ளய மாத்திக்க சொல்லு…”

மகிழும் அன்னை சொன்னப்படியே தமிழுக்கு புதுக் கைலியை எடுத்துக் கட்டிக்கச் சொன்னாள். அதற்குள் வேலாயுதமும் வந்துவிட்டார்.

அறைக்கே வந்து,”வாங்க மாப்பிள்ள… நீங்க வரதுக்குள்ள டவுனுக்கு போயிட்டு வந்திடனும் நனச்சேன்…அதங்காட்டி தாமசமாகிவிட்டது மன்னிக்கனும்…”

“அதுக்கெல்லாம் எதுக்கு மன்னிப்பு கேட்கறிங்க மாமா…”

“விடுப்பா… அவர் உன் மாப்ள தானே… மன்னிப்புங்கற பெரிய வார்த்தை எல்லாம் பேசிகிட்டு…”

“சரிம்மா… நா பட்டாசலைல இருக்கேன். நீங்க கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க…” சொல்லிச் சென்றார்.

பொங்கல் நாள் விடியற்காலையில் இருவருமே எழுந்து எண்ணெய் தேய்த்து குளித்து புத்தாடை அணிந்து கொண்டனர். இவர்களுக்கே முன்னாலே மந்தாகினி குளித்து முடித்து வாசலில் பொங்கல் வைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“ம்மா… ம்மா…” அழைத்தபடியே மகிழ் வந்தாள். புத்தாடை அணிந்து வந்த மகளை கண்ணாரக் கண்டு,”எம்படே கண்ணே பட்டு விடும் போல இருக்கு… அம்புட்டு அழகாக இருக்கே…” சொல்லி திருஷ்டி கழித்தார்.

“போம்மா… எமக்கு வெட்கமா இருக்கு…” வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே சொன்னாள்.

“மாப்ள எங்க ஆளயே காணோம்…” மகிழை விசாரித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே தோளில் ஒருகட்டு
கரும்பையும் மஞ்சள்கிழங்கையும் சுமந்து வந்தான்.

“என்ன மாப்ள… உம்மை ஆரு இத கொண்டு வர சொன்னது… உம்மை கொண்டு வர சொல்லிட்டு இந்த மனுசன் எங்க போனாரு…” தன் கணவரை நொடித்துக் கொண்டார்.

“நா செத்த காணலயா… எம்ம தலயா போட்டு உருட்டுவ…” திட்டியபடியே வந்துச் சேர்ந்தார் வேலாயுதம்.

மந்தாகினி “நா சும்மா ஒன்னும் வசவு பாடல… மருமகனய இதெல்லாம் கொண்டு வர சொல்லிட்டு நீரு எங்க போனிரூ…” கேட்டாள்.

அதற்கு தமிழ்,”அயித்த… நம்ம தோட்டத்துல இதெல்லாம் வெளைஞ்சது… அதான் கொண்டு வந்தேனு… மாமாவ வய்யாதிங்க…” என்றான். மருமகன் இப்படி சொன்னப் பிறகு மந்தாகினி அமைதியாகிவிட்டாள்.

பொங்கலும் கிழக்குப் பார்த்து பொங்கி வர எல்லோரும்,”பொங்லோ… பொங்கல்…” என வாழ்த்தி வரவேற்று
மகிழை புதுப்பானையில் புத்தரிசியை இடச் சொல்லி அவளும் அதே மாதிரியே செய்தாள். பொங்கலும் தயாராகிவிட்டது. மஞ்சகொம்பைக் கட்டி, படையல் போட்டனர். படையலும் போட்டு மந்தாகினி பரிமாற மூவரும் அமர்ந்து விருந்துண்டனர். பொங்கல் விழா இனிதாக நிறைவுப் பெற்றது.

மேலும் இரண்டு நாட்கள் தங்கிவிட்டு எத்தனையோ கவலைகள் இருந்தாலும் அங்கிருந்த நாட்களெல்லாம் அதையெல்லாம் மறந்துவிட்டு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இருந்துவிட்டு தங்கள் வீட்டுக்கு கிளம்பினர். இதற்காகவும் நேரம் கிடைக்கும் பொழுது வந்து தங்கிவிட்டு போகவேண்டும் என நினைத்தனர்.

வீடு வந்தப்பிறகு கூடந்த போன் கால்வரும் வரை இருவரும் அதே சந்தோஷத்துடன் இருந்தனர். மகிழ் போன்அடிக்கவும் எண்களைப் பார்த்துவிட்டு அது தன்ராஜ் எண் என போன்காலைத் துண்டித்துவிட்டாள்.
துண்டித்த பிறகும் அவன் ஓயாமல் போன் பண்ணினான். ஒருகட்டத்தில் மகிழ் போனை அணைத்து வைத்துவிட்டாள்.

போனை அணைத்தது தெரிந்த பிறகு தமிழ் போனுக்கு முயற்சி செய்தான். மகிழ் மாதிரி அல்லாமல் முதல் தடவையே செய்த போது எடுத்துவிட்டான்.

தமிழ் எடுத்த எடுப்பிலயே,”இப்ப உமக்கு என்னடா வேணும் பரதேசிநாயே…” கோபத்துடன் பேசினான்.

“மருவாத… மருவாதய பேசு… வாடா போடா பேசின நல்லாயிருக்காது ஜாக்கிரதை…” என்றான்.

தமிழ்,“உமக்கெல்லாம் மருவாத ஒருகேடா…” இவனுக்கு மரியாதையெல்லாம் ஒருகேடு என நினைத்தவாறே பேசினான்.

அதே எத்தாளத்துடன் தன்ராஜிம்,”என்ன உனக்கும் உன் பொஞ்சாதிக்கும் பயம் அத்து போச்சுல… உனக்கு போன் பண்ணினா மருவாதயில்லாம பேசற… உன் பொஞ்சாதி என்னடா என் நம்பரை பார்த்து கட் பண்ணறா… என்ன தன்ராஜ கண்டு பயம் அத்து போச்சா…” மிரட்டினான்.

“ஆரு உம்ம கண்டு எமக்கு என்ன பயம்… உமக்கு வாங்கின அடியெல்லாம் பத்தாது… இன்னும் செமத்தியா வாங்கினா தான் அடங்குவ…”

தன்ராஜிம் வாய்க்கு வாய் பேசினான். ஒருகட்டத்தில் தமிழ் இவனை பொறுக்கமாட்டாமல்,”வாய மூடுடா…” சொல்லி போனை அணைத்து வைத்துவிட்டான்.

மகிழ் அறையை விட்டு வெளியே வந்து தன் கணவர் போனிலே யாருடன் இவ்வளவு சத்தமாக பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் என அறியும் பொருட்டு,“ஆருங்க போன்ல இத்தன சத்தமா ஏசறிங்களே…”

அதற்கு தமிழும்,”வேற ஆரு… எல்லாம் அந்த வீணாப்போன தன்ராசு தான்… அவன தவிர ஆரு நமக்கு போன் பண்ணி இப்படி குடச்சல் கொடுக்கறது சொல்லு…” மிகுந்த எரிச்சலுடன் சொன்னான்.

“எமக்கு போன் பண்ணினான். நா எடுக்கவே இல்லிங்காட்டியும் உமக்கு போன் செய்திருக்கான். வாய்ய கொடுத்து வாங்கி கட்டிகிட்டான்ல… அவனுக்கு இதுவும் வேணும்… இன்னமும் வேணும்…” மகிழ் சொன்னாள்.

அவள் இப்படி பேசவும் புண்ப்பட்ட மனதிற்கு புனுகு வைத்து தடவியது போல அவனுக்கு இருந்தது. அவன் சமாதானமாக அதுவே போதுமானதாக இருந்தது.

மூன்றுமாதம் கழித்து ஒருநாள் காலையில் மகிழ் வெறும் வயிற்றில் வாந்தி முற்றத்தில் எடுத்தாள். அடுத்த முறை வசந்தாவைப் பிடித்துக் கொண்டு வாந்தி எடுத்தவுடன் அவள் தள்ளாடிபடியே கீழே விழப் போனாள்.

வசந்தாப் பிடிக்கமுடியாமல் தடுமாறியபடியே,”ஏப்பா தம்பி… வந்து இவள கொஞ்சம் பிடி ராசா…” என சத்தம்ப் போட்டார்.

தங்கள் அறையில் உறங்கிக் கொண்டிருந்த தமிழ் வசந்தா கத்திய சத்தம் கேட்டு முற்றத்துக்கு ஓடி வந்து மனைவியும் தாயையும் தாங்கிப் பிடித்தான். “பார்த்தும்மா… மொதல்லவே எம்மய கூப்பிட்டுருக்காமல…” தாயைக் கடிந்துக் கொண்டான்.

தமிழ் கைத் தாங்கலாகவே மனைவிக்கு முகம் கழுவ வைத்து பின்னர் தோள்களில் சாய்த்தப்படியே அவளை அழைத்து வந்து சோபாவில் அமர வைத்தான். அதற்குள் வசந்தாவும் வெந்நீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அதை கையில் வாங்கி குடிக்கும் அளவிற்கு அவளுக்கு சக்தியில்லை. அவள் கை நடுங்கவும் தமிழ் வெந்நீரை தன் கையால் வாங்கி குழந்தைக்கு புகட்டுவது போல கொஞ்ச கொஞ்சமாக புகட்டினான்.

பின்னர் வசந்தா நாடியைப் பார்த்து,”ஏய்யா ராசா… நம்ம கொலம் தலக்க போகுது…” மகிழ்ச்சியுடன் சொன்னார்.

தமிழ் ஓடிப் போய் சீனிடப்பாவை எடுத்து வந்து வசந்தாவிற்கும் மகிழுக்கும் ஊட்டினான். அதை மகிழ் வெட்கப்பட்டவாறே வாங்கிக் கொண்டாள்.

“நீயும் கொஞ்சம் ஓய்வு எடுத்துக்கோ… வாந்தியெல்லாம் எடுத்து சிரமப்பட்டுட்டா…” தமிழ் கூறி அவளை அணைத்தப்படியே தங்கள் அறைக்கு அழைத்து வந்து படுக்கையில் படுக்க வைத்து கழுத்து வரை போர்வையை போர்த்திவிட்டான்.

மகிழுக்கு முதல் இரண்டு மாதங்கள் மட்டுமே மசக்கை இருந்தது. மூன்றாம் மாதம் பிறந்தவுடன் தெளிந்து எப்பவும் போல அவள் வேலையைச் செய்தாள். ஆனால் மகிழ் வெளியே எங்கும் செல்வதில்லை. அவள் வெளியே வராததினால் தன்ராஜ் தன்னைக் கண்டு பயந்துவிட்டாள் என நினைத்துவிட்டான்.

மேலும் இரண்டு மாதங்கள் சென்ற பிறகு அவளுக்கு ஐந்து மாதங்களான பின்பு முதன்முதலில் தமிழ் மகிழைக் கோவிலுக்கு அழைத்துச் சென்றான். அவள் சற்றே மேடிட்ட வயிறைப் பார்த்த எல்லோரும் வாயைப் பிளந்தார்கள். அவள் வெளியே வராததால், ஜனங்களும் தன்ராஜ்க்கும் அவளுக்கும் தன்ராஜ் சொன்னதை நம்பி அவர்கள் வீடு தேடி போய் பார்க்காததினால் அவள் கர்ப்பம் என தெரியவில்லை.

தமிழ் கோவிலில் மகிழ் பெயரில் அர்ச்சனை செய்துவிட்டு பிராகரத்தைச் சுற்றி வந்தார்கள். மக்கள் அங்கங்கு நின்றுக் கொண்டு அவள் கர்ப்பத்துக்கு காரணம் தன்ராஜ் தான் என இவர்களைப் பற்றி தவறாகப் பேசினார்கள். அதுவும் இவர்கள் காதுப்படவே பேசினார்கள்.

மீண்டும் மகிழ் என்ன இப்படி பேசுகிறார்கள் என மனம் உடைந்து கண்ணீர்விட்டாள். இவளுடைய கண்ணீரைப் பார்த்து தமிழுக்கு ஜனங்களை வெட்டிப் போடும் ஆத்திரம் வந்தது.

அவர்களைப் பார்த்து,”ஆராவது மகிழப் பார்த்து வாய் மேல பல்ல போட்டு பேசினிங்கனு வய்யி… தொலச்சுப்புடுவேனு ஜாக்கிரத்த…” விரல் நீட்டி எச்சரித்தான்.

“அவ வயித்துல வளருது உம்ம வாரிசுனு தெரியுமா?…” கூட்டத்தில் ஒரு மூத்தப் பெண்மணிக் கேட்டார்.

“எம்ம வாரிசில்லாம ஆரு வாரிசுனு நீங்க நனச்சுட்டு இருங்கறிங்க?…” அந்தப் பெண்மணியைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

எதிர்க்க நின்றுக் கேள்வி கேட்கப்பான் என தெரியாமல் பதில் சொல்ல முடியாமல் வாயடைத்துத் தான் போனார் அந்த பெண்மணி. சிலமாதங்களுக்கு முன்னால் சிலர் தங்கள் வாய்க்கு வந்தை எல்லாம் ஜாடையாகப் பேசினார்கள். எதிரத்துப் பேசப் போன தமிழை வசந்தா தடுத்துவிட்டார்.

அன்றுப் போல இன்று வசந்தா கூட இல்லாதது தமிழுக்கு வசதியாகப் போய்விட்டது. இன்றைக்கு உடனே எதிர்த்தவர்களைப் பார்த்துக் கேள்விக் கேட்டான். யாரும் பதில் சொல்லவேயில்லை.

“ச்சை… கோவிலுகு வந்தால் கொஞ்சம் நிம்மதியாவது கிட்டும் என நனத்தால்… இங்க கூட நிம்மதியில்லாம போயிடுச்சு…” சொல்லி மகிழை அழைத்துக் கொண்டுச் சென்றான்.

வீடுப் போய் சேர்ந்தும் கூட கோபம் போகவில்லை. “என்ன மனிதர்களோ இவர்ரகளோ…” புலம்பினான்.

அதற்குள் இவர்கள் வந்தது தெரிந்து வசந்தா வயலில் திரும்பி வந்தார். இவன் புலம்பலைக் கேட்டு,”என்னடா… இந்த புலம்பற… ஆரய வய்யற…” என்றார்.

“எல்லாம் அந்த பெரிய பொட்டு வச்சுகிட்டு வருவாள அந்த சாந்தம்மாவ தான்… சாந்தம்மா… பேரு தான் சாந்தம்மா… பேரில இருக்கற சாந்தம்மா பேச்சுல இல்ல…” வைத்தான்.

“அவளா… என்ன பேசினா சொல்லு… நாக்க இழுத்து வச்சு அறுத்தடறேன்.”

“நானே நாக்க பிடுக்கிற மாதிரி தான் கேட்டுவிட்டு வந்தேன்.”

“அவ அப்படி தான் என்ன சொன்னா… அத முதல்ல சொல்லு…” எரிச்சலுடன் கேட்டார்.

சற்று நேரம் தமிழ் அமைதியாக இருந்தான். வசந்தா விடாமல் இவன் முகத்தைப் பார்க்கவும்,”இவ வயித்துல வளருது ஆரு குழந்தனு கேட்கறா… அத கேட்டதும் எம்மால தாங்க முடியல… என்ன தகிரியம் இருந்தா எம் பொஞ்சாதிய பார்த்து இந்த கேள்வி கேட்பா… அதான் அவள அங்கனகுள்ள வச்சு நாண்டு சாவற மாதிரி நாலு கேட்டனு…” என மூச்சிரைக்க கோபத்தில் கத்தினான்.

“நீ கேட்டது பத்தாது… இரு நா நாலு வார்த்தய கேட்டு வரேன்…” சேலையை இழுத்துச் சொருகிக் கொண்டுச் சண்டைக்குச் சென்றார்.

வசந்தா சண்டைப் போடுவாரா… இல்லை அவமானப்பட்டு திரும்புவாரா? இனி என்ன நடக்குமோ அடுத்த எபியில் பார்க்கலாம்.

14 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

11 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

11 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

இரவு முழுவதும் தமிழ் தன்ராஜை எப்படி அவன் வாயால உண்மையை ஒத்துக்கொள்ள வைப்பது என்று சிந்தனை வயப்பட்டிருந்தான். அதற்கு நேர்மாறாக மகிழ் தமிழுக்கு இதுவரை என்னன்ன செய்தோமே நினைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அதில் ஒருசதவீதம் கூட நன்மை செய்த மாதிரியே தெரியவில்லை. அதை எண்ண வருத்தப்பட்டாள்.

விடிந்ததும் முதல் வேலையாக அவன் காலைக் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு,”இதுவரைக்கும் உமக்கு செஞ்சது பூரா தீங்கு தான். தயவு செஞ்சு எம்மை மன்னிச்சுடுங்க…” கதறி அழுதாள்.

தன் தவறை உணர்ந்து அழுபவளிடம் கோபத்தை காண்பிக்க முடியவில்லை. மாறாக அவளை எழுப்பி அணைத்து ஆறுதல் படுத்தினான். “ம்ம்ம்… சரி அழுகாதே… நீம் உம்ம தப்பை உணர்ந்து கதறி அழுகும் போது நா உம்மை மன்னிக்காம போகமுடியுமா…” லேசாக சிரித்துக் கொண்டுக் கேட்டான்.

‘நாம இவனுக்கு எவ்வளவு தொந்தரவு கொடுத்திருக்கோம். அதை எல்லாம் மறைத்துக் கொண்டு மன்னிச்சது மட்டுமில்லாமல் அதை சிரித்துக் கொண்டே சொல்கிறானே… இவன் என்ன மனிதன்’ என்று அவளால் எண்ணி வியக்காமல் இருக்கமுடியவில்லை.

தமிழ் தன் வேலையைப் பார்க்க வயலுக்கு கிளம்பிவிட்டான். கரும்புத் தோட்டத்திற்கு நீர் பாய்ச்சிக் கொண்டிருக்க அவன் சிந்தனையோ முழுவதும் தன்ராஜை எப்படி உண்மையை ஒத்துக்கொள்ள வைப்பது என இருந்தது. மதியமாகியும் மகிழ்,”மாமாவோ…” அழைக்கும் வரைக்கும் தமிழ் அந்த சிந்தனையில் விடுபடவில்லை.

மகிழ்,”மாமாவோ… மதியசாப்பாடு கொண்டு வந்திருக்கேன்… கைகால் அலம்பிட்டு வாங்க… சாப்பிடலாம்…”

தமிழோ மனதுக்குள் மகிழ் சாப்பாட்டுக் கூடையோ தன்னை தேடி வந்ததை நினைத்து சந்தோஷப்பட்டாலும், அதை மறைத்துக் கொண்டு,”ஏப்புள்ள… நா வீட்டுக்கு வந்திருப்பேனுல… இந்த கத்திரி வெயில்ல உம்ம ஆரு வர சொன்னா…” சொல்லிக் கொண்டே கைகால் அலம்பிட்டு துண்டால் துடைத்துக் கொண்டே வந்தான்.

“மாமன் பசியோடு வேல செய்யும் போது, எம்மால வீட்ல சும்மா இருக்கமுடியுமா? அதான் சாப்பாடை கட்டிக் கொண்டு வந்துட்டேன்…” என்றாள் மகிழ். அவள் பதிலில் அவன் அகமகிழ்ந்துப் போனான்.

அவள் அவன் மீது நேசம் கொண்டிருக்க வேண்டும் ஆசைப்பட்டான். தன் ஆசை நிறைவேறியதில் எல்லையில்லா மகிழ்ச்சியடைந்தான். தான் கொடுத்த ஒரு நம்பிக்கையில் தன் கவலை எல்லாம் மறந்து, தன் மேல் அன்பு செலுத்துகிறாள்.

“ஏப்புள்ள… நா பசிச்சா சாப்பிட வீட்டுக்கு வந்துடப் போறேன். உமக்கு எதுக்கு வீணாக அலைச்சல்…”

“எம்மாமனுக்கு சாப்பாடு கட்டி வரது விட்டு போட்டு அதைவிட எமக்கு வேற வேல என்ன…” புருவங்களை உயர்த்திக் கேட்டாள்.

மகிழ் கேட்ட விதத்தில் தமிழும் சொக்கிப் போனான். ஆக மொத்தில் மகிழை இஞ்ச் பை இஞ்ச்காக இரசித்திருந்தான். அவன் பார்வையைக் கண்டு அவள் வெட்கக் கொண்டாள். அவள் வெட்கத்தைக் கண்டு ஈ மொய்த்த பலாப்பழம் போல அவன் பார்வை மொய்த்தது.

“ஏன் மாமா… இப்படி பார்க்கறிங்க…” என சிணுங்கியவாறே சொன்னாள். அவள் சிணுங்கிளில் போரில் யானைப்படையை சேனைப்படையை வெற்றிக் கொண்டதுப் போல் மீசையை முறுக்கிவிட்டான்.

“அம்மணி சிணுங்கியது போதும்… எமக்கு சாப்பாடு போடற எண்ணமில்ல…” என கிண்டலாக்க் கேட்டான்.

மேலும் வெட்கங்கொண்டவளாக தலையை குனிந்துக் கொண்டு உணவை பரிமாறினாள். ஆண் அன்னபட்சியை காண பேடை நாணம் கொண்டு நின்றது போல இருந்தது.

அவளை பார்வையால் பருகிக் கொண்டே உணவை புசித்தான். கை அலம்ப எழவும் அவனுக்கு முன்னால் அவள் எழுந்து கை அலம்ப சொம்பு நீரை நீட்டினாள். அவன் சிரித்துக் கொண்டே அவள் கைத் தொட்டு சொம்பை வாங்கினான். அவள் கையை உருவிக் கொண்டு,”அச்சோ மாமா…” சிணுங்கினாள். அவன் உரிமையாக அவள் இடுப்பில் சொருகியிருந்த முந்தானை சேலையை எடுத்து கைகளை துடைத்தான்.

பிறகு அவன் சாப்பிட்ட பாத்திரங்களை கூடையில் அடுக்கியவாறே,”நா வரேன் மாமா…” சொல்லிக் கொண்டு கிளம்பிவிட்டாள். அவன் உல்லாசமாக விசிலடித்தபடியே சரி எனும் விதமாக தலையை ஆட்டினான்.

இப்பொழுது தமிழ் தொட்டால் மகிழ் வேண்டாம் என சொல்லமாட்டாள். ஆனால் தன்ராஜிக்கு ஒரு முடிவைக் கட்டிவிட்டு பிறகு மகிழோடு சந்தோஷமாக வாழவேண்டும் எனபதில் தமிழ் உறுதியாக இருந்தான்.

அவனின் உறுதியை உடைக்கும் விதமாக தன்ராஜ் மகிழிடம் அவள் கணவனைப் பற்றி தப்புத் தப்பாக சொன்னான். அவனை நம்பாமல்,”போதும் நிறுத்து… புளுகறதுக்கு ஒருஅளவு வேண்டாம். கேக்கறவ கேனச்சியா இருந்தா நீம் உம்ம இஷ்டத்துக்கு பேசிட்டு போவியா… ஆரு பார்த்து என்ன பேச்சு பேசற… நாக்கு இழுத்து வச்சு அறுத்திடுவே… ஜாக்கிரதை…” சத்தம் போட்டாள்.

உடனே தன்ராஜ் உசராகிவிட்டு பேச்சை மாற்றி பேசினான். முகத்தை அப்பாவியாக வைத்துக் கொண்டு,”எனக்கு என்ன தெரியும். என் காதுபடவே ஊருக்குள்ளே உன் புருஷனை தப்பு தப்பாக பேசறாங்க… மனசு கேக்காம நா அத கேட்டு வந்து சொல்றேனு…” நடித்தான்.

“ஊருக்குள்ளே ஆயிரம் பேசுவாங்க… உமக்கு உம் அண்ணன பத்தி தெரியாதா… பேசறவங்க வாய் மேல நாலு போடு போட தெரியாதா…”

‘ஏதுடா வம்பா போச்சு… என்ன தான் தீடிரென்று உன் புருஷன் மேல பாசம் வந்துட்டாலும் அதுக்குனா இப்படியா.. உனக்கு பாசம் எல்லாம் வரக்கூடாதே… ஆபத்தாச்சே…’ அவனுடைய மைண்ட் வாய்ஸ்.

“என்ன பேச்சய காணோம்… நானா இருந்தா அவங்கள என்ன சேதினு கேட்டிருப்பே… நீ சும்மா விட்டுட்டு வந்தியா…”

‘இவ ஓவரா பேசறாளே… இவள கொஞ்சம் அடக்கி வக்கனுமே…’ நினைத்தவாறே,”இவ்வளவு நாளா உன் புருஷன் மேல் இல்லாத அக்கறை என்ன இப்ப தீடிரென்று வந்திருக்கு…”

மகிழ் ‘இப்படி மாட்டிக்கிட்டோமே… என்ன சொல்லி தப்பிப்பது’ என்று முழித்தாள். ‘ச்சே… இவனக் கண்டு நாம பயப்படுவதா…’ தைரியம் வரப் பெற்றவளா,”ஆமாம் எம் புருஷன ரொம்ப விரும்பறேனு… இத சொல்ல எமக்கு என்ன பயம்… ஆர கண்டு நா பயப்பட தேவையில்ல…” உண்மையை உரக்கச் சொன்னாள்.

தன்ராஜ் இனி நடிக்க தேவையில்லை முடிவு செய்து தன் முகத்திரையை கிழித்தான்.

‘எவ்வளவு தகிரியமிருந்தா இத என்கிட்டய சொல்லுவா…’ எண்ணியவாறே… “ஆர கண்டு உமக்கு பயமில்ல அப்படியா… ஆனா இந்த தன்ராஜை கண்டு பயப்படனுமே… ஏன்னா நா உன் மேல ஆசப்படறேனு… அதனால உன்ன எப்படியாவது அடச்சேன் தீருவேன்… நா உம் புருஷன பண்ற டார்சர்ல நீயே கதறிக்கிட்டு என்கிட்ட ஓடி வந்து வேற வழியில்லாம என்கூட படுப்ப பாரு… இது தன்ராஜின் சபதம்… எழுதி வச்சுக்கோ… நடக்குதா இல்லயா பாரு…” தைரியமாக சவால்விட்டான்.

“நீரும் எழுதி வச்சுக்கோ… அப்படி ஒன்னு நடக்க போறதில்ல… ஒருவேளை அப்படி நடக்கற மாதிரி இருந்தா நா உசுர விட்டுவேன தவிர உம்கூட படுப்பபேனு பகல் கனவு காணாதே…” பதிலுக்கு இவளும் சவால்விட்டாள்.

“அதையும் பார்க்கறேன்டி…” என்றான். “பாரு… பாரு…” பதிலுக்கு என்றாள் மகிழ்.

“வரேன்டி செல்லம்…” சிரித்துக் கொண்டே மகிழ் கன்னத்தைத் தட்டிச் சென்றான். “வராத… அப்படிய எங்காவது போயிடு…” கோபத்துடன் மகிழ் காற்றோடு கத்திக் கொண்டிருந்தாள்.

மகிழோ தன்ராஜை வாய்குள்ளே முணுமுணுவென்று திட்டிக் கொண்டிருந்தாள். தமிழ் வந்தது கூட அறியாமல் அவள் பாட்டிற்கு திட்டிக் கொண்டிருந்தாள்.

“என்ன மகிழ் ஆரை இப்படி வஞ்சுட்டிருக்கே…” கேட்டான்.”வேறு ஆரை வயப் போறேன்… அந்த தன்ராஜை தான்…”

“ஏன் ஏதாவது உம்மகிட்ட வம்பு பண்ணினான…”

“அப்படி வம்பு பண்ணியிருந்தா… நா சும்மா விட்டிருப்பேனா…”

“இப்படி வயறயே… அதான் கேட்டேன்.”

தமிழ் அப்படி கேட்டதும் மகிழ் மனதில் உள்ள ஆதங்கத்தை கொட்டித் தீர்த்தாள். “அவன் அப்படியா சொன்னான். இரு அவனை இரண்டு ஒன்னுல பார்க்கறேன்…”என வேஷ்டிய மடித்துக் கொண்டு சண்டைக்கு கிளம்பினான்.

மகிழ்,”இருங்க… இருங்க… இது சண்ட போடற நேரமில்ல… பொறுமையா இருந்து ஜெயிக்கனும்…” தடுத்தாள். தமிழும் வேறு வழியில்லாமல் உர்உரென்று பொருமிக் கொண்டிருந்தான்.

தன்ராஜ் அமைதியாக இருப்பானா… அவன் சித்து வேலையை ஆரம்பித்துவிட்டான். ஊருக்குள்ளே போய் மகிழுக்கு தனக்கும் தவறான தொடர்பு இருக்கிறது என வதந்தி பரப்பிவிட்டான். முதலில் நம்பாதவர்கள் ஒருவேளை அப்படியும் இருக்குமோ… என்று சந்தேகப்பட்டனர். காரணம் தமிழும் மகிழும் இணைந்து கூடத் தெரியாமல் இருவரும் பிடிக்காமல் திருமணம் செய்து கொண்டவர்கள் இப்பவும் அப்படித் தான் இருக்கிறார்கள் என நினைத்தனர்.

ஊருக்குள்ளே இப்படி பேச்சு அடிபடுறது தெரியாமல் தமிழும் மகிழும் இருந்தனர். ஊரில் மகிழைப் பார்த்து அனைவரும் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டனர்.

மகிழ்,”அத்தாச்சி…” அண்ணி முறையாகும் ஒரு பெண்ணை அழைத்தாள். உடனே அப்பெண்ணோ,”நா உம்மகிட்டே நின்னு பேசினா எம்மயும் நடத்தை கெட்டவனு சொல்லிடுவாங்க… எமக்கு அந்த பேரு எதுக்கு…” வெடுக்கென முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டுப் போனாள்.

அப்பொழுது தான் ஊரில் தன் பேரை தாறுமாறாக சொல்லி கெடுத்து வைத்துள்ளான் என்பது புரிந்தது. என் மனுஷன் இவன். இவனுக்கு அடங்கி போகலைனா என்ன வேணுமால் சொல்லுவான். அதை இந்த ஊர்மக்களும் நம்பிடுவாங்களா…

‘இந்த ஊரிலேயே பிறந்து வளர்ந்த எம்ம நம்பாம… அசலூர்காரன் சொல்வதை கேட்டு நம்புகிறார்களே’ வெறுப்புடன் நினைத்தாள். அதே வெறுப்புடன் முகத்தை தூக்கி வைத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்தாள். தனராஜிக்கும் மகிழுக்கும் இடையே உள்ள பிரச்சனை தெரியாத வசந்தா,”ஏன் மூஞ்சிய இப்படி தூக்கி வச்சிருக்கவ… ஆராவது ஏதாவது சொன்னாங்களா…” கேட்டாள்.

வசந்தா இப்படி கேட்கவும் கண்ணில் நீர் முட்டிக் கொண்டு வந்தது விட்டால் அழுதுவிடுவாள் போல…

“ஏன் ஆராவது ஏதாவது புரணி பேசினாங்களா சொல்லு… அவங்கள உண்டு இல்லனு பண்ணிடறேன்.” ஆத்திரப்பட்டார்.

“தனராஜ் தான் ஊருக்குள்ள எம்ம பத்தி இல்லாதயும் பொல்லாதயும் சொல்லியிருக்கான்…”

“அதயும் ஊர் நம்புமா… ஒண்ட வந்த பிடாரி ஊர் பிடாரிய விரட்டுச்சாம்… அந்த கதயெல்லா இருக்கு… இந்த ஊரில பொறந்து வளர்தவ உம்ம பத்தி தெரியாத..” கோபத்தில் பொரிந்துத் தள்ளினார்.

இதை சொல்லவும் மகிழின் கண்களில் இருந்து பொல பொலவென கண்ணீர் வந்தது. தேம்பி தேம்பி அழுதாள். மருமகள் அழுவதைப் பார்க்க பிடிக்காமல்,”கிளம்பு… கேட்போம்…” மகிழ் கையைப் பிடித்தவாறே வசந்தா ஆவேசத்துடன் கிளம்பினார்.

இருவரும் ஊர் மந்தைக்கு வந்தார்கள். “எவடியவ எம் மருமகள பத்தி தப்பு தப்பாக பேசினது… பேசின நாக்கு இழுத்து வச்சு அறுத்தா சரியா போயிடும்…” ஆக்ரோஷத்துடன் கர்ஜித்தார்.

ஊர் மக்கள் கூடி கூடி தங்களுள்ளாகவே குசு குசுவென பேசிக் கொண்டனர். “தகிரியமிருந்தா சத்தமா பேசுங்க… அத விட்டுப் போட்டு உமக்குள்ள என்ன குசு குசுவென பேசிக்கறிங்க…”

அதில் ஒருபெண் தைரியம் வரப் பெற்றவளாக,”எமக்கு என்ன பயம்… நெருப்பில்லாத புகையாது… அதான் சம்மந்தப்பட்டவனே சொல்லும் போது உண்மயில்லாம இருக்குமா…”

ஆண்களும் பெண்களும் வரிசையாக அபத்தமாக பேசினர். “இந்த ஊரிலேய பொறந்து வளர்ந்தவ அவள பத்தி உங்களுக்கு தெரியாதா… ஏதோ ஒரு வெளியூர்காரன் பேச்ச கேட்டு எம்மருகள பத்தி பேசினிங்கனிங்க… பேசின வாய் புழுத்து போயிடும் நாபகம் வச்சுங்க…” வசந்தா சாபமிட்டார்.

“போதும் நிறுத்துங்க… நா நடத்தவ கொட்டவளாகவே இருந்துட்டு போறேன்.. வாங்க அத்த இனி இந்த ஊருக்கு சொல்லி புரிய வக்கமுடியாது…” கோபத்துடன் மாமியார் அழைத்துக் கொண்டு போய்விட்டாள்.

ஊர்மக்கள் எப்போது தான் உண்மையை புரிந்துக் கொள்வார்களோ…

11 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

9 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

  9 – இத இதமாய் கொன்றாயடி       வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டு நிற்காமல் தன் அறைக்குள் சென்றாள். அதைப் பார்த்ததும் வெந்தபுண்ணில் வெந்நீரை ஊற்றியதுப் போல அடிவயிற்றில் கபகப என எரிந்தது.   அந்த எரிச்சல் தாங்காமல்,”ஏய் நில்லு… உழைச்சு கலைச்சு வரவனுக்கு சாப்பாடு கூட போடமாட்டியா…” கத்தினான்.   “சாப்பாடு தான… அங்கிருக்குது தட்டில் போட்டு எடுத்து கொட்டிக்கோ…” தூக்கம் கலைந்ததால் எரியும் கண்களை தேய்த்துவிட்டபடி கூறினாள்.    “என்னடி

9 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

9-இத இத 9 – இத இதமாய் கொன்றாயடி வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டு நிற்காமல் தன் அறைக்குள் சென்றாள். அதைப் பார்த்ததும் வெந்தபுண்ணில் வெந்நீரை ஊற்றியதுப் போல அடிவயிற்றில் கபகப என எரிந்தது. அந்த எரிச்சல் தாங்காமல்,”ஏய் நில்லு… உழைச்சு கலைச்சு வரவனுக்கு சாப்பாடு கூட போடமாட்டியா…” கத்தினான். “சாப்பாடு தான… அங்கிருக்குது தட்டில் போட்டு எடுத்து கொட்டிக்கோ…” தூக்கம் கலைந்ததால் எரியும் கண்களை தேய்த்துவிட்டபடி கூறினாள். “என்னடி திமிரா… உனக்கு இருக்கிற கொழுப்பு இந்த ஒலகத்தில் ஆருக்கும் இல்ல…” “ஆமாம்… கொழுப்பு அங்கங்க கொட்டிகிடக்குது… நீ வந்து அடக்கு…” உடலை ஒருமாதிரியாக ஆட்டினாள். அதைப் பார்ப்பதற்கு ஒரு ஐயிட்டம் டான்ஸர் ஆடியது போல இருந்தது. பேசிக் கொண்டே இவர்கள் அறைக்கு வந்திருந்தனர். அதைப் பார்த்தவனுக்கு மூடு வந்தது. உடனே அறைக் கதவை மூடி தாழ்பாள் போட்டவன் அடுத்து அவளை இழுத்துக் கட்டிப் பிடித்தான். அவன் தீடிரென்று கட்டிப் பிடிப்பான் என எதிர்பார்க்காமல் அவள் அவனிடம் இருந்து விடுபடத் திமிறினாள். அவள் திமிற திமிற அவனுக்கு அவளை அடக்கும் வெறி ஏறிக் கொண்டேப் போனது. வெறியோடு அவள் முந்தானையைப் பிடித்து இழுத்தான். அவன் இழுத்த வேகத்திற்கு ஊக்கோடு கிழிந்து வந்துவிட்டது. அவளுக்கு அவன் மீது புளித்த வாடை வீசியது. அந்த வாடை அவளுக்கு அடிவயிற்றல் இருந்து குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. அப்பொழுது தான் அவன் குடித்திருக்கிறான் என புரிந்தது. அவள் வேண்டாம் என கை எடுத்துக் கும்பிட்டாள். அதை அவன் பொறுட்படுத்தாமல் கட்டிப் பிடித்தான். உதட்டோடு உதட்டை கவ்வி குல்பி ஐஸ்யை சாப்பிடுவது போல சப்பி சாப்பிட்டான். அவள் அவனிடமிருந்து விடுபட போராடினாள். அவன் உதட்டில் இருந்து அவளுடைய மெத்தனங்களுக்கு இடம் பெயர்ந்தான். ஒரு கையில் இடுப்பைப் இறுக்கி மறு கையால் அவள் உடைகளை களைந்தான். அதே வேகத்தில் அவனும் பிறந்தமேனியானான். அந்த கோலத்தில் அவர்கள் இருப்பது பார்க்கப் பிடிக்காமல் கண்கள் இறுக்க மூடிக் கொண்டாள். மூடிய கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்துக் கொண்டது. அதை எல்லாம் கவனிக்கும் நிலையில் அவன் இல்லை. மெத்தனங்களை இழுத்து கோவைப்பழம் போல கடித்து வைத்தான். இடுப்பை பிசைந்தான். மொத்தில் அவன் ஆடிய ஆட்டம் எல்லாம் சதிராட்டம் தான். அவளை அவன் கதற கதறக் கற்பழித்தான். ஆட்டம் எல்லாம் முடிந்த பின் ஓய்ந்துப் போய் போதையில் மயங்கி உறங்கிப் போனான். அவளோ வயிறு நோக வெகுநேரம் உடலை குறுக்கிக் கொண்டுப் படுத்திருந்தாள். விடிந்து அதிக நேரமாகி தான் தமிழ் கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்தான். அவள் ஒருப் போர்வையை மேனி முழுவதும் போர்த்தியிருந்தாள்.தன் மேல் ஆடைகளும் இல்லாமலிருக்க துணிகள் எங்கே என துழாவினான். அவள் துணிகளும் அவன் துணிகளும் களைந்து கட்டிலுக்கு அடியில் இருந்ததை பின்னர் தான் பார்த்தான். இரவு என்ன நடந்திருக்கும் யோசித்து யோசித்து அவள் சம்மதமில்லாமல் அவளை கற்பழித்திருக்கிறோம் புரிந்துக் கொண்டான். “சாரி சாரி… என்னை மன்னிச்சுக்கோ…” அவள் காலைத் தொடப் போனான். தொட வந்த காலை போர்வைக்குள் இழுத்துக் கொண்டாள். அதுமட்டும் இல்லாமல் போர்வையை கழுத்து வரை இழுத்து அணைத்தாள். அவன் காலைத் தொட்டு கும்பிட்டதை அவள் அவமானமாக உணர்ந்தாள். செய்வதை எல்லாம் செய்து விட்டு காலில் விழுந்தாள் சரியாகிவிடுமா… என எண்ணினாள். அவள் செயலைப் பார்த்ததும் அவனுக்கு நெஞ்சின் ஓரம் சுரீரென்று வலித்தது. அவனுக்கு கண்ணின் ஓரம் இருசொட்டுக்கள் கண்ணீர் துளிர்த்தது. அதை அவள் அறியாமல் கண்ணீரை துடைத்தான். இருந்த போதும் அவன் கண்ணீரை மறைப்பதை அவள் பார்த்து ‘இவன் குடித்துவிட்டு வந்து என் வாழ்க்கைய சீரழித்து மட்டுமில்லாமல் எதுக்கு இவ்வளவு வேதனைப் படுவானே…’ எண்ணி இவளுக்கு கோபமாக கோபம் வந்தது. பின்னர் அவன் தலையை குனிந்துக் கொண்டு அறையை விட்டு வெளியேறினான். அவன் போன பிறகு அவள் தன் நிலையை நினைத்து அழுதாள். அழுது அழுது அவளுக்கு குளிர் காய்ச்சலே வந்துவிட்டது. குளிர் அதிகமாகி போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டாள். வசந்தா காலையில் வெகுநேரம் கழித்து “என்ன இப்படி அடித்துப் போட்டதுப் போல இவ்வளவு நேரம் தூங்கிவிட்டோமே…” புலம்பிக் கொண்டே எழுந்து வெளியே வந்தார். பிறகு தான் வாசல் கதவு திறந்து இருந்ததைப் பார்த்தார். ‘தமிழ் இன்னும் வரலயா… இராவு முழுக்க வீட்டுக்கு வராம எங்க போயிட்டா… மகிழாவது இதை சுத்தம் செய்திருக்களாமே…’எண்ணியவாறே சாப்பாட்டு மேஜையை சுத்தம் செய்துவிட்டு. சமையலறைக்கு சென்றாள். அங்கே காலையிலே சமையல் நடந்துக்கான அறிகுறியே இல்லை. சாப்பாட்டு மேஜையை சுத்தம் செய்யாதது, விடிந்து இவ்வளவு நேமாகியும் ஒருவேலையும் செய்யாதது எல்லாம் மகிழை கண்டபிடி திட்டவேண்டும் என கோபத்தோடு வந்தார். அவள் இழுத்துப் போர்த்தியிருந்தைப் பார்த்தும் பதறிக் கொண்டு,”அய்யோ… என்னாச்சு…” அருகில் ஓடினார். அருகில் சென்றுப் பார்த்தும் வாயில் பல்தடம் பதிந்திருக்க, கை கால்களில் அங்கங்கு கண்ணிப் போய் இருக்க, தன் மகனால் ஏதோ விபரிதம் நடந்திருக்கிறது என்பதை வசந்தாவும் புரிந்துக் கொண்டார். தன் மகன் என்ன தான் கோபமாக இருந்தாலும் இவ்வளவு தூரம் தரம் இறங்கிப் போவான் என நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. வசந்தா தன் மகனா இப்படியா என நினைத்துப்இ பார்த்து நொந்துப் போனார்.சம்மந்தி வீட்டிற்கு தெரிந்தால் எப்படி எடுத்துக் கொள்வார்கள் அதை எண்ணியே எண்ணியே மிகவும் குழம்பிப் போனார். இதற்கு எல்லாம் காரணமான தன் மகனை கொல்லும் வெறியே வந்தது. இப்ப அவன் கண் முன்னால் இருந்தால் அடித்து துவைத்திருப்பார். அதைவிட தன் மருமகளை தேற்றும் வழி தான் முக்கியம். அதற்குள் மகிழ் மயக்கம் அடைந்துவிட்டாள். வசந்தா, “அம்மாடி இங்க கொஞ்சம் கண்ண திறந்து பாரு…” கன்னத்தை தட்டி எழுப்பினார். கண்களை இறுக்க மூடியவாறே ஏதோ அனத்திக் கொண்டிருந்தாள். காய்ச்சலின் வேகம் கூடிப் போனது. கைகால் எல்லாம் வெட்டி வெட்டி இழுத்தது. வசந்தாவும் கைகால எல்லாம் சூடு பறக்கத் தேய்த்தார். பிறகு மெல்ல மெல்ல உடல்நடுக்கம் குறைந்தது. காய்ச்சலும் குறைந்து அசதியில் அவள் கண்ணயர்ந்தாள். சிறிது நேரம் வசந்தா பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவள் தூங்குவதை அமைதியாகப் பார்த்துவிட்டு பின் சத்தமில்லாமல் கதவை சாற்றிவிட்டுப் போனார். வேலையாட்கள் எவரையும் அவர்கள் அறைப் பக்கம் செல்லவிடாமல் பார்த்துக் கொண்டார். சென்றுப் பார்த்தால் மகனின் குட்டு வெளிப்பட்டுவிடுமே… மதியம் போல அவளை எழு்ப்பி சூடாக ரச்சாதம் கொடுத்து,”இப்ப உடம்பு தேவலயா…” கேட்டார். அவரைப் பார்க்க வெட்கப்பட்டு தலையை குனிந்தவாறே,”ம்ம்ம்…” தலை அசைத்தாள். அவரும் பெருமூச்சுவிட்டு,”பொல்லாத நேரம் அவன் அப்படி நடந்துகிட்டான். மத்தபடி அவன் நல்லவன் தான்மா…” என மகன் செயலுக்கு சப்பைக்கட்டு கட்டினார். அதற்கு மகிழிடம் உதட்டோரம் கசந்த முறுவல் ஒன்று வெளிப்பட்டது. அவரும் எதுவும் சொல்வதற்கு இல்லை என நினைத்துக் கொண்டு,”இந்த காயமெல்லாம் ஆறும் வரை ரூம்குள்ளயே இரு… உடம்ப பார்த்துக்கோ…” சொல்லிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார். மகிழுக்கு ,’தவறு செய்யும் மகன்… அதை மூடி மறைக்கும் தாய்… இவங்க என்ன ஜென்மங்களோ…’ கசப்புடன் நினைத்தாள். நினைத்த நொடி அவர் இக்கட்டான நேரத்தில் எல்லாம் தன்னைக் காப்பாற்றினார் என நினைத்துப் பார்த்தாள். அதை எல்லாம் மனதில் வைத்துப் பொறுத்துக் கொண்டாள். மகிழ் தன் உடம்பில் உள்ள காயம் ஆறும் வரை அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. தமிழும் அவள் முகத்தில் முழிக்க சங்கடப்பட்டுக் கொண்டு அவர்கள் இருக்கும் எட்டிப் பார்க்கவில்லை. இவர்கள் இருவரும் நான்கு நாட்கள் சந்தித்துக் கொள்ளவில்லை. ஐந்தாம் நாள் கருக்களையில் தலையோடு முழுக்கிக் கொண்டு பூஜை அறையில் விளக்கேற்றி வைத்து பூஜை செய்தாள். தாலிக்கு குங்குமம் வைத்து கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டாள். மாமியாரும் காலிலும் கணவன் காலிலும் விழுந்து வணங்கினாள். மகிழ் காலில் விழுந்து வணங்கும் போது பதறிப் போய் சில அடிகள் விலகி நின்றான். இருந்தாலும்,”மாமா என்னைய வாழ்த்தாம விலகி விலகி போறிங்களே… இது நியாயமா…” கேட்டாள். தமிழ் தான் பண்ணிய காரியத்துக்கு காறி துப்பாமல் நேர்மாறாக விழுந்து வணங்குகிறாள் என எண்ணி கவலையானான். அதற்கு மேலே ஒரு படிப் போய் சூடாக காபி ஆற்றிக் கொண்டு வந்து கையில் கொடுத்து,”இந்தாங்க இப்ப காபிய குடிங்க… இன்னும் ஒருமணி நேரத்தில் டிபனை ரெடி பண்ணிறேன். செத்த நேரம் பொறுத்துங்க…” சொல்லிவிட்டு வெகு வேகமாக சமையலறைக்கு விரைந்தாள். வசந்தா மருமகள் மனம் மாறிவிட்டாள் என நினைத்து குலதெய்வத்திற்கு மஞ்சமுடிப்பு முடிஞ்சு வைக்க பூஜையறைக்குச் சென்றார். ஆனால் தமிழோ மரியாதை எல்லாம் பலமாக இருக்கிறது என்று இவளை விழி விரித்து அதிசயமாகப் பார்த்தான். ‘நான் செய்த காரியத்துக்கு இவள் எல்லாம் இப்படி நடந்துகிறவள இல்லயே… எல்லாம் நடிப்போ…’ மண்டையை போட்டுக் குடைந்தான். மகிழ் சொன்னதுப் போலவே விரைவாக டிபன் செய்துக் கொண்டு வந்து சாப்பாட்டு மேஜையில் வைத்தாள். அதுவரை தமிழ் குளிக்கப் போகமால் தன் சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான். அதைப் பார்த்ததும் மகிழோ,”என்னங்க மாமா… ஏதோ யோசிட்டு இருப்பிங்க போல இருக்குது…” கேட்டாள். அவள் கேட்டதும் எதும் அவன் காதில் விழுகவில்லை. மகிழோ திரும்ப திரும்ப அழைத்துப் பார்த்தாள். ஒருவழியாக அவன் திடுக்கிட்டு,”என்ன கேட்ட… ஏதோ யோசனையில் இருந்தேனு…” என கூறி சமாளித்தான். “சரி குளிச்சிட்டு வாங்க…” அனுப்பி வைத்தாள். தமிழ் குளித்து முடித்து ரெடியாகி வந்தான். மகிழ் சின்ன சிரிப்புடன் வகை வகை செய்து வைத்த பதார்தங்களை பரிமாறினாள். வயலுக்கு கிளம்பியவனை வாசல் வரை வந்து வழியனுப்பி வைத்தாள். தமிழ்,’இந்த மாற்றம் நல்லதுக்குகா… இல்ல எல்லாம் நாடகமா… உண்மையா இருந்த நீ தப்பிச்ச…. அத விட்டுட்டு பழி வாங்கனும் எண்ணம் இருந்தா நீ தொலைஞ்ச… எவ்வளவு தூரத்துக்கு போவியோ போ…’ சிந்தனையுடன் மதியம் வரை வேலைச் செய்தான். மதியத்திற்கு பசித்தாலும் வீட்டுக்கு போகவும் எண்ணம் இல்லை. பசியோடு மிக களைப்பாக இருந்ததால் அங்கிருந்த மரத்துக்கு அடியில் கயிற்று கட்டிலில் படுத்து மரத்தடிக்கு காற்றுக்கும் ஏற்கனவே இருந்த களைப்புக்கும் நன்கு உறங்கிவிட்டான். மகிழோ அவன் வீடு வரவில்லை என்றதும் அவன் போனுக்கு போன் செய்தும் பார்த்தால் நல்ல தூக்கத்தில் இருந்ததால் அழைப்பை ஏற்கவில்லை. அவளோ போனை எடுக்கவில்லை என்றதும் சாப்பாட்டு கூடையோடு கிளம்பி நேராக வயலுக்கு வந்துவிட்டாள். அவள் வரும் நேரம் தமிழ் நன்றாக உறக்கத்தில் இருந்ததால்,”ஏங்க… ஏங்க…” என தோளைத் தட்டி எழுப்பினாள். ஒருவழியாக எழுந்த அவன் மகிழின் முகத்தைப் பார்த்து தன் முகம் சுளித்தான். அவள் ஒருநொடி சுணங்கி அதை அவன் கவனிக்கும் முன்பே தன்னை இயல்பாக வைத்து,”நீங்க மதியத்திற்கு வீட்டுக்கு வருவிங்கனு பார்த்தேனு… நீங்க வராதில் நானே கிளம்பி வந்துட்டேனு… கைகால் அலம்பிட்டு வாங்க சாப்பிடலாம்…” அவள் பேசுவது எரிச்சலாக வந்த போதும் அவளை நம்பாத பார்வையுடன் பார்த்துச் சென்றான். மகிழோ இலையை விரித்து அதில் மீன், ஆட்டுகறி கோழிகறி சாதம் வைத்து நிறைய கோழிகுழம்பு ஊற்றினாள். கைகால் அலம்பிட்டு வந்து அமைதியாக இலையின் முன்பு அமர்ந்தான். இலையில் வகை வகையாக உணவு பரிமாறப்பட்டு இருப்பதை பார்த்து சாப்பிடாமல் அமர்ந்திருந்தான். மகிழோ,”ஏங்க… என்ன இலைய பார்த்துகிட்டு இருக்கறிங்க… முதல்ல சாப்பிடுங்க…” என்றாள். ‘எதற்கு இந்த கரிசனம்…’ என்று நினைத்தவாறே அவள் கேட்டதற்கு பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அமைதியாக உண்டான். உண்டு முடித்ததும் இலையை மூடப் போனான். வேண்டாம் என்று தான் எடுத்துக் கொள்வதாக கூறினாள். கை கழுவி விட்டு வந்து பார்க்கும் போது மகிழ் அதே இலையில் அமர்ந்து உண்டுக் கொண்டிருந்தாள். அதைப் பார்த்தும் பார்க்காத மாதிரி திரும்பி உட்கார்ந்துக் கொண்டான். அவன் திரும்பி உட்கார்ந்தை அவள் குரோதமாகப் பார்த்தாள். நல்லவேளை அவன் அப்பார்வையை பார்க்கவில்லை. இரவும் வந்தது மதியம் சாப்பிட்டது செரிமானம் ஆகவில்லை என கூறிவிட்டு பட்டினியாகப் படுத்துவிட்டான். நடுஇரவில் கோழிகுழம்பை தன் வேலையை காண்பிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. இளமை அவனை பாடாய்படுத்தி எடுத்துவிட்டது. இதை அவளும் வஞ்சகப் பார்வையோடு சிரித்தாள். இந்த பார்வைக்கும் சிரிப்புக்கும் என்ன அர்த்தம்…?மாய் கொன்றாயடி

9-இத இத 9 – இத இதமாய் கொன்றாயடி வாசல் கதவைத் திறந்து விட்டு நிற்காமல் தன் அறைக்குள் சென்றாள். அதைப் பார்த்ததும் வெந்தபுண்ணில் வெந்நீரை ஊற்றியதுப் போல அடிவயிற்றில் கபகப என எரிந்தது. அந்த எரிச்சல் தாங்காமல்,”ஏய் நில்லு… உழைச்சு கலைச்சு வரவனுக்கு சாப்பாடு கூட போடமாட்டியா…” கத்தினான். “சாப்பாடு தான… அங்கிருக்குது தட்டில் போட்டு எடுத்து கொட்டிக்கோ…” தூக்கம் கலைந்ததால் எரியும் கண்களை தேய்த்துவிட்டபடி கூறினாள். “என்னடி திமிரா… உனக்கு இருக்கிற கொழுப்பு இந்த ஒலகத்தில் ஆருக்கும் இல்ல…” “ஆமாம்… கொழுப்பு அங்கங்க கொட்டிகிடக்குது… நீ வந்து அடக்கு…” உடலை ஒருமாதிரியாக ஆட்டினாள். அதைப் பார்ப்பதற்கு ஒரு ஐயிட்டம் டான்ஸர் ஆடியது போல இருந்தது. பேசிக் கொண்டே இவர்கள் அறைக்கு வந்திருந்தனர். அதைப் பார்த்தவனுக்கு மூடு வந்தது. உடனே அறைக் கதவை மூடி தாழ்பாள் போட்டவன் அடுத்து அவளை இழுத்துக் கட்டிப் பிடித்தான். அவன் தீடிரென்று கட்டிப் பிடிப்பான் என எதிர்பார்க்காமல் அவள் அவனிடம் இருந்து விடுபடத் திமிறினாள். அவள் திமிற திமிற அவனுக்கு அவளை அடக்கும் வெறி ஏறிக் கொண்டேப் போனது. வெறியோடு அவள் முந்தானையைப் பிடித்து இழுத்தான். அவன் இழுத்த வேகத்திற்கு ஊக்கோடு கிழிந்து வந்துவிட்டது. அவளுக்கு அவன் மீது புளித்த வாடை வீசியது. அந்த வாடை அவளுக்கு அடிவயிற்றல் இருந்து குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. அப்பொழுது தான் அவன் குடித்திருக்கிறான் என புரிந்தது. அவள் வேண்டாம் என கை எடுத்துக் கும்பிட்டாள். அதை அவன் பொறுட்படுத்தாமல் கட்டிப் பிடித்தான். உதட்டோடு உதட்டை கவ்வி குல்பி ஐஸ்யை சாப்பிடுவது போல சப்பி சாப்பிட்டான். அவள் அவனிடமிருந்து விடுபட போராடினாள். அவன் உதட்டில் இருந்து அவளுடைய மெத்தனங்களுக்கு இடம் பெயர்ந்தான். ஒரு கையில் இடுப்பைப் இறுக்கி மறு கையால் அவள் உடைகளை களைந்தான். அதே வேகத்தில் அவனும் பிறந்தமேனியானான். அந்த கோலத்தில் அவர்கள் இருப்பது பார்க்கப் பிடிக்காமல் கண்கள் இறுக்க மூடிக் கொண்டாள். மூடிய கண்ணில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்துக் கொண்டது. அதை எல்லாம் கவனிக்கும் நிலையில் அவன் இல்லை. மெத்தனங்களை இழுத்து கோவைப்பழம் போல கடித்து வைத்தான். இடுப்பை பிசைந்தான். மொத்தில் அவன் ஆடிய ஆட்டம் எல்லாம் சதிராட்டம் தான். அவளை அவன் கதற கதறக் கற்பழித்தான். ஆட்டம் எல்லாம் முடிந்த பின் ஓய்ந்துப் போய் போதையில் மயங்கி உறங்கிப் போனான். அவளோ வயிறு நோக வெகுநேரம் உடலை குறுக்கிக் கொண்டுப் படுத்திருந்தாள். விடிந்து அதிக நேரமாகி தான் தமிழ் கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டு எழுந்தான். அவள் ஒருப் போர்வையை மேனி முழுவதும் போர்த்தியிருந்தாள்.தன் மேல் ஆடைகளும் இல்லாமலிருக்க துணிகள் எங்கே என துழாவினான். அவள் துணிகளும் அவன் துணிகளும் களைந்து கட்டிலுக்கு அடியில் இருந்ததை பின்னர் தான் பார்த்தான். இரவு என்ன நடந்திருக்கும் யோசித்து யோசித்து அவள் சம்மதமில்லாமல் அவளை கற்பழித்திருக்கிறோம் புரிந்துக் கொண்டான். “சாரி சாரி… என்னை மன்னிச்சுக்கோ…” அவள் காலைத் தொடப் போனான். தொட வந்த காலை போர்வைக்குள் இழுத்துக் கொண்டாள். அதுமட்டும் இல்லாமல் போர்வையை கழுத்து வரை இழுத்து அணைத்தாள். அவன் காலைத் தொட்டு கும்பிட்டதை அவள் அவமானமாக உணர்ந்தாள். செய்வதை எல்லாம் செய்து விட்டு காலில் விழுந்தாள் சரியாகிவிடுமா… என எண்ணினாள். அவள் செயலைப் பார்த்ததும் அவனுக்கு நெஞ்சின் ஓரம் சுரீரென்று வலித்தது. அவனுக்கு கண்ணின் ஓரம் இருசொட்டுக்கள் கண்ணீர் துளிர்த்தது. அதை அவள் அறியாமல் கண்ணீரை துடைத்தான். இருந்த போதும் அவன் கண்ணீரை மறைப்பதை அவள் பார்த்து ‘இவன் குடித்துவிட்டு வந்து என் வாழ்க்கைய சீரழித்து மட்டுமில்லாமல் எதுக்கு இவ்வளவு வேதனைப் படுவானே…’ எண்ணி இவளுக்கு கோபமாக கோபம் வந்தது. பின்னர் அவன் தலையை குனிந்துக் கொண்டு அறையை விட்டு வெளியேறினான். அவன் போன பிறகு அவள் தன் நிலையை நினைத்து அழுதாள். அழுது அழுது அவளுக்கு குளிர் காய்ச்சலே வந்துவிட்டது. குளிர் அதிகமாகி போர்வையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டாள். வசந்தா காலையில் வெகுநேரம் கழித்து “என்ன இப்படி அடித்துப் போட்டதுப் போல இவ்வளவு நேரம் தூங்கிவிட்டோமே…” புலம்பிக் கொண்டே எழுந்து வெளியே வந்தார். பிறகு தான் வாசல் கதவு திறந்து இருந்ததைப் பார்த்தார். ‘தமிழ் இன்னும் வரலயா… இராவு முழுக்க வீட்டுக்கு வராம எங்க போயிட்டா… மகிழாவது இதை சுத்தம் செய்திருக்களாமே…’எண்ணியவாறே சாப்பாட்டு மேஜையை சுத்தம் செய்துவிட்டு. சமையலறைக்கு சென்றாள். அங்கே காலையிலே சமையல் நடந்துக்கான அறிகுறியே இல்லை. சாப்பாட்டு மேஜையை சுத்தம் செய்யாதது, விடிந்து இவ்வளவு நேமாகியும் ஒருவேலையும் செய்யாதது எல்லாம் மகிழை கண்டபிடி திட்டவேண்டும் என கோபத்தோடு வந்தார். அவள் இழுத்துப் போர்த்தியிருந்தைப் பார்த்தும் பதறிக் கொண்டு,”அய்யோ… என்னாச்சு…” அருகில் ஓடினார். அருகில் சென்றுப் பார்த்தும் வாயில் பல்தடம் பதிந்திருக்க, கை கால்களில் அங்கங்கு கண்ணிப் போய் இருக்க, தன் மகனால் ஏதோ விபரிதம் நடந்திருக்கிறது என்பதை வசந்தாவும் புரிந்துக் கொண்டார். தன் மகன் என்ன தான் கோபமாக இருந்தாலும் இவ்வளவு தூரம் தரம் இறங்கிப் போவான் என நினைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை. வசந்தா தன் மகனா இப்படியா என நினைத்துப்இ பார்த்து நொந்துப் போனார்.சம்மந்தி வீட்டிற்கு தெரிந்தால் எப்படி எடுத்துக் கொள்வார்கள் அதை எண்ணியே எண்ணியே மிகவும் குழம்பிப் போனார். இதற்கு எல்லாம் காரணமான தன் மகனை கொல்லும் வெறியே வந்தது. இப்ப அவன் கண் முன்னால் இருந்தால் அடித்து துவைத்திருப்பார். அதைவிட தன் மருமகளை தேற்றும் வழி தான் முக்கியம். அதற்குள் மகிழ் மயக்கம் அடைந்துவிட்டாள். வசந்தா, “அம்மாடி இங்க கொஞ்சம் கண்ண திறந்து பாரு…” கன்னத்தை தட்டி எழுப்பினார். கண்களை இறுக்க மூடியவாறே ஏதோ அனத்திக் கொண்டிருந்தாள். காய்ச்சலின் வேகம் கூடிப் போனது. கைகால் எல்லாம் வெட்டி வெட்டி இழுத்தது. வசந்தாவும் கைகால எல்லாம் சூடு பறக்கத் தேய்த்தார். பிறகு மெல்ல மெல்ல உடல்நடுக்கம் குறைந்தது. காய்ச்சலும் குறைந்து அசதியில் அவள் கண்ணயர்ந்தாள். சிறிது நேரம் வசந்தா பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவள் தூங்குவதை அமைதியாகப் பார்த்துவிட்டு பின் சத்தமில்லாமல் கதவை சாற்றிவிட்டுப் போனார். வேலையாட்கள் எவரையும் அவர்கள் அறைப் பக்கம் செல்லவிடாமல் பார்த்துக் கொண்டார். சென்றுப் பார்த்தால் மகனின் குட்டு வெளிப்பட்டுவிடுமே… மதியம் போல அவளை எழு்ப்பி சூடாக ரச்சாதம் கொடுத்து,”இப்ப உடம்பு தேவலயா…” கேட்டார். அவரைப் பார்க்க வெட்கப்பட்டு தலையை குனிந்தவாறே,”ம்ம்ம்…” தலை அசைத்தாள். அவரும் பெருமூச்சுவிட்டு,”பொல்லாத நேரம் அவன் அப்படி நடந்துகிட்டான். மத்தபடி அவன் நல்லவன் தான்மா…” என மகன் செயலுக்கு சப்பைக்கட்டு கட்டினார். அதற்கு மகிழிடம் உதட்டோரம் கசந்த முறுவல் ஒன்று வெளிப்பட்டது. அவரும் எதுவும் சொல்வதற்கு இல்லை என நினைத்துக் கொண்டு,”இந்த காயமெல்லாம் ஆறும் வரை ரூம்குள்ளயே இரு… உடம்ப பார்த்துக்கோ…” சொல்லிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார். மகிழுக்கு ,’தவறு செய்யும் மகன்… அதை மூடி மறைக்கும் தாய்… இவங்க என்ன ஜென்மங்களோ…’ கசப்புடன் நினைத்தாள். நினைத்த நொடி அவர் இக்கட்டான நேரத்தில் எல்லாம் தன்னைக் காப்பாற்றினார் என நினைத்துப் பார்த்தாள். அதை எல்லாம் மனதில் வைத்துப் பொறுத்துக் கொண்டாள். மகிழ் தன் உடம்பில் உள்ள காயம் ஆறும் வரை அறையை விட்டு வெளியே வரவில்லை. தமிழும் அவள் முகத்தில் முழிக்க சங்கடப்பட்டுக் கொண்டு அவர்கள் இருக்கும் எட்டிப் பார்க்கவில்லை. இவர்கள் இருவரும் நான்கு நாட்கள் சந்தித்துக் கொள்ளவில்லை. ஐந்தாம் நாள் கருக்களையில் தலையோடு முழுக்கிக் கொண்டு பூஜை அறையில் விளக்கேற்றி வைத்து பூஜை செய்தாள். தாலிக்கு குங்குமம் வைத்து கண்ணில் ஒற்றிக் கொண்டாள். மாமியாரும் காலிலும் கணவன் காலிலும் விழுந்து வணங்கினாள். மகிழ் காலில் விழுந்து வணங்கும் போது பதறிப் போய் சில அடிகள் விலகி நின்றான். இருந்தாலும்,”மாமா என்னைய வாழ்த்தாம விலகி விலகி போறிங்களே… இது நியாயமா…” கேட்டாள். தமிழ் தான் பண்ணிய காரியத்துக்கு காறி துப்பாமல் நேர்மாறாக விழுந்து வணங்குகிறாள் என எண்ணி கவலையானான். அதற்கு மேலே ஒரு படிப் போய் சூடாக காபி ஆற்றிக் கொண்டு வந்து கையில் கொடுத்து,”இந்தாங்க இப்ப காபிய குடிங்க… இன்னும் ஒருமணி நேரத்தில் டிபனை ரெடி பண்ணிறேன். செத்த நேரம் பொறுத்துங்க…” சொல்லிவிட்டு வெகு வேகமாக சமையலறைக்கு விரைந்தாள். வசந்தா மருமகள் மனம் மாறிவிட்டாள் என நினைத்து குலதெய்வத்திற்கு மஞ்சமுடிப்பு முடிஞ்சு வைக்க பூஜையறைக்குச் சென்றார். ஆனால் தமிழோ மரியாதை எல்லாம் பலமாக இருக்கிறது என்று இவளை விழி விரித்து அதிசயமாகப் பார்த்தான். ‘நான் செய்த காரியத்துக்கு இவள் எல்லாம் இப்படி நடந்துகிறவள இல்லயே… எல்லாம் நடிப்போ…’ மண்டையை போட்டுக் குடைந்தான். மகிழ் சொன்னதுப் போலவே விரைவாக டிபன் செய்துக் கொண்டு வந்து சாப்பாட்டு மேஜையில் வைத்தாள். அதுவரை தமிழ் குளிக்கப் போகமால் தன் சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான். அதைப் பார்த்ததும் மகிழோ,”என்னங்க மாமா… ஏதோ யோசிட்டு இருப்பிங்க போல இருக்குது…” கேட்டாள். அவள் கேட்டதும் எதும் அவன் காதில் விழுகவில்லை. மகிழோ திரும்ப திரும்ப அழைத்துப் பார்த்தாள். ஒருவழியாக அவன் திடுக்கிட்டு,”என்ன கேட்ட… ஏதோ யோசனையில் இருந்தேனு…” என கூறி சமாளித்தான். “சரி குளிச்சிட்டு வாங்க…” அனுப்பி வைத்தாள். தமிழ் குளித்து முடித்து ரெடியாகி வந்தான். மகிழ் சின்ன சிரிப்புடன் வகை வகை செய்து வைத்த பதார்தங்களை பரிமாறினாள். வயலுக்கு கிளம்பியவனை வாசல் வரை வந்து வழியனுப்பி வைத்தாள். தமிழ்,’இந்த மாற்றம் நல்லதுக்குகா… இல்ல எல்லாம் நாடகமா… உண்மையா இருந்த நீ தப்பிச்ச…. அத விட்டுட்டு பழி வாங்கனும் எண்ணம் இருந்தா நீ தொலைஞ்ச… எவ்வளவு தூரத்துக்கு போவியோ போ…’ சிந்தனையுடன் மதியம் வரை வேலைச் செய்தான். மதியத்திற்கு பசித்தாலும் வீட்டுக்கு போகவும் எண்ணம் இல்லை. பசியோடு மிக களைப்பாக இருந்ததால் அங்கிருந்த மரத்துக்கு அடியில் கயிற்று கட்டிலில் படுத்து மரத்தடிக்கு காற்றுக்கும் ஏற்கனவே இருந்த களைப்புக்கும் நன்கு உறங்கிவிட்டான். மகிழோ அவன் வீடு வரவில்லை என்றதும் அவன் போனுக்கு போன் செய்தும் பார்த்தால் நல்ல தூக்கத்தில் இருந்ததால் அழைப்பை ஏற்கவில்லை. அவளோ போனை எடுக்கவில்லை என்றதும் சாப்பாட்டு கூடையோடு கிளம்பி நேராக வயலுக்கு வந்துவிட்டாள். அவள் வரும் நேரம் தமிழ் நன்றாக உறக்கத்தில் இருந்ததால்,”ஏங்க… ஏங்க…” என தோளைத் தட்டி எழுப்பினாள். ஒருவழியாக எழுந்த அவன் மகிழின் முகத்தைப் பார்த்து தன் முகம் சுளித்தான். அவள் ஒருநொடி சுணங்கி அதை அவன் கவனிக்கும் முன்பே தன்னை இயல்பாக வைத்து,”நீங்க மதியத்திற்கு வீட்டுக்கு வருவிங்கனு பார்த்தேனு… நீங்க வராதில் நானே கிளம்பி வந்துட்டேனு… கைகால் அலம்பிட்டு வாங்க சாப்பிடலாம்…” அவள் பேசுவது எரிச்சலாக வந்த போதும் அவளை நம்பாத பார்வையுடன் பார்த்துச் சென்றான். மகிழோ இலையை விரித்து அதில் மீன், ஆட்டுகறி கோழிகறி சாதம் வைத்து நிறைய கோழிகுழம்பு ஊற்றினாள். கைகால் அலம்பிட்டு வந்து அமைதியாக இலையின் முன்பு அமர்ந்தான். இலையில் வகை வகையாக உணவு பரிமாறப்பட்டு இருப்பதை பார்த்து சாப்பிடாமல் அமர்ந்திருந்தான். மகிழோ,”ஏங்க… என்ன இலைய பார்த்துகிட்டு இருக்கறிங்க… முதல்ல சாப்பிடுங்க…” என்றாள். ‘எதற்கு இந்த கரிசனம்…’ என்று நினைத்தவாறே அவள் கேட்டதற்கு பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அமைதியாக உண்டான். உண்டு முடித்ததும் இலையை மூடப் போனான். வேண்டாம் என்று தான் எடுத்துக் கொள்வதாக கூறினாள். கை கழுவி விட்டு வந்து பார்க்கும் போது மகிழ் அதே இலையில் அமர்ந்து உண்டுக் கொண்டிருந்தாள். அதைப் பார்த்தும் பார்க்காத மாதிரி திரும்பி உட்கார்ந்துக் கொண்டான். அவன் திரும்பி உட்கார்ந்தை அவள் குரோதமாகப் பார்த்தாள். நல்லவேளை அவன் அப்பார்வையை பார்க்கவில்லை. இரவும் வந்தது மதியம் சாப்பிட்டது செரிமானம் ஆகவில்லை என கூறிவிட்டு பட்டினியாகப் படுத்துவிட்டான். நடுஇரவில் கோழிகுழம்பை தன் வேலையை காண்பிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. இளமை அவனை பாடாய்படுத்தி எடுத்துவிட்டது. இதை அவளும் வஞ்சகப் பார்வையோடு சிரித்தாள். இந்த பார்வைக்கும் சிரிப்புக்கும் என்ன அர்த்தம்…?மாய் கொன்றாயடி Read More »

10 – இத இதமாய் கொன்றாயடி

  10 – இத இதமாய் கொன்றாயடி         தமிழ் இளமை முறுக்கை அடக்கப்படாதபட்டுப் போனான். தமிழுக்கு மகிழ் மேல் மனதின் ஓரம் கொஞ்சம் காதல் பிறந்தது. காதலில் அவனுக்கு அவளைக் கட்டியணைக்க வேண்டும் போலவும், அவளை கண்டபிடி கலைத்து கசக்க வேண்டும் போல இருந்தது. விடிந்த பின்னால் குளிக்க கூட இல்லாமல் அவன் வயலுக்கு கிளம்பிவிட்டான். மகிழ் வழக்கம் போல் எழுந்து குளித்து முடித்து அவனுக்கு காபி கலந்து எடுத்து வந்தாள்.

10 – இத இதமாய் கொன்றாயடி Read More »

error: Content is protected !!
Scroll to Top