தொடர் கதை

2-ஆடி அசைந்து வரும் தென்றல்

பார்த்திருந்த அனிவர்த்கு கூட கீற்றலான புன்னகை.. மகனின் புன்னகையை பார்த்த கங்கா…

“அழகான குழந்தை இல்ல.. எப்படி பேசறா..”

ஆமாம் என்பதாக அனிவர்த்மும் தலை அசைத்தான்.

“நீயும் கல்யாணம் பண்ணிகிட்டா..நம்ம வீட்லயும் இப்படி ஒரு குழந்தை இருக்கும்ல..”

“எங்க சுத்தினாலும் கல்யாணத்துல தான் வந்து முடிப்பிங்களா.. வாங்க.. நான் ஆபிஸ்ல என் வேலை எல்லாம் விட்டுட்டு வந்திருக்கேன். ஆமாம் நீங்க எப்படி வந்திங்க..”

“வீட்டு காருல வந்திட்டு டிரைவர அனுப்பிட்டேன்..”

“உங்களை.. வாங்க வந்து சேருங்க.. வீட்ல டிராப் பண்ணிட்டு போறேன்..”

காரில் ஏறிய சில நிமிடங்கள் கழித்து அவனை பார்ப்பதும் முகத்தை திருப்பவுமாக இருக்க…

“என்ன சொல்லுங்க..”என்றான் அனிவர்த்.

“இல்ல.. சின்ன டப்பாவுல தான் சாதம் கொண்டு வந்தேனா.. பசி அடங்கல..”

“அதுக்கு..” என்றான் எரிச்சலாக..

“போற வழில ஏடூபில மினி டிபன் வாங்கி கொடு..”

“வீட்டுக்கு தான போறிங்க.. வீட்ல போய் சாப்பிட்டுங்க..”

உடனே தலையை பிடித்துக் கொண்டு “தல சுத்தது.. சுகர் டவுனாயிடுச்சு போல..வீடு போற வரைக்கும் தாங்காது அனிவர்த்” இன்ஸ்டன்டா ஒரு டிராமாவை கிரியேட் பண்ண..

“என்னை டார்ச்சர் பண்ணறிங்க..”

“அதுக்கு தான் சொல்றேன்.. எனக்கு ஒரு மருமக வந்தா அவள் டார்ச்சர் பண்ணுவேன். நீ நிம்மதியா இருக்கலாம்”

“உங்களையே டால்ரேட் பண்ண முடியல… இதுல இன்னொருத்தியா…”

ஆஹா பயபுள்ள எப்படி பந்து போட்டாலும் சிக்சரா அடிக்கிறானே.. சோர்ந்து போயிடாத கங்கா.. உனக்கு மருமக வரனும்னா இன்னும் எஃபோர்ட் போடனும்..என தன்னை தானே தேற்றி கொண்டார்.

பணத்தை பணமாக மதிக்காமல் பொழுதுபோக்கிற்காக லட்சங்களை ஒரே இரவில் செலவளிக்கும் விஐபிகள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்படும் நவீன கிளப் அது.

சனிக்கிழமை இரவு …. கைகளில் பொன்திரவம் அடங்கிய கண்ணாடி கோப்பையில் பனிகட்டிகள் மிதங்க.. ஒவ்வொரு மிடறாக ரசித்து ருசித்து கொண்டு இருந்தான் அனிவர்த்.

வாரம் முழுவதும் தொழிலின் பின் ஓடும் அனிவர்த் சனிக்கிழமை மாலையில் இருந்து ஞாயிறு இரவு வரை அவனுக்கே அவனுக்கான பொழுதுகள்… அதில் அவன் அனுமதியின்றி யாரும் தலையிட முடியாது.

எதை மறைக்க உடை உடுத்துவோமோ.. அதை எல்லாம் தாரளமாக காட்டி கொண்டு கையில் மது கோப்பையுடன் நளினமாக நடந்து வந்த நவயுக நங்கை ஒருத்தி அனிவர்த் அமர்ந்திருந்த ஒற்றை சோபாவின் கை பகுதியில் அமரந்து…

“கேன் ஐ ஜாயின் வித் யூ டார்லிங்” என மிழற்ற…

அனிவர்த்தின் பார்வை அவளை மேலிருந்து கீழாக இஞ்ச் பை இஞ்ச்சாக அளந்து கொண்டு இருந்தது. அந்த பார்வை தான் இவளுக்கு கொடுக்கும் பணத்திற்கு இவள் ஒர்த்தா என ஆராயும் பார்வை..

அவனின் பார்வையை சரியாக படித்தவளோ.. அவனிடம் நெருக்கத்தை கூட்டி.. தாரளமாக தன் உடல் உரசுமாறு அவனை லேசாக அணைத்து அவன் முகம் பார்க்க..

“ம்ம்ம்.. ஓகே..” என்றான். என்னவோ அடிமைக்கு வாழ்வளிக்கும் ராஜாவை போல ராஜதோரணையில்…

“லெட்ஸ் கோ..”என அனிவர்த் எழுந்து கை நீட்ட அவளோ அவனின் தோளில் தொத்திக் கொண்டாள். அவளை தனது காரில் ஏற்றி கொண்டு இந்த மாதிரியான மன்மத லீலைகளுக்கென வாங்கி இருந்த ப்ளாட்டிற்கு பறந்தான்.

அனிவர்த்தின் கார் அந்த அபார்ட்மென்ட் வளாகத்திற்குள் நுழைந்தது. பக்கத்து வீட்டில் யார் இருக்கிறார்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என தெரியாத.. தெரிந்து கொள்ள விரும்பாத.. தனிதீவுகளாக வாழும் ஹை சொசைட்டி பீப்புள் வாழும் பகுதி.

கார் பார்கிங்கில் காரை நிறுத்தி அனிவர்த் காரை விட்டு இறக்கியதும்.. அவளும் காரை விட்டு இறங்கி காரை சுற்றி கொண்டு ஓடி வந்து அனிவர்த்தை அணைத்துக் கொண்டாள். அவனும் அவளின் இடுப்பில் கை போட்டு நெருக்கத்தை அதிகப்படுத்தியவாறே… லிப்ட்டுக்குள் நுழைந்தான்.

லிப்ட் கதவு மூடும் வரை கூட பொறுக்காமல் தன்உடல் அங்கங்கள் அவன் மேல் அழுந்துமாறு இறுக்கி அணைத்தவள் வாயோடு வாய் பொருத்தினாள். அந்த இதழ் முத்தம் லிப்ட் பதினெட்டாவது மாடியில் போய் நிற்கும் வரை நீடித்தது. அவள் அணிந்திருந்த ஸ்லீவ்லெஸ் தொடை வரை மட்டுமே இருந்த பாடிகான் டிரஸ் அவனின் கைகளின் அந்தரங்க அத்துமீறலுக்கு வசதியாக இருந்தது.

தனது ப்ளாட்டிற்கு வந்ததும் நேராக தனது படுக்கையறைக்குள் அவளோடு சென்றவன் அவளை அங்கிருந்த இருக்கையில அமர வைத்து விட்டு ஏசியை ஆன் பண்ணி அதனின் குளிரை அதிகப் படுத்தினான்.

அவளோ அந்த பெரிய படுக்கையறையே கண்களால் அளந்து கொண்டு இருந்தாள். கிங் சைஸ பெட்.. பெட்கு நேரேதிர் சுவற்றில் அறுபத்தைந்து இஞ்ச் டிவி.. வலதுபுறம் ஒரு மினி பார். இடதுபுறம் ஜக்குஸியோடு கண்ணாடி கதவுகள் கொண்ட குளியலறை.. என எங்கும் பணத்தின் செழுமை.. அவனின் மன்மதலீலைக்கென அழகாக வடிவமைத்து கொண்ட அந்தபுரம் தான் அந்தப்ளாட்.

கண்களால் அளந்து கணக்கீடு செய்தவள்இன்று பெரியதாக தேறும் என எண்ணி மகிழ்ந்து போனாள். அனிவர்த் இரண்டு பெரிய கண்ணாடி கோப்பைகளில் பனிகட்டிகள் மிதங்க வைன் எடுத்து வந்து அவள் கைகளில் ஒன்றை கொடுத்து விட்டு அவளை இடித்தாற் போல் கொஞ்சம் பெரியதாக இருந்த ஒற்றை இருக்கையில் அமர்ந்தான்.

ஒருவருக்கொருவர் மதுரசத்தோடு இதழ் ரசமும் பருகி உடையை நெகிழ்த்தி நெகிழ்ந்து படுக்கைக்கு வந்திருந்தனர். மென்மையாக ஆரம்பித்தவன் வன்மையாக கையாண்டும் உடலின் தேடல் தீர்ந்த போதும்.. அவனின் மனதின் தேடல் தீரவில்லை.

அன்றொரு பனிக்காலத்தில் இரவு பகல் பாராமல் காரிகை ஒருத்தியோடு கொண்ட கூடல் போல நிறைவை இதுவரை யாரும் தரவில்லை. காதலோடு இணைந்தவளிடம் காமத்தோடு கூடியவன்.. அவளை மறந்தும் போனான். ஆனால் லயிப்போடு கொண்ட உறவு என்பதாலோ என்னவோ… அவனின் ஆழ்மனதில் பதிந்துவிட்டது.

பொருளுக்காக காமத்தை விலை பேசும் மாதரிடம் எதை தேடுகிறோம் என தெரியாமல் உடல்பசி தான் தணிந்தது.. அதன் பின் ஆழ்மனம் விழித்துக் கொள்ள.. மனம் எங்கும் தோன்றும் எண்ணச் சிதறல்கள் அவனை அமைதி கொள்ள விடுவதில்லை. எதை தேடுகிறோம்.. எதை நாடுகிறோம்… என புரியவில்லை.

அந்த தேடல் தான் காதலின் ஆரம்பபுள்ளி என்பதையும் அறியவில்லை அனிவர்த். வந்தவளோ போதையின் தயவில் உறங்கி விட.. எதற்காக மனம் அலைப்புறுகிறது என அறியாமல் உறக்கம் பிடிபடவில்லை. இப்படி உறவு கொள்ளும் நாள் எல்லாம் உறக்கம் கொள்வதில்லை. தன் மனதின் போக்கும் அவனுக்கு புரியவில்லை.

வர வர இந்த உறவுகளின் பிடித்தமும் குறைந்து கொண்டே வருகிறது. உறக்கம் கொள்ள.. மதுவை நாடியவனுக்கோ தன்னை மறக்கடிக்கும் போதையும் பிடிக்கவில்லை. மது மாது பந்தம் பாசம்
என்று யாரும் எதுவும் தன்னை அடிமைப் படுத்தக்கூடாது.

மூன்று வருட ஜெர்மன் வாசம் அவனை அப்படி மாற்றி இருந்தது. எல்லா ஆண்பிள்ளைகள் போலவே அனிவர்த்துக்கும் அம்மா என்றால் அலாதி பிரியம் தான். அம்மா மகன் உறவை மீறிய நட்பு அவர்களுக்குள் இருந்தது. சிதம்பரம் ஒரு கடமை தவறாத சராசரி தந்தை அவ்வளவு தான்.

மேற்படிப்புக்காக சென்றவன் யாரும் யாருக்கும் கட்டுபடாத சுகந்திர வாழ்க்கை பிடித்து போய் அதில ஊறி திளைத்துப் போய் வந்தான். கட்டுகடங்காத களரியாக தான் மாறி போனான் மகனின் பிரிவும் மாற்றமும் கங்காவின் நோய்களுக்கு காரணமாகி போனது..

விடிய விடிய பலவித யோசனையில் தூங்காமல் விழித்து இருந்தவன் எங்கேயாவது வெளியே சென்று வந்தால் நல்லா இருக்கும் என நினைத்து குளித்து தயாராகி தன்னோடு வந்தவள் விழிப்பதற்காக காத்திருந்தான்.

பதினொருமணி வாக்கில் விழித்தவள் உடல் மொழியால் அழைப்பு விடுக்க.. அதை புறகணித்து தான் அமர்ந்து இருந்த சோபாவை விட்டு எழாமல் தனது வாட்ச்சில் மணி பார்த்தவன்…

“உனக்கான கவர் அதோ..” படுக்கையின் அருகே இருந்த டேபிளை காண்பித்தவன்…

“நீ கிளம்பலாம்..” என கை அசைத்து சொல்ல.. அவளோ இன்று முழுவதும் இவனோடு இருந்து பெருத்த தொகை பார்த்துவிடலாம் என நினைத்திருந்தாள். அவனின் உதாசீனத்தில் முகம் அஷ்டகோணலாகிவிட.. நினைத்து வந்தது நடக்கவில்லை என்ற கோபத்தில் கிளம்பிவிட்டாள்.

அந்த பெரிய ஷாப்பிங் மாலில் தனது பேவரிட் பிராண்டட் ஷோருமில் தனக்கான உடைகளை தேர்வு செய்து கொண்டு இருந்தான் அனிவர்த்.

“ஹாய் அங்கிள்..” என தனதருகே குரல் கேட்க.. திரும்பி பார்த்தவனுக்கு யார் என தெரியவில்லை.

“என்னை தெரியலையா.. ஐயம் ஷாஷிகா..” என்றது பெரிய மனுசி தோரணையில்..

சத்தியமாக அனிவர்த்கு யார் என தெரியவில்லை. அந்த குட்டி பொண்ணு அவனின் ஞாபகத்தில் இல்லை. அறிமுகம் இல்லாத பார்வை பார்க்க..

“ம்ப்ச்.. டூ பேட்.. உங்களுக்கு மறந்து போச்சா.. மென்டேக்ட் டெய்லி டூ டைம்ஸ் சாப்பிடுங்க.. ரித்தீஷ் சாப்பிடுவான்”

ஷாஷிகாவின் பேச்சு அவனின் தாளம் தப்பிய மனதிற்கு லயம் சேர்த்தது. மனதில் கூடிய இதம் இதழில் புன்னகையாக மலர… ஷாஷிகாவின் நினைவு மின்னலாக ஒளிர…

“ஹேய் பேபி டால் நீ அந்த கோவிலில் பார்த்த பாப்பா தான..”

“ஹப்பாடா ஒரு வழியா கண்டுபிடிச்சிட்டிங்களா.. ரித்தீஷ் மாதிரி இல்லை..” என தன் கையை உதறி கிளுக்கி சிரித்தது.

ஷாஷிகாவின் பேச்சும் செயலும் பிடித்திருக்க… விரும்பியே பேச்சை வளர்த்தான்.

“யாரு அந்த ரித்தீஷ்..”

“என் சுவாதி சித்தி சன்”

“ஓகே பேபி டால்.. நீ யார்கூட வந்த.. உன்னை தேட போறாங்க..”

“அச்சோ…சித்தி தேடுவாங்க.. பை..“ நெற்றியில் தட்டி கொண்டு இரண்டு அடி வைத்தவள் திரும்பி ஓடி வந்து அனிவர்த்திடம்

“அந்த பாட்டிக்கு கால்வலி இப்ப பரவாயில்லையா..”

“ம்ம்..இப்ப அவங்க ஓகே பேபி டால்”

“டோன்ட் கால் பேபி டால்… கால் மீ ஷாஷிகா..” என்றது உத்தரவாக…

“உத்தரவு ஷாஷிகா அவர்களே..”கொஞ்சம் பணிவாக.. நிறைய சிரிப்போடு அனிவர்த் சிரம் தாழ்த்தி சொல்ல…

“வெரி குட்..” ஷாஷிகா சொல்லி கொண்டிருக்கும்போதே ஒரு பெண் ஷாஷிகாவை தேடி கொண்டு வந்தவள்.

“ஷாஷி..ஷாஷி.. இங்க என்ன பண்ற..”என கையை பிடித்து அழைத்து சென்றாள்.

“முன்ன பின்ன தெரியாதவங்ககிட்ட பேசாதேனு சொல்லி இருக்கோம்ல..”

“அந்த அங்கிள்ல நான் கோயில்ல பார்த்து இருக்கேன்”

“முதல்ல தொண தொணனு பேசறத நிறுத்து..”

எப்படி க்யூட்டா பேசற குழந்தையை போய் இப்படி திட்டறாளே.. என்ன பெண்இவள் என அனிவர்த் நினைத்தவன் மனதிற்கு ஒரு மாற்றமாக இருக்க ஷாப்பிங் வந்தவனுக்கு வந்த வேலை சிறப்பாக முடிய.. வாங்கிய வரை போதும் என கிளம்பிவிட்டான்.

ஏகாந்த இரவில்.. வா தேவதா!  [3]   அன்று மதியம் உணவினை முடித்து விட்டு அப்படியே வாஷ் ரூம் சென்றவள், தன்னுடைய உடையினை இலேசாக சரி செய்த வண்ணம்,  ஆடையின் நேர்த்தி பிசகாமல் வெளியே வந்த போது.. அலுவலகமே பரபரப்பாக இருப்பதை உணர்ந்தாள்.  அதிலும் குறிப்பாக அவளுடன் பணி புரியும் பெண் அலுவலகர்கள், அந்த வெண்மையான டைல்ஸ் தரையில் ஹீல்ஸ் பாதங்களை தடதடவென பதித்த வண்ணம்,  இவளொருத்தி இருப்பதைக் கூட கணக்கில் எடுக்காமல், போகிற போக்கில் யௌவனத்தமிழ்ச்செல்வியையும்

1- ஆடி அசைந்து வரும் தென்றல்

சி.கே டிரேடர்ஸ் சென்னையின் மையப் பகுதியில் பெரிய வர்த்தக நிறுவனங்களுக்கு நடுவே ஐந்து அடுக்கு மாடிகட்டிடமாக கம்பீரமாக வியாபித்து இருந்தது. அங்கு மூன்றாவது தளத்தில் கான்ப்ரன்ஸ் ஹாலில் நீளமான டேபிளின் இருபக்கமும் ப்ரொடக்‌ஷன் அண்ட் சேல்ஸ் டிப்பாரட்மெண்ட்களில் வேலை செய்யும் முக்கிய நபர்கள்அமர்ந்திருக்க டேபிளின் வலது பக்கம் நடுநாயமாக அனிவர்த்சிதம்பரம் அமர்ந்திருந்தான்.

அந்த மாதத்திற்கான மாதாந்திர உற்பத்தி மற்றும் விற்பனைக்கான ரிப்போர்ட்கள் வாசிக்கப்பட… தீர்க்கமான பார்வையோடு அதை கவனித்து கொண்டு இருந்தான் அனிவர்த் சிதம்பரம். அப்போது அவன் இடது பக்கம் டேபிள் மேல் இருந்த மொபைல் வைப்ரேசனில் அதிர்ந்தது. சிறிதும் அலட்டிக்காமல் கண் விழியை மட்டும் இடது புறம் திருப்பி பார்க்க… திரையில் மாம் காலிங் என ஒளிர… அதை சட்டை செய்யாது தனது பார்வையை மாற்றி மீட்டிங்கில் கவனத்தை செலுத்தினான்.

அவனது மொபைல் மீண்டும் மீண்டும் ஒளிர.. ஒரு கட்டத்தில் அதை அணைத்து வைத்துவிட்டான். மீட்டிங் முடிந்து தனது அறைக்கு வந்தவன் மீட்டிங்கில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானங்களை எப்படி எக்ஸ்கியூட்டிவ் பண்ணுவது பற்றிய சிந்தனையில் தனது லேப்டாப்பில் மூழ்கி போனான். தனது மொபைலை உயிர்ப்பிக்கவும் மறந்தான். தன் தாய் அழைத்ததையும் மறந்துவிட்டான்.

மேலும் ஒரு மணிநேரம் சென்ற நிலையில் அவனின் அறை கதவு அவனின் அனுமதிக்காக தட்டப்பட….

“எஸ்..” என அவன் அனுமதிக்கவும்…

உள்ளே வந்த அவனது பி.ஏ அசோக் அனிவர்த்தை பார்த்து தயங்கி நிற்க….

லேப்டாப்பில் இருந்து நிமிர்ந்து என்ன என்பது போல புருவத்தை உயர்த்தி கேட்க..

அசோக் “பாஸ்” என்று வார்த்தையை மென்று முழுங்க..

அவன் என்ன சொல்ல வந்துள்ளான் என அறிந்திருந்த அனிவர்த்..

“ம்ம் சொல்லு.. என்னசொன்னாங்க..”

“அம்மா.. கோவிலில்..”

நிறுத்து என்பது போல கையை உயர்த்தியவனுக்கு தெரியும் அவன் அம்மா என்ன சொல்லி இருப்பார் என…

நான் எத்தனை பேரை தெறிக்க விடறேன். இவங்க என்னயவே தெறிக்க விடுவாங்க.. என பல்லை கடித்து கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டு வர முயன்று முடியாமல் தனது வாட்ச்சில் மணியை பார்க்க..அது மணி மூன்று என காட்ட..

மேலும் கோபம் அதிகரிக்க.. தனது மொபைலையும் கார் கீயையும எடுத்து கொண்டு தனது வேக நடையுடன் அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

அடுத்த நிமிடம் அசோக்கின் அலைபேசி அடித்தது. திரையை பார்த்தும் ஜெர்காகினான். கங்காம்மா என திரையில் காட்ட..

உடனே அட்டென்சன் பொசிஷனுக்கு வந்து அலைபேசியை காதில் வைத்தவுடன் இவன் ஹலோ சொல்லும் தேவையின்றி எடுத்த எடுப்பிலேயே…

“ஏன்டா அசோக்கு உங்க பாஸ் இன்னும் கிளம்பலையா.. பாஸாம் பாஸ்.. கொள்ளகூட்டத் தலைவன கூப்பிடற மாதிரி… ஏன்டா நா கேட்டுட்டே இருக்கேன்.. பதில் சொல்லாம புத்திய என்ன புல் மேய விட்டுட்டியா…”

ஐயோ.. கேப் விடாம பேசினா நான் எப்படி தான் சொல்லறது.. டேய் தகப்பா நல்ல லூசு குடும்பத்துல என்ன சிக்க வச்சுட்டு நீ மட்டும் ரம்பா ஊர்வசியோட செட்டில் ஆகிட்ட.. என மேலே அண்ணாந்து பார்த்து புலம்பினான்.

அதற்குள் கங்கா “டேய் லூசுப்பயலே.. லைன்ல இருக்கறியா…”

ஏதூ.. நான் லூசா.. உங்களுக்கு வாக்கப்பட்டா நான் லூசா தான் திரியனும்.. என்னது வாக்கப்பட்டாவா ஐயோ அசோக் லூசாவே ஆகிட்டியா… இல்லவே இல்ல.. ஆக்கிட்டாங்கடா… மைண்ட் வாய்சில் புலம்ப… அடுத்து கங்கா பேசியதில் அசோக்கிற்கு நெஞ்சு வலியே வந்துவிட்டது.

“டேய் மங்கூஸ் மண்டையா.. இருக்கறியா.. மண்டைய போட்டுட்டியா…” என கேட்டுட்டு…

“அச்சோ பகல் பூரா இவன டார்ச்சர் பண்றதால… எனக்கு சேதாரம் கம்மியா இருக்கு… இவனும் போயிட்டான்னா நா பெத்த மகராசன் என்னை டார்ச்சர் பண்றத முழு நேர ஹாபியா வச்சுக்குவானே.. முருகா என்னை மட்டும் காப்பாத்து ” என தனக்கு தானே புலம்ப… கேட்டிருந்த அசோக் நெஞ்சை பிடித்து கொண்டு அங்கிருந்த சோபாவில் பொத்தென அமர்ந்தான்.

“ஹலோ.. ஹலோ.. நிசமாவே போயிட்டான் போல..”என போனை வைத்துவிட்டார் கங்கா.

அதிர்ச்சியில் பேச முடியாவிட்டாலும் கங்கா சொல்வதை எல்லாம் கேட்டிருந்தவன் “இந்த பொழப்பு உனக்கு தேவையா.. இந்த பொழப்புக்கு ஊருல போய் கருவாட்டு கடை வச்சு கூட பொழச்சுக்கலாம் டா..” என அவனை அவனே இரண்டு கன்னத்தில் மாற்றி மாற்றி அடித்துக்கொள்ள…

அப்போது எம்டியிடம் சைன் வாங்க வந்த ரஷிகா.. அசோக்கை பார்த்து கையில் வைத்திருந்த பைலை கீழே போட்டு விட்டு பயந்து போய் ஓடிவிட்டாள்.

“இந்த ஆபீஸ்ல என்னை சைட் அடிச்ச ஒரே பிகரையும் ஓட வச்சுட்டாங்களே.. நல்ல குடும்பம் டா நீங்க மட்டும் நல்லா இருங்க…” என தலையை கைகளால் தாங்கி கொண்டு பொருமினான்.

தனது தாயின் மேல் இருக்கும் கோபத்தை எல்லாம் காரை ஓட்டுவதில் காண்பித்து ஒரு மணி நேரத்தில் வர வேண்டிய கோவிலுக்கு அரை மணி நேரத்தில் வந்து இருந்தான் அனிவர்த்.

தாறுமாறாக காரை பார்க் செய்தவன் தாயை தேடியவாறு உள்ளே வேகமாக வந்தான். அவன வந்த வேகத்தில் எதிரே வந்த சிறுமியின் மேல் இடித்து விட்டு இருந்த கோபத்தில் கவனிக்காமல் செல்ல..

“ஹலோ மிஸ்டர்.. இடிச்சிட்டு சாரி கூட கேட்காம போறிங்க.. பேசிக் மேனர்ஸ் கூட தெரியாதா…”

யாரது என திரும்பி பார்க்க.. அந்த சிறுமி கைகள் இரண்டையும் இடுப்பில் வைத்து அனிவர்த்தை பார்த்து முறைத்து கொண்டு நின்றது.

“ஓய்.. என்ன..”என மிரட்ட..

“ஏய் மேன் நீ இடிச்சுட்டு என்னை மிரட்டறியா..”

“இப்படி தான் ரெஸ்பெக்ட் இல்லாம பேசுவியா… உங்கம்மா உனக்கு பெரியவங்ககிட்ட எப்படி பேசனும்னு சொல்லி தரலையா…”

“உங்கம்மா தப்பு செஞ்சா சாரி கேட்கனும்னு சொல்லி தரலையா…” என அந்த சிறுமியும் பதிலுக்கு பதில் வாயாட..

அனிவர்த்தின் கோபமோ எல்லை கடந்து கொண்டு இருந்தது.உன்கிட்ட எனக்கு என்ன பேச்சு என எண்ணி அனிவர்த் நகர..

“சாரி கேளு..” என ஆர்ட்ர போட்டது வாண்டு.

குட்டி சாத்தானா இருக்கும்போல.. இதுகிட்ட பேச நேரமில்ல..என நினைத்தவன்..

“சாரி” என்றான் எரிச்சலான குரலில்..

“இட்ஸ்..ஓகே..” என்றது போனா போகுது பாவனையில் கையை அசைத்து..

“ஹேய்… கிரேசி..”லேசாக சிரித்துவிட்டான்.

அவன் கோபத்துடன் வந்ததது என்ன.. இப்போ சிரிப்பது என்ன…
சின்ன சிரிப்போடு அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

கோவில் மண்டபத்தில் பரிகார பூஜை செய்வதற்கான ஏற்பாட்டோடு அந்த கோவிலின் அர்ச்சகர் ஓமகுண்டத்தின் முன் அமர்ந்திருக்க… அவரின் அருகில் பயபக்தியோடு கங்கா அமர்ந்திருந்தார்.

அனிவர்த்கு தன் அன்னையை பார்த்தும் குறைந்திருந்த கோபம் டாப் கியரில் எகிறியது. வேகமாக அன்னையின் அருகே சென்றவன் “என்ன பண்ணிட்டு இருக்கறிங்க…” என அடிக்குரலில் சீறினான்.

‘போடா உன் பூ்ச்சாண்டிக்கு எல்லாம் நான் பயப்படுவனா..’என நினைத்தவர்.. அப்பாவியாக முகத்தை வைத்து கொண்டு..

“என்ன அனிவர்த்.. உன்கிட்ட காலையிலேயே சொன்னேன்ல..” என கண்ணை சிமிட்டி சிமிட்டி பேச..

“உங்க டிராமாவை நிறுத்தறிங்களா..” என்றான் கடுப்போடு…

“ஏங்கம்மா இவர் தான் உங்க புள்ளையாண்டானா.. வாங்கோ வந்து மனையில் அமருங்கோ..ரொம்ப நாழியாயிடுத்து..”என அர்ச்சகர் சொல்ல..

இப்போ அன்னையை விடுத்து அர்ச்சகரை முறைத்து பார்த்தான்.

அவனின் பாசப் பார்வையில் அர்ச்சகர்அமைதியாகி விட.. திரும்பி அன்னையை பார்த்தவன்…

“நீங்க இன்னும சாப்பிடல தான…”

“ஆமாம்..”என முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பி கொண்டார்.

“உடம்புல சுகர் பிரசர்.. ஹார்ட் ப்ராப்ளம் என ஆயிரத்தெட்டு கம்ப்ளைண்ட்… டைம்கு சாப்பிடாம…மெடிசன் எடுக்காம.. இங்க என்ன பண்ணறீங்க…”

“காலையிலேயே சொன்னேன்ல அனிவர்த்… இப்படி கேட்கற…”

“உங்களுக்கு சொன்னா புரியாதா…எனக்கு மேரஜ் லைப்ல இன்டரஸ்ட் இல்லைனு சொல்லறேன்ல…”

“அடியே கங்கா.. உனக்கு கடைசி வரைக்கும் மருமகளோட சண்ட போடற பாக்கியம் இல்லடி.. இல்லவே இல்ல.. பக்கத்து வீட்டு பங்கஜம் இரண்டு மருமகளோட தினமும் சண்டையும் ச்ச்சரவுமா.. நல்ல என்டர்டெயினோட என்ஜாய் பண்றா.. நீ இப்படியே பினாத்தியே காலம் போயிடும் போல..” என சத்தமாகவே அனிவர்த் காதில விழவேண்டும் என்றே பேச…

“போதும்..இப்ப உங்களுக்கு நான் என்ன பண்ணனும் .. அங்க உட்காரனும் அவ்வளவு தான… வாங்க முதல்ல இங்க பக்கத்தில் இருக்கற ஹோட்டல்ல ஏதாவது சாப்பிட்டு வந்து இதை பார்க்கலாம்..”

“நீ மனைல உட்காரு நான் சாப்பிடறேன்..”

அனிவர்த் கங்காவை உறுத்துப் பார்க்க.. தனது பேகில் இருந்து ஒரு டப்பாவை எடுத்து காட்ட..

“எல்லாம் பக்காவா ப்ளான் பண்ணி ஒரு செட்டப்போட தான் வந்திருக்கறிங்க.. போய் உட்காருகிறேன்..” நெற்றயில் அடித்துக கொண்டு போய் மனையில் அமர…

அர்ச்சகரோ.. “வேஷ்டி கட்டிண்டு வாங்கோ..” என்க..

அவரை டெர்ர் லுக் விட.. ‘அம்பி பெரிய பிஸ்தாவோ இருப்பான் போல..’கப்பென வாயை மூடிக் கொண்டார்.

அவ்வ் என வடிவேலு பாணியில் முகத்தை வைத்து கொண்ட கங்கா..

“சாமி ஆரம்பிங்கோ.. “ என சொல்லி விட்டு.. அங்கேயே தூணில் சாய்ந்து அமர்ந்து டப்பாவில் இருந்த லெமன் ரைஸை ஸ்பூனால அள்ளி சாப்பிட ஆரம்பித்தார் நல்லா எண்ணெய் உப்பும் நிறைந்த ஊறுகாயோடு…

இதை எல்லாம் பார்த்து கொண்டு இருந்தவன்… ‘என்னை பண்ற டார்ச்சர்ல இவங்கள மாதிரியே எனக்கும் சுகர் ப்ரசர் எல்லாம் வந்துடும்.. ‘ மனதுள் பொருமியவாறு.. கங்காவை பார்த்தான்.

வாய் நிறைய சோறோடு ஹீஹீ… என கங்கா சிரிக்க… கோப மிகுதியில்… அர்ச்சகர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ஹோமத்தீயில் போட சொன்ன சமத்துக் குச்சிகளை மொத்தமாக போட்டுவிட்டான்.இவனை போலவே அதுவும் புகைய.. அனிவர்த்கு கண்கள் எரிச்சலாடு.. இருமலும் வர..இன்னும் இன்னும் காண்டானான்.

எல்லாம் முடிந்து அனிவர்த் கையால ஒரு ஏழை பெண்ணிற்கு தாலி தானம் செய்ய.. அதை அந்த பெண்ணின் பெற்றோர் பெற்றுக் கொண்டு நன்றி சொல்ல..அதை கண்டு கொள்ளாமல்..

“கிளம்பலாமா..”என கங்காவிடம வந்து நின்றான். முழங்கால் வலியோடு தட்டு தடுமாறி எழ கை பிடித்து தூக்கிவிட்டான். பாதங்கள் மறுத்து போயிருக்க.. தூணை பிடித்து கொண்டு கால்களை மாற்றி மாற்றி உதறினார் கங்கா..

எங்கிருந்தோ ஓடி வந்தாள் அதே சிறுமி. கங்காவின் அருகே குத்து காலிட்டு அமர்ந்து கங்காவின் பாதங்களை தன் பிஞ்சு விரல்களால் நீவிவிட்டது்.

“எங்க பாட்டிக்கும் இப்படி தான் ஆகிடும். நான் பிடிச்சு விட்டா சரியாகிடும்.. சரியா..”என்று கங்காவை அண்ணாந்து பார்த்து சொன்னது. அந்த குழந்தையின் பேச்சிலும் செயலிலும் கங்காவின் கண்கள் கலங்கிவிட்டது.

கருவறையில் இருந்த அம்மனை பார்த்து கங்கா… என் காலம் முடிவதற்குள் இது போல பேரப்பிள்ளைகளை தொட்டு தூக்கும் பாக்கியம் கொடுமா.. தாயே.. என வேதனையோடு வேண்டுதல் வைத்தார்.

“இப்ப மெதுவா வாக் பண்ணுங்க..”என சொல்லி விட்டு நிற்காமல் ஓடிவிட்டாள் அந்த சிறுமி.

 ஏகாந்த இரவில்.. வா தேவதா!  [2]   இந்தியா, தில்லி.  டெராஸிலிருந்தும் வந்து கொண்டிருந்த மெல்லிய மஞ்சள் நிற மின்விளக்கொளி அங்கிருந்த நீச்சல் தடாகத்தில் பட்டுத் தெறிக்க,  கரை தட்டிக் கொண்டிருந்த நீர் அலைகளோ பொன் வண்ணமாக காட்சி தருவது… பார்ப்பதற்கு அத்தனை இரம்மியம்.  சீமெந்திலான மூன்று பக்கச் சுவர்களும், இன்னொரு பக்கம் பாரிய கதவுகள் கொண்ட ஓர் கண்ணாடிச் சுவரும்…  அதனையொட்டி அமைந்த டெராஸூம்… டெராஸோடு மினுங்கும் நீச்சல் தடாகமும் என… வெகுசொகுசான அறை தான்

ஏகாந்த இரவில்… வா தேவதா!![1] கிபி 1815, பங்குனி மாதம், 01,நிலத்தின் ஆழத்தில் இருந்து.. உச்சியை நோக்கி.. அசைக்கவே முடியாத திடகாத்திரத்துடன் வளர்ந்திருந்தன கரும்மலைகள்!! பேருந்தின் நெரிசலில் போகிற போக்கில் கன்னிப்பெண்களிடம் சில்மிஷம் புரியும் விடலைப் பையன்கள் போல, அந்தக் கரும்மலைகளின் முகடு தொட்டு.. உரசிப் போய்க் கொண்டேயிருந்தன வெண்பஞ்சு மேகங்கள்!! மலைமுகடுகள் தொட்டு உரசி வந்த வெண்பஞ்சு மேகங்கள், முழுமதி நிலவையும் உரச வருவது பிடிக்காத தென்றல் காற்றோ, அவை நிலவை நாடி வந்த போதெல்லாம்..